Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, επιχειρεί με προκλητικό τρόπο να πείσει το λαό ότι θα βγει κερδισμένος από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Οπως ισχυρίζεται, η κατανομή των δόσεων ανά έτος θα διευρυνθεί και η επιβάρυνση για τα κρατικά ταμεία θα είναι μικρότερη, αφού η αποπληρωμή των τόκων και του κεφαλαίου θα γίνει σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Πρόκειται για ψέμα ολκής.

Η συζήτηση για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής πρέπει να αντιμετωπιστεί από το λαό σαν μια ακόμα προσπάθεια των διάφορων μερίδων της πλουτοκρατίας να διασφαλίσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, έχοντας σαν δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα είναι οι μόνοι χαμένοι όταν έρθει η ώρα να κάνουν ταμείο, αν στο μεταξύ δεν αναπτύξουν ισχυρές αντιστάσεις, αν δεν αντεπιτεθούν σε ενιαίο μέτωπο.

Ποια είναι η πραγματικότητα; Η συζήτηση για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής γίνεται ταυτόχρονα με τις διαβουλεύσεις για τη συγκρότηση ενός μόνιμου μηχανισμού δανειοδότησης των χωρών της ΕΕ, που από το 2013 και έπειτα θα παρουσιάσουν μεγάλες αποκλίσεις από τα προβλεπόμενα σε ό,τι αφορά το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος.

Είναι επίσης μια συζήτηση παράλληλη με την ανησυχία που εκφράζουν ισχυρές μερίδες του κεφαλαίου για την εξέλιξη της κρίσης σε χώρες που τα προηγούμενα χρόνια δαπάνησαν δισ. ευρώ από τα κρατικά ταμεία για να σώσουν τις τράπεζές τους και να ενισχύσουν το κεφάλαιο και τώρα παρουσιάζουν υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, αλλά και η Ιταλία με τη Γαλλία, ισχυρές καπιταλιστικές χώρες στη λυκοσυμμαχία της ευρωένωσης.

Από αυτή την άκρη πρέπει να πιαστεί το νήμα για να αποδειχτεί ότι η όλη συζήτηση γίνεται από τη σκοπιά των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και όχι βέβαια του λαού. Τι διασφαλίζει η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου που πήρε η Ελλάδα; Πρώτον, τη διατήρηση στα κρατικά ταμεία ενός σεβαστού ποσού κάθε χρόνο, το οποίο δε θα κατευθύνεται στην αποπληρωμή του δανείου και των τόκων, αλλά θα καταλήγει κατευθείαν στις τσέπες της πλουτοκρατίας με τη μορφή των επιδοτήσεων ή νέων προνομίων.

Δεύτερον, οι μεγαλοδανειστές αυξάνουν σε βάθος χρόνου τις πιθανότητες να πάρουν πίσω μεγαλύτερο κομμάτι από το κεφάλαιο και τους τόκους, αφού με βάση την αρχική συμφωνία και τις προβλέψεις για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι η ελληνική κυβέρνηση, σε κάποια χρονική στιγμή, θα αδυνατούσε να ανταποκριθεί στις τεράστιες δανειακές υποχρεώσεις της.

Τέλος, η παράταση του χρόνου αποπληρωμής δίνει προπαγανδιστικά στην κυβέρνηση μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να επικαλείται τις «διευκολύνσεις» των μεγαλοδανειστών για να εκβιάσει τη λαϊκή συναίνεση σε νέα μέτρα που θα εξασφαλίζουν τάχα την έγκαιρη καταβολή των τόκων. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στο πώς αξιοποιήθηκε το δάνειο από την τρόικα, στην επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση στις λαϊκές συνειδήσεις τον περασμένο Μάρτη και έκτοτε, για να αντιληφθεί τη σημασία που έχει σαν μηχανισμός χειραγώγησης και εκφοβισμού του λαού.

