Στο αίμα βάφτηκε το πανεπιστήμιο της Δαμασκού, με 17 νεκρούς από την επίθεση των αντικαθεστωτικών την Πέμπτη

Αν σε διπλωματικό επίπεδο η κίνηση αυτή αποτελεί σαφώς ένα περαιτέρω βήμα έντασης των πιέσεων προς τη συριακή ηγεσία, η απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου, και πάλι κατά πλειοψηφία, να ανάψει και επισήμως «πράσινο φως» σε όποια αραβική χώρα επιθυμεί να στηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής εξοπλισμού, τους αντικαθεστωτικούς, διαμορφώνει ένα νέο «τοπίο». Ο,τι μέχρι σήμερα ήταν «κοινό μυστικό» και γινόταν, θεωρητικώς, στα κρυφά, τώρα νομιμοποιείται. Είναι εδώ και καιρό γνωστό ότι οι πετρελαιομοναρχίες, και κυρίως το Κατάρ και η Σ. Αραβία, υποστηρίζουν με κάθε δυνατό τρόπο τους αντικαθεστωτικούς, δείχνοντας, μάλιστα, «προτίμηση».

Σύμφωνα τουλάχιστον με τις υπάρχουσες πληροφορίες, «προτιμούν» συγκεκριμένες ένοπλες οργανώσεις, κυρίως τις ακραία ισλαμιστικές, όπως το «Μέτωπο αλ Νούσρα», οι οποίες, αποτελούνται κατά κύριο λόγο από ξένους μαχητές μισθοφόρους. Η στρατιωτική υπεροπλία, η επαγγελματική εκπαίδευση και το αξιόμαχο των οργανώσεων αυτών έχουν επισημανθεί πολλούς μήνες τώρα, όπως και το γεγονός ότι η δράση τους έχει υπερσκελίσει, ως ένα βαθμό, αυτή άλλων ενόπλων αντικαθεστωτικών οργανώσεων.

Οι αποφάσεις αυτές, αν και είχαν προαναγγελθεί από τη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του Αραβικού Συνδέσμου στις αρχές του Μάρτη, προκάλεσαν αντιδράσεις αλλά και προβληματισμό σε άλλα ιμπεριαλιστικά και περιφερειακά κέντρα. Η Μόσχα καταδίκασε τη χορήγηση της έδρας της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο στην «Εθνική Συριακή Συμμαχία» τονίζοντας ότι εκτός από παραβίαση κάθε έννοιας νομιμότητας, υποσκάπτει ευθέως κάθε προσπάθεια πολιτικής διευθέτησης της κατάστασης στη Συρία. Υπό την έννοια αυτή, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έθεσε πλέον ζήτημα και για το κατά πόσο μπορεί να είναι αποτελεσματική η οποιαδήποτε διπλωματική διαμεσολάβηση, αρχής γενομένης από τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου, Λακχντάρ Μπραχίμι. Παράλληλα ο Βιτάλι Τσούρκιν, πρέσβης της Ρωσίας στον ΟΗΕ, δήλωσε ότι η χώρα του αντιτίθεται σθεναρά στην ιδέα να παραχωρηθεί στους Σύρους «αντικαθεστωτικούς» η έδρα της Συρίας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. «Ο ΟΗΕ είναι ένας διακυβερνητικός οργανισμός. Δεν μπορεί έτσι απλά να πάνε και εγκαταστήσουν σ' αυτόν τις ομάδες της αντιπολίτευσης, που δεν έχουν καμία νομιμοποίηση», σημείωσε και πρόσθεσε: «Θα αντιταχθούμε έντονα σε κάτι τέτοιο».

Εντονότατα αντέδρασε και η Τεχεράνη, υπενθυμίζοντας το μάλλον προφανές: ότι η «Εθνική Συριακή Συμμαχία» είναι ένα μη εκλεγμένο σώμα που δεν είναι διόλου σαφές ποιους ακριβώς εκπροσωπεί και κατά συνέπεια είναι εντελώς αδύνατο να εκπροσωπεί το συριακό λαό σε διεθνείς οργανισμούς.

Η επισημοποίηση από τον Αραβικό Σύνδεσμο της απόφασης περί εξοπλισμού έρχεται να επιβεβαιώσει την κλιμάκωση των διαγκωνισμών για τον έλεγχο των Σύρων αντικαθεστωτικών και κατ' επέκταση για την επόμενη μέρα στη χώρα. Μέχρι στιγμής, Βρετανία και Γαλλία, κατά κύριο λόγο, και οι ΗΠΑ, τηρώντας πολύ χαμηλότερους τόνους, έχουν αφιερώσει μαραθώνιες διπλωματικές προσπάθειες για να «στήσουν» τα αντικαθεστωτικά μορφώματα και να τα θέσουν υπό την επιρροή τους. Επίσης, ο βρετανικός και γαλλικός ιμπεριαλισμός, εδώ και καιρό, «καλλιεργούν» ανοιχτά την αναγκαιότητα εξοπλισμού των αντικαθεστωτικών ως μοναδικού τρόπου να υπερσκελιστεί το τέλμα που φαίνεται ότι έχει διαμορφωθεί σε στρατιωτικό πεδίο, καθώς παρά τις αλλεπάλληλες «νίκες» που ισχυρίζονται ότι πετυχαίνουν οι αντικαθεστωτικοί, η στρατιωτική πλάστιγγα δε φαίνεται να γέρνει αποφασιστικά προς το μέρος τους.

Την ίδια στιγμή Βρετανία και Γαλλία, αλλά και ΗΠΑ, εμφανίζονται διστακτικές να χορηγήσουν άμεσα εξοπλισμό στους αντικαθεστωτικούς. Κοινή επωδός πίσω από τη διστακτικότητα αυτή είναι η αβεβαιότητα για το σε ποια χέρια τελικά θα καταλήξουν τα όπλα αυτά. Και οι τρεις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν τηρήσει αποστάσεις από τη δράση των ακραίων ισλαμιστών με τις ΗΠΑ να χαρακτηρίζουν «τρομοκρατική» την οργάνωση «Μέτωπο αλ Νούσρα». Η στάση αυτή δεν προκύπτει από κάποιου είδους «ευαισθησία» απέναντι στο το τι πρεσβεύουν οι οργανώσεις αυτές.

Προκύπτει από την πρόσφατη πείρα τους στη Λιβύη, όπου τα όπλα που χορηγήθηκαν στους αντικαθεστωτικούς βρίσκονται σήμερα να αποτελούν το βασικό εξοπλισμό σειράς ενόπλων ομάδων που δρουν τόσο στην ίδια τη χώρα όσο και στην ευρύτερη περιοχή, θέτοντας, συχνά, εμπόδια στην προώθηση των σχεδιασμών και των συμφερόντων τους. Προκύπτει, επίσης, από την ακόμη πιο πρόσφατη πείρα τους, στην ίδια τη Συρία, όταν εