Με τα μέτρα αυτά, η προστασία της υγείας όλο και περισσότερο εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και η μεταφορά αυτής της ευθύνης στους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτό είναι το «δημόσιο σύστημα υγείας», που στοχεύει η κυβέρνηση να φτιάξει, με τις αναδιαρθρώσεις που προωθεί και μέσα από την ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Ενα σύστημα, που ελάχιστα θα χρηματοδοτείται από το κράτος για τη λειτουργία μερικών και υποβαθμισμένων υπηρεσιών υγείας, για τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα, και το υπόλοιπο, μεγαλύτερο, μέρος του θα χρηματοδοτείται από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτόν το στόχο υπηρετεί η σταδιακή ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση που προωθεί η κυβέρνηση, σε πρώτη φάση, με τις ανώνυμες εταιρίες και τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία. Αύξηση των ιδιωτικών δαπανών, στηρίζοντας τον πόλο της ιδιωτικής επιχειρηματικής δράσης και, ταυτόχρονα, μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και περιορισμός και υποβάθμιση του πόλου των δημόσιων υπηρεσιών υγείας.

Πρώτον, γιατί με τις ελλείψεις σε υπηρεσίες, προσωπικό και τεχνολογικό εξοπλισμό, λόγω της κρατικής υποχρηματοδότησης που υπάρχει σήμερα, τα τακτικά και έκτακτα περιστατικά ήδη δεν μπορούν να καλυφθούν. Γι' αυτό υπάρχουν οι μεγάλες λίστες αναμονής, τα φαινόμενα διαφθοράς, η μεταφορά ασθενών στα μεγάλα αστικά κέντρα και η αύξηση της ζήτησης υπηρεσιών υγείας από τον ιδιωτικό τομέα.

Η κυβερνητική πολιτική χειροτερεύει αυτήν την ήδη απαράδεκτη κατάσταση. Οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας θα μειωθούν παραπέρα. Για το λόγο αυτό, για να προλάβει η κυβέρνηση και να εκτονώσει λαϊκές αντιδράσεις, προσπαθεί να εξαπατήσει τους εργαζόμενους, παρουσιάζοντας τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία ως διέξοδο.

Δεύτερον, γιατί η επιπλέον υπηρεσία που προστέθηκε είναι και επιπλέον πληρωμή από τους εργαζόμενους. Αν ήθελαν και είχαν την οικονομική δυνατότητα να επισκεφθούν οι εργαζόμενοι τα ιδιωτικά ιατρεία, δε θα περίμεναν στις λίστες αναμονής, ούτε θα περίμεναν την κυβέρνηση να τους ανοίξει την πόρτα των απογευματινών ιατρείων και, μάλιστα, μέσα στο υποτιθέμενο δημόσιο νοσοκομείο.

Το επιχείρημα της κυβέρνησης, ότι έτσι εξασφαλίζεται η ολοήμερη λειτουργία του νοσοκομείου, είναι σαθρό.

Πρώτον, γιατί και σήμερα υπάρχει 24ωρη λειτουργία των νοσοκομείων για τους νοσηλευόμενους ασθενείς. Επίσης τα τμήματα επειγόντων περιστατικών λειτουργούν και αυτά σε 24ωρη βάση, σε κάθε εφημερία των νοσοκομείων.

Δεύτερον, γιατί τα τακτικά ιατρεία των νοσοκομείων έχουν αυξημένη ζήτηση, όχι για προβλήματα υγείας που απαιτούν αντιμετώπιση σε ένα δευτεροβάθμιο νοσοκομειακό επίπεδο, αλλά λόγω ανεπάρκειας κρατικών υπηρεσιών υγείας και μεγάλης έλλειψης παρόμοιων υπηρεσιών από τα ασφαλιστικά ταμεία σε πρωτοβάθμιο επίπεδο και παντελούς έλλειψης υπηρεσιών πρόληψης και υγιεινής.

Αρα, η ανάγκη δεν είναι για ολοήμερη λειτουργία τακτικών εξωτερικών ιατρείων των νοσοκομείων και μάλιστα επί πληρωμή, αλλά για ανάπτυξη ενός πλήρους δικτύου δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών πρόληψης, υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλιάς και υγείας σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Ανάπτυξη Κέντρων Υγείας αστικού και αγροτικού τύπου, που θα βρίσκονται κοντά στον άνθρωπο, εκεί όπου ζει, εργάζεται, μορφώνεται, που θα παρέχει όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες για τη διατήρηση της υγείας, την προστασία από τις ασθένειες και τη θεραπεία του σε πρωτοβάθμιο επίπεδο απ' αυτές. Με όλες τις βασικές ιατρικές ειδικότητες και την τεχνολογική υποδομή για τις εξετάσεις που απαιτούνται.

