Με την ανακοίνωση αυτή δίνεται απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα που απασχολούν κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια: «Πώς θα πάρουμε μια ανάσα; Πώς θα μπει τέλος στον εφιάλτη της ανεργίας, στους μισθούς της πείνας; Πότε θα σταματήσει αυτός ο κατήφορος στη φτώχεια και στην ανασφάλεια;»

Δε δίνει εύκολες απαντήσεις, πρόχειρες. Οι λύσεις στα βασανιστικά προβλήματα αυτά εξαρτώνται από την πορεία της οργάνωσης και της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Εξαρτώνται από τη δυναμική της ταξικής πάλης. Εξαρτώνται, σε τελική ανάλυση, από τη συστράτευση και συμπόρευση των εργατικών και λαϊκών μαζών με το ΚΚΕ.

Η αναζωογόνηση και ανασύνταξη, επομένως, του εργατικού κινήματος είναι στρατηγικής σημασίας καθήκον για όλο το Κόμμα, για κάθε ξεχωριστή οργάνωση. Ειδική ευθύνη έχουν οι Κομματικές Ομάδες σε κάθε μαζική οργάνωση και κατά πρώτο λόγο, με απόλυτη προτεραιότητα, στο πρωτοβάθμιο Σωματείο, στην πρωτοβάθμια μαζική οργάνωση.

Δεν ξεκινάμε αυτό τον αγώνα σήμερα. Είμαστε σε πορεία. Το θέμα που τίθεται από την ανακοίνωση του ΠΓ είναι να επιταχύνουμε την πορεία ανασύνταξης του κινήματος, να οικοδομείται πιο στέρεα, με βήματα μελετημένα, σχεδιασμένα η συμπόρευση, η συστράτευση εργατών και εργατριών με το ΚΚΕ για την ανασύνταξη.

Πώς θα επιταχύνουμε τους ρυθμούς ανασύνταξης; Η ανακοίνωση του ΠΓ δε δίνει έτοιμες λύσεις. Διαγράφει ένα πλαίσιο, δίνει γενικές κατευθύνσεις, κωδικοποιεί καλύτερα την πείρα που έχει συσσωρευτεί. Λύσεις συγκεκριμένες θα δοθούν από κάθε Κομματική Ομάδα με την καθοδήγηση των αντίστοιχων Κομματικών Οργανώσεων, των ΚΟΒ.

Είναι στην άμεση ευθύνη τής κάθε Κομματικής Ομάδας - με την ανάλογη βοήθεια, στήριξη - να προσδιορίσει πολύ συγκεκριμένα τι σημαίνει ανασύνταξη στο κάθε συγκεκριμένο Σωματείο, κλαδικό, επιχειρησιακό, κ.λπ., ξεκινώντας από τη συγκρότηση Κομματικής Ομάδας, αν δεν υπάρχει. Ο στόχος, η πρόοδος, η πορεία της ανασύνταξης δεν μπορεί να είναι ο ίδιος για κάθε Σωματείο. Κάθε Σωματείο αρχίζει από διαφορετική αφετηρία και κινείται σε διαφορετικές συνθήκες. Τα βασικά κριτήρια πρέπει να είναι ενιαία:

• Συμμετοχή όλο και περισσότερων εργαζομένων στο σχεδιασμό, στη δράση του κάθε Σωματείου. Οχι από αρχαιρεσίες σε αρχαιρεσίες.
• Διοικήσεις Σωματείων αφοσιωμένες στα συμφέροντα των μελών τους με ταξική αντίληψη και συνέπεια και όχι υποχείρια των εργοδοτών τους, της αντίληψης ότι εργάτες κι εργοδότες έχουν κοινά συμφέροντα.
• Μια λίγο - πολύ ίδια αντίληψη για τα ενιαία συμφέροντα των εργατών κι εργατριών, ανεξάρτητα από κλάδο, απέναντι στην ενιαία τάξη των εργοδοτών και του κράτους που τους υπηρετεί.
• Ενα κάπως ενιαίο, σταθερό σχέδιο διεκδικήσεων για τα καθημερινά προβλήματα, αλλά και σχέδιο για τη μόνιμη και ουσιαστική ικανοποίηση των βασικών αναγκών της εργατικής οικογένειας και τελικό στόχο την κατάργηση της εκμετάλλευσης.
• Ιδιαίτερη φροντίδα για τους νέους που δουλεύουν ή τα παιδιά των εργατών και εργατριών, καθώς και τα ιδιαίτερα των γυναικών.

