Ως επιβεβαίωση της «ανάγκης» να κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα η αντιλαϊκή πολιτική παρουσιάζουν τα κυβερνητικά επιτελεία την επισήμανση, στην πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ βρίσκεται στο 55% της Ευρωζώνης και αν η ανάπτυξη στην Ελλάδα δεν κινηθεί πολύ πιο πάνω, θα χρειαστούν 15 χρόνια για να φτάσει στα προ κρίσης επίπεδα, δηλαδή στο 70% περίπου της Ευρωζώνης. Επομένως, πρέπει τα κεφάλια να μπουν ακόμα πιο μέσα: Να επιταχυνθούν τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, να γίνει ακόμα πιο γρήγορη στροφή στα ματωμένα πλεονάσματα, να «τρέξει» η «πράσινη ανάπτυξη», να διευρυνθεί το πογκρόμ των πλειστηριασμών για να θωρακίζονται όμιλοι και τράπεζες. Κι όλα αυτά για να φτάσει το «κατά κεφαλήν ΑΕΠ» - που βάζει στο μπλέντερ κέρδη και λαϊκά εισοδήματα - εκεί που ήταν πριν από 15 χρόνια! Αν μάλιστα προσθέσει κανείς και τις κυβερνητικές εξαγγελίες για επιστροφή των μισθών το 2027 εκεί που ήταν το 2011 (!), με ευκολία αντιλαμβάνεται πού οδηγεί το «όραμα» της αστικής τάξης: Ο λαός να τρέχει στη «ρόδα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης σαν το χάμστερ που δεν φτάνει πουθενά, βλέποντας την ψαλίδα με τις ανάγκες του διαρκώς να μεγαλώνει την ώρα που οι επιχειρηματικοί όμιλοι κάνουν νέα άλματα κερδοφορίας. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι καπιταλιστική ανάπτυξη και λαϊκές ανάγκες δεν συναντιούνται πουθενά. Γι' αυτό, όχι «τα κεφάλια μέσα», αλλά το κεφάλι ψηλά στη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, την κυβέρνηση και τα κόμματα που την υπηρετούν.

Οι εργαζόμενοι του «Market In» επέστρεψαν πριν από μερικές μέρες με το κεφάλι ψηλά στη δουλειά. Μέσα από έναν επίμονο αγώνα, με στήριγμα το σωματείο τους και με τις ταξικές δυνάμεις στο πλευρό τους, με την αλληλεγγύη όλου του γιαννιώτικου λαού, νίκησαν, κόντρα σε «θεούς και δαίμονες»: Τη μεγαλοεργοδοσία και δύο διαδοχικές κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν στα χέρια τους. Σκόρπισαν έτσι χαρά σε όλη την εργατική τάξη. Χτες, με τα ίδια υλικά, του αγώνα, της αλληλεγγύης, δέκα ακόμα οικογένειες δεν έχασαν τελικά τα σπίτια τους, από το πογκρόμ των πλειστηριασμών, με την καθοριστική παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων στα διάφορα «κοράκια». Τα παραδείγματα πολλαπλασιάζονται και «διδάσκουν» για τα δύσκολα που έχει μπροστά του ο λαός: «Χαμένος» χρόνος και κόπος δεν είναι η οργάνωση της πάλης, αλλά η αναμονή για λύσεις από τις κυβερνήσεις και απ' το σάπιο σύστημα, που όλοι μαζί υπηρετούν. Μέσα στον οργανωμένο αγώνα, με πυξίδα τις σύγχρονες ανάγκες και σε σύγκρουση με τους στόχους και τις προτεραιότητες του κεφαλαίου, μπορεί να ανοίξει ο πραγματικά ελπιδοφόρος δρόμος για τον λαό, για να έρθουν τα πάνω κάτω για τις ανάγκες του.