Η κυβέρνηση Σημίτη, και το οικονομικό της επιτελείο, που από το 1993 μέχρι σήμερα εφαρμόζει με ευλαβική συνέπεια την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική - μια πολιτική την οποία είχε συμφωνήσει με την Ευρωπαϊκή Ενωση (όταν ψήφιζε το 1992 μαζί με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις πλην ΚΚΕ) τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - παραμένει πιστή στο «δόγμα» του ΠΑΣΟΚ για «συνέχεια και συνέπεια». Στα πλαίσια αυτά, επιμένει στη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής - την οποία συχνά εμπλουτίζει με νέα μέτρα - με το επιχείρημα «πάνω απ' όλα η ισχυρή Ελλάδα». Συχνά-πυκνά, ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησής του νυποστηρίζουν πως η συγκεκριμένη πολιτική - την οποία μαζί με τη ΝΔ και τους άλλους θιασώτες του Μάαστριχτ θεωρούν «μονόδρομο» - αποδίδει καρπούς.

Μεταξύ άλλων επικαλούνται το γεγονός ότι ελέω συγκεκριμένης πολιτικής η Ελλάδα κατάφερε να μειώσει τα ελλείμματα και τον πληθωρισμό, να αυξήσει τις επενδύσεις και τους ρυθμούς ανάπτυξης κλπ. και πως έτσι κατάφερε, «με το σπαθί της», να γίνει μέλος της ΟΝΕ και της ευρωζώνης. Ενα δεύτερο επιχείρημα που προβάλλουν τα τελευταία χρόνια ο πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο είναι πως η κυβέρνηση επιμένει στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας επειδή έχει στόχο την «ισχυρή Ελλάδα». Δεν είναι τυχαίο, ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Κ. Σημίτης - που αυτή την περίοδο είναι και προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου - απεφάνθη πως «το πρώτα η Ελλάδα δεν είναι πια σύνθημα, είναι πραγματικότητα», προβάλλοντας σαν άλλοθι, μεταξύ άλλων, την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και άλλα παρόμοια.

Στα πλαίσια αυτά, προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αναποτελεσματικότητα της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής με το επιχείρημα: «Μα δε βλέπετε ότι έχουμε τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, από όλες τις χώρες-μέλη της ΟΝΕ και της ΕΕ; Δε βλέπετε ότι με τα μικρά και τα μεγάλα έργα υποδομής που ολοκληρώθηκαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη, η Ελλάδα - που έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο όπου απασχολούνται δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι - γίνεται μέρα με τη μέρα ισχυρότερη; Δε βλέπετε και δε διαβάζετε τα εύσημα που μας απονέμουν με τις εκθέσεις τους, για τις καλές μας επιδόσεις στην οικονομία, και η ΕΕ και το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ και άλλοι οργανισμοί και ιδρύματα;».

Ετσι, με ύφος παντογνώστη ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανακαλεί στην τάξη όσους δεν αναγνωρίζουν τις «επιτυχίες» της κυβέρνησης. Με τη συνέντευξή του στην «Ημερησία» της περασμένης Κυριακής ο Κ. Σημίτης καλεί όσους αμφισβητούν τις κυβερνητικές επιδόσεις και τεκμηριώνουν την αναποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής στην κατεύθυνση βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, «να αφήσουν στην άκρη τις ιδεοληψίες και τις άγονες αντιπαραθέσεις και να προτάξουν το εθνικό συμφέρον στη βάση του δημοκρατικού κεκτημένου, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου»! Δε θα ασχοληθούμε εδώ με τα γενικότερα θέματα που θίγει ο πρωθυπουργός με τα περί «εθνικού συμφέροντος στη βάση του δημοκρατικού κεκτημένου, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου». Θα ασχοληθούμε όμως με την οικονομία και τα κατά συρροή ψεύδη περί «ισχυρής Ελλάδας».

