Associated Press

Το διαχωριστικό τείχος που χτίζει ο ισραηλινός στρατός

Η παράταση, που έλαβε, μετά από απαίτηση της Ουάσιγκτον, η δημοσιοποίηση της τελικής μορφής του «ειρηνευτικού οδικού χάρτη», που απεργάζεται τους τελευταίους μήνες το διαμεσολαβητικό Κουαρτέτο (ΕΕ - ΗΠΑ - ΟΗΕ - Ρωσία) μόνο ως δώρο πίστωσης χρόνου θα μπορούσε να εκληφθεί. Δώρο του Προέδρου Μπους προς τον «καλό του σύμμαχο» Αριέλ Σαρόν, με στόχο να διευκολυνθεί ο δρόμος για ανανέωση της εξουσίας του στις πρόωρες εκλογές που θα διεξαχθούν στο Ισραήλ, στις 28 Ιανουαρίου. Εκτός, όμως, από αυτήν την πλευρά, οι αλλεπάλληλες εμπλοκές και αναβολές στη δημοσιοποίηση και στην έναρξη της υλοποίησης του «οδικού χάρτη», έχουν και μια άλλη «παράπλευρη απώλεια» σοβαρότατων διαστάσεων και τεραστίων συνεπειών.

Οσο το Κουαρτέτο «επεξεργάζεται» τις προτάσεις του, οι ισραηλινές αρχές εργάζονται, με εντατικότατους ρυθμούς, για την ολοκλήρωση του διαχωριστικού τείχους ανάμεσα στη Δυτική Οχθη και στο Ισραήλ. Το θέμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχει καταφέρει να παραμείνει στο περιθώριο της ειδησεογραφίας, πιθανώς και λόγω των, ούτως ή άλλως, σοβαρότατων γεγονότων που επί καθημερινής βάσης συγκλονίζουν τα, υπό κατοχή, παλαιστινιακά εδάφη.

Μπροστά στην καθημερινότητα του θανάτου, των τραυματισμών, της πείνας, της εξαθλίωσης, του εξευτελισμού, η ανέγερση ενός τείχους, μάλλον, δεν προσελκύει τόσο την προσοχή. Ενόψει, όμως, και της, αργά ή γρήγορα, δημοσιοποίησης του «ειρηνευτικού οδικού χάρτη», αξίζει τον κόπο να προσέξει κανείς αυτό το τείχος και την τακτική με την οποία η ισραηλινή ηγεσία παραβιάζει, για άλλη μια φορά, κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, ποδοπατά αδιάντροπα τις αποφάσεις του ΟΗΕ για το Παλαιστινιακό και διαμορφώνει δεδομένα μη αναστρέψιμα που απειλούν να διατηρούν επ' άπειρον την περιοχή σε κατάσταση, εν δυνάμει, έκρηξης.

Από το καλοκαίρι, ισραηλινά συνεργεία δουλεύουν ασταμάτητα για την ανέγερση του συγκεκριμένου τείχους. Δεν πρόκειται ούτε για καινούρια ιδέα ούτε για καινούρια πρακτική. Ενα ανάλογο τείχος από ηλεκτροφόρο φράκτη, χωρίζει τη Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ, ήδη από την πρώτη Ιντιφάντα. Τα μοναδικά περάσματα, είτε για ανθρώπους είτε για εμπορεύματα, ελέγχονται από τον ισραηλινό στρατό. Αν λάβει κανείς υπόψη και τους εποικισμούς που αποτελούν το 20% της πενιχρής αυτής λωρίδας γης, το Ισραήλ ελέγχει πλήρως το 1,2 εκατομμύρια Παλαιστινίους που ζουν εκεί, αφού δεν μπορούν να εξέλθουν ή να εισέλθουν χωρίς την άδειά του. Βρίσκονται σε μια μεγάλη φυλακή.

Ανάλογη τύχη επιφυλάσσει η ισραηλινή ηγεσία και για τους Παλαιστινίους της Δ. Οχθης. Το τείχος, του οποίου η ανέγερση αιτιολογήθηκε, όπως αναμενόταν, στη βάση των αναγκών ασφαλείας του Ισραήλ, σε μια πρώτη φάση θα διαχωρίζει τη Δ. Οχθη από το Ισραήλ. Ανά 300 μέτρα θα έχει πύργους ελέγχου, θα ενισχύεται από βέργες μπετόν ύψους 8 μέτρων, θα διαθέτει τάφρους βάθους 2 μέτρων, ηλεκτροφόρα σύρματα και θα έχει τέτοιο πάχος που να καθίσταται δυνατή η πραγματοποίηση περιπόλων πάνω σε αυτό. Τα περάσματα, με βάση τις πρώτες πληροφορίες, δε θα ξεπερνούν τα 3: δύο για ανθρώπους και ένα για εμπορεύματα, τα οποία, φυσικά, θα ελέγχει ο ισραηλινός στρατός.

