ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Ετσι, λοιπόν, αμέσως μετά την 14η Νοέμβρη, η εκλογή κάποιων συγκεκριμένων προσώπων, τροφοδότησε τον αστικό Τύπο με εκτιμήσεις περί «νίκης ανεξάρτητων υποψηφίων» που κατήλθαν στις εκλογές «κόντρα στο τοπικό κατεστημένο», που «φέρνουν το νέο», «το καινούριο» κ.ά. Μέρα με τη μέρα, αυτή η επιχειρηματολογία εμπλουτιζόταν με διαπιστώσεις όπως: «"Κίνημα" ...184 ανεξάρτητων δημάρχων έβγαλαν οι κάλπες επί συνόλου 325 εκλεγμένων αιρετών» (ΗΜΕΡΗΣΙΑ) και «...το 42% των νέων δημάρχων θεωρούνται κομματικά αδέσμευτοι - ήτοι όχι επαγγελματίες πολιτικοί και κοινωνικά καταξιωμένοι» (Γ. Βότσης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) και ...«οι αυτοδιοικητικές εκλογές μπορούν ανέτως να χαρακτηριστούν ως ο θρίαμβος των ανεξάρτητων υποψηφίων και των "ανταρτών" που αρνήθηκαν κομματικά χρίσματα» (ΒΗΜΑ).

1. Και πριν τις εκλογές, η αστική προπαγάνδα πολύ συχνά έκανε ιδιαίτερη αναφορά σε υποψήφιους «άφθαρτους», «εκτός κομματικών μηχανισμών» κλπ. Η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι εμφανίζονταν ως τέτοιοι, μηδενός εξαιρουμένου, είχαν τη στήριξη συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων, είτε φανερά είτε κρυφά. Στελέχη της κυβέρνησης και άλλων κομμάτων είχαν βρεθεί δίπλα σε τέτοιους υποψήφιους, όχι μόνο προεκλογικά αλλά και στους πανηγυρισμούς για την εκλογή τους.

2. Μεγάλο μέρος όσων χαρακτηρίζονται «ανεξάρτητοι» και «ακομμάτιστοι» είχαν τη στήριξη συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» είχε δημοσιεύσει προεκλογικά έναν μακρύ κατάλογο με τέτοιους υποψηφίους σε όλη τη χώρα και τη σχέση τους με μεγαλοεπιχειρηματίες. Τέτοια «ανεξαρτησία» και τέτοιο «κίνημα ακομμάτιστων» δηλαδή. Τόση που πολλοί από τους εκλεγμένους δημάρχους που προσμετρώνται στο ...«κίνημα» των «ανεξάρτητων» συμμετέχουν οι ίδιοι σε Διοικητικά Συμβούλια μεγάλων επιχειρήσεων...

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η αστική προπαγάνδα ξετυλίγεται με τέτοιο τρόπο, σε μια πολιτική συγκυρία κατά την οποία:

• με την ψήφο στις εκλογές εκφράστηκε μια πλατιά λαϊκή διαμαρτυρία με ευρύτερα, ισχυρά και βαθύτερα πολιτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με πριν. Μια διαμαρτυρία που στρέφεται ευθέως κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και των βάρβαρων μέτρων και του μνημονίου που αφαιρούν τις τελευταίες εργατικές λαϊκές κατακτήσεις.
• διαμορφώνεται ένα ισχυρό ρεύμα αντίθεσης στην ασκούμενη πολιτική και στα αστικά κόμματα εξουσίας και δυναμώνει η θέληση για βαθύτερες αλλαγές και ανατροπές. Κάτι που εκφράστηκε και με την ψήφο στις εκλογές του Νοέμβρη, με την αποδοκιμασία σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και την ταυτόχρονη ενίσχυση του ΚΚΕ.

Προσπαθούν λοιπόν με τέτοια επιχειρήματα να αποπροσανατολίσουν. Να δείξουν ότι είναι δήθεν ριζοσπαστική στάση το να επιλέξει ο εργαζόμενος, η λαϊκή οικογένεια να στηρίξει τον τάδε ή τον δείνα «ανεξάρτητο» και «ακομμάτιστο» και να κάνουν λόγο για δήθεν «κινήματα δημάρχων». Να δείξουν ότι «ήρθε το καινούριο»... Ομως, πίσω από όλα αυτά τα επιχειρήματα, θα υπάρχει πάντοτε το ερώτημα: Ποια πολιτική υπηρετούν όλοι αυτοί; Για ποιου το όφελος δουλεύουν; Ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από την καθημερινή, έντονη προβολή όλων αυτών σε αστικά Μέσα Ενημέρωσης και σε διάφορες ...πρωτοβουλίες στο διαδίκτυο που κατά την προεκλογική περίοδο έδιναν σήμα για την υπερψήφιση και τη στήριξη υποψηφίων που φορούσαν την προβιά του «ανεξάρτητου»;