Ο στόχος της κυβέρνησης δεν είναι να λύσει το πρόβλημα της πρωτοβάθμιας φροντίδας και περίθαλψης της υγείας που καρκινοβατεί, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Στα άμεσα σχέδιά της, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, είναι να υποβαθμίσει παραπέρα την πρωτοβάθμια περίθαλψη και να βάλει και πάλι τους εργαζόμενους να πληρώνουν.

Το επιχείρημα αυτό θέλει να κρύψει το πιο βασικό, ότι για την επίσκεψη σε γιατρό καθηγητή, δεν υπάρχει μόνον ο δρόμος της αδράς πληρωμής από τους εργαζόμενους. Υπάρχει και άλλος δρόμος που να μην επιβαρύνονται οι εργαζόμενοι, αλλά και να μπορούν να δέχονται τις υπηρεσίες υγείας και των καθηγητών γιατρών, όποτε τους χρειάζονται. Μπορεί και πρέπει και αυτοί οι γιατροί να αποτελούν μέρος του ιατρικού προσωπικού των δημοσίων νοσοκομείων, να είναι μόνιμης και αποκλειστικής απασχόλησης, καλά αμειβόμενοι, υπολογίζοντας και το ιδιαίτερο έργο τους στην εκπαίδευση και στην έρευνα. Θα πρέπει η εμπειρία και η γνώση τους να μπουν στην υπηρεσία του λαού, μέσα σ' ένα δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας.

Η κυβέρνηση με την επιπλέον αμοιβή όλων των υγειονομικών που συμμετέχουν στη λειτουργία των απογευματινών ιατρείων από τις ιδιωτικές πληρωμές, επιδιώκει τη συναίνεση και τη στήριξη αυτής της πολιτικής, που έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των πλατιών λαϊκών μαζών. Με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να διασπάσει την επιβεβλημένη συμμαχία, τη συντονισμένη δράση μεταξύ του κινήματος των υγειονομικών και των άλλων τμημάτων του εργατικού λαϊκού κινήματος. Σήμερα, η κυβέρνηση θέλει τους υγειονομικούς συνοδοιπόρους της στην εφαρμογή αυτού του αντιλαϊκού μέτρου, αύριο, όμως, σε διεκδίκηση δίκαιων αιτημάτων τους, δε θα διστάσει να τους συκοφαντήσει, κατά την προσφιλή τακτική της. Οι υγειονομικοί έχουν συμφέρον και υποχρέωση να αντιταχθούν στα αντιλαϊκά σχέδια, να συμβάλουν στην ανάπτυξη του εργατικού, λαϊκού κινήματος για να τα αποτρέψουν. Να διεκδικήσουν ουσιαστικές αυξήσεις στους πενιχρούς βασικούς τους μισθούς και να μη δεχτούν τα ψευτοεπιδόματα, που με το ένα χέρι τους δίνει η κυβέρνηση και με το άλλο τους τα παίρνει. Να πουν όχι στην εξαγορά και τη χειραγώγηση από την κυβέρνηση.

Οι εξελίξεις στον τομέα της υγείας φέρνουν στο προσκήνιο τη σύγκρουση δύο διαφορετικών, αντίθετων πολιτικών. Από τη μια, η πολιτική που θέλει την υγεία εμπόρευμα και από την άλλη, αυτή που την αντιμετωπίζει ως κοινωνικό αγαθό και λαϊκό δικαίωμα.

Οι εργαζόμενοι έχουν πλούσια πείρα, μπορούν να βγάλουν συγκεκριμένα συμπεράσματα.

Να καταδικάσουν την αντιλαϊκή πολιτική που θυσιάζει την υγεία και τη ζωή τους στο βωμό των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.

Μέσα από τον αγώνα για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, μέσα από στόχους πάλης που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, θα προσανατολίζεται το κίνημα και θα παλεύει για ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, ώστε τα βασικά, συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, οι τομείς στρατηγικής σημασίας και κοινωνικών υπηρεσιών να είναι λαϊκή περιουσία.