«Αυτοί που εγκαταλείπουν τις ουσιώδεις ελευθερίες, προκειμένου να επιτύχουν μια προσωρινή ασφάλεια, δεν τους πρέπει ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια».

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Μπένζαμιν Φράνκλιν, έναν από τους πατέρες του αμερικανικού έθνους, που εδώ και πέντε βδομάδες θα πρέπει να τρίζουν, πολύ δυνατά, τα κόκαλά του. Αραγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον θυμάται κανείς; `Η εξαιτίας του «πολέμου», του αναπάντεχου τάχα, τα έχουν ξεχάσει όλα; Δεν είναι δύσκολο, όταν ο πόλεμος, «ο πιθανά και πεντηκονταετής» σύμφωνα με αξιωματούχους της Ουάσιγκτον, διεξάγεται σε πάρα πολλά μέτωπα και πριν καν αρχίσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, πρώτα και κύρια έστρεψε τα «όπλα» του κατά του αμερικανικού λαού.

Κύριο όπλο, στο νέο πόλεμο που διεξάγεται εντός της αμερικανικής επικράτειας και απειλεί να καταπνίξει τα πάντα στο διάβα του είναι ο νέος νόμος, που μόλις την περασμένη Παρασκευή υπογράφτηκε από τον Πρόεδρο Τζορτζ Ουόκερ Μπους, αναγορεύτηκε σε «Πράξη Πατριωτισμού», Patriot Act. Ενας νόμος που σύμφωνα με πολλούς αναλυτές αλλά και αριστερές οργανώσεις, ακυρώνει στην πράξη το άρθρο 4 του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών, όσον αφορά στις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες.

Εχει πολλάκις γραφτεί ότι ο νόμος περιλαμβάνει, και παρά την αναθεώρησή του, εξακολουθεί να καθοδηγεί αυτόν τον «πόλεμο των μαγισσών», με σειρά μέτρων που επιτρέπουν στις αμερικανικές αρχές να παγιδεύουν και να παρακολουθούν τα τηλέφωνα υπόπτων για τρομοκρατία, να μοιράζονται τις πληροφορίες των διαφόρων υπηρεσιών σχετικά με αυτούς, να εντοπίζουν τα e-mail τους στο Ιντερνετ, καθώς και τις δραστηριότητες που σχετίζονται με το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Προβλέπει την τροποποίηση του μεταναστευτικού νόμου, ώστε «να διευρυνθούν οι εξουσίες των αρχών, ώστε να παρακολουθούν μεγάλα τμήματα μεταναστών που είναι παράνομοι», την κράτηση για κάποιο χρονικό διάστημα μεταναστών μέχρι την απέλασή τους, εάν θεωρηθούν ότι έχουν διασυνδέσεις ή σχέσεις με τρομοκρατικές οργανώσεις ή αποτελούν απειλή για την εθνική ασφάλεια. Τέλος, ο νέος νόμος προβλέπει σειρά ποινών για όσους έχουν στην κατοχή τους υπό συγκεκριμένες συνθήκες βιολογικά όπλα, τοξίνες κ.ά., ποινές για όσους υποστηρίζουν την τρομοκρατία διαμέσου των ειδικών συμβούλων ή τεχνικής ή άλλης βοήθειας που μπορούν να δώσουν, για υπόθαλψη οποιουδήποτε προσώπου που θεωρείται ότι έχει διαπράξει ή πρόκειται να διαπράξει κάποια τρομοκρατική πράξη!

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ο νόμος καθορίζει την «εσωτερική τρομοκρατία, τόσο ευρέως, που δίνει την εξουσία στις αρχές, από τις ανώτατες έως τις κατώτατες, να στοχεύουν και να μεταχειρίζουν ως «τρομοκράτες», ανθρώπους αλλά και κοινωνικές ομάδες που μπορούν να παίρνουν μέρος ή να διοργανώνουν πολιτικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, που «εναντιώνονται στη σύνθεση και την υπόσταση του κράτους». Οπως καταγγέλλει η «Αμερικανική Ενωση Κοινωνικών Ελευθεριών»-(ACLU), ο ορισμός είναι τόσο ευρύς που μπορεί να περιλάβει «διαδηλωτές και ακτιβιστές που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις κατά του παγκόσμιου εμπορίου, την πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης όσον αφορά τον πόλεμο των άστρων, το περιβάλλον» και η ανακοίνωση της ACLU συνεχίζει ότι «είναι τόσο ασαφής και διευρυμένος που σίγουρα μπορεί να περιλάβει απεργίες αλλά και ταξικούς αγώνες».