Αρχικά, υποτίθεται ότι το τείχος θα χώριζε τη βόρεια Δ. Οχθη, δηλαδή τις «φωλιές των τρομοκρατών», όπως η Τζενίν και η Τουλκαρέμ, από το Ισραήλ. Ανεπισήμως, όμως, εξαρχής ήταν σαφές ότι το τείχος θα εκτείνεται πολύ νοτιότερα και θα συμπεριλάμβανε και την Ιερουσαλήμ. Μέχρι σήμερα, εκτιμάται ότι έχουν ολοκληρωθεί τα πρώτα 95 χλμ. του τείχους, από το βορειότερο σημείο της Δ. Οχθης, δίπλα στο Ισραήλ, το χωριό Σάλεμ, μέχρι την ισραηλινή πόλη Καφρ Κασέμ, που βρίσκεται κοντά στην παλαιστινιακή Καλκίλια.

Θεωρητικώς, το τείχος εκτείνεται κατά μήκος της πράσινης γραμμής των συνόρων του 1967. Αυτό, όμως, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ηδη, κατά μήκος των 95 πρώτων χιλιομέτρων, έχει κατασχεθεί 1,6% της Δ. Οχθης και 11.000 Παλαιστίνιοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια «νεκρή ζώνη» προς την πλευρά του Ισραήλ, μαζί με 11 εποικισμούς, έχοντας αποκοπεί από τις περιουσίες τους και τους συμπατριώτες τους. Υπάρχουν χωριά, όπως το Καφίν, που τους κατασχέθηκε το 60% της αγροτικής τους περιουσίας, ενώ υπάρχουν πόλεις όπως η Καλκίλια, την οποία το τείχος, ουσιαστικά, αποκόπτει τόσο από το Ισραήλ όσο και από τη Δ. Οχθη, αφήνοντας τους χιλιάδες κατοίκους της στο πουθενά.

Πολύ χειρότερη, όμως, προδιαγράφεται η κατάσταση για την ανατολική Ιερουσαλήμ. Τα σχέδια της ισραηλινής ηγεσίας προβλέπουν διπλό τείχος για την αραβική πλευρά της πόλης, που έχει προσαρτηθεί από το 1967, ασχέτως αν η διεθνής κοινότητα ουδέποτε αναγνώρισε αυτήν την κίνηση. Ενα τείχος θα διαχωρίζει την ανατολική Ιερουσαλήμ από τη Δυτική, έτσι ώστε ο ισραηλινός με τον παλαιστινιακό πληθυσμό να μην έχουν άμεση επαφή και παραλλήλως η ισραηλινή τοπική αυτοδιοίκηση να διευκολύνεται στον αποκλεισμό από τις παροχές της, που έχει επιβάλλει στον αραβικό τομέα.

Ενα δεύτερο τείχος θα διαχωρίζει την ανατολική Ιερουσαλήμ, κατ' αρχάς από τη Ραμάλα και όλα τα περίχωρά της που φθάνουν μέχρι την Ιερή Πόλη. Επίσης, θα αποκόβει τον αραβικό τομέα από τα παλαιστινιακά προάστιά του, Αμπού Ντις και Ατζαρία, ενώ θα περιλαμβάνει τους δύο μεγάλους εποικισμούς Μισόρ Αντουμίμ και Μααλέ Αντουμίμ. Μάλιστα, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, το τείχος θα εκτείνεται και προς τα νότια της αραβικής Ιερουσαλήμ, εκεί που γειτονεύει με τη Βηθλεέμ, προκειμένου να περικλείει και την τοποθεσία του Τάφου της Ραχήλ, που βρίσκεται, ουσιαστικά, μέσα στη Βηθλεέμ.

