«To συνδικαλιστικό κίνημα αγωνίζεται να μη ζήσει η νέα γενιά με λιγότερα κοινωνικά αγαθά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα από αυτά των προηγούμενων». Αυτά σημειώνει μεταξύ άλλων η ΑΔΕΔΥ, σε ανακοίνωση που έβγαλε για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το θάνατο του Αλ. Γρηγορόπουλου, στα Εξάρχεια, ενημερώνοντας ότι «μπροστά και στον προϋπολογισμό» προχωρά στις 21/12/2009 «σε νέα αγωνιστική παρέμβαση».

Είναι πολλοί εκείνοι που - με κάθε αφορμή - σπεύδουν να καπηλευτούν την οργή όχι μόνο της νεολαίας, αλλά συνολικά του λαού, αφ' ενός για να καμωθούν τους αγανακτισμένους για τα λαϊκά προβλήματα κρύβοντας τη δική τους συνενοχή, αφ' ετέρου για να διοχετεύσουν αυτήν την οργή σε ακίνδυνα για το σύστημα «δρομολόγια». Κάνουμε αυτό το σχόλιο με αφορμή την παρέμβαση διαφόρων φορέων, που, κινούμενοι σε αντίστοιχη με αυτήν της ΑΔΕΔΥ στάση, επιμελώς κρύβουν την πραγματική διέξοδο για τη λαϊκή οργή. Για παράδειγμα, η ΑΔΕΔΥ, που εμφανίζεται ότι αγωνίζεται για τη νέα γενιά, συναινεί και βάζει πλάτη στην πολιτική που ευθύνεται για τα «λιγότερα κοινωνικά αγαθά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα» με τα οποία ζουν οι νέοι. Αυτό κάνει προχωρώντας σε «διάλογο» με όσους αναγκάζουν τους νέους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αυτό κάνει δικαιολογώντας την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, στο όνομα, π.χ. ,της νέας εποχής και της ανταγωνιστικότητας. Αυτά, όμως, τα «προσπερνούν» οι δυνάμεις όπως αυτές που πλειοψηφούν στη διοίκηση της ΑΔΕΔΥ. Και προσπερνώντας τέτοιες ...λεπτομέρειες ερμηνεύουν τους «αγώνες» που θέλουν, γενικά για τη νεολαία, τους εργαζόμενους, το λαό. «Αγώνες» που οδηγούν στην εκτόνωση και τελικά στο συμβιβασμό, μακριά από τις αιτίες των προβλημάτων. Μόνο που αυτά δεν είναι πραγματικοί αγώνες.

Οπως και το «κίνημα» για το οποίο μιλούν πολλοί από αυτούς που στήνουν παραστάσεις και «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» για το θάνατο του 15χρονου μαθητή είναι κίνημα που δεν «κινεί» τη συνείδηση, την οργάνωση και τη λαϊκή πάλη στη σύγκρουση με τους ενόχους, παρά μόνο στη διαχείριση και στη συνδιαλλαγή μαζί τους.

Την αξίωσή τους για κατάργηση της κυριακάτικης αργίας επαναφέρουν οι μεγαλέμποροι, αυτή τη φορά κάνοντας ό,τι ακριβώς ήταν αναμενόμενο: Αξιοποιώντας, δηλαδή, ως «δεδικασμένο, την περσινή προσπάθεια της κυβέρνησης, σε αγαστή συνεργασία με τις γαλαζοπράσινες πλειοψηφίες σε Νομαρχίες και Εμπορικούς Συλλόγους, να ανοίξουν τα μαγαζιά και δεύτερη Κυριακή μέσα στο Δεκέμβρη. Τότε, που, με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση και τις ζημιές που είχαν υποστεί καταστήματα του κέντρου της Αθήνας, βάλθηκαν να ικανοποιήσουν την αξίωση των μεγαλοεργοδοτών, ανασύροντας ακόμα και βασιλικό διάταγμα από τα συρτάρια τους, προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους. Φέτος, έγινε αυτό που μόνον αφελείς δε θα περίμεναν. Οι μεγαλέμποροι των πολυκαταστημάτων ζητούν και δεύτερη Κυριακή πριν τις γιορτές και από κοντά νομοθετική ρύθμιση για τουλάχιστον οκτώ Κυριακές το χρόνο ανοιχτά μαγαζιά. Και η κυβέρνηση, με τη γνωστή ...δημοκρατική ευαισθησία της, θα το δει το θέμα και θα το καταλήξει, λέει, τουλάχιστον για το Δεκέμβρη, μέσα στην επόμενη βδομάδα, προς χάριν μιας χούφτας μονοπωλίων. Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ στην απελευθέρωση του ωραρίου και στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι γνωστός. Πρωτοπόρος τη δεκαετία του '80, γιατί από τότε τα μονοπώλια δρομολογούν την απαίτησή του, και οι γαλαζοπράσινες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των εμποροϋπαλλήλων και των αυτοαπασχολούμενων και μικρών εμπόρων συνεπείς σε ρόλο υπονομευτή των συμφερόντων των εργαζομένων και των ΕΒΕ. Το ξανάδαμε το έργο, αλλά ας ξέρουν όσοι τέτοια απεργάζονται ότι έχουν γνώση οι φύλακες...