Γρηγοριάδης Κώστας

Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος σε σύγκριση με τα υπόλοιπα έμβια μπορεί να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη επιτυχία τις ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης του πολιτισμού που παρέχει δυνατότητες προφύλαξης και γενικά προσαρμογής στις εκάστοτε επικρατούσες καιρικές συνθήκες. Παράλληλα ο υγιής άνθρωπος διαθέτει αποτελεσματικούς μηχανισμούς ρύθμισης για την αντιμετώπιση μέτριων αυξομειώσεων της θερμοκρασίας. Ομως οι ευπαθείς ομάδες, όπως ηλικιωμένοι, παιδιά και ασθενείς με καρδιολογικά, νεφρικά και αναπνευστικά προβλήματα, αδυνατούν να προσαρμοστούν το ίδιο καλά στις αυξημένες θερμοκρασίες. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου συνοδεύεται με την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη, αλλά και από ακραία καιρικά φαινόμενα. Τα δεύτερα είναι και τα πλέον επικίνδυνα για τους ανθρώπους, μια και η μέση αύξηση θα επέλθει σταδιακά, ενώ τα δεύτερα εκδηλώνονται ξαφνικά και μεταβάλλουν τη θερμοκρασία για λίγο διάστημα, αλλά με σημαντικές αυξομειώσεις. Οι καύσωνες έχουν άμεσες επιπτώσεις στην υγεία των πληθυσμών, κυρίως τις πρώτες δυο μέρες, που αποκαλούνται και «μέρες δολοφόνοι». Αν φυσικά οι καύσωνες παραταθούν, τότε η κατάσταση χειροτερεύει ακόμα περισσότερο. Να σημειώσουμε ακόμα ότι μικρή αύξηση της μέσης θερμοκρασίας θα αυξήσει ακόμα περισσότερο την εκδήλωση των ακραίων καιρικών φαινομένων.

Στην Ουάσιγκτον μέχρι σήμερα εκδηλώνονται καύσωνες με θερμοκρασία πάνω από 38 βαθμούς μόνο μια φορά το χρόνο. Το 2050 θα εμφανίζονται πάνω από δώδεκα φορές. Στη Μεγάλη Βρετανία το θερμότερο καλοκαίρι εκδηλώθηκε το 1976. Κάτι τέτοιο θα συμβαίνει από το 2030 κάθε δέκα χρόνια. Οι υψηλές θερμοκρασίες τα καλοκαίρια θα συνοδεύονται με αύξηση των θανάτων και νοσημάτων που σχετίζονται με τη θερμοκρασία. Η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη κατά 3 βαθμούς Κελσίου, που αναμένεται μέχρι τα μέσα του αιώνα εξαιτίας του διπλασιασμού των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, θα εξαπλασιάσει τους θανάτους, σύμφωνα με Αμερικανούς επιστήμονες. Ενας ογδοντάχρονος κινδυνεύει έξι φορές περισσότερο από έναν εξηντάχρονο, ενώ τα βρέφη και τα μικρά παιδιά δέκα φορές περισσότερο από τα μεγαλύτερα παιδιά. Το θερμικό στρες και η θερμοπληξία είναι η άμεση συνέπεια των καυσώνων και τα αποτελέσματά τους συνήθως οδηγούν στο θάνατο. Ομως μόνο οι μισοί από τους θανάτους που σχετίζονται με τους καύσωνες οφείλονται στις θερμοπληξίες. Οι υπόλοιποι οφείλονται σε καρδιακές προσβολές και εγκεφαλικά επεισόδια.

Το 1959 στη Μελβούρνη της Αυστραλίας ο παρατεταμένος καύσωνας τετραπλασίασε τη θνησιμότητα τις πρώτες τέσσερις μέρες που εκδηλώθηκε. Στο Λος Αντζελες έχουν καταγραφεί τρεις σημαντικοί καύσωνες τα έτη 1939, 1955 και 1963 με θερμοκρασίες πάνω από 38 βαθμούς Κελσίου. Και οι τρεις έγιναν το Σεπτέμβρη και κράτησαν 4-7 μέρες. Οι θάνατοι στους δυο πρώτους ήταν περισσότεροι συγκριτικά με τον τρίτο. Οι ηλικίες 50-70 ετών εμφάνισαν θνησιμότητα 300% και των άνω των ογδόντα 500% στους πρώτους δύο, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στον τρίτο ήταν 40% και 200%. Η διαφοροποίηση αποδίδεται στη χρήση κλιματιστικών που κυκλοφορούν πλέον από τη δεκαετία του πενήντα, τα οποία όμως συμβάλλουν στην αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και σίγουρα η λύση δεν είναι η αύξηση των κλιματιστικών, αλλά ο περιορισμός των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα και η αναστροφή του φαινομένου. Το 1976 στο θερμότερο καλοκαίρι στο Λονδίνο υπήρξε αύξηση των θανάτων των ηλικιωμένων κατά 50%. Ο καύσωνας πλέον έχει αποδειχτεί ότι διαταράσσει την ψυχική ισορροπία του ανθρώπου, με συνέπεια να εκδηλώνονται εκρήξεις θυμού και εγκληματικότητας. Το θερμικό στρες ενισχύεται από το φαινόμενο των «θερμικών νησίδων» (η έλλειψη πρασίνου και τα υλικά κατασκευής των πολυκατοικιών και των δρόμων κατακρατούν τη θερμοκρασία και την επανεκπέμπουν), περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο την όλη κατάσταση. Τέλος, οι υψηλές θερμοκρασίες θα επηρεάσουν τη γονιμότητα, το άσθμα, την αλλεργική ρινίτιδα και τα πρώτα στάδια της ανάπτυξης των εμβρύων. Ομως υπάρχουν και οι έμμεσες επιπτώσεις που συχνά είναι ακόμα σοβαρότερες και με τις οποίες θα ασχοληθούμε στο επόμενο σημείωμα.