Αν αυτά τα σχέδια υλοποιηθούν, και μέχρι στιγμής τίποτε δε μοιάζει να μπορεί να ανακόψει τους εντατικούς ρυθμούς εφαρμογής τους, στο Ισραήλ θα έχει προσαρτηθεί, συνολικά, 7% της γης της Δ. Οχθης, δηλαδή, αλλιώς, 39 εποικισμοί και 290.000 Παλαιστίνιοι. Μάλιστα, οι 70.000 από αυτούς τους Παλαιστινίους θα βρίσκονται υπό ισραηλινή κυριαρχία, ενώ δεν έχουν δικαίωμα παραμονής στο Ισραήλ, κάτι που σημαίνει ότι δε θα έχουν το δικαίωμα να ταξιδέψουν, να απολαμβάνουν τις ισραηλινές κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες, να εργαστούν νόμιμα. Πρακτικά, λοιπόν, 70.000 άνθρωποι θα βρεθούν στο πουθενά, χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα, και κατ' επέκταση θα εξωθηθούν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, που θα έχει μεταβληθεί σε φυλακή, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Φυσικά, όλα αυτά τα σχέδια αποτελούν σαφείς παραβιάσεις των αποφάσεων του ΟΗΕ, με κραυγαλέα την περίπτωση της ανατολικής Ιερουσαλήμ. Η ισραηλινή ηγεσία, όμως, γνωρίζει ότι ακόμη και αν το Κουαρτέτο επιβάλλει μια κάποια λύση που θα οδηγεί σε δύο κράτη, η ύπαρξη αυτού του τείχους, που της στοιχίζει ένα εκατομμύριο δολάρια ανά χιλιόμετρο, αποτελεί τετελεσμένο. Το κόστος, πολιτικό και οικονομικό, της κατεδάφισής του είναι πολύ μεγάλο.

Ετσι, θάβεται, σχεδόν με βεβαιότητα, το παλαιστινιακό αίτημα για ανακήρυξη της ανατολικής Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους, προσαρτώνται οι περισσότεροι από τους παράνομους εποικισμούς και νομιμοποιείται η ισραηλινή κατοχή στην παλαιστινιακή γη. Ταυτόχρονα, γίνεται ακόμη δυσκολότερη η επιβίωση μιας ανεξάρτητης παλαιστινιακής οντότητας που θα αποτελείται, επί της ουσίας, από δύο μεγάλες φυλακές: τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Οχθη.

Με αυτά τα δεδομένα, ενοχοποιείται πολύ περισσότερο η αμερικανική εμμονή για αναβολή της δημοσιοποίησης της όποιας πρότασης του Κουαρτέτου. Ενοχη, όμως, είναι και η παρατεινόμενη σιωπή της διεθνούς κοινότητας, των επίδοξων μεσολαβητών (ΕΕ - Ρωσία) και κυρίως του ΟΗΕ που, αναμφιβόλως, γνωρίζει πολύ καλά ότι η ισραηλινή ηγεσία όχι μόνο αγνοεί τις αποφάσεις του αλλά διαμορφώνει δεδομένα τέτοια που τις αναιρεί.

Στις 18 Δεκέμβρη το νομοθετικό έργο της «κοκκινοπράσινης» κυβέρνησης δέχτηκε ένα ράπισμα. Το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης αποφάσισε εκείνη τη μέρα ότι ο νέος νόμος για την αποδοχή και την ενσωμάτωση μεταναστών, για λόγους καθαρά τυπικούς, δεν επιτρέπεται να εφαρμοστεί.

Για τη διατύπωση του περιεχομένου του είχε χρειαστεί προετοιμασία τριών σχεδόν χρόνων, κατά την οποία είχαν δοθεί αρκετές «μάχες» μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στην κάτω και την πάνω Βουλή (Μπούντεσταγκ και Μπούντεσρατ) και σε αντίστοιχες επιτροπές και είχε γίνει πληθώρα υποχωρήσεων και συμβιβασμών.

Σε μια από τις μάχες αυτές, στις 22 Μάρτη (2002) στο Μπούντεσρατ έγινε ένα νομικό λάθος. Οι τρεις αντιπρόσωποι του ανατολικογερμανικού κρατιδίου του Μπράντεμπουργκ δεν ψήφισαν ομόφωνα. Ο ένας αντιπρόσωπος (σοσιαλδημοκράτης υπουργός) ψήφισε υπέρ του νόμου, ενώ ο άλλος (χριστιανοδημοκράτης υπουργός) ψήφισε κατά του νόμου. Τελικά ο πρωθυπουργός του κρατιδίου (σοσιαλδημοκράτης) ψήφισε υπέρ. Ετσι δεν υπήρξε ομόφωνη, αλλά διασπασμένη ψήφος του κρατιδίου, πράγμα αντίθετο προς τη σχετική διάταξη 51 του Συντάγματος. Αυτό το γεγονός το επωφελήθηκαν τα δίδυμα αντιπολιτευτικά κόμματα (Χριστιανοδημοκρατική Ενωση - CDU - Χριστιανοκοινωνική Ενωση - CSU) που προσέφυγαν στο Συνταγματικό Δικαστήριο που τα δικαίωσε.