Σε κάθε περίπτωση, με επιμήκυνση ή χωρίς, οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν πρόκειται να δουν καλύτερες μέρες. Καμία κυβέρνηση, ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον δεν πρόκειται να τους αυξήσει τους μισθούς, να τους επιστρέψει τα κλεμμένα από τις συντάξεις, να μειώσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να πετάξει τους ιδιώτες έξω από την Υγεία και την Παιδεία, να φτηνύνει την Ενέργεια και τις συγκοινωνίες, να καταργήσει κάθε νόμο που χτυπάει και ακυρώνει επί της ουσίας τη σταθερή δουλειά με δικαιώματα.

Καμία επιμήκυνση δεν πρόκειται να εξασφαλίσει δουλειά στα μικρομάγαζα και αξιοπρεπείς μισθούς στο προσωπικό τους. Αντίθετα, τα μονοπώλια θα συνεχίσουν να γιγαντώνονται με κρατικό χρήμα και άλλα προνόμια. Το λαϊκό εισόδημα θα τραβάει την κατηφόρα, ενώ η όποια κατανάλωση θα ανακυκλώνεται σε μια χούφτα μονοπωλιακές επιχειρήσεις, που θα ενισχύουν τη θέση τους με εξαγορές και συγχωνεύσεις.

Το ίδιο ισχύει για τους φτωχούς αγρότες. Είτε το δάνειο από την τρόικα αποπληρωθεί σε πέντε, είτε σε έντεκα χρόνια, οι ίδιοι θα συνεχίσουν να ξεριζώνονται κατά χιλιάδες από τη γη και αυτή να καταλήγει με ταχύτατους ρυθμούς στα χέρια λίγων μεγαλοκαλλιεργητών.

Η νεολαία και οι γυναίκες πρέπει και αυτοί να δουν τη θέση τους έξω και απέναντι από κάθε προπαγανδιστική προσπάθεια της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της να πείσουν ότι η επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου είναι για το δικό τους όφελος. Οι νέοι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να προσλαμβάνονται με ατομικές, επιχειρησιακές ή καθόλου συμβάσεις, θα συνεχίσουν να δουλεύουν με 500 ευρώ, εκεί που θέλουν να τους καταδικάσουν οι «κοινωνικοί» εταίροι, με πρώτη τη συνδικαλιστική πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ.

Στην εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης γίνεται ολοένα και πιο φανερή η εξής αντίθεση: Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του παρουσιάζουν μια αξιοπρόσεκτη σταθερότητα στον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να ξεμπερδεύουν με κάθε εργατική λαϊκή κατάκτηση. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν ελεγχόμενα να καταστρέψουν κεφάλαιο, ώστε να ξεπεραστεί η κρίση, ακριβώς επειδή τα επιμέρους συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί είναι τεράστιοι, τόσο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όσο και μεταξύ των χωρών που απαρτίζουν τις διακρατικές ενώσεις του κεφαλαίου.

Με άλλα λόγια, η διαρκής κατρακύλα της τιμής στην οποία το κεφάλαιο αγοράζει την εργατική δύναμη και η αύξηση της ανεργίας αντανακλούν την ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου να καταστρέψει ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις μέσα από τη ραγδαία υποτίμησή τους, ώστε να εξασφαλίσει έξοδο από την κρίση και νέο κύκλο υπερκερδοφορίας.

Τα πράγματα όμως δεν είναι ίδια όταν πρόκειται για την ανάγκη να καταστραφεί κεφάλαιο. Εδώ, τα ιδιαίτερα συμφέροντα ανταγωνιστικών μερίδων του κεφαλαίου βγάζουν στην επιφάνεια ισχυρές αντιθέσεις, οι οποίες εκφράζονται πολύμορφα και ανάλογα με την εξέλιξη, τη διάρκεια και το βάθος της κρίσης, σε συνδυασμό με την ετοιμότητα του λαϊκού παράγοντα να παρέμβει καθοριστικά προς όφελός του, μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες για την πλουτοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό καταστάσεις.

