Σε ορισμένους κλάδους η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία είναι μικρή. Οχι, βέβαια, με δική μας ευθύνη. Υπονομεύτηκε, για μια ακόμα φορά, από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Οι δυνάμεις του δεν έκαναν τίποτα, δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δακτυλάκι. Δεκάδες σωματεία όπου έχουν επιρροή ούτε και συνεδρίασαν ούτε γενική συνέλευση έκαναν, ούτε καν έκαναν κάποια ενέργεια ενημέρωσης των εργαζομένων.

Γιατί δε θέλουν σύγκρουση με την εργοδοσία, την ΕΕ. Υπήρξαν δυνάμεις όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που καταψήφισαν την απεργία στο όνομα της επανάστασης και με τη δικαιολογία ότι χρειάζεται απεργία διάρκειας. Παλιοί και νέοι εργατοπατέρες συναγωνίζονται σε τεχνάσματα και κόλπα για το πώς θα υποτάξουν το κίνημα, θα το εγκλωβίσουν και θα το περιορίσουν στην εναλλαγή των κυβερνήσεων και όχι αναχαίτιση και στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής από όποια κυβέρνηση, όχι ενάντια στα μονοπώλια και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Να μας ξεστρατίσουν, δηλαδή, από το δρόμο της ταξικής πάλης.

Το επόμενο διάστημα πρέπει τα συνδικάτα μας, οι Λαϊκές Επιτροπές, με οργανωμένο τρόπο και ουσιαστικό να κουβεντιάσουν τα συμπεράσματα από την απεργία. Κυρίως, όμως, να οργανώσουν τη συζήτηση στους τόπους δουλειάς για το πώς θα συνεχιστεί ο αγώνας στο συγκεκριμένο χώρο, στον κλάδο. Να βγουν στην επιφάνεια και οι αδυναμίες και να αποκαλυφτεί και να καταδικαστεί η στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ, ξέρουμε ότι μια μεγάλη γενική απεργία δεν καθορίζεται η επιτυχία της από μόνο μια απόφαση ενός ΔΣ, αλλά από τη σύμφωνη γνώμη και τη συμμετοχή αυτών που θα απεργήσουν, τους ίδιους τους εργάτες. Ακόμη και μια απεργία σε ένα μικρό χώρο δουλειάς ή σε έναν όμιλο.

Μέγα ζήτημα σε μια μάχη, στη σύγκρουση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση είναι η αλληλεγγύη και συμπαράσταση όλων των εργαζομένων, όλων των συνδικάτων. Αυτό δυναμώνει και δίνει την προοπτική της νικηφόρας εξέλιξης του αγώνα, είναι βασικό στοιχείο της ανασύνταξης του κινήματός μας. Το ζήτημα της αλληλεγγύης είναι καθήκον για όλους μας, χωρίς αυτό κανένας αγώνας δεν μπορεί να πάει μακριά.

Το παράδειγμα της COCA COLA, του ομίλου 3Ε μάς δείχνει το δρόμο. Η απεργία που έγινε στις 30/10 στα εργοστάσια του ομίλου δείχνει τις τεράστιες δυνατότητες που έχουν οι εργάτες όταν ενώνονται ενάντια στους δυνάστες τους. Με πρωτοβουλία των δύο ομοσπονδιών, της ΠΟΕΥΓΤΠ και ΠΟΕΕΠ, έγινε σύσκεψη των σωματείων της COCA COLA και αποφασίστηκε 24ωρη απεργία ως ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης στις 33 απολύσεις που έχουν γίνει στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης.

Στην ΕΒΓΑ, που ανήκει στον όμιλο Φιλίππου, η εργοδοσία ανακοίνωσε μειώσεις μισθών και περικοπές επιδομάτων. Το ταξικό σωματείο αντέδρασε, από την πρώτη στιγμή αρνήθηκε να κάτσει στο τραπέζι και να διαπραγματευτεί πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, οργάνωσε 2 μαζικές γενικές συνελεύσεις με καθολική συμμετοχή και αποφάσεις να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις που βρίσκονται στην 3η βδομάδα, να μη δεχτούν για κανέναν και καμία μείωση στους μισθούς και στα δικαιώματά τους, πήραν απόφαση για μαζική συμμετοχή στη σημερινή απεργία και είναι σήμερα εδώ.

Ομως, φτάνει αυτό; Θα ήταν διαφορετικά αν όλα τα εργοστάσια και τα σωματεία στον όμιλο Φιλίππου έκαναν αυτό που έγινε στην COCA COLA. Απεργία συμπαράστασης, γιατί μετά όπως και πριν από την ΕΒΓΑ είχαν σειρά και έχουν άλλοι εργαζόμενοι που δουλεύουν στον όμιλο αυτό.

Ο αγώνας των χιλιάδων συναδέλφων στο εμπόριο για να μην καταργηθεί η Κυριακάτικη αργία αφορά μόνο αυτούς; Οχι, αφορά όλους μας. Υπάρχουν εργοστάσια που δουλεύουν 365 μέρες το χρόνο, 7 μέρες τη βδομάδα. Κατά συνέπεια, δε θα πληρωθούν την προσαύξηση της αργίας αν καταργηθεί η Κυριακή και επειδή θα θεωρείται καθημερινή εργάσιμη θα εντάσσεται, όπως οι υπόλοιπες μέρες, στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα.