Η ελευθερία παραχωρεί τη θέση στην παράνοια, αλλά δεν είναι καινοφανές για τις ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Οολέμου, ο Αβραάμ Λίνκολν βίαια αγνόησε το Σύνταγμα και οι περισσότεροι τότε έκαναν τον ανήξερο. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνθρωποι όπως ο Γιουτζίν Ντεμπς, φυλακίστηκαν για χρόνια γιατί τόλμησαν να μιλήσουν κατά της συμμετοχής των ΗΠΑ στον πόλεμο και φυσικά πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς την πιο «σκοτεινή περίοδο», την περίοδο του Μακαρθισμού, όπου οιοσδήποτε αμφισβητίας και πρώτα και κύρια οι ίδιοι οι κομμουνιστές, διώκονταν ανηλεώς υπό το πρίσμα του «πολέμου κατά του κομμουνισμού».

Αυτή τη φορά η αφορμή είναι «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Αρκεί μόνο να αναλογιστεί κανείς ότι ο νόμος έγινε πραγματικότητα μόλις 5 εβδομάδες από την 11η Σεπτέμβρη, χρόνος που αποτελεί ρεκόρ, ακόμη και για τη σύντομη ιστορία των ΗΠΑ.

Πρώτα θύματα οι περισσότεροι από 1.100 ανθρώπους που βρίσκονται υπό κράτηση εδώ και βδομάδες. Οπως παρατηρεί και ο γερουσιαστής από το Γουισκόσιν, Ρας Φέινγκολντ, ο μοναδικός που καταψήφισε το νόμο στη Γερουσία, ο κατάλογος με τα ονόματα δεν έχει δοθεί ποτέ... Μόνο σποραδικά περιστατικά.

Οπως το γεγονός του θανάτου από ανακοπή ενός Πακιστανού μετανάστη και ενώ βρισκόταν υπό κράτηση στη φυλακή Hudson County στο Κέρνι της πολιτείας του Νιου Τζέρσι. Ο 55χρονος Μοχάμεντ Ραφίκ Μπατ, 55 ετών και εργαζόμενος σε εστιατόριο στο Κουίνς, πέθανε στις 23 Οκτώβρη φυλακισμένος έχοντας διαπράξει το «βαρύτατο έγκλημα» της παραμονής στις ΗΠΑ, μεγαλύτερο από τον επιτρεπόμενο από τη βίζα του, διάστημα και παρότι το FΒΙ όπως ανακοίνωσε «ο Μπατ δεν ήταν σε θέση να προσφέρει καμία πληροφορία και μάλιστα εθελοντικά ήθελε να εγκαταλείψει τη χώρα».

Εξάλλου, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι αρνούνται κατηγορηματικά να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία. Σύμφωνα με τους «Λος Αντζελες Τάιμς» «οι δικαστές αρνούνται αποφυλάκιση με εγγύηση, όλες οι συνεδριάσεις είναι κεκλεισμένων των θυρών και σφραγίζουν τα πρακτικά ως απόρρητα. Η πολιτική αγωγή ποτέ δεν αποκαλύπτει τα στοιχεία της δικογραφίας ή τι ακριβώς συμβαίνει στα δικαστήρια ή τις φυλακές με αποτέλεσμα η υπεράσπιση των κατηγορουμένων να μην είναι σε θέση να γνωρίζει τι γίνεται και φυσικά να κάνει τη δουλιά της».

