Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η υιοθέτηση αυτής της τακτικής από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πηγάζει από την αδυναμία του να αντιπολιτευτεί επί της ουσίας την κυβέρνηση της ΝΔ, με την οποία συμπλέει στις στρατηγικές επιλογές. Γεγονός που έχει οδηγήσει αναπόφευκτα τη «Χαριλάου Τρικούπη» στην κατάρτιση ενός νέου σχεδίου παραπλάνησης του λαού.

Μπορεί επίσημα οι ηγεσίες των δυο κομμάτων να απορρίπτουν, προς ώρας, αυτή την προοπτική, αλλά έχουν φροντίσει να προετοιμάσουν κατάλληλα το έδαφος όλο το προηγούμενο διάστημα με δηλώσεις τους κορυφαία στελέχη και των δυο κομμάτων (Κ. Σκανδαλίδης, Θ. Πάγκαλος, Ν. Κωνσταντόπουλος, Λ. Κύρκος), που τόνιζαν την ανάγκη της «εκλογικής συνεργασίας». Εξάλλου ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας την προηγούμενη Τρίτη με συνέντευξή του στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ δήλωσε: «Δεν είπε ποτέ ο Αλ. Αλαβάνος, ούτε εγώ, ούτε ο ΣΥΝ ότι είμαστε κατά των προγραμματικών συγκλίσεων»... Την αναζήτηση «προγραμματικών συγκλίσεων» και «προγραμματικών συμφωνιών» ζήτησε και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπακωνσταντίνου, ενώ ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε από το «όλον ΠΑΣΟΚ» να «έχει ενιαία γραμμή και λόγο πάνω στις προτάσεις συνεργασίας».

Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό ότι στις πολιτικές προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ να σπείρει τις γνωστές αυταπάτες περί «δικαιότερης διαχείρισης» του συστήματος, επιχειρώντας να κρύψει την πλήρη ταύτισή του με τη ΝΔ στην εφαρμογή μιας πολιτικής που βρίσκεται απέναντι από τα λαϊκά συμφέροντα και στηρίζει την ενίσχυση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, έχει βρει στο πρόσωπο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έναν «άξιο σύμμαχο». Οι πρόσφατες εκκλήσεις του Αλ. Αλαβάνου προς το ΠΑΣΟΚ για «κοινή δράση» ενάντια στην πολιτική της ΝΔ, τη στιγμή που έγιναν, ήταν σαν να «κλείνουν το μάτι» στο ΠΑΣΟΚ, δίνοντάς του πολύτιμη βοήθεια για να «καμουφλάρει» τις αντιδραστικές του θέσεις (στην Παιδεία, το Ασφαλιστικό, το ξεπούλημα της δημοσίας περιουσίας...) που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τις κυβερνητικές επιλογές, ενώ ταυτόχρονα απέδειξαν ότι ανάμεσα στα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» οι... «μικρές διαφορές» μπορούν να ξεπεραστούν μπροστά στην εξυπηρέτηση του στρατηγικού στόχου. Και ας έκανε λόγο για τον «Αδη». Χρειάζεται και παραλλαγή ή προκάλυμμα...

Αυτό που πασχίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ είναι να φανεί ότι αποτινάζει από πάνω του το αντιλαϊκό έργο των κυβερνητικών του ημερών και συγχρόνως να δημιουργήσει «εικονικές» διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος χρειάζεται να πλασαριστεί στο λαό ένα καινούριο σενάριο και αυτό δεν είναι άλλο από την πρόταση της «συμμαχικής προοδευτικής διακυβέρνησης». Μια προοπτική που εξασφαλίζει στο σύστημα άλλο ένα εναλλακτικό σενάριο χειραγώγησης και εγκλωβισμού του λαού στη λογική διαχείρισης του συστήματος και αποτρέπει τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων.

• Τις βασικές κατευθύνσεις του νόμου - πλαισίου, που οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Παιδείας, μπορεί να τις εντοπίσει όποιος προχωρήσει σε μια απλή ανάγνωση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ.
• Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, που αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης και μειώνει τις συντάξεις, είναι «καρμπόν» με τις 10 προτάσεις του Γ. Παπανδρέου για την Κοινωνική Ασφάλιση. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να διαφοροποιηθούν όταν μαζί εφαρμόζουν τους νόμους των Σιούφα - Σουφλιά και Ρέππα;
• Η ολοκλήρωση του ξεπουλήματος του ΟΤΕ από τη ΝΔ στους Γερμανούς αποτελεί συνέχεια της ιδιωτικοποίησης του 67% του Οργανισμού από το ΠΑΣΟΚ, με την παράλληλη εξεύρεση «στρατηγικού επενδυτή» που αναζητούσαν από κοινού...
• Στα «41 μέτρα» της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, το ΠΑΣΟΚ αντιπροτείνει την ενίσχυση των «ελεγκτικών μηχανισμών» και την «εφαρμογή της νομοθεσίας του ελεύθερου και υγιούς ανταγωνισμού», ενώ και οι δυο μαζί... καταγγέλλουν και τις «ευθύνες των πολιτών» για το «φαινόμενο»...
• Στις «επευφημίες» της κυβέρνησης προς το μεγάλο κεφάλαιο για την αύξηση του 1 ευρώ τη μέρα που υπέγραψε στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με τους βιομηχάνους, ο Γ. Παπανδρέου ήρθε από το βήμα του ΣΕΒ να προσθέσει το δικό του εγκώμιο προς τους μεγάλους επιχειρηματίες που διαμόρφωσαν «με τη ΓΣΕΕ πρόσφατα συμφωνίες μέσα από διαβούλευση και συναίνεση, και όχι μέσα από συγκρούσεις και πολώσεις»!!
• Το «μπλε» σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων και της καταλήστευσης των αποθεματικών των Ταμείων ήρθε να προστεθεί στο σκάνδαλο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ που το διάστημα 1999 - 2002 έσπρωχναν τα αποθεματικά των Ταμείων στη «Σοφοκλέους» και στην αγορά μετοχών, με αποτέλεσμα να χαθούν τα 2/3 των αποθεματικών τους, δηλαδή περισσότερα από 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο τι προσπαθεί να κρύψει το ΠΑΣΟΚ. Μετά το εφεύρημα της... «αριστερής στροφής» που χρησιμοποίησε το αμέσως επόμενο διάστημα της εκλογικής του ήττας για να παραπλανήσει τα λαϊκά στρώματα, για μια δήθεν νέα... «φιλολαϊκή πορεία», η οποία βέβαια δεν «έπεισε» ούτε τον τελευταίο του ψηφοφόρο, το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου επιστρέφει στις δημαγωγικές αντιπολιτευτικές κορόνες και στις προτάσεις περί «κυβερνητικής συμμαχίας του ευρύτερου προοδευτικού χώρου».

Η νέα προβοκατόρικη επίθεση εναντίον του ΚΚΕ που εξαπέλυσε πρόσφατα από το βήμα της Βουλής ο Γ. Παπανδρέου, με αφορμή την ξεκάθαρη στάση του ΚΚΕ να ψηφίσει «παρών» στην πρόταση του ΠΑΣΟΚ για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τα δομημένα ομόλογα, η οποία εμποδίζει να εξεταστεί η πραγματική καταλήστευση των αποθεματικών των Ταμείων από τις κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων, την οποία συνέχισε με αφορμή τη συζήτηση της Επίκαιρης Ερώτησης στον πρωθυπουργό για την Παιδεία, (δεκανίκι της Δεξιάς ξεστόμισε ο πράσινος δεξιός), δεν είναι τυχαία. Εντάσσεται σε μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση της «Χαριλάου Τρικούπη» απέναντι στο μοναδικό κόμμα που διαφωνεί, αντιστέκεται και αποκαλύπτει στον ελληνικό λαό τη σύμπλευση των πολιτικών εκπροσώπων των κομμάτων του συστήματος, και επειδή το ΠΑΣΟΚ ψάχνει τρόπο να ανακόψει τη αποσυσπείρωση των ψηφοφόρων του.

Με πολιτικούς ισχυρισμούς, που δεν έχουν ίχνος αλήθειας και επιχειρήματα που αγγίζουν τα όρια της αστειότητας, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να «προφυλάξει» τη θέση του στο σύστημα. Το ΠΑΣΟΚ ενοχλείται από τη σταθερή και αδιάλλακτη θέση του ΚΚΕ απέναντι και στη δική του αντιλαϊκή πολιτική. Αυτό είναι που... εξοργίζει την ηγεσία και τα στελέχη του, ειδικά σε μια περίοδο που δεν μπορεί να συγκρατήσει τις απώλειές του και βλέπει ότι ο ρόλος που του έχει αναθέσει η αστική τάξη - έχοντας αποκτήσει ειδίκευση στην ενσωμάτωση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και τον ευνουχισμό των κινημάτων τους - κλονίζεται.