Τώρα ο νόμος θα επιστραφεί στο Μπούντεσταγκ, θα αρχίσει νέα διαδικασία συζητήσεων και ψηφοφοριών και τελικά - όταν ψηφιστεί - θα είναι διαφορετικός, από τον τωρινό, επειδή η αντιπολίτευση εξαγγέλλει ήδη ότι θα υποβάλει έως 91 τροποποιήσεις. Διαπιστώνεται επίσης ότι η αντιπολίτευση πρόκειται να χρησιμοποιήσει τις εκλογές των δύο κρατιδίων - Εσσης και Κάτω Σαξωνίας - στις 2 Φλεβάρη σαν καλή ευκαιρία για να δημαγωγήσει κατά της κυβέρνησης, κυρίως όμως για να τα βάλει με τους μετανάστες: Οτι π.χ. οι ξένοι παίρνουν τις θέσεις μαθητείας και εργασίας και τις κατοικίες των Γερμανών. Συνθήματα δηλαδή ρατσιστικά, που επιπλέον δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί τα πάνω από τέσσερα εκατομμύρια ανέργων - με τάση ανοδική - δεν επρόκειτο να ήταν λιγότερα, αν δεν υπήρχαν οι ξένοι, αφού η ανεργία είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος. Επειτα, από την ανεργία πλήττονται σε μεγαλύτερο ακόμα βαθμό οι μετανάστες και τέλος πολλές εργασίες που κάνουν οι μετανάστες δε θα τις έκαναν οι Γερμανοί - είτε για το λόγο ότι αμείβονται χαμηλά, είτε γιατί οι ντόπιοι θα λέρωναν τα χέρια τους! Οσο για τις κατοικίες κι αυτό το επιχείρημα δεν έχει υπόσταση, γιατί υπάρχουν αρκετές χιλιάδες διαμερίσματα που παραμένουν επί μεγάλο διάστημα άδεια για διάφορους λόγους. Ενας απ' αυτούς π.χ. είναι ότι λόγω της ανεργίας, κυρίως νέοι άνθρωποι από την πρώην ΓΛΔ εγκαταλείπουν τους ως τώρα τόπους κατοικίας και μεταναστεύουν σε αναζήτηση εργασίας.

Ο σοσιαλδημοκρατικός Τύπος επίσης αναφέρει ότι η αντιπολίτευση θα εκστρατεύσει και πάλι εναντίον του δικαιώματος της ασυλίας και θα απαιτήσει να περιοριστεί το όριο παροχής του στο ελάχιστο.

Ο νόμος, του οποίου το Συνταγματικό Δικαστήριο για τυπικούς λόγους σταμάτησε την εφαρμογή, θεωρούνταν από την κυβέρνηση σαν ένα από τα μεγαλύτερα μεταρρυθμιστικά κοινωνικά έργα της. Αναφέρονταν π.χ. ότι παρέχεται ασυλία (υπό περιορισμούς) όχι μόνο σε πολιτικούς πρόσφυγες, αλλά και σε θύματα σεξουαλικών εγκλημάτων, π.χ. σε γυναίκες από τη Σομαλία, που σε παιδική ηλικία υφίστανται παραδοσιακά γεννητικό ακρωτηριασμό. Οι κυριότερες διατάξεις του νόμου, που τόνιζε ότι θα παίρνονται υπόψη τα οικονομικά και εργασιακά συμφέροντα και οι ανθρωπιστικές υποχρεώσεις (της Γερμανίας) πρόβλεπαν ότι:

- Προτεραιότητα, πριν από τη στρατολογία ξένων, έχει η εξειδίκευση ανέργων και ξένων που ζουν ήδη στη Γερμανία. Σε περιπτώσεις στενότητας στην αγορά εργασίας πρέπει πριν τη χρησιμοποίηση ξένων εργαζομένων να εξετάζονται οι επιπτώσεις σε ολόκληρη την αγορά εργασίας. Ξένοι υψηλής ειδικότητας μπορούν να αποκτήσουν από την αρχή άδεια διαρκούς παραμονής.

- Τα παιδιά ηλικίας 18 ετών επιτρέπεται να μεταναστεύσουν (στη Γερμανία), εφόσον έρχονται μαζί με τους γονείς τους, κατέχουν σε ικανοποιητικό βαθμό τη γερμανική γλώσσα, αν ο πατέρας ή η μητέρα είναι αναγνωρισμένοι δικαιούχοι ασυλίας ή πολιτικά διωκόμενοι - ή ανήκουν σε ομάδα υψηλά εξειδικευμένων ξένων εργαζομένων. Για τα άλλα παιδιά ισχύει η ηλικία των 12 ετών.

- Θύματα ακρωτηριασμών και μη κρατικών διώξεων αποκτούν εγγυημένη προστασία από απέλαση.

- Καθορίζονταν τα πλαίσια ενσωμάτωσης των ξένων: σεμινάρια της γερμανικής γλώσσας και εισαγωγής στο δίκαιο, την κουλτούρα και την ιστορία της Γερμανίας. Η μη συμμετοχή στα σεμινάρια μπορεί να οδηγήσει σε επιζήμια επίπτωση στην παράταση της παραμονής του ξένου.

Στη Γερμανία ζουν τώρα 7,3 εκατομμύρια ξένοι ή 9% του πληθυσμού, από τους οποίους πολλοί είναι γεννημένοι στη Γερμανία. Οι λόγοι που ήρθαν στη Γερμανία είναι ποικίλοι: Πρόσφυγες από τα πρώην γερμανικά εδάφη (στην Πολωνία και την Τσεχοσλοβακία), από τη ΓΛΔ και ως το 1973 οι στρατολογημένοι «γκασταρμπάιτερ» - οι «φιλοξενούμενοι εργάτες» - από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, όπως Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία και Τουρκία, όπως επίσης πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες από άλλες χώρες.

Ποιο περιεχόμενο θα πάρει ο νόμος, όταν ξανασυζητηθεί στη Βουλή, είναι δύσκολο να προβλεφτεί, παρά τη διαβεβαίωση του καγκελαρίου Σρέντερ ότι θα τον ξαναφέρει για έγκριση στη σημερινή του μορφή. Μερίδα του Τύπου αμφιβάλλει σ' αυτό. Η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» π.χ. πιστεύει ότι η οικονομική κατάσταση θα χειροτερεύσει κι αυτό θα παίξει ρόλο στη νέα διαμόρφωσή του: «Αυτή η κατάσταση ενισχύει και μέσα στο SPD εκείνες τις δυνάμεις που στις προηγούμενες διαπραγματεύσεις είχαν προειδοποιήσει ότι ο μεταναστευτικός νόμος δεν μπορεί να γίνει αποδεικτός από τους Γερμανούς εργαζόμενους. Ακόμα και υψηλά εξειδικευμένες ξένες εργατικές δυνάμεις δε χρειάζονται προς το παρόν».

Ανεξάρτητα από το τελικό περιεχόμενο του νέου νόμου σημασία έχει και το πώς θα εφαρμοστεί. Γιατί και στον παλιό νόμο υπήρχαν ορισμένες διατάξεις που δεν ήταν τελείως για το καλάθι των αχρήστων. Αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Εδώ η «Νόιες Ντόιτσλαντ» (20 Δεκέμβρη) αναφέρει συγκεκριμένα παραδείγματα: «Προπάντων τα παιδιά των ξένων έχουν μεγάλα σχολικά προβλήματα. Γλωσσικά εμπόδια, πολιτισμικές διαφορές και κοινωνικές αδυναμίες δυσκολεύουν τη σχολική φοίτηση των ξένων παιδιών... Ο αριθμός των ξένων παιδιών σε ανώτερες και ανώτατες σχολές δεν ανταποκρίνεται στο ποσοστό του ξένου πληθυσμού στο συνολικό πληθυσμό της Γερμανίας». Σε τμήματα του γερμανικού πληθυσμού έχει δημιουργηθεί επίσης η εσφαλμένη εντύπωση ότι η εγκληματικότητα των ξένων είναι μεγαλύτερη από εκείνη των Γερμανών. Ισως θα υπήρχε μια εξήγηση γι' αυτό, κάτω από τις οικονομικές συνθήκες στις οποίες ζουν σε ξένη χώρα. Αλλά δεν είναι αλήθεια, γράφει η ίδια εφημερίδα, επικαλούμενη αστυνομικές στατιστικές.

Αλλωστε το ανυπόστατο αυτό επιχείρημα το επικαλούνται κατά κανόνα δεξιές δυνάμεις, για να δικαιολογούν το μίσος τους ενάντια στους ξένους.

Οι μετανάστες ελπίζουν και αγωνίζονται ώστε ο νέος νόμος να τους αναγνωρίζει ισοτιμία στη δουλιά και τη ζωή με τους ντόπιους, να μη τους θεωρεί ανθρώπους με κατώτερη κουλτούρα και να γίνονται λόγω καταγωγής και χρώματος θύματα των νεοναζιστών εγκληματιών.