Αλλου είδους κρούσματα που και αυτά έχουν κάνει την εμφάνισή τους αφορούν αποκλειστικά τους «καθαρόαιμους Αμερικανούς». Η σειρά πολιτικών γελοιογραφιών «boondocks» κόπηκε από τη New York Daily News, αφού ο δημιουργός της αρνούνταν να εγκαταλείψει την κοινωνική σάτιρα και κριτική του προς την κυβέρνηση. Μια οργάνωση φοιτητών, η Young America's Foundation με έδρα το Χέρντον της Βιρτζίνια, εξέδωσε λίστα με καθηγητές, όπου τα «σχόλιά τους μπορεί να βλάψουν τον πόλεμο που διεξάγει η χώρα», όπως τόνισε ο εκπρόσωπος της οργάνωσης Ρικ Πάρσονς και συμπλήρωσε ότι «εάν αυτά τα λένε δημόσια φανταστείτε τι γίνεται στις αίθουσες διδασκαλίας». Ονόματα που περιλαμβάνονται στη λίστα και δαχτυλοδείχνονται είναι του Ρίτσαρντ Φολκ, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, του Ρόμπερτ Τζένσεν, του Πανεπιστημίου του Τέξας, της Μπάρμπαρα Φόλεϊ, του Ράτγκερς, του Χάουαρντ Ζιν του Πανεπιστημίου της Βοστόνης κ.ά. Και να φανταστεί κανείς ότι είναι μόνο η αρχή.

Associated Press

Από την εισβολή των τανκς στη Βηθλεέμ

Ενώ στο στόχαστρο του νέου πολέμου έμπαινε η επικίνδυνα γενικόλογη έννοια της τρομοκρατίας και η αρχική εξειδίκευσή της στο πρόσωπο του Μπιν Λάντεν, Ουάσιγκτον και σύμμαχοι αντιλήφθηκαν την, κομβικής σημασίας, στήριξη του αραβικού κόσμου. Στο πλαίσιο των προσπαθειών αυτών, και παρά τις όποιες ατυχείς δηλώσεις, π.χ., Μπερλουσκόνι, διαρρηγνύουν όλοι τα ιμάτιά τους ότι δεν ταυτίζουν το Ισλάμ με την τρομοκρατία. Για του λόγου το αληθές εξαπέλυσαν «επίθεση σαγήνευσης» και προσεταιρισμού ηγεσιών και πληθυσμών, ακόμη και όσων, ακόμη και σήμερα, συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των «κρατών που υποθάλπουν την τρομοκρατία», όπως η Συρία και το Ιράν. Αλλωστε, όπως δήλωνε λίαν προσφάτως ο Τόνι Μπλερ, «μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο πόλεμο, προς όφελος της μεγάλης συμμαχίας μιλάς και με αυτούς που δε μιλούσες χτες».

Associated Press

Ερείπια αφήνουν πίσω τους τα ισραηλινά τανκς

Θεωρητικά οι περισσότερες αραβικές ηγεσίες μοιράζονται με τις ΗΠΑ την ίδια εχθρότητα για τους εξτρεμιστές ισλαμιστές, ασχέτως αν αρκετές από αυτές, με πρώτη τη Σαουδική Αραβία, αλλά και το Ιράν, εφαρμόζουν τον ισλαμικό νόμο. Για πολλές από αυτές, απειλούν την ύπαρξή τους, αφού εμφανίζονται ως «γνήσιοι και μη διεφθαρμένοι εκφραστές του Ισλάμ», πατώντας ακριβώς στην απελπισία, στη δυσαρέσκεια και στη θρησκοληψία που οι ίδιες οι ηγεσίες καλλιέργησαν για να διατηρήσουν με μαστίγιο την εξουσία. Ομως...

Η, προαναγγελθείσα, αποτυχημένη ισραηλινο-παλαιστινιακή «ειρηνευτική διαδικασία» και ο πρώτος χρόνος της δεύτερης Ιντιφάντα, με τους εκατοντάδες νεκρούς και τους χιλιάδες τραυματίες, είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της αραβικής λαϊκής οργής και αποτελεί την αιχμή του δόρατος της έκφρασης αγανάκτησης για την, επί δεκαετίες, καταπίεση και εξαθλίωση των αραβικών πληθυσμών. Για την αραβική κοινή γνώμη, πίσω από το Ισραήλ υπάρχουν οι ΗΠΑ. Και η σύνδεση είναι πασιφανής. Οι αποφάσεις του ΟΗΕ, που λύνουν ουσιαστικά το ζήτημα και δικαιώνουν τον παλαιστινιακό λαό, είναι δεδομένες. Ομως, ποτέ δεν εφαρμόστηκαν και η συμβολή των ΗΠΑ σε αυτό ήταν καθοριστική. Οπως εξίσου καθοριστική είναι και η συμβολή τους για την ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ μέσα από την ετήσια υπέρογκη χρηματική τους βοήθεια.

