ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 6 Αυγούστου 2000
Σελ. /28
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Τα «εννιά» σημεία της ενιαίας αντεργατικής επίθεσης

Παρακολουθώντας την τακτική της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, στο θέμα της προώθησης του νέου αντεργατικού πακέτου για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, διαπιστώνουμε, πρώτα απ' όλα, ότι δεν τους λείπει ...η φαντασία. Επιδίδονται σε διαδοχικούς ελιγμούς, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια παραπλάνησης των εργαζομένων.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, ενσωματώνουν τα αρχικά, «πέντε» σημεία των αντεργατικών μέτρων, σε ένα νέο πακέτο «εννιά» σημείων, που συνιστούν βασικούς άξονες της αντιλαϊκής πολιτικής.

Με τον τρόπο αυτό, εκτιμούν ότι μπορούν να «θολώσουν τα νερά», να μετριάσουν την αντίδραση των εργαζομένων και να διευκολύνουν τη συμμετοχή των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ, στον «κοινωνικό διάλογο» της απάτης. Οπως διαπιστώνεται, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ έπιασε το «σωσίβιο», εφοδιάστηκε με τα σχετικά προσχήματα, δήλωσε τη συμμετοχή της στην αντεργατική συμπαιγνία, συνεχίζοντας, όμως, τους λεονταρισμούς και τα αποπροσανατολιστικά τερτίπια.

Τα «εννιά» σημεία, που αποτελούν τη βάση του «κοινωνικού διαλόγου» της απάτης, δεν είναι άγνωστα στους εργαζομένους, τους καταταλαιπωρούν για πολλά χρόνια. Εχουν καθοριστική συμβολή στην αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας, στην ένταση της εκμετάλλευσης, της αφαίμαξης των εργαζομένων, στην καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων.

Συγκεκριμένα:

1. Πόροι Γ` Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, ο στόχος της απασχόλησης και της επένδυσης στο ανθρώπινο δυναμικό

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να πιάσει τους εργαζόμενους «στον ύπνο». Εχουν προηγηθεί άλλα δύο «κοινοτικά πλαίσια στήριξης», μέσω των οποίων πραγματοποιήθηκε αναδιανομή του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι και διοχετεύτηκαν τεράστια ποσά προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Πρόκειται για μεγάλο φαγοπότι, στο οποίο επιδίδονται, ανταγωνιζόμενοι σκληρά μεταξύ τους, οι επιχειρηματικοί, μονοπωλιακοί, όμιλοι.

Βάθυνε η εξάρτηση και η ενσωμάτωση της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενισχύθηκε ο συμπληρωματικός ρόλος της ελληνικής οικονομίας, επιδεινώθηκε η θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Η κρίση που πλήττει βασικούς κλάδους στη μεταποίηση, το κλείσιμο βιομηχανικών μονάδων, χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το ξεκλήρισμα χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών αποτελούν συνέπειες αυτής της πολιτικής. Μέσα από τα «πλαίσια στήριξης», αυξήθηκε η ανεργία και ξεπέρασε, με τα επίσημα στοιχεία, το 11,7%.

Το Γ` Κοινοτικό Πλαίσιο βαδίζει στα ίδια «χνάρια».

Ο υπουργός Ανάπτυξης ανακοίνωσε, περιχαρής, ότι θα επιδοτηθούν οι επιχειρήσεις με 2,2 τρισεκατομμύρια δραχμές και αστήρικτα, κατά το γνωστό τροπάριο, προέβλεψε ότι θα δημιουργηθούν 100.000 θέσεις εργασίας.

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση πάσχει από αναξιοπιστία, αλλά δεν είναι μόνον αυτό.

Γεγονός είναι ότι η συσσώρευση κεφαλαίων και οι επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής, με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων, δεν οδηγεί σε αύξηση των θέσεων εργασίας. Οδηγεί στην αύξηση των απολύσεων και στην όξυνση του προβλήματος της ανεργίας.

Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), αφού χαιρέτισε το νέο «μποναμά», ανέφερε ότι τα 2,2 τρισ. δρχ. «είναι ένα καλό εργαλείο, αλλά δεν είναι και το παν. Αν δεν υπάρξουν και άλλα μέτρα, τότε δε θα υπάρξει το αναμενόμενο αποτέλεσμα». Τρώγοντας, έρχεται η όρεξη. Οι βιομήχανοι καρπώνονται τα προνόμια και διαμορφώνουν το κλίμα ...για τα επόμενα.

Σε κάθε περίπτωση, έχει σημασία η κυνική δήλωση του εκπροσώπου του ΣΕΒ, Ν. Αναλυτή, ο οποίος δήλωσε ειρωνικά το εξής: «Κάθε χρόνο χάνουν τη δουλιά τους 100.000 περίπου εργαζόμενοι και άλλοι τόσοι βρίσκουν καινούρια δουλιά. Αν, λοιπόν, ληφθεί αυτός ο αριθμός υπόψη, τότε όντως προκύπτουν 100.000 νέες θέσεις εργασίας».

«Το ισοζύγιο» δεν ισοσκελίζεται, γιατί ακόμα και αν οι νέες θέσεις εργασίας καλύψουν τις απολύσεις, η πορεία της ανεργίας τροφοδοτείται από την αύξηση του εργατικού δυναμικού.

Αυτό που δεν πρέπει να διαφύγει, σε καμιά περίπτωση, της προσοχής των εργαζομένων, είναι ότι όταν η κυβέρνηση και οι βιομήχανοι μιλούν για νέες θέσεις εργασίας, εννοούν, κατά κανόνα, θέσεις μερικής και προσωρινής απασχόλησης.

2. Ποιοτική βελτίωση μηχανισμών στήριξης των πολιτικών απασχόλησης

Ως «ποιοτική βελτίωση», κατά την κυβέρνηση, ορίζεται η προσαρμογή των σχετικών μηχανισμών, στις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Το παράδειγμα του ΟΑΕΔ είναι χαρακτηριστικό. Απομακρύνεται συνεχώς από το στόχο, για τον οποίο ιδρύθηκε και αλλάζει το περιεχόμενό του, συμμετέχοντας στο «χορό» της επιχορήγησης των βιομηχάνων και των άλλων καπιταλιστών με τα χρήματα των εργαζομένων (κονδύλια δισεκατομμυρίων), στο όνομα ευκαιριακών θέσεων ψευτοαπασχόλησης, τις οποίες πολλές φορές οι εργαζόμενοι τις πληρώνουν με το βαρύ τίμημα της απώλειας θέσεων πλήρους - σταθερής απασχόλησης.

Στους «μηχανισμούς στήριξης των πολιτικών απασχόλησης», η κυβέρνηση περιλαμβάνει τα «ιδιωτικά, δουλεμπορικά, γραφεία εργασίας», που θα απομυζήσουν τους ανέργους, το «εθνικό κέντρο πιστοποίησης της επαγγελματικής κατάρτισης», τα «κέντρα προώθησης απασχόλησης», που μοιράζουν χρήμα στους «σχολάρχες» και τους κάθε λογής επιτήδειους, λειτουργώντας ως εργαλεία πριμοδότησης των επιχειρηματιών.

3. Δημοσιονομική, Εισοδηματική, Αντιπληθωριστική πολιτική. Σύνδεση με θέση εργαζομένων και κοινωνική σύγκλιση

Τι εννοεί η κυβέρνηση με αυτό;

Εννοεί ότι συνεχίζεται η «αυστηρή δημοσιονομική, εισοδηματική πολιτική», η πολιτική της λιτότητας και της περικοπής των κοινωνικών δαπανών για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις της εντός ΟΝΕ εποχής, στο όνομα της «διατηρησιμότητας» των δεικτών του «προγράμματος σύγκλισης», που καθορίζουν τα επιτρεπόμενα επίπεδα του πληθωρισμού, του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους.

Η έκφραση «Αντιπληθωριστική πολιτική» βάζει τη σφραγίδα της, όπως και την προηγούμενη περίοδο. Οταν αναφέρεται η κυβέρνηση στην «αντιπληθωριστική πολιτική», εννοεί ότι επιβάλλεται να αποφευχθούν ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, θεωρώντας τη βελτίωση των αποδοχών των εργαζομένων ως τον υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο για την αύξηση του πληθωρισμού, ενώ καθαγιάζει τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Η πολιτική αυτή εφαρμόζεται πολλά χρόνια, με τραγικά αποτελέσματα. Βρίσκεται πίσω από την αύξηση της φτώχειας - που αγκαλιάζει το 23% του ελληνικού λαού - και την ένταση της κοινωνικής ανισότητας.

Τα κέρδη των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων είναι τεράστια. Το δόγμα, «σκληρή λιτότητα για τους εργαζόμενους, μεγάλα κέρδη για την ολιγαρχία του πλούτου, για να γίνουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης», «μπάζει» από όλες τις πλευρές, οδήγησε και οδηγεί στην αύξηση της ανεργίας.

4. Διαρθρωτικές πολιτικές και ανταγωνιστικότητα

Η ενότητα αυτή τα χωράει όλα!

Οι «διαρθρωτικές πολιτικές» και η «ανταγωνιστικότητα» συνδέονται με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αφορούν κάθε είδους αντεργατικό μέτρο, κάθε νέα, πιο εντατική μορφή εκμετάλλευσης, που οδηγεί στην αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

5. Πολιτικές για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας και ιδιαίτερα Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις

Η «Επιχειρηματικότητα» λειτουργεί κατ' αρχήν ως ιδεολόγημα καλλιέργειας αυταπατών και χειραγώγησης συνειδήσεων.

Υλοποιείται και μέσα από προγράμματα «αυτοαπασχόλησης» με χαμηλού επιπέδου επιχορηγήσεις και, όπως έχει αποδείξει η ζωή, χωρίς προοπτική.

Οι νέοι «αυτοαπασχολούμενοι» προστίθενται στη στρατιά των μικρομεσαίων στρωμάτων, που στραγγαλίζονται από τον «ανταγωνισμό» με τα μονοπώλια, την τοκογλυφία των τραπεζών, τη δυσβάστακτη φορολογία, την οικονομική δυσπραγία των εργαζομένων και οδηγούνται σε «λουκέτο».

Η κυβερνητική πολιτική έχει σαφή προσανατολισμό. Υπηρετεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο, είναι πολέμιος του προστατευτισμού της εγχώριας παραγωγής, ευθύνεται για το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Σε συνθήκες έντασης της διαδικασίας συγκέντρωσης -συγκεντροποίησης κεφαλαίου, εξαγορών και συγχωνεύσεων, σε συνθήκες έντασης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, τα όποια «γιατροσόφια» εκπνέουν γρήγορα και οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις αντικρίζουν, εκ νέου, τη σκληρή πραγματικότητα της συντριβής από το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές.

6. Θεσμικό πλαίσιο πολιτικών ανθρώπινου δυναμικού

Οπως αναφέρεται στον Τύπο, στην ενότητα αυτή, θα τεθεί το αρχικό «πακέτο» των «πέντε» αντεργατικών μέτρων για ορισμένα εκ των οποίων αντέδρασε - φραστικά - ακόμα και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ (!!), αλλά στη συνέχεια δελεάστηκε από το «φιλεργατικό» (!) χαρακτήρα του υπόλοιπου «πακέτου» και είπε να τιμήσει τον «κοινωνικό διάλογο» της απάτης, ανάγοντας την υποκρισία και την εκφυλιστική τακτική του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού σε «επιστήμη».

Υπενθυμίζουμε μόνο ότι τα αντεργατικά αυτά μέτρα αποσκοπούν στην παραπέρα ανατροπή των εργασιακών κατακτήσεων και αφορούν:

Στην κατάργηση του 8ωρου, επιτρέποντας στον εργοδότη να «διευθετεί» ανεξέλεγκτα, σύμφωνα με τα «κέφια» και τα συμφέροντά του, τον εργάσιμο χρόνο.

Στην αύξηση του ποσοστού των απολύσεων.

Στη γενίκευση της μερικής απασχόλησης.

Στη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών.

Στη ρύθμιση, τέλος, της υπερεργασίας, που, στο περιβάλλον της «μερικής απασχόλησης», γενικότερα της «ελαστικοποίησης», από αίτημα των εργαζομένων, μετατρέπεται σε πρόσχημα για να «χρυσώσει το χάπι».

7. Ειδικές πρωτοβουλίες για περιοχές υψηλής ανεργίας και ομάδες - στόχους

Το πρόβλημα είναι γνωστό. Η κυβέρνηση επιδιώκει να εκτονώσει την αγανάκτηση χιλιάδων ανέργων και των οικογενειών τους, επιχειρώντας να ψευτομπαλώσει τις τρύπες που ανοίγει η καπιταλιστική ανάπτυξη, η αντιλαϊκή πολιτική και η εργοδοτική ασυδοσία.

Η αναποτελεσματικότητα των μέτρων αυτών είναι οφθαλμοφανής.

Η αποβιομηχάνιση, που χτύπησε περιοχές, όπως, π.χ., το Λαύριο, την Αχαΐα, την Εύβοια, η ανεργία που μαστίζει, ιδιαίτερα, αυτές και άλλες περιοχές, δεν αντιμετωπίζεται με ψευτο-προγράμματα κατάρτισης, χωρίς αντικείμενο.

Το πρόβλημα οξύνεται με το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς και διαιωνίζεται, τονίζοντας ότι οι πολιτικές διαχείρισης του συστήματος έρχονται σε σύγκρουση με την εξασφάλιση του δικαιώματος εργασίας, οδηγώντας ολόκληρες περιοχές σε μαρασμό. Πρόκειται για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αποδεικνύουν την αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, την αξία και τα πλεονεκτήματα της σχεδιοποιημένης, λαϊκής οικονομίας, που μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην ισόμετρη ανάπτυξη της χώρας.

8. Ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης, καταπολέμησης της ανεργίας και εναλλακτικές δυνατότητες

Η κυβέρνηση αντιπαραθέτει τις αποκαλούμενες «ενεργητικές πολιτικές», στα αναγκαία ουσιαστικά μέτρα για την προστασία των ανέργων, τα οποία βαπτίζει «παθητικές πολιτικές».

Το δίλημμα είναι ψεύτικο. Η συνεχής αποδυνάμωση του τομέα της προστασίας των ανέργων είναι η άλλη όψη της πολιτικής, που εξασφαλίζει κονδύλια δισεκατομμυρίων στους βιομήχανους και τους άλλους «χρυσοκάνθαρους», στο όνομα, πάντα, της... απασχόλησης.

Οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές» εφαρμόζονται αρκετά χρόνια. Αφορούν τα διάφορα προγράμματα μερικής, προσωρινής «απασχόλησης», «κατάρτισης», «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», τα «Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης», που, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την ανεργία, αλλά λειτουργούν ως υποκατάστατο, σε βάρος της πλήρους σταθερής απασχόλησης, είναι φορέας της «μαύρης» - ανασφάλιστης εργασίας, παράγοντας αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και υπονόμευσης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

9. Δίκτυο ασφάλειας απέναντι στον αποκλεισμό, στην ανισότητα και τη φτώχεια

Η ενότητα αυτή συμπυκνώνει τα αποτελέσματα των παραπάνω πολιτικών και αποκαλύπτει τον ταξικό, αντεργατικό τους χαρακτήρα.

Στα ερείπια του δικαιώματος δουλιάς και των εργασιακών κατακτήσεων, προσπαθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να «κτίσει» το περιβόητο «νέο κοινωνικό κράτος», της φιλανθρωπίας!

Αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα επιχειρεί να «νομιμοποιήσει» η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, συμμετέχοντας στο «συναινετικό τραπέζι», που στρώνει μαζί με την κυβέρνηση και τους βιομηχάνους, παίρνοντας όρκους πίστης στη «θεά -εργασιακή ειρήνη». Η πεμπτοφαλαγγίτικη αυτή τακτική πρέπει να λάβει, από τους εργαζόμενους, αποφασιστική απάντηση.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα τραβάει μπροστά. Οργανώνει την πάλη των εργαζομένων, διαθέτει όλες τους τις δυνάμεις για τη μεγάλη επιτυχία των αγωνιστικών κινητοποιήσεων που εξήγγειλε το ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΑΜΕ), αρχίζοντας με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 24 Αυγούστου, ενάντια στο «διάλογο» της απάτης.


Γιώργης ΜΑΡΙΝΟΣ

Ορισμένα επίκαιρα ζητήματα

Η οργανωμένη οξύτατη επίθεση, που ξεδιπλώνεται από την αστική τάξη, ενάντια στο ΚΚΕ, χτυπά συνδυασμένα την πολιτική και τακτική του, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην οργάνωση της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την πολιτική ενσωμάτωσης της Ελλάδας σ' αυτήν, και ταυτόχρονα την πολιτική ενότητας και συμμαχιών.

Για την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης

Είναι γεγονός ότι η ανάπτυξη της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στην πολιτική της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των διεθνικών μονοπωλίων, η κοινή της δράση με τ' άλλα λαϊκά στρώματα εξαρτώνται άμεσα από την εξασφάλιση της ταξικής ενότητας δράσης στο συνδικαλιστικό της κίνημα. Η κυβέρνηση επιταχύνει την επιβολή της πολιτικής των αντιδραστικών, σε βάρος των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της, αναδιαρθρώσεων. Αμεσα προωθείται η ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων επιχειρήσεων, τομέων παροχής δημοσίων υπηρεσιών, ενώ επιβάλλονται αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην ίδια τη δημόσια διοίκηση και στην υγεία, που διαπλέκεται πιο σφιχτά με το ιδιωτικό κεφάλαιο,(εξαγγελίες Α.Ππαδόπουλου), ενώ στην εκπαίδευση και την πρόνοια έχουν ήδη προχωρήσει αρκετά.

Πρόσφατα είναι τα νέα μέτρα για την καθολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων,στο όνομα της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, που δήθεν θα μειώσει την ανεργία.

Σ' αυτή την πολιτική στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, αφού συμβάλλει στην αντιμετώπιση των δυσκολιών αναπαραγωγής του, και αντιμετωπίζει τις συνέπειες της κρίσης και του ανταγωνισμού προς όφελός του, με αύξηση της εκμετάλλευσης και των κερδών του, η κυβέρνηση έχει άμεσο σύμμαχο τη ΝΔ, έχει τη συμβολή του ΣΥΝ, που δεν αντιστρατεύεται την ουσία των μέτρων αλλά κάνει «εποικοδομητικές» στην κυβέρνηση προτάσεις ώστε να μην ενταθεί η ταξική αντιπαράθεση από την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, σπέρνοντας συγχίσεις και αυταπάτες.

Ταυτόχρονα έχει και τον καλύτερο μοχλό μέσα στο ίδιο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, τις πλειοψηφίες των ηγεσιών του, που αντί να οργανώνουν την πάλη της εργατικής τάξης, τη σέρνουν στην ταξική συνεργασία, στο διαβόητο «κοινωνικό διάλογο». Αυτή η τακτική μαζί με τις θέσεις και την πολιτική που διαμορφώνουν αυτές οι πλειοψηφίες είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης. Η αντιμετώπισή τους απαιτεί τη συσπείρωση συνδικάτων ενάντια στην πολιτική και την τακτική αυτών των πλειοψηφιών, την αποφασιστική πάλη ενάντιά τους για να ξεπεραστούν από την ίδια την εργατική τάξη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ανοιχτή αντιπαράθεση μ' αυτές τις πλειοψηφίες. Είναι αντιπαράθεση με την ταξική συνεργασία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος απ' αυτή την ενότητα, την οποία υπηρετεί η συγκρότηση του ΠΑΜΕ. Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος της επίθεσης που δέχεται η πολιτική του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η δημιουργία του πόλου που αντιπαλεύει από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης την πολιτική των μονοπωλίων, που αντιπαλεύει τους «συνδικαλιστές ηγέτες» της ταξικής συνεργασίας. Δεν είναι μόνο η αποκάλυψη της πραγματικής ουσίας της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι και η δράση με προοπτική ταξικής συσπείρωσης των συνδικάτων, συνδικαλιστών και ενότητας δράσης των εργατών στο συνδικαλιστικό κίνημα, προϋπόθεση για την πορεία συγρότησης του Μετώπου.

Γιατί αγώνας ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση;

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση έχει στρατηγική σημασία για την άρχουσα τάξη. Το κεφάλαιο στην Ελλάδα διαπλέκεται ολοένα και πιο στενά με τα διεθνικά μονοπώλια, γιατί έτσι εξυπηρετούνται τα συνολικά του συμφέροντα. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση ενισχύεται η δυνατότητά του να αντλεί περισσότερα κέρδη, και ας είναι σε υποδεέστερη θέση. Αν δεν ήταν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι δυσκολίες που θα είχε σε συνθήκες έντασης της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, θα ήταν μεγαλύτερες, λόγω ακριβώς της υποδεέστερης και εξαρτημένης σχέσης του. Η συμμετοχή στην ΟΝΕ ενισχύει την κυριαρχία του σε βάρος του λαού, δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής στο μοίρασμα από την ιμπεριαλιστική λεία της Ενωσης (π.χ. Βαλκάνια, Παρευξείνια Ζώνη κλπ.), απο την οποία ευελπιστεί να καρπωθεί, ενισχύει την εξουσία του.

Η πολιτική του ΚΚΕ δεν αποκαλύπτει μόνο τις αρνητικές για το λαό συνέπειες της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και τις αιτίες που οξύνουν τα λαϊκά προβλήματα, τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και το ρόλο της, το αντικειμενικό γεγονός ότι δεν είναι νομοτέλεια, δεν είναι μονόδρομος, δεν είναι υποχρεωτική η παραμονή σ' αυτή. Και απ' αυτή τη σκοπιά εναντιώνεται συνολικά στην πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή η πολιτική και η δράση ενάντιά της είναι που δυσκολεύουν την άρχουσα τάξη και όχι η τακτική της βελτίωσης των συνθηκών για τους λαούς εντός της Ενωσης. Τέτοια προοπτική δεν πρόκειται να υπάρξει. Αλλωστε η πάλη ενάντια στην Ενωση έχει οργανική σχέση με την πάλη ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Αυτό είναι το πρωταρχικό. Η δύναμη του κεφαλαίου σε κάθε κράτος-μέλος ενισχύεται από τις διακρατικές συμφωνίες και τη δράση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το αδυνάτισμα της ταξικής κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου σε κάθε κράτος-μέλος, ως την ανατροπή της, είναι που μειώνει και τη δύναμη των διακρατικών συμφωνιών λειτουργίας και δράσης της Ενωσης. Αυτή η υπόθεση έχει αντικειμενική βάση λόγω της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης, των αντιθέσεων και ανταγωνισμών μεταξύ κρατών-μελών μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, από τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε κράτος-μέλος, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η αποδοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως νομοτελειακής διαδικασίας, που καταλήγει και στην αποδοχή της συμμετοχής σ' αυτήν, αντικειμενικά, ενισχύει ακόμη πιο πολύ την ταξική κυριαρχία των μονοπωλίων σε κάθε κράτος-μέλος και αδυνατίζει, δυσκολεύει και εμποδίζει την πάλη του λαού σε κάθε κράτος-μέλος και την κοινή τους πάλη.

Κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου

Η πάλη του ΚΚΕ τόσο ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όσο και ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, στην αμερικανοΝΑΤΟική δράση και τη συμμετοχή της ελληνικής ολιγαρχίας σ' αυτήν, προκειμένου να συμμετέχει στην καταλήστευση και εκμετάλλευση άλλων λαών, προκειμένου να αυξάνουν τα κέρδη της, βάζει τα πιο ισχυρά εμπόδια στην πλουτοκρατία. Αποκαλύπτει στην εργατική τάξη και το λαό ότι ο δικός τους δρόμος είναι ενάντια στην ολέθρια πολιτική του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, στο δρόμο των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, της συμμετοχής στις διεθνείς και περιφερειακές ενώσεις και οργανισμούς τους. Οτι υπάρχει και ο άλλος δρόμος, του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης και της συνεργασίας των λαών.

Η εναντίωση στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, είναι που η άρχουσα τάξη και τα επιτελεία της χαρακτηρίζουν εθνικισμό, επειδή υπερασπίζεται τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και των άλλων λαών. Η αντίληψη που προβάλλεται, ότι αυτή η πολιτική του ΚΚΕ αλλοιώνει το διεθνιστικό του χαρακτήρα, είναι επίθεση απο τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου.

Ποια πολιτική ενότητας και συμμαχιών

Η πολιτική συνεργασιών και συσπειρώσεων, και στο συνδικαλιστικό κίνημα, και στα άλλα μεγάλα μέτωπα πάλης, στις εκλογές, έχει ήδη φέρει αποτελέσματα. Συμβάλλει στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από την πολιτική της άρχουσας τάξης. Και αυτό ενοχλεί την άρχουσα τάξη. Οχι γιατί δήθεν κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες που συνεργάζονται μαζί του συμβάλλουν στην αλλοίωση του χαρακτήρα του. Ενοχλεί ότι απεγκλωβίζονται από τη δική της επιρροή, εναντιώνονται στην πολιτική της. Και αυτό δημιουργεί ρήγματα στη δική της συνοχή, στις δικές της συμμαχίες.

Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ υπηρετεί τη συγρότηση του αντίπαλου στο κεφάλαιο δέους αφού στο Μέτωπο θα συμμετέχουν όχι μόνο πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, αλλά και κοινωνικές δυνάμεις με τα κινήματά τους. Τόσο το οργανωμένο κίνημα, της εργατικής τάξης, όσο και το κίνημα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, αλλά και η φτωχή και μεσαία αγροτιά, το οργανωμένο αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό κίνημα ειρήνης, το νεολαιίστικο κίνημα, το κίνημα των γυναικών των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων.

Αυτή η συμμαχία θα οργανώνει και θα στηρίζει την ταξική πάλη, τους λαϊκούς αγώνες. Δεν είναι συμμαχία σε επίπεδο και μόνο κορυφών, για τη διαχείριση του συστήματος, για συμμετοχή στην κυβέρνηση, με την αυταπάτη ότι στα πλαίσια της πολιτικής των μονοπωλίων μπορεί να καλυτερεύει η ζωή του λαού. Η πολιτική του Μετώπου ενώνει την εργατική τάξη και το λαό στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων σε αντίθεση μ' αυτά της ολιγαρχίας, και όχι στη βάση πλαστών διαχωρισμών όπως «προοδευτικοί - συντηρητικοί», «δεξιοί -αριστεροί», «εκσυγχρονιστές - σκοταδιστές», «θρησκευόμενοι ή άθρησκοι».

Η ανάδειξη των ταξικών διαχωρισμών συμβάλλει τα μέγιστα στη συσπείρωση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που έχουν αντικειμενικά συμφέρον και θέλουν να παλέψουν την εξουσία των μονοπωλίων, τις επιλογές τους στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική, στην εξωτερική πολιτική.

Το ΚΚΕ βαδίζει αυτό το δρόμο αταλάντευτα, γνωρίζοντας τις δυσκολίες, που προέρχονται τόσο από το συσχετισμό δύναμης, όσο και από την επιθετικότητα της άρχουσας τάξης. Αλλά είναι ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και θα τον βαδίσει ως το τέλος.


Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Προμαντεύουν συγκρούσεις πολιτισμών

Οεπόμενος μεγάλος παγκόσμιος πόλεμος, ή άλλες ανάλογης έκτασης και έντασης συγκρούσεις, θα είναι πόλεμοι ανάμεσα στους πολιτισμούς, φθέγγεται, με απόλυτο τρόπο, ο Σάμιουελ Π. Χάντινγκτον, καθηγητής στο Χάρβαρντ. Και οι απόψεις αυτές που διατυπώθηκαν, μεθοδικά, από το 1993, με άρθρα, ομιλίες, αναλύσεις, εκδόσεις, έχουν σημασία, καθώς ο Σ. Π. Χ. υπήρξε διευθυντής στρατηγικής ασφαλείας των ΗΠΑ επί κυβερνήσεως Κάρτερ, διηύθυνε το Ινστιτούτο Στρατηγικών Σπουδών και προέδρευε στην Αμερικανική Ενωση Πολιτικών Επιστημών.

Είναι φανερό ότι οι απόψεις του, βασιζόμενες σε υπαρκτές, αλλά περιορισμένου χαρακτήρα συγκρούσεις «πολιτισμικής ιδιαιτερότητας», τείνουν να γενικεύσουν τα γενεσιουργά αίτια των διεθνών εντάσεων και, αντίθετα με τη μαρξιστική ανάλυση και την κοινωνική πρακτική, να τα μεταθέσουν και να τα εγκλωβίσουν σε φονταμενταλιστικού πολιτισμικού χαρακτήρα συσπειρώσεις, συμμαχίες, προκλήσεις και εντάσεις, καταργώντας, ή αποδυναμώνοντας το κοινωνικό υπόβαθρο της ταξικότητας, της ταξικής διαπάλης και των κοινωνικών συγκρούσεων σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο.

Και αφού οι πόλεμοι του μέλλοντος κατά τις αντιλήψεις αυτές - που φαίνεται να βοηθούσαν τις σκοπιμότητες επιλογών και του Χένρι Κίσιγκερ - παίρνουν το χαρακτήρα σύγκρουσης πολιτισμών και επειδή οι θρησκείες αποτελούν ισχυρό στοιχείο της «κουλτούρας», ο φονταμενταλισμός διαφόρων προελεύσεων και εξελίξεων αναδεικνύεται σε παράγοντα επιβολής και επεκτατισμού, δηλαδή σε «αιτία πολέμου».

Ετσι, αντί των παλιών, παίρνουν τη θέση τους, νέοι πολέμαρχοι - εκφραστές της σύγκρουσης των πολιτισμών, αλλά και νέων «ιερών πολέμων», στο όνομα, π.χ., του Βούδα, του Κομφούκιου, του Ισλάμ, του Ινδουισμού, του Σιωνισμού και της ποικιλίας από θρησκευτικές σέχτες - αιρέσεις και δόγματα. Και, βέβαια, από πολυάνθρωπες διαφορετικές πολιτιστικές οντότητες, όπως της Κίνας, ως συμπέρασμα, αλλά και ως πολιτική πρόβλεψη και προτροπή, προκύπτει από τις αναλύσεις αυτές, η «ανάγκη» ενός αμερικανοευρωπαϊκού πολιτικοστρατιωτικού μετώπου πολεμικής επαγρύπνησης, σε διαρκή ετοιμότητα, για την υπεράσπιση των υπερούσιων πολιτισμικών και πολιτιστικών αξιών και των μεγάλων συμφερόντων του κεφαλαίου, που αποτελούν το ουσιαστικό υπόβαθρο και το περιεχόμενο της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης με «εγγυητή» - κονγκισταδόρο την Αμερική.


Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