Εχει ιδιαίτερη σημασία να θυμίσουμε ορισμένα πράγματα: η προπαγάνδα για τους ανεξάρτητους επικεντρώθηκε κυρίως γύρω από τους Καμίνη - Μπουτάρη. Και βέβαια τα ίδια έλεγαν και για τον Δημαρά, τον Μητρόπουλο και τον Τατούλη. Ολοι αυτοί, η αιχμή του δόρατος του «κινήματος των ανεξάρτητων», συμφωνούν με τον «Καλλικράτη», ενώ για το μνημόνιο έλεγαν είτε «τι μνημόνιο τι ξεμνημόνιο» (Μπουτάρης), «θα ζήσουμε με το μνημόνιο» (Καμίνης) και διάφορα άλλα, βγάζοντας μόνοι τους τα προσωπεία του «ακομμάτιστου»... Αν αυτό δεν είναι στήριξη συγκεκριμένης ταξικής πολιτικής, που υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα και που υλοποιείται από συγκεκριμένα αστικά κόμματα, τότε τι ακριβώς είναι; `Η μήπως όταν - ως εκλεγμένοι πια - έδιναν τα χέρια με τους αντιπάλους και έκαναν λόγο για ανάγκη συνεργασίας στο πλαίσιο περιφερειών και δήμων, με στόχο την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής;

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή είχε επισημάνει ότι οι εκλογές του Νοέμβρη είναι εκλογές ανάδειξης τοπικών οργάνων του αστικού κράτους και πως είναι μια ακόμα μάχη, στην οποία συγκρούονται οι δύο δρόμοι ανάπτυξης, με βασικό πυρήνα τη στρατηγική διεξόδου από την κρίση.

Πολύ απλά στην εκλογική μάχη, που ολοκληρώθηκε σε δύο γύρους στις 14 Νοέμβρη, συγκρούστηκαν συμφέροντα ταξικά. Μοιραία λοιπόν, όλοι όσοι εκλέχτηκαν - μέσα σε αυτούς και οι δήθεν ακομμάτιστοι και ανεξάρτητοι - από την 1.1.2011 θα κληθούν να πάρουν πολύ συγκεκριμένη θέση για την πολιτική που τσακίζει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, που καταδικάζει σε φτώχεια το λαό, που ζητά από τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα να πληρώσουν την κρίση. Μόλις, την περασμένη Τετάρτη και Πέμπτη, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εσωτερικών ήταν ξεκάθαροι σε εκδήλωση για τον «Καλλικράτη» και με ακροατήριο τους εκλεγμένους. Οι διαρθρωτικές ανατροπές και τα μέτρα μόνιμου χαρακτήρα που θα πλήξουν βαριά την εργατική λαϊκή οικογένεια, θα περάσουν - και - μέσα από την εφαρμογή του «Καλλικράτη». Οι νέοι φόροι, οι χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, οι παραπέρα ιδιωτικοποιήσεις τομέων όπως Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, το ξεπούλημα δημόσιων χώρων, βουνών και παραλιών θα περάσουν μέσα από περιφέρειες και δήμους. Η στάση λοιπόν που θα κρατήσουν οι δήθεν ακομμάτιστοι και ανεξάρτητοι απέναντι σε όλα αυτά είναι το μοναδικό κριτήριο για να αντιληφθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, τι ρόλο παίζουν οι νέες δημοτικές ή περιφερειακές αρχές. Και δεν χρειάζεται να περιμένει πολύ καιρό κανείς για να ξέρει τι θα ακολουθήσει. Προεκλογικά, ο «Καλλικράτης» ήταν το «ευαγγέλιο» για αυτό το «κίνημα των ανεξάρτητων» δημάρχων. Εγγύηση ότι η πολιτική που θα εφαρμόσουν θα οδηγήσει σε ακόμα χειρότερη θέση τη λαϊκή οικογένεια.