Associated Press

Το αυτοκίνητο χτυπήθηκε από ισραηλινούς πυραύλους σε καιρό εκεχειρίας...

Το «μήνυμα», όμως, δεν ελήφθη έγκαιρα στο Τελ Αβίβ. Αυτό υποστηρίζουν αναλυτές, τονίζοντας ότι η «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία εκλήφθηκε από την ισραηλινή ηγεσία, αρχικώς, ως «λευκή εξουσιοδότηση» να σαρώσει ό,τι εδώ και χρόνια κατονομάζει τρομοκρατία, δηλαδή τον παλαιστινιακό λαό. Χαρακτηριστικά ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας, Μπεν Ελιέζερ, δήλωνε ότι «σκοτώσαμε περισσότερους από 14 Παλαιστινίους και κανείς δεν αντέδρασε. Είναι καταστροφή για τον Αραφάτ». Η, για πρώτη φορά, έντονη αντίδραση της Ουάσιγκτον και οι «αμετροεπείς» δηλώσεις Σαρόν ότι «δε θα θυσιάσει τα συμφέροντα του Ισραήλ για να πετύχουν οι ΗΠΑ τους στόχους τους» προκάλεσαν μια σπάνια κρίση στις σχέσεις των δύο συμμάχων.

Ο αμερικανικός Τύπος, γνωστός για τη μονομερή «ισραηλινή» κάλυψη των γεγονότων στη Μέση Ανατολή, σε σημείο να μην αναφέρονται ποτέ ούτε οι αποφάσεις του ΟΗΕ, άρχισε να βάλλει κατά του Σαρόν «επειδή δε βοηθά τις ΗΠΑ στον προσεταιρισμό των Αράβων» («Los Angeles Times»), «δεν έχει καλούς συμβούλους» («New York Times»), «εξαπολύει παράνομες επιθέσεις και όχι αυτοάμυνα» («Washington Post»). Ο ισραηλινός Τύπος θύμιζε στον Σαρόν, διακριτικά, ότι εξαρτάται από τις ΗΠΑ και ότι «οι Αμερικανοί, όταν δεν ακούς αυτό που σου ψιθυρίζουν, σε εξευτελίζουν δημόσια» («Yediot Ahronot»), «το τελευταίο που θέλουν οι ΗΠΑ τώρα είναι ένα Ισραήλ στο δρόμο τους για συμμαχία με τους Αραβες» («Maariv»).

Κατά κοινή ομολογία, η «αντιτρομοκρατική» συμμαχία έχει, μέχρι στιγμής, χάσει τον πόλεμο της προπαγάνδας στον αραβικό κόσμο. Οι απώλειες αμάχων, οι εικόνες καταστροφής, η έλλειψη σαφών αποδείξεων, η παράταση των επιχειρήσεων, οι θολές προοπτικές, οι «επιθέσεις» κατά του «Αλ Τζαζίρα» αλλά και η ξεκάθαρη απροθυμία ουσιαστικής και βιώσιμης επίλυσης του Παλαιστινιακού μετρούν αντίστροφα το χρόνο για τις ΗΠΑ στην αραβική κοινή γνώμη. Πιο πρόσφατη απόδειξη η αποτυχημένη απόπειρα του Τόνι Μπλερ να προσεταιριστεί συμμάχους με την περιοδεία του στην περιοχή (αποκορύφωμα η δημόσια καταδίκη του Σύρου Προέδρου για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, τη συνεχιζόμενη ισραηλινή τρομοκρατία και την ταύτιση του αγώνα κατά της κατοχής με τρομοκρατία).

Οι αραβικές ηγεσίες, πιθανώς με διαφορετικό κίνητρο εκάστη, δείχνουν αποφασισμένες να επιμείνουν στη θέση τους. Και οι σύμμαχοι είναι αναγκασμένοι να τηρήσουν τις ισορροπίες γεννώντας φρούδες ελπίδες και ελέγχοντας την ισραηλινή ηγετική υπεροψία που οι ίδιοι εξέθρεψαν. Κι όμως, η λύση του Παλαιστινιακού είναι απλή: Εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ. Περιέργως, όμως, όλοι οι «κοπτόμενοι» για την τύχη του παλαιστινιακού λαού μοιάζουν να την αγνοούν.