Με βάση αυτά τα κριτήρια παλεύουμε σε κάθε εργατικό χώρο, κλάδο, περιοχή για ένα ρωμαλέο ταξικό κίνημα σύγκρουσης, ρήξης, ανατροπής, συμμαχιών για να βρουν οριστική απάντηση και λύση τα βασανιστικά ερωτήματα που στην αρχή θέσαμε.

Ενα κίνημα που θα έχει διαρκές, αδιάλλακτο μέτωπο και πόλεμο με τα μονοπώλια σε κάθε κλάδο σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και στόχο μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας με αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Αυτό το μέλλον θα χτίζεται καθημερινά πέτρα την πέτρα. Αυτό το κίνημα θα συνενώνεται σταγόνα τη σταγόνα σε ρέματα και ποτάμια.

Αν σωστά μελετήσουμε την ανακοίνωση του ΠΓ και δουλεύουμε με βάση αυτή, αξιοποιώντας τη συσσωρευμένη πείρα, θα προχωράμε σταθερά, αποφασιστικά. Η ανακοίνωση του ΠΓ μάς δίνει ένα πλαίσιο, γενικές κατευθύνσεις, καθοδήγηση και μια συγκεκριμένη μεθοδολογία στην πρακτική οργάνωση της δράσης. Επιγραμματικά σημειώνουμε:

Στο σημείο 1 υπογραμμίζεται: «Η αλήθεια είναι ότι η εργατική τάξη, παρά τους μεγάλους και σκληρούς αγώνες που έδωσε, σε ορισμένες φάσεις και σε συγκεκριμένους χώρους και κλάδους, δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα ακόμα την πραγματική της δύναμη».

Η εκτίμηση αυτή αποκαλύπτει τη δυναμική της ταξικής πάλης, εξοπλίζει την εργατική τάξη, το λαό, με δύναμη και αισιοδοξία, αλλά ταυτόχρονα βάζει το καθήκον στην πρωτοπορία, ώστε να ανεβάσει την ευθύνη της για την εξουδετέρωση των παραγόντων - όσο φυσικά εξαρτάται από αυτήν - που δρουν ανασχετικά, δεσμεύουν την άνοδο της ταξικής πάλης.

Στην ανακοίνωση γίνεται αναλυτική αναφορά για αυτούς τους παράγοντες με βάση τη συσσωρευμένη πείρα των τελευταίων χρόνων. Απαιτείται καλός εξοπλισμός, σχέδιο, να διεξάγουμε συγκεκριμένο αγώνα στο εργοστάσιο, στην υπηρεσία, στον κλάδο για την όσο μεγαλύτερη εξάλειψη αυτών των αρνητικών παραγόντων, υπολογίζοντας με ρεαλισμό τις αντικειμενικές αιτίες και τους παράγοντες που τους δημιουργούν. Χωρίς αυτό δε θα γίνει δυνατή και η χάραξη σωστής τακτικής για την εξουδετέρωσή τους.

Η ανακοίνωση του ΠΓ μάς εξοπλίζει με θέσεις, γνώση, αλλά και με μεθοδολογία για να αντιμετωπίσουμε τη σύνθετη αυτή κατάσταση και τις αιτίες που δεσμεύουν τη συμμετοχή στην ταξική πάλη πλατιών εργατικών και λαϊκών μαζών.

Στο σημείο 2 υπογραμμίζεται: «Είναι επιτακτική ανάγκη κάθε εργάτης και εργάτρια να βγάλει σωστά συμπεράσματα, μελετώντας την πείρα που βγαίνει από τις εξελίξεις που υπάρχουν στον τόπο δουλειάς, στον κλάδο και γενικότερα στη χώρα καθώς και από όσα γίνονται στις άλλες χώρες της ΕΕ και γενικότερα στις καπιταλιστικές οικονομίες».

Στο σημείο αυτό βρίσκεται και το κλειδί για μια σταθερή, ανοδική πορεία, για την επιτάχυνση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Το κλειδί είναι ότι οι δυσκολίες, τα προβλήματα μπορούν να ξεπεραστούν με τη δύναμη της οργάνωσης και της συμμετοχής πλατιών εργατικών μαζών στην οργάνωση της ταξικής πάλης. Η εξασφάλιση αυτής της συμμετοχής θα κριθεί από την ικανότητα των πρωτοπόρων μαχητών σε κάθε εργοστάσιο, υπηρεσία, τόπο δουλειάς, Σωματείο, να βοηθούν, να πείθονται οι εργάτες και οι εργάτριες, οι εργαζόμενοι με την πείρα τους. Να διδάσκονται από την πείρα τους, να μελετούν την πείρα τους και να κάνουν τα επόμενα βήματά τους.

Είναι γόνιμο το έδαφος, γίνονται διεργασίες σε επίπεδο συνείδησης και απαιτείται υπομονετική, σταθερή δουλειά, για να μετασχηματίζονται οι προσωπικές εμπειρίες σε συλλογική ταξική συνείδηση. Απαιτούνται, επίσης, πιο πλούσιες μορφές πάλης, δράσης, συζήτησης, πιο συλλογικές και επιλογή περισσότερων θεμάτων για συζητήσεις.

Τέλος, στην ανακοίνωση του ΠΓ αναδεικνύονται ταυτόχρονα και οι πρόσθετες δυσκολίες που ενεργούν ως αντίρροπη δύναμη. Υπογραμμίζεται πιο συγκεκριμένα στο σημείο 3: «Το επόμενο χρονικό διάστημα είναι πολύ κρίσιμο.

Από τη μια, οι εκβιασμοί και η καταστολή από τις κυβερνήσεις και τους καπιταλιστές κλιμακώνονται και γίνονται όλο και πιο άγριοι, από την άλλη, οι δυνάμεις του σάπιου συνδικαλισμού, που υπήρξαν φανατικοί υπηρέτες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, μεταμορφώνονται θρασύτατα τώρα, μετακινούμενες ή συνεργαζόμενες με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε αγωνιστές και δήθεν αναμορφωτές του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο κίνδυνος παγίδευσης, αφοπλισμού και υποταγής του εργατικού κινήματος είναι υπαρκτός και πρέπει να εμποδιστεί.

Υπάρχουν και οι δυνάμεις και οι δυνατότητες.

Με καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ, παρά τις επιθέσεις των μηχανισμών του μεγάλου κεφαλαίου και των κομμάτων του, κόντρα στο ρεύμα των αυταπατών και της απογοήτευσης, παραμένουν ισχυρές και αξιόμαχες οι ασυμβίβαστες ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, οι οποίες, αν ενισχυθούν, μπορούν να πρωτοστατήσουν και να τροφοδοτήσουν την αναγκαία οργανωτική, ταξική αναζωογόνηση του κινήματος.

Στο πού τελικά θα γείρει η πλάστιγγα θα εξαρτηθεί από ποια θέση θα πάρει και σε ποια πλευρά θα σταθεί η μεγάλη πλειοψηφία των εργατών που τώρα αγωνιούν και αναζητούν λύση».

Στο Οστιν, ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε τα βασικά σημεία της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Η ομιλία του έδωσε αφορμή για αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του κόμματος.

Ας σταχυολογήσουμε όμως τα βασικότερα σημεία της ομιλίας του Αλ. Τσίπρα:

-- «Εχουμε μια οικονομική ένωση και ένα κοινό νόμισμα. Μια έξοδος δεν θα ωφελήσει κανέναν. Αντίθετα, θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα. Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δε θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη. Μία έξοδος (...) θα ήταν μια καταστροφή για την Ευρώπη (...) Η Ευρωζώνη πρέπει να σωθεί».

Η συμμετοχή στην ΕΕ συνεχίζει να αποτελεί κυρίαρχη επιλογή της αστικής τάξης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το παραγνωρίζει αυτό, παρότι κλείνει το μάτι και σε εκείνες τις μερίδες της που μπορεί να μην αποκλείουν μια έξοδο απ' το ευρώ, προκρίνοντας τη σύσφιξη των σχέσεων με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα ή διεκδικούν αλλαγές στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.

-- «Ενα κοινωνικό συμβόλαιο (...) Είναι η παλιά ευρωπαϊκή ιδέα. Και παραγκωνίστηκε, πριν από χρόνια, από μια ιδεολογία των αγορών, του ανταγωνισμού. Αυτή είναι η νέα ευρωπαϊκή ιδέα. Εμείς λέμε, ότι είναι αυτοκτονική ιδέα. Και εναντίον της παλεύουμε για τις παραδοσιακές αξίες των ιδρυτών της Ευρώπης. Αυτό που επιδιώκουμε είναι η σημερινή Ευρώπη να επιστρέψει στις πρακτικές και τις επιδιώξεις αυτών των παλαιών αξιών».

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ αγωνιά για την κοινωνική συνοχή και σταθερότητα του συστήματος. Αυτή την έννοια έχει η επίκληση του «κοινωνικού συμβολαίου». Τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό που υπήρξε ήταν δυνατότητες διευρυμένης ενσωμάτωσης τμημάτων της εργατικής τάξης στη στρατηγική του κεφαλαίου μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Απογειώνει έτσι τις αυταπάτες για τη δυνατότητα τάχα φιλολαϊκής μετάλλαξης της ΕΕ και επιστροφής του καπιταλισμού σε μια ιστορική φάση που έχει προ πολλού οριστικά και αμετάκλητα ξεπεράσει. Συσκοτίζει ότι οι αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης ανταποκρίνονται στις εκάστοτε ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας που σήμερα απαιτεί «αίμα» για να ξελασπώσει απ' την κρίση.

-- «Δεν θα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία (...) Πρέπει να πείσουμε τους εταίρους μας ότι η σημερινή πορεία οδηγεί όλους εμάς, την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, σε τρομερό αδιέξοδο. Αλλά πρώτα πρέπει να τους πείσουμε να συνομιλήσουν μαζί μας (...) Θα πρέπει μαζί από κοινού να συντάξουμε ένα νέο σχέδιο για την Ελλάδα. Και πώς θα ήταν αυτό το σχέδιο; Θα περιλάμβανε καίριες αλλαγές στο Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα, στο Ελληνικό πρόγραμμα αποπληρωμής των δανείων, στους τρόπους αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και φυσικά θα περιλάμβανε βήματα προς την αναζωογόνηση των επενδύσεων (...) θα καλούσαμε τους εταίρους μας να εξετάσουν μία απλή και λογική ιδέα: το μελλοντικό πρόγραμμα αποπληρωμών να συνδέεται άρρηκτα με το ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Με αυτόν τον τρόπο η Ευρωπαϊκή Ενωση θα έχει κερδίσει (...) Οσον αφορά στα ελάχιστα επίπεδα επενδύσεων που είναι απαραίτητα, θα προτείναμε μία ιδέα που κάθε λογικός άνθρωπος θα αποδέχονταν ως δίκαιη και ορθολογική: υπάρχουν πάνω από 10 δισεκατομμύρια ευρώ από Ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία (...) τα οποία η Ελλάδα δεν κατάφερε να απορροφήσει (...) γιατί λοιπόν να μην αναθέσουμε τη διαχείριση αυτών των κεφαλαίων στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων με την προϋπόθεση να επενδύουν στα ελληνικά πρότζεκτς στη βάση καθαρών τραπεζικών αρχών και χωρίς την ανάμειξη του Ελληνικού Κράτους (...) Με την βοήθεια της ΕΚΤ θα μπορούσε να υλοποιήσει ένα πανευρωπαϊκό, αναπτυξιακό σχέδιο ανάκαμψης».

Παρατήρηση πρώτη: Η επίκληση της λογικής υπονοεί ότι οι ευρωενωσιακοί κινούνται ως τώρα με παραλογισμό. Αυτό συσκοτίζει πλήρως την πραγματικότητα, ότι δηλαδή όλες οι έως σήμερα αποφάσεις ελήφθησαν με γνώμονα τα συμφέροντα των μονοπωλίων, αυτό ήταν το κριτήριο των διαπραγματεύσεων στην ΕΕ μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων ανισόμετρα αναπτυγμένων καπιταλιστικών οικονομιών. Την ομοθυμία τους στο τσάκισμα εργασιακών ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μέτρων δηλαδή που προάγουν το συλλογικό συμφέρον των αστικών τάξεων όλων των κρατών - μελών, διαδέχεται ο ανταγωνισμός και οι κόντρες για τον επιμερισμό της ζημιάς.

Ο Αλ. Τσίπρας αποκρύπτει ακόμα ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης υπέρ των εργαζομένων στην ΕΕ είναι απλώς ανύπαρκτα. Τι θα διαπραγματευτεί; Το μνημόνιο διαρκείας που συνιστά η αντιλαϊκή στρατηγική που έχουν συνομολογήσει οι κυβερνήσεις όλων των κρατών - μελών πολύ πριν την καπιταλιστική οικονομική κρίση;

Οι αλλαγές που εισηγείται ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν επηρεάζουν προς το καλύτερο τη ζωή του λαού όπως υπονοεί. Ούτε η αλλαγή στο τραπεζικό σύστημα, ούτε η διευθέτηση του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία, ούτε η τόνωση των επενδύσεων δεν θα σημάνουν παραίτηση από την υλοποίηση στρατηγικής της υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται, κόπτεται γι' αυτήν, και που σημαίνει ένταση της πολύμορφης αντιλαϊκής επίθεσης.

-- «Οι πιο ευάλωτοι Ευρωπαίοι πολίτες χρειάζονται άμεση βοήθεια, καθώς και ένα λόγο να πιστέψουν ξανά στο μέλλον της Ευρώπης. Η Ευρώπη θα μπορούσε (...) να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα κουπονιών διατροφής -όπως συμβαίνει στην Αμερική- αλλά και ένα κατώτατο επίδομα ανεργίας ώστε να εξαλειφθεί άμεσα η ακραία φτώχεια σε όλη την Ευρώπη».

Η πρόκληση βγάζει μάτι. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής είναι ανελαστική στο έδαφος της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, επειδή γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εξασφαλίσει πολιτική ενσωμάτωσης όπως αυτή εφαρμόστηκε μέχρι τις δεκαετίες του 1970 και 1980 στην καπιταλιστική Ευρώπη (παρ' όλο που παίζει με αυτή την ανάμνηση) το μόνο που υπόσχεται είναι κουπόνια για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας. Στην πραγματικότητα, υπόσχεται διαχείριση της λαϊκής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας...

-- «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πολύ καλά αμορτισέρ, δηλαδή μηχανισμούς προκειμένου να απορροφηθούν οι κραδασμοί (...) αντέδρασαν στην κρίση με κεϋνσιανά αντανακλαστικά, ποσοτική χαλάρωση και καθολική υγειονομική περίθαλψη (...) Πριν από λίγες ημέρες το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ εξήγησε στο Κογκρέσο με ποιο τρόπο οι πολιτικές που η Γερμανία εφαρμόζει στην Ευρωζώνη εξάγουν την ύφεση στην υπόλοιπη Ευρώπη και επηρεάζουν την παγκόσμια οικονομία. Εχω την αίσθηση ότι μπορούμε να έχουμε έναν εποικοδομητικό διάλογο με την Ουάσιγκτον επάνω στο θέμα της κρίσης της Ευρωζώνης. Είναι ένας λόγος για τον οποίο αισθάνομαι χαρά που βρίσκομαι σήμερα εδώ. Ελπίζω ότι μόλις έρθει ο καιρός μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να βασιστεί στο ότι η Αμερική θα διατηρήσει μια σαφή προοπτική σε αυτά τα θέματα (...) Βλέπω ακόμα ότι παρά τις δυσκολίες, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να προχωρούν προς αυτό το μεγάλο σχέδιο. Πόσο καλό θα ήταν να είχαμε το ίδιο πνεύμα και πρόγραμμα για την Ευρωζώνη (...) Η αλήθεια είναι ότι εσείς στην Αμερική έχετε τους Ομοσπονδιακούς θεσμούς σας -Κοινωνική Ασφάλεια, Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη, Επίδομα Ανεργίας, Σύστημα Ασφάλειας Καταθέσεων- τα οποία εμείς στην Ευρώπη δεν διαθέτουμε».

Στην προσπάθειά του δε να υπερασπιστεί το αμερικάνικο μείγμα διαχείρισης περιγράφει μια πραγματικότητα σχεδόν ειδυλλιακή για τον αμερικάνικο λαό που βυθίζεται στη φτώχεια και τη δυστυχία. Λέει όσα λέει την ώρα που τα συσσίτια, η ανεργία, η υποαπασχόληση τσακίζουν κόκαλα, που εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν χωρίς ασφάλεια και περίθαλψη. Το καλόπιασμα των Αμερικανών ιμπεριαλιστών βγάζει μάτι, δεν κρύβει άλλωστε ο Αλ. Τσίπρας την προσδοκία να έχει τη στήριξή τους όταν αναλάβει την αστική διαχείριση, αλλά και ως υποψήφιος για την Κομισιόν σε συνθήκες που προωθείται η διαμόρφωση κοινού οικονομικού χώρου ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ο Α. Τσίπρας κοροϊδεύει το λαό ότι τέτοιου είδους κολεγές είναι δυνατόν να τον ανακουφίσουν απ' τα βάσανα που περνάει.

Σε μια ιστοσελίδα με υλικό για μικρά παιδιά παρουσιάζεται το τραγοδι «ολαρία ολαρά». Αυτό όπου «ο Ολιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά, διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά» και το οποίο καταλήγει «θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι (...) και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά (...) ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ' ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά».

Σε μια διόλου παιδική εκδοχή άρθρο στην «Αυγή» για το θέμα του φόνου των δύο στελεχών της Χρυσής Αυγής τονίζει: «Το μέτωπο είναι δημοκρατία κατά της δολοφονικής βίας. Επιβάλλονται και πολιτική ενότητα και αποτελεσματικότητα του κράτους».

Τόσα καρπούζια σε μια μασχάλη...

Ας επιχειρήσουμε να βάλουμε μια σειρά: Στο θέμα της δολοφονικής επίθεσης κατά των δύο στελεχών της Χρυσής Αυγής, υπάρχει ένα ποινικό μέρος κι ένα πολιτικό. Το ποινικό το χειρίζεται το κράτος με τους μηχανισμούς του.

Στο πολιτικό μέρος, όμως, ήδη αναπτύσσεται μια προσπάθεια πολλαπλών στόχων που ενισχύει ένα αρχικό ερώτημα: Ποιος ωφελείται από αυτή την ενέργεια; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι το φονικό αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως πολυεργαλείο, να είναι χρήσιμο σε πολλούς και διάφορους. Να αξιοποιηθεί, για παράδειγμα, με στόχο τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση των εργατικών - λαϊκών μαζών, στην προσπάθεια να «ξεπλυθεί» η Χρυσή Αυγή από τον ναζιστικό - εγκληματικό της χαρακτήρα και άλλα πολλά. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια ενέργεια που στρέφεται ενάντια στην προσπάθεια οργάνωσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ενάντια στην προσπάθεια για απομόνωση της ναζιστικής εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι λειτουργούν διάφοροι μηχανισμοί που δρουν ενάντια στο εργατικό κίνημα, επιδιώκουν άμεσα ή έμμεσα το χτύπημά του.

Δεν είναι πρώτη φορά που αξιοποιείται ένα γεγονός για να προβληθεί η λογική του «όλοι μαζί», πέρα από κόμματα και βεβαίως ταξικές αντιθέσεις: Ολοι μαζί ενάντια στην τρομοκρατία, όλοι μαζί για τη δημοκρατία, όλοι μαζί για την οικονομία. Αυτό που δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει στη ζωή επιδιώκεται να κατασκευαστεί.

Οι πολιτικές δυνάμεις που επικαλούνται το «όλοι μαζί» έχουν ένα δίκιο: Υπάρχει ήδη το δικό τους «όλοι μαζί». Υπάρχει στην ενιαία στρατηγική που υπηρετούν για την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Και που πάντα οδηγεί σε υποταγή το λαό.

Αυτό που φέρνουν με κάθε αφορμή σαν καινούριο, ενώ είναι μόνιμη επιδίωξή τους, είναι η ενδυνάμωση της συμμαχίας για τους στόχους του κεφαλαίου. Η υποταγή λαϊκών μαζών κάτω από ξένη γι' αυτούς σημαία. Χειρίζονται την κάθε αφορμή για να επαναφέρουν το ένα και αυτό: Ελάτε όλοι μαζί οι στραβοί να βοηθήσουμε τον ανοιχτομάτη.

Τώρα, διακηρύσσει ο αρθρογράφος, «το μέτωπο είναι δημοκρατία κατά της δολοφονικής βίας». Για να μην υπάρχουν παρερμηνείες ζητά να πηγαίνουν αγκαλιά η πολιτική ενότητα με την αποτελεσματικότητα του κράτους. Κι εδώ είναι το κουμπί.

Υπάρχει διαδήλωση που δεν την αντιμετώπισε αποτελεσματικά το κράτος; Υπάρχει απεργία που είχε ανοχή; Υπάρχει εκπαίδευση που δεν αναπαράγει - καλλιεργεί την κυρίαρχη ιδεολογία; Σε ποιον τομέα του κράτους να σταθούμε για να το βρούμε αναποτελεσματικό; Θέλουν ακόμα πιο αποτελεσματικό το κράτος των καπιταλιστών και η περίπτωση της δολοφονικής ενέργειας τους έρχεται κουτί για να προωθηθεί η πολιτική ενότητα εκείνων των δυνάμεων που έχουν αναλάβει να πείθουν το λαό ότι έχει συμφέρον από ένα ισχυρό αστικό κράτος. Με όπλο την πολιτική ενότητα διευρύνουν το πεδίο της υποταγής.

Γιατί μπροστά είναι ακόμα η ανελέητη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα (τα χαράτσια, οι κομμένοι μισθοί και συντάξεις, η εκπαίδευση στην αμορφωσιά, η εξαφάνιση του δικαιώματος σε μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα κ.ά.).

Για όλα αυτά η πάλη είναι ανειρήνευτη. Και το εργατικό - λαϊκό κίνημα έχει κάθε λόγο να θέλει όσο το δυνατόν λιγότερο με αυτή την έννοια «αποτελεσματικό κράτος» των καπιταλιστών. Η πολιτική ενότητα που ζητάνε είναι η αξίωση συσπείρωσης του λαού γύρω από τη λειτουργία του αστικού κράτους και των θεσμών του κι εδώ πράγματι συναντιούνται οι δυνάμεις του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου».

Το γεγονός ότι η αξίωση για πολιτική ενότητα και αποτελεσματικό κράτος διατυπώνεται μέσα από τις σελίδες της «Αυγής» δεν είναι καθόλου άσχετο με τα άλματα προσαρμογής που κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά πλέον για να πάρει το χρίσμα για να κυβερνήσει.

Ο λαός πράγματι πρέπει να επιδιώξει την ενότητά του. Να μη φοβηθεί από τη βία. Να μη φοβηθεί την ανατροπή, να την επιδιώξει. Πρέπει να επιδιώξει την ενότητα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Οσο τα ερωτήματα για το ποιος όπλισε το χέρι των φονιάδων πολλαπλασιάζονται, τόσο περισσότερο πρέπει να κοιτά καχύποπτα όσους σπεύδουν να τον διαβεβαιώσουν ότι εδώ δεν υπάρχουν «μυστικές υπηρεσίες», «σκοτεινοί σχεδιασμοί», ότι όλα στην πολιτική γίνονται στο φως ή άλλα τινά, αλλά υπάρχουν μόνο κάτι αγνοί «ακροαριστεροί» που «καθαρίζουν» επειδή δεν καθαρίζει η «καθεστωτική αριστερά». Η θεωρία των άκρων που χρησιμοποιείται με διάφορες αφορμές αλλά τελικά για να ενοχοποιήσει τους λαϊκούς αγώνες δεν έχει οπαδούς μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση, που έχει ανάγκη το «όλοι μαζί οι νομοταγείς» γιατί ένα νόμο υπηρετεί, σ' ένα νόμο υποτάσσει την πολιτική της, για την εφαρμογή ενός νόμου ζητά να την ψηφίσουν: Αυτόν που θεωρεί ιερές και απαραβίαστες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, σχέσεις που εγκαθίστανται με βία, διατηρούνται με βία, αναπαράγονται με βία και επειδή γνωρίζουν πως είναι δυνατόν να ανατραπούν χρειάζονται ένα όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικό κράτος για να τις υπερασπίζεται.