Σάββατο 8 Δεκέμβρη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Χρωστάνε, να πληρώσουν

Δεν περνά μέρα που η άρχουσα τάξη, είτε ευθέως διά μέσου της κυβέρνησής της, είτε έμμεσα μέσα από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της στα ελεγχόμενα από την ίδια Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης», να μην προσπαθεί να ροκανίσει τις συνειδήσεις των εργαζομένων, συνολικότερα των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων, έτσι ώστε αυτή τη φορά -μετά την ήττα της την Ανοιξη- να πέσουν ως ώριμο φρούτο, ως κάτι αναπόφευκτο, οι ανατροπές που σχεδιάζει στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, όπως αυτό δομείται στο τρίπτυχο υγεία, πρόνοια, συντάξεις.

Η τακτική τους κινείται σε δύο επίπεδα: Ενα το «διαίρει και βασίλευε» όπου διάφορες ομάδες πληθυσμού καλούνται να δουν τον εαυτό τους «εκτός κινδύνου» γιατί, δήθεν, τα μέτρα δεν αφορούν τους μέχρι το 2006 ή το 2010. Δεύτερο, το ιδεολογικό - οικονομικό, όπου η όλη επίθεση εμφανίζεται ως αφορούσα μόνο τις συντάξεις, πεδίο στο οποίο πιστεύουν πως με ορισμένες αλχημείες θα ενοχοποιήσουν την εργατική τάξη γιατί: Ζει πολύ καιρό μετά τη σύνταξη, ενώ -λένε- έχει πληρώσει για λιγότερα. Και δε γεννά τόσους νέους μισθωτούς σκλάβους όσους έχει ανάγκη το σύστημα για να συντηρείται.

Η λογική αυτή παραπέμπει σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία που αφού για δεκαετίες εισπράττει εισφορές στο τέλος αρνείται να καταβάλει συντάξεις γιατί ο εργαζόμενος δεν έκανε αρκετά παιδιά η δε φρόντισε σαν «αεροπλανάκι» να φέρει μερικούς ακόμα πελάτες στην εταιρία. Ταυτόχρονα μιλώντας μόνο για συντάξεις, σβήνει τις φοβερές ανατροπές που ήδη έχουν συντελεστεί ή συντελούνται στους χώρους της υγείας - πρόνοιας για τους οποίους ο εργάτης πληρώνει «τα μαλλιά της κεφαλής του».

Ομως τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης με όποιες παραλλαγές τους από χώρα σε χώρα ενσωματώνουν την ίδια την ιστορία των κάθε φορά αποτελεσμάτων της ταξικής σύγκρουσης. Οικοδομήθηκαν κατ' αρχήν ως ανάγκη προστασίας των εργατών από τους κινδύνους στο χώρο παραγωγής (υγεία), ενισχύθηκαν για να καλύψουν την ανάγκη προστασίας των μελών των οικογενειών που έχαναν τον άνθρωπό τους στα εργασιακά κάτεργα (πρόνοια) και συμπληρώθηκαν με τις συντάξεις γήρατος, όταν με δεδομένη την αύξηση των ορίων ζωής έγινε καθαρό ότι οι γέροντες έπρεπε να βρεθεί τρόπος να ζουν χωρίς να δουλεύουν μέχρι τον τάφο. Και στις τρεις ιστορικές φάσεις ένα γινόταν αναγκαστικά αποδεκτό: Οτι ο εργάτης στη διάρκεια του μεροκάματου παράγει πολύ περισσότερα απ' όσα πληρώνεται.

Η άρχουσα τάξη δε δέχτηκε ποτέ αυτή την πραγματικότητα. Μάτωσαν χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες για να αναγκαστεί αυτή και το κράτος της να πληρώσουν ένα μέρος του κόστους της ασφάλισης. Οταν αναφέρονται σ' αυτό το χρήμα το χαρακτηρίζουν εργατικό κόστος, ενώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά υπεραξία που έχει παραχθεί από εργάτες κι έχει ιδιοποιηθεί από τους αστούς. Το κράτος τους από την άλλη μιλά κι αυτό για κόστος συντάξεων, αποσιωπώντας πως κι αυτό το χρήμα πλούτος που παρήγαγαν εργάτες είναι. Η κοινωνική ασφάλιση στο σύνολό της είναι δημιούργημα της εργατικής τάξης και δικαίωμά της. Κράτος κι εργοδότες είναι οι μόνοι που χρωστάνε στα ταμεία.


Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