Μια τέτοια αντίθεση εκφράζει και η συζήτηση για τα δάνεια που δίνονται σε χώρες - μέλη της ΕΕ, οι οποίες βρίσκονται σε τροχιά ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Δηλαδή, σε τροχιά ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίου, με στόχο αυτή να μη γίνει απότομα και σε βάρος άλλων καπιταλιστικών οικονομιών, τα ιδιαίτερα συμφέροντα των οποίων διαπλέκονται και σε άλλες περιπτώσεις εξαρτώνται από την εξέλιξη της κρίσης σε μια άλλη χώρα - μέλος της ΕΕ.

Για παράδειγμα, η επιμονή της Γερμανίας να συμμετέχουν και ιδιώτες (τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα) στο μόνιμο μηχανισμό δανειοδότησης των χωρών της ΕΕ μετά το 2013 έχει να κάνει με την επιδίωξή της να επιμεριστεί το κόστος από την ελεγχόμενη χρεοκοπία ενός κράτους - μέλους της ΕΕ και ένα μέρος του να το επωμιστούν μεγάλοι τραπεζικοί όμιλοι, οι οποίοι δε διαχειρίζονται μόνο κεφάλαια από κράτη - μέλη της ΕΕ, αλλά και από χώρες ανταγωνιστικές προς την ευρωένωση.

Πρόκειται για ομίλους που όλα τα προηγούμενα χρόνια άντλησαν δισ. ευρώ από την ανατροφοδότηση των τεράστιων κρατικών χρεών, τα οποία δημιούργησε και γιγάντωσε η αδρή επιδότηση του κεφαλαίου από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα της πλουτοκρατίας σε κάθε καπιταλιστικό κράτος.

Με αυτόν τον τρόπο, η Γερμανία επιδιώκει να υπερασπιστεί τα ιδιαίτερα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης, η οποία, στη βάση της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι ευνοημένη από τις διακρατικές δοσοληψίες εντός της ΕΕ. Το γεγονός αυτό οξύνει τους ανταγωνισμούς με την αστική τάξη άλλων χωρών της ευρωένωσης, οι οποίες διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο στο νέο σκηνικό που διαμορφώνει η κρίση.

Εν κατακλείδι: Ο λαός έχει κάθε λόγο να τους επιστρέψει την προπαγάνδα περί επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πρέπει να τους επιστρέψει τον εκβιασμό της χρεοκοπίας. Στάση πληρωμής για το λαό είναι να χάσει τέσσερις και πλέον μισθούς το χρόνο, όπως έγινε με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο.

'Η να χάσει τη δουλειά του, εξαιτίας της αναπόφευκτης καταστροφής ζωντανής εργατικής δύναμης εξαιτίας της κρίσης. 'Η να μην έχει η λαϊκή οικογένεια να πληρώσει για την υγεία της και για την εκπαίδευση των παιδιών της, εξαιτίας της εμβάθυνσης της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησής τους.

Χρεοκοπία για το λαό είναι το ΝΑΤΟ να κάνει κουμάντο στο Αιγαίο, να θεωρεί γκρίζα περιοχή τα νησιά ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού και η ντόπια αστική τάξη να έχει κάνει τη στρατηγική επιλογή της συνδιαχείρισης του Αιγαίου, οδηγώντας σε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Η πραγματικότητα αυτή που βιώνει ο λαός θα επιδεινωθεί, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο η αστική τάξη θα επιλέξει τελικά να διαχειριστεί το χρέος και την κρίση. Μόνη διέξοδος είναι αυτή που μπορεί και πρέπει να δώσει ο λαός με τις δικές του δυνάμεις. Το καπιταλιστικό σύστημα δείχνει τα ιστορικά του όρια και δεν μπορεί παρά να γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικό.

Ηρθε η ώρα να βγουν στο προσκήνιο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της. Μόνο μια άλλη οργάνωση της οικονομίας, με λαϊκή εξουσία, με κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, όπως προτείνει το ΚΚΕ, μπορεί σήμερα να απαντήσει στα αδιέξοδα της κρίσης από τη σκοπιά των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.