Το ΚΚΕ αξιοποίησε τις εκλογές για την αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα της κυβέρνησης που θα προέκυπτε, ανεξαρτήτως της κομματικής σύνθεσής της. Ανέδειξε την αναγκαιότητα αξιοποίησης της ψήφου από τους εργαζόμενους για την καταπολέμησή της. Πρόβαλε την αναγκαιότητα σύγκρουσης με το καπιταλιστικό σύστημα σε όλα τα επίπεδα, από την καθημερινή παρεμπόδιση των σχεδιασμών του μέχρι τη συνολική ανατροπή του.

Το βασικό καθήκον της νέας κυβέρνησης συνίσταται στην υποβοήθηση της ανόρθωσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και του επακόλουθου περάσματος της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στη φάση της ανάκαμψης. Πρόκειται για ένα απαιτητικό καθήκον, το οποίο διαπερνά ως κόκκινη γραμμή τόσο τις επιλογές της στο εσωτερικό όσο και τον τρόπο με τον οποίο κινείται διεθνώς.

Στο εσωτερικό μέτωπο, η εξυπηρέτηση του παραπάνω στόχου προϋποθέτει μια ανελέητη επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, που φαίνεται να μην έχει τέλος. Το αστικό νομοθετικό σώμα της Βουλής αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο ως όργανο της δικτατορίας του κεφαλαίου, ψηφίζοντας αλλεπάλληλους νόμους που τσακίζουν τη ζωή των εργαζομένων, παράλληλα με μια σειρά νόμων που διευκολύνουν και με άλλους τρόπους (πέραν του τσακίσματος των εργατικών μισθών) την επιδίωξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας (ιδιωτικοποιήσεις, φοροελαφρύνσεις κ.λπ.).

Στους ήδη ψηφισμένους αντιλαϊκούς νόμους (οι γενικοί άξονες των οποίων περιλαμβάνονται στα 3 μνημόνια) προστέθηκε λίγες μόνο μέρες μετά από τις εκλογές η ψήφιση των πρώτων «προαπαιτούμενων» μέτρων για την αποδέσμευση της πρώτης δόσης του νέου δανείου, ενώ ακολουθούν άλλα που αφορούν Ασφαλιστικό, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, κατάργηση ΒΑΕ κ.ά. (...)

Στην επιδίωξη των παραπάνω η κυβέρνηση έχει και την αμέριστη στήριξη από τον ΣΕΒ, ο οποίος σε πρόσφατο δελτίο του σημείωνε: «Η χώρα χρειάζεται ένα σταθερό επιχειρηματικό και επενδυτικό περιβάλλον. Αυτό εν πολλοίς προσδοκάται να είναι το αποτέλεσμα όλων των διαρθρωτικών αλλαγών που επιχειρούνται σήμερα με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου». Σε δήλωσή του, μάλιστα, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, ανέφερε σχολιάζοντας τις κυβερνητικές προσπάθειες για υλοποίηση της νέας συμφωνίας: «Ο ΣΕΒ είναι αποφασισμένος να βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτής της προσπάθειας», ενώ συγκεκριμένα για την κυβέρνηση δήλωσε ότι «η κυβέρνηση δείχνει πιο ενωμένη απ' ό,τι θα ήταν ίσως ένας ευρύτερος συνασπισμός».

Σε αυτήν την προσπάθεια τσακίσματος των λαϊκών δικαιωμάτων προσαρμόζεται και η κυβερνητική προπαγάνδα, με σχετικό καταμερισμό ανάμεσα στα στελέχη της. Η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, δηλώνει ότι ο λαός πρέπει να δεχτεί τώρα τα μέτρα για να δημιουργηθούν περιθώρια άμβλυνσης των συνεπειών τους στη συνέχεια, ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, αυτοπαρουσιάζεται με θράσος ως περιφρουρητής των χαμηλών συντάξεων, ενώ η Θεανώ Φωτίου συνεχίζει να προτείνει στο λαό «συνταγές μαγειρικής» με χαμηλό κόστος ως μέσο διαχείρισης της εξαθλίωσής του. Ταυτόχρονα βέβαια όλα τα κυβερνητικά στελέχη έχουν ως μόνιμη επωδό την αναγκαιότητα της κοινωνικής συναίνεσης ως απαραίτητη για το πέρασμα της αντιλαϊκής επίθεσης.

Παράλληλα με το τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων, η κυβέρνηση προσπαθεί ν' αξιοποιήσει προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας και τις κινήσεις της στη διεθνή καπιταλιστική σκακιέρα. Χώρες - «κλειδιά» σε αυτήν την προσπάθεια αποτελούν από τη μία οι ΗΠΑ και από την άλλη η Γαλλία. Η κυβέρνηση επιδιώκει να παίξει πιο ενεργό ρόλο στο κουβάρι των αντιθέσεων συντασσόμενη - παρά την αντίθεση τμημάτων της αστικής τάξης που εκφράζονται και πολιτικά - με την πίεση αυτών των κρατών προς τη Γερμανία. Η κυβέρνηση προσπάθησε μάλιστα ν' αξιοποιήσει τόσο την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ όσο και την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου, Φρ. Ολάντ, στην Αθήνα προς όφελος της προώθησης των επιδιώξεών της.

Και στις δύο περιπτώσεις ο πρωθυπουργός ανέδειξε τις κυβερνητικές αντιλαϊκές ανατροπές (τόσο των δικών του όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων), καθώς και αυτές που έπονται, ως σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση της δημιουργίας «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος». Στην ουσία, διαφήμισε την «πρωτοφανή», σύμφωνα με την Εθνική Τράπεζα, μείωση του μέσου «εργασιακού κόστους» κατά 23% την περίοδο 2009 - 2014, το τσάκισμα των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, τα προνόμια που έχουν θεσμοθετηθεί για τους καπιταλιστές που επενδύουν στην Ελλάδα, τα βήματα προσαρμογής του κράτους στις σύγχρονες ανάγκες τους κ.λπ.

Σε αυτές τις συναντήσεις οι εκπρόσωποι των καπιταλιστικών κρατών έδρασαν - όπως πάντα - ως πλασιέ των συμφερόντων των μονοπωλίων τους, με τα στελέχη των τελευταίων ν' αποτελούν μόνιμους συνοδούς των κρατικών αντιπροσωπειών. Τόσο ο Ολάντ όσο και η βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Β. Νούλαντ, εστίασαν κατά τις πρόσφατες επισκέψεις τους στην Αθήνα - πέραν των άλλων - στη διάθεση και την αναγκαιότητα των γαλλικών και αμερικανικών μονοπωλίων, αντίστοιχα, να επενδύσουν στην Ελλάδα και ν' αξιοποιήσουν το ευνοϊκό περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει οι κυβερνητικές παρεμβάσεις των τελευταίων ετών.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προσπαθεί ν' αξιοποιήσει την αντίθεση αυτών των κρατών με τη Γερμανία προς όφελος των επιδιώξεων της αστικής τάξης στην Ελλάδα, με βασική αυτή της πιο ευνοϊκής - για το αστικό κράτος - εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους. Τόσο ο Ομπάμα όσο και ο Ολάντ εξέφρασαν τη στήριξή τους στην κυβέρνηση και την πίστη τους ότι αυτή μπορεί να φέρει σε πέρας το βαρύ αντιλαϊκό της καθήκον, ενώ ταυτόχρονα δήλωσαν ότι θα σταθούν στο πλάι της κατά την αντιπαράθεσή της με τις χώρες που είναι αρνητικές ως προς την προοπτική εξασφάλισης διευκολύνσεων στην εξυπηρέτηση του χρέους (οι οποίες δεν αφορούν φυσικά το «κούρεμα» του χρέους, αφού αυτό ρητά αποκλείεται στην πρόσφατη συμφωνία).

Σε αυτήν την επιχείρηση προώθησης των επιδιώξεων της αστικής τάξης στην Ελλάδα, η κυβέρνηση προσπαθεί ν' αξιοποιήσει και τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Ολο και πληθαίνουν οι αναφορές της στη δυνατότητα να ξαναβρεί η σοσιαλδημοκρατία τη χαμένη τιμή της, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά διεθνή πιστοποιητικά σοσιαλδημοκρατικών φρονημάτων, με πολλά ονόματα να φέρονται ως διαθέσιμα να του τα προσφέρουν (ακούγονται οι Μπ. Κλίντον, Τζ. Στίγκλιτς, Ρ. Πάρκερ, μέχρι και ο Γ. Παπανδρέου).

Φυσικά και οι ΗΠΑ και η Γαλλία, με τη σειρά τους, προσπαθούν ν' αξιοποιήσουν την Ελλάδα τόσο για άμεσες επενδυτικές συμφωνίες (με επίκεντρο τους κλάδους της Ενέργειας και των Μεταφορών) όσο και για αύξηση της οικονομικής και πολιτικής πίεσης έναντι της Γερμανίας εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Βασική επιδίωξη των ΗΠΑ είναι να παίξει η Ελλάδα πιο ενεργό ρόλο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Αν. Μεσογείου και των Βαλκανίων, με πρόσχημα το «Ισλαμικό Κράτος» και την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών.

Ανταποκρινόμενη στις «διεθνείς δεσμεύσεις» της, οι οποίες διαπλέκονται κι εκφράζουν και τις ιδιαίτερες επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, η κυβέρνηση μετατρέπει τη χώρα στον πιο καλό ΝΑΤΟικό εταίρο και στον πιο καλό σύμμαχο των αμερικανικών επιδιώξεων στη λεκάνη της Μεσογείου. Εκτός από τα επαναλαμβανόμενα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» από κυβερνητικά στελέχη (Τσίπρας, Δραγασάκης) και την ανοιχτή δήλωση ετοιμότητας από τον Ν. Κοτζιά για συμβολή της Ελλάδας στη σχετική στρατιωτική δράση στην περιοχή, αμέσως μετά από τις εκλογές είχαμε την πρώτη επίσκεψη υπουργού ελληνικής κυβέρνησης (Καμμένος) στο Ανώτατο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, καθώς και την επίσκεψη του Δ. Βίτσα στη διεθνή έκθεση αμυντικού υλικού «AUSA 2015» και τις απευθείας συνομιλίες με τα σχετικά αμερικανικά μονοπώλια. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση διατηρεί τις προτάσεις της για δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στην Κάρπαθο, για ίδρυση πολυεθνικής ομάδας διοίκησης και ελέγχου του ΝΑΤΟ στην Κρήτη, για επέκταση και ενίσχυση της βάσης της Σούδας, ενώ είναι έτοιμη ν' αποδεχτεί το αίτημα των ΗΠΑ για στάθμευση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην Κρήτη για το βομβαρδισμό της ευρύτερης περιοχής.

Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα συμβάλλει στην όξυνση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στην ευρύτερη περιοχή, με επίκεντρο τη Συρία. Το τελευταίο διάστημα, η ρωσική στρατιωτική παρέμβαση στην περιοχή - η οποία λαμβάνει χώρα με την άμεση πρόσκληση της κυβέρνησης του Ασαντ, αλλά και κρατών όπως το Ιράν και το Ιράκ - ήρθε να προστεθεί στην, εδώ και μία πενταετία σχεδόν, αντίστοιχη επέμβαση των ΗΠΑ, ΕΕ, Τουρκίας και μοναρχιών του Κόλπου. Είναι φανερό ότι οι πολύπλευρες αυτές επεμβάσεις στην περιοχή χρησιμοποιούν την καταπολέμηση του «Ισλαμικού Κράτους» ως αφορμή για την επιδίωξη επιχειρηματικών (δικαιώματα εξόρυξης υδρογονανθράκων, δημιουργία αγωγών, πωλήσεις όπλων, εξαγωγές και επενδύσεις στην περιοχή) και γεωστρατηγικών επιδιώξεων στην ευρύτερη περιοχή, η τύχη των οποίων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις μελλοντικές εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στη Συρία. Με την όξυνση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στην περιοχή συνδέονται και γεγονότα όπως η πρόσφατη βομβιστική επίθεση σε πορεία διαμαρτυρίας στην Αγκυρα, καθώς και το δράμα με τις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές.