Τα κλομπ και τα δακρυγόνα επιστρατεύει το αστικό κράτος για να καταστείλει τις δίκαιες λαϊκές διεκδικήσεις, όπως αποδείχτηκε και στην κινητοποίηση των αγροτών από την Κρήτη στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί, όμως, που σταματάει η κρατική καταστολή, τη σκυτάλη παίρνει η τακτική των οπορτουνιστών, που συστηματικά και με συνέπεια προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν αυτές τις διεκδικήσεις σε άσφαιρα αιτήματα και βολικούς για το σύστημα στόχους. Σημειώνουμε τα παραπάνω με αφορμή τις δηλώσεις Τσίπρα, στο λιμάνι του Πειραιά, λίγο μετά την επίθεση με κλομπ και χημικά που δέχτηκαν από τις δυνάμεις των ΜΑΤ οι Κρητικοί αγρότες.

Τι δήλωσε, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΣΥΝ; Οτι «η κυβέρνηση είναι υπόλογη. Διότι δεν κάνει τίποτε προκειμένου να αναθεωρηθεί η Κοινή Αγροτική Πολιτική. Κανένα βήμα, προκειμένου να υπάρξει μια εθνική στρατηγική για μια βιώσιμη γεωργία και προκειμένου να δοθούν άμεσα ενισχύσεις για να συνεχίσετε με αξιοπρέπεια το επάγγελμα του αγρότη». Μα, δε γνωρίζει ο πρόεδρος του ΣΥΝ ότι η ΚΑΠ αναθεωρείται διαρκώς - από το 1992 μέχρι σήμερα και έρχεται και νέα αναθεώρηση το 2013 - πάντα σε βάρος της μικρομεσαίας αγροτιάς και προς όφελος των πολυεθνικών και των μεγάλων καπιταλιστών αγροτών; Οτι «εθνική στρατηγική» για τη γεωργία υπάρχει και είναι ακριβώς αυτή που προβλέπει η ευρω-ενωσιακή πολιτική, που και το κόμμα του, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, στηρίζει, για το βίαιο ξεκλήρισμα των φτωχομεσαίων αγροτών και τη δημιουργία των σύγχρονων τσιφλικιών;

Φυσικά και το ξέρει. Οπως γνωρίζει ότι «οι ενισχύσεις», που δήθεν καλεί άμεσα την κυβέρνηση να δώσει προς τους αγρότες, έρχονται σε άμεση αντίθεση με αυτήν ακριβώς την ΚΑΠ, που το κόμμα του ούτε να ακούει δε θέλει για κατάργησή της. Αλλωστε, και τα ψίχουλα που υποσχέθηκε έως τώρα ότι θα δώσει από λεφτά των αγροτών προέρχονται. Συμπέρασμα: Τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου βαδίζουν χέρι - χέρι για το «πνίξιμο» των λαϊκών διεκδικήσεων. Μόνο που ο καθένας δουλεύει από το δικό του πόστο...

Τόσο καιρό τώρα, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους την ανάγκη συμπόρευσης των ομοσπονδιών τους σε ένα «πανεκπαιδευτικό μέτωπο». Διακηρύσσοντας αυτή την ανάγκη συμπόρευσης (κόντρα πάντα στην ανάγκη κοινού ταξικού βηματισμού και των εκπαιδευτικών μαζί με όλους τους εργαζόμενους), καταφέρνουν να κωλυσιεργούν τα όποια αγωνιστικά βήματα σε κάθε ομοσπονδία ξεχωριστά, περιμένοντας οι μεν τι θα αποφασίσουν οι δε, και τούμπαλιν...

Οταν όμως, η όποια επίκληση «μετώπων» γίνεται μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει μικροκομματικές και συντεχνιακές σκοπιμότητες και κυβερνητικές εναλλαγές (κι όχι αγώνες ρήξης και αντεπίθεσης στην κυρίαρχη πολιτική), τότε τα «μέτωπα» καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Ετσι έγινε και τώρα που η ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ είπε «ναι» στο «διάλογο» της κυβέρνησης για το Εξεταστικό, ενώ στην ΟΛΜΕ η ίδια παράταξη είπε «όχι».

Αυτά είναι χρήσιμα για να βγάζουν συμπεράσματα οι εκπαιδευτικοί και, μάλιστα, να βγάζουν συμπεράσματα όχι μόνο για τη διγλωσσία μιας παράταξης όπως η ΠΑΣΚ, αλλά και για τις παρατάξεις του οπορτουνισμού (Αγωνιστική Συνεργασία και Παρεμβάσεις), που στη βάση «για το καλό των εκπαιδευτικών» διαμορφώνουν τυχοδιωκτικές συνεργασίες με τις παρατάξεις του δικομματισμού.