Οι τελευταίες εξελίξεις μετά τη δολοφονική επίθεση έξω από τα γραφεία της ΧΑ στον Ν. Ηράκλειο αξιοποιείται στο έπακρο από την κυβέρνηση και τα διάφορα επιτελεία του συστήματος. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα έχει πείρα από τέτοιου είδους προβοκάτσιες, ξέρει να απαντήσει στους μηχανισμούς του κράτους, του παρακράτους στην κυβέρνηση και την ΕΕ. Στόχος τους ήταν και είναι το οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Η θεωρία των δύο άκρων έχει έναν και μοναδικό στόχο: Να χτυπήσουν όποιον σηκώνει κεφάλι. Εμείς τους λέμε ότι λάθος πόρτα χτυπήσανε όχι μόνο δε θα το σκύψουμε, αλλά θα οργανώσουμε καλύτερα τους αγώνες, θα συζητήσουμε και μ' άλλους εργάτες, αγρότες μικρούς εμπόρους και αυτοαπασχολούμενους για να συγκροτήσουμε ενιαίο μέτωπο για να ανατρέψει όχι μόνο αυτήν την κυβέρνηση, αλλά και την κυρίαρχη πολιτική της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ο δρόμος για τη δική μας ανάπτυξη περνάει μέσα από τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα στρώματα, με στόχο να γίνουμε εμείς αφέντες του πλούτου που παράγουμε.

Να παλέψουμε με μεγαλύτερη δύναμη, με σχέδιο, με την κατάλληλη τακτική κάθε φορά μαζί με τα συνδικάτα που πρέπει να γίνουν στρατηγεία των αγώνων.

Να ανοίξουμε στο μέγιστο την αντιπαράθεση με την εργοδοσία για τις μειώσεις μισθών, για απολύσεις. Να ανοίξουμε μέτωπο με τον ΣΕΒ για τη στάση του και την ευθύνη που έχει, καθώς για να υπερασπιστεί τα κέρδη του, τα κέρδη των μονοπωλίων, βυθίζουν στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού.

Να μην ανεχτούμε να δουλεύουμε ήλιο με ήλιο για 300 ευρώ. Να μην ανεχτούμε, να μην μπορούμε να πάρουμε φάρμακα, να μην έχουμε γιατρό, εξετάσεις, δασκάλους και σχολεία για τα παιδιά μας. Να μη δεχτούμε να πάψουμε να έχουμε όνειρα για μια ζωή που μας αξίζει. Παράγουμε τα πάντα, τρόφιμα και εξαπλώνεται η πείνα, φάρμακα και πεθαίνουν άνθρωποι. Μέχρι πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση;

Και όλα αυτά για να συνεχίσουν να ζουν μέσα στη χλιδή και στον πλούτο μια χούφτα πλουτοκράτες. Γιατί να συνεχίσουμε να βάζουμε πλάτη για τους επιχειρηματίες, για να γλιτώσουν τα κέρδη τους; Γιατί να στηρίζουμε την οικονομία, όπως μας λέει η κυβέρνηση, αφού μας ετοιμάζουν ζωή κόλαση; Να πούμε ΟΧΙ για όλα αυτά, να υπάρξει ξεσηκωμός σε κάθε τόπο δουλειάς σε κάθε εργατογειτονιά.

Η αντίσταση θα μεγαλώνει μέσα από τους καλά οργανωμένους αγώνες μας, έτσι θα αποχτά η τάξη μας εμπιστοσύνη στη δύναμή της και θα ανοίγει και θα γίνει πιο ορατή η προοπτική, η εργατική τάξη να πάρει τον πλούτο που παράγει στα χέρια της. Τα συνδικάτα, τα στελέχη τους, έχουμε χρέος και ύψιστο καθήκον να είμαστε κοντά στους συναδέλφους, να τους βοηθάμε από το προσωπικό, ατομικό τους πρόβλημα μέχρι το συλλογικό.

Τα εμπόδια που θα συναντήσουμε είναι πολλά, εμείς δηλώνουμε ότι δεν πρόκειται να τα κάνουμε σημαία μας. Το επόμενο διάστημα πρέπει να δράσουμε συγκεκριμένα. Να αξιοποιήσουμε νέες δυνάμεις που βγήκαν από τους αγώνες και να τους βοηθήσουμε να αναλάβουν καθήκοντα. Οπου θα ξεσπούν αγώνες να γίνει προσπάθεια να οργανωθούν καλύτερα με μαζικές διαδικασίες και συμμετοχή των εργαζομένων να υπάρξει έμπρακτη αλληλεγγύη από όλα τα συνδικάτα.

Να μην υπάρχει συμβιβασμός και καμία συμφωνία με μειώσεις μισθών, με μισθούς πείνας 300 ευρώ, με την αποδοχή ατομικών συμβάσεων, με την εξάπλωση της ανεργίας, με τη φτώχεια, την εξαθλίωση, με συντάξεις ψίχουλα. Εχουμε χρόνια χύσει τόνους ιδρώτα για να πληρώσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία, τώρα βάζουν διόδια και στα νοσοκομεία. Από την άλλη, μειώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές στους εργοδότες, τους δίνουν νέες φοροαπαλλαγές.

Μέχρι εδώ, φτάνει πια, δε θα ανεχτούμε άλλες απολύσεις, ούτε απελευθέρωσή τους, ούτε μείωση μισθών, συντάξεων, ούτε κατάργηση του εφάπαξ και όλα αυτά που ετοιμάζουν. Κάθε σωματείο, κάθε κλάδος να πάρει όλα τα μέτρα για την οργάνωση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Πρέπει και μπορούμε να πετύχουμε».