Ο αποκεφαλισμός της ομάδας των συνεργατών του κ. Λαλιώτη από την εταιρία για τη σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου έγινε δυο μέρες μετά από τις δηλώσεις Του, ότι καλύπτει πλήρως τα μέλη του ΔΣ. Μια από τις πιο αμαρτωλές ιστορίες, που έθεσε τη χώρα μας υπό κηδεμονία της ΕΕ στο συγκεκριμένο έργο και μας ξεφτίλισε (για άλλη μια φορά) διεθνώς. Οταν η μεγαλειότητά Του επεδείκνυε πολύχρωμους χάρτες σε κολλητούς κλακαδόρους, που δηλώνουν δημοσιογράφοι και η πλειοψηφία των εφημερίδων μιζάριζε το μεγάλο έργο, είμαστε από αυτούς που ισχυρίζονταν ότι το συγκεκριμένο εγχείρημα δε θα υλοποιούνταν στους προβλεπόμενους χρόνους, ίσως και ποτέ. Η προσέγγισή μας αυτή ούτε κάποια μεταφυσική διάσταση είχε, ούτε γινόταν από αντιπολιτευτική διάθεση. Απλή γνώση της αγοράς είχαμε, των διαπλοκών και των συμφερόντων που κυριαρχούν οριζοντίως και καθέτως, για να χρησιμοποιήσουμε γεωμετρική ορολογία που τόσο αρέσκονται οι του «Κινήματος». Για άλλη μια φορά επιβεβαιωθήκαμε. Ο Τέως έμεινε με τους χάρτες του και οι εταιρίες -μαϊμούδες και μη- με τον πακτωλό των εκατομμυρίων που ...τρύγησαν. Και το μεγάλο φαγοπότι συνεχίζεται. Αν τώρα αποκτήσουμε κάποια στιγμή και Κτηματολόγιο αυτό είναι δευτερευούσης σημασίας για τους αστέρες του εκσυγχρονισμού και της προόδου!

{Κατάρ Ι}

Στα μέσα του Νοέμβρη έληξε η διάσκεψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου στο Κατάρ και στο μόνο που υπήρξε συμφωνία ήταν η πνευματική ιδιοκτησία για τα φάρμακα. Γεωργία, διατροφική ασφάλεια και περιβάλλον παρέμειναν στις ελληνικές καλένδες, επειδή οι επικυρίαρχοι δε συμφωνούν. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η επόμενη σύνοδος θα οριστεί στο «δημοκρατικό» πλέον Αφγανιστάν κάτω από τη σκέπη των όπλων της Βόρειας Συμμαχίας.

{Κατάρ ΙΙ}

Και πάλι απαγορεύτηκε η δυνατότητα παρεμβάσεων από μη κυβερνητικές οργανώσεις και η διαφάνεια των εργασιών θύμιζε Μεσαίωνα. Μια περίοδο που τόσο πολύ ελκύει τους θιασώτες της παγκοσμιοποίησης.

Αναμφισβήτητα το βιβλίο αυτό που εκδόθηκε πριν από λίγες μέρες από τη «Νέα Οικολογία» αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εκδόσεις για το αγροτικό ζήτημα της χώρας μας, αναδεικνύοντας ένα ζήτημα που ελάχιστα έχει απασχολήσει τους καθ' ύλην αρμόδιους ως είθισται να αποκαλούνται. Ντόπιες ποικιλίες στη γεωργία και την κτηνοτροφία εξαφανίζονται, δημιουργώντας μια πραγματική μαύρη τρύπα στο στρατηγικής σημασίας τομέα της διατροφής μιας περιφερειακής χώρας, που σύντομα θα είναι πλήρως εξαρτημένη από τις πολυεθνικές τροφίμων και φαρμάκων, ενώ θα μπορούσε όχι απλά να είναι αυτάρκης, αλλά και εξαγωγική, διαθέτοντας σοβαρό συγκριτικό πλεονέκτημα, λόγω κλιματολογικών συνθηκών και παράδοσης αιώνων. Διαβάζοντας την εξαίρετη αυτή εργασία, που είναι προϊόν συλλογικής προσπάθειας πραγματικά αγανακτείς, αποκαλύπτοντας το εν ψυχρώ έγκλημα που έχει συντελεστεί σε βάρος της γεωργίας μας. Παράλληλα, όμως, υπάρχει μια αύρα αισιοδοξίας, επειδή δε χάθηκαν όλα και υπάρχει καιρός να περισωθούν αρκετά. Αρκεί να γίνουν τα δέοντα. Ενα βιβλίο που δεν απευθύνεται μόνο στους αγρότες, αλλά και τους ευαισθητοποιημένους πολίτες με πλούτο φωτογραφικού υλικού. Η έκδοση κυκλοφορεί και στα αγγλικά και διατίθεται από το περιοδικό της «Νέας Οικολογίας» στην οδό Μαυρομιχάλη 39.