Ας σταματήσουν οι κυβερνώντες να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, «πιπιλώντας» την καραμέλα των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και της «ισχυρής Ελλάδας». Ενώ βλέπουν και το δέντρο και το δάσος, προσπαθούν να κρύψουν από τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς την αλήθεια. Ετσι - με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που στην πλειοψηφία τους στηρίζουν με το αζημίωτο το κυβερνητικό έργο - προβάλλουν συνεχώς το δέντρο, προσπαθώντας να πείσουν τους εργαζόμενους ότι δεν πρέπει να αναζητούν το δάσος γιατί δάσος δεν υπάρχει.

Για ποια «ισχυρή Ελλάδα» μιλάνε, όταν με την πολιτική τους έκαναν και κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους; Με την εφαρμογή της αντιλαϊκής τους πολιτικής, το μόνο που κατάφεραν ήταν να ενισχύουν τις κοινωνικές και ταξικές ανισότητες, σε βάρος των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να δηλώνει περήφανη για την πολιτική που εφαρμόζει (μια πολιτική που δυστυχώς ακόμη βρίσκει υποστηρικτές και στα πλατιά λαϊκά στρώματα), όταν η αναποτελεσματικότητά της είναι φανερή σε κάθε στιγμή της ζωής των Ελλήνων εργαζομένων; Για ποια «ισχυρή Ελλάδα» και ποια «σύγκλιση» μιλούν, όταν, μετά από 14 χρόνια σκληρής «γαλαζοπράσινης» λιτότητας, στην «ισχυρή Ελλάδα» του Κ. Σημίτη έχουμε - σε σύγκριση με τις 12 χώρες-μέλη της ΟΝΕ και της ευρωζώνης ή και τις 15 χώρες- μέλη της ΕΕ - από τη μια:

• Τους χαμηλότερους μισθούς και συντάξεις και από την άλλη το μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους σε σχέση ακόμη και με τις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης;
• Τα ακριβότερα δάνεια (με τα υψηλότερα επιτόκια στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων ή πιστωτικών καρτών) και, από την άλλη, τις φτηνότερες καταθέσεις (με τα ονομαστικά επιτόκια στις λαϊκές αποταμιεύσεις να κυμαίνονται μεταξύ 0% και 1,5%);
• Το υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και, από την άλλη, το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο στην ΕΕ των 12 και των 15;
• Τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης πληθωρισμού και, από την άλλη, τη χαμηλότερη αγοραστική δύναμη των μισθωτών, των συνταξιούχων, των αγροτών και εν γένει των πλατιών λαϊκών στρωμάτων;
• Την υψηλότερη ανεργία και, από την άλλη, τη χαμηλότερη απασχόληση, με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά ανέργων και απασχολήσιμων στους νέους και στις γυναίκες;
• Τις μεγαλύτερες δαπάνες για επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις και άλλα προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο (που δίνονται από τα ταμεία του κράτους με πρόσχημα την ανάπτυξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας, την αύξηση των επενδύσεων, την ανταγωνιστικότητα κλπ.) και, από την άλλη, να αποτελεί η χώρα μας το φτωχό «συγγενή» της ΕΕ;
• Τις χαμηλότερες δαπάνες για τη στήριξη της δημόσιας δωρεάν Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, Ερευνας;
• Το χαμηλότερο εργατικό κόστος (τα φτηνότερα μεροκάματα) και, από την άλλη, τη χαμηλότερη «ανταγωνιστικότητα»;
• Τους χαμηλότερους συντελεστές φορολογίας για τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και, από την άλλη, τους υψηλότερους συντελεστές φορολογίας των λαϊκών εισοδημάτων;
• Τη συνεχή αύξηση του εμπορικού ελλείμματος και του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση συμπιέζει όλο και περισσότερο το κόστος παραγωγής, με μέτρα όπως η συνεχής συμπίεση των μισθών, η εξασφάλιση φτηνού χρήματος για τις επιχειρήσεις, οι αυξήσεις επιδοτήσεων κλπ.;
• Τους κυβερνώντες να δηλώνουν από τη μια περήφανοι για τη «σύγκλιση» που πέτυχαν, όταν από την άλλη οι 4 στους 10 Ελληνες εξακολουθούν να ζουν στα όρια της φτώχειας;

Ας δούμε και μερικά στοιχεία, που τεκμηριώνουν του λόγου το αληθές, ότι δηλαδή για κάποιους λίγους (τα μονοπώλια και τους συνεταίρους μεγαλοεπιχειρηματίες και διαφόρους υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου) η Ελλάδα έγινε πράγματι ισχυρότερη με την προκλητική αύξηση των κερδών και υπερκερδών τους. Αντίθετα, για κάποιους άλλους - τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που απαρτίζεται από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους αγρότες και κτηνοτρόφους και τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους - η Ελλάδα έγινε πιο αδύνατη και πιο φτωχή καθώς βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να υποβαθμίζεται συνεχώς.

Είναι ή όχι αλήθεια, ότι παρά τα πανηγύρια των κυβερνώντων για τη «σύγκλιση» που πέτυχαν, τα στοιχεία της Eurostat, που καταγράφουν τις εξελίξεις στο βιοτικό επίπεδο στις χώρες-μέλη της ΕΕ, δείχνουν την Ελλάδα να διατηρεί την τελευταία 10ετία αμετάβλητο, στο 22%, το ποσοστό των Ελλήνων που ζει στα όρια της φτώχειας;

Λένε ή όχι αλήθεια τα στοιχεία της Eurostat, που δημοσιεύτηκαν την περασμένη Τετάρτη και δείχνουν ότι το εργατικό κόστος στην Ελλάδα αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 50% του μέσου εργατικού κόστους στην ΕΕ;

Για όσους αμφισβητούν το γεγονός ότι χάρη στην εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή οικονομική πολιτική φτάσαμε στο σημείο να έχουμε «μισθούς Ασίας αλλά τιμές Ευρώπης», θα παραθέσουμε δύο στοιχεία από τις επίσημες στατιστικές υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Eurostat): Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, μεταξύ 13 χωρών-μελών της ΕΕ η Πορτογαλία και η Ελλάδα είχαν το 2002 το χαμηλότερο ωριαίο κόστος εργασίας και τους χαμηλότερους μισθούς. Συγκεκριμένα, ενώ ο μέσος όρος του ωριαίου κόστους εργασίας στην ΕΕ των «13» ήταν 22,7 ευρώ, στην Πορτογαλία ήταν μόλις 8,13 ευρώ και στην Ελλάδα 9,40 ευρώ! Επίσης, το μηνιαίο εργατικό κόστος στην Ελλάδα ανέρχεται σε 1.570 ευρώ (στην Πορτογαλία 1.189 ευρώ) όταν ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 3.219 ευρώ.

Για ποια «σύγκλιση» και για ποια «ισχυρή Ελλάδα» μιλούν, λοιπόν, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όσοι τους υποστηρίζουν;

Αποφασισμένη να συνεχίσει το έργο της αναβάθμισης του Συνδέσμου Εγκαταστατών Υδραυλικών Αθήνας Κλιματιστικών και Θερμικών Εργων, είναι η «Δημοκρατική Ενωτική Κίνηση Υδραυλικών». Την Κυριακή 16 Μάρτη θα γίνει η Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου στην αίθουσά του (Κυριαδών 1 - Κάτω Πετράλωνα) και την Τετάρτη 19 Μάρτη θα διεξαχθούν οι αρχαιρεσίες για την εκλογή νέας διοίκησης στο σωματείο και αντιπροσώπων για την ΟΒΥΕ και την ΟΒΣΑ. Η ΔΕΚΥ - που στηρίζεται από τη ΔΗΚΕΒΕ - έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του κλάδου στις τελευταίες εκλογές στο σωματείο, καλεί τους βιοτέχνες υδραυλικούς να ανανεώσουν και να ενδυναμώσουν τη στήριξή τους στις επερχόμενες εκλογές.