Υπάρχει ένα ακόμη σημαντικό ζήτημα σε όλη αυτή την ιστορία των «ακομμάτιστων» που όχι μόνο δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο, αλλά κάνει μεγάλη ζημιά στο λαϊκό κίνημα από δύο μεριές. Η μία ότι δεν ενοχλεί στο ελάχιστο το αστικό πολιτικό σύστημα, αφού είναι συμπλήρωμά του. Η άλλη ότι βάζει τεράστια εμπόδια στη συνειδητοποίηση της ανάγκης ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία και τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία ως διέξοδο για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Και είναι επικίνδυνη αυτή η τακτική για την εργατική τάξη, το λαό, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης.

Δύο πρόσφατα παραδείγματα αρκούν για να γίνει κατανοητή αυτή η επισήμανση. Την Πέμπτη στο κεντρικό δελτίο του ΣΚΑΪ, με αφορμή την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ ενάντια στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» σχετικά με το νόμο για τη νέα επιχειρησιακή σύμβαση σφαγής του εργατικού εισοδήματος και της ζωής της εργατικής οικογένειας, αποκάλεσαν το ΠΑΜΕ «συστημικό». Οτι η δράση του διευκολύνει την κυβέρνηση, αφού τελικά ο διάλογος έγινε. Οτι σήμερα δεν υπάρχει διέξοδος για το λαό στους αγώνες και τη δράση που αναπτύσσει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Η μόνη δύναμη που μπορεί να φέρει το «καινούργιο» είναι η νεολαία, το κίνημά της, που δεν καθοδηγείται από κόμματα. Να λοιπόν το «ακομμάτιστο», ως νέο και ελπιδοφόρο. Πράγματι, αυτό που φοβούνται οι αστοί είναι ένα εργατικό, λαϊκό κίνημα, που παλεύει με καθαρή αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική γραμμή για την ανατροπή τους. Φοβούνται τη δράση του ΚΚΕ, γιατί η πολιτική του είναι η μοναδική που όχι μόνο αμφισβητεί το σύστημά τους, αλλά καλεί σε οργανωμένη ενιαία πάλη εργατών, ΕΒΕ, φτωχών αγροτών, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν έγιναν ξαφνικά ο ΣΚΑΪ και ο όμιλος Αλαφούζου αντισυστημικοί, δηλαδή κόντρα στον εαυτό τους. Το ακομμάτιστο κίνημα, (δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει τέτοιο ποτέ), εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις, τη νεολαία, στο σύστημα. Είναι η ανώδυνη διέξοδος που πλασάρουν οι αστοί, λόγω αποστροφής του λαού στην αστική πολιτική και στα κόμματά τους, όπως επίσης και στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Το δεύτερο παράδειγμα έχει σχέση με διάφορα δημοσιεύματα που παρουσιάζουν δυνάμεις όπως η «ΑΝΤΑΡΣΥΑ», η ΚΟΕ, κ.λπ. να κάνουν κριτική στο ΚΚΕ, ότι ακολουθεί «σεκταριστική πολιτική» γιατί τάχα είναι ενάντια σε ό,τι δεν καθοδηγεί. Οτι είναι ενάντια στη λογική ενός κινήματος που λένε ότι πρέπει να αναπτύσσεται χωρίς τη συμμετοχή του κόμματος της εργατικής τάξης, την καθοδήγησή του απ' αυτό. Και το λένε εκπρόσωποι αντικαπιταλιστικών τάχα κομμάτων!

Η ταχτική αυτή ευνουχίζει το κίνημα από τον ταξικό αντικαπιταλιστικό του προσανατολισμό από τη δράση που συνδέει την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Κανένα κίνημα δεν μπορεί να φτάσει στο επίπεδο της ολοκληρωμένης πολιτικής πάλης για την εξουσία της εργατικής τάξης χωρίς να καθοδηγείται από την πολιτική του πρωτοπορία το επαναστατικό πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η θεωρία τους που ξεκόβει το κόμμα από το κίνημα ενσωματώνει τους εργαζόμενους, το λαό στο σύστημα. Και επειδή η στρατηγική του ΚΚΕ, το κίνημα που παλεύει να αναπτυχθεί έχει τη συνέπεια και στη θεωρία και στην πράξη, να φτάσει η πολιτική πάλη ως το επίπεδο της εξουσίας, και επειδή οι συνθήκες οικονομικής κρίσης βοηθούν να συνειδητοποιείται, με δεδομένη τη δράση του ΚΚΕ, αυτή η αναγκαιότητα στήνουν τα αναχώματα του «ακομμάτιστου», συμβάλλοντας στη διαιώνιση του αστικού πολιτικού συστήματος, έστω και με διαφορετική μορφή, και με τον ευνουχισμό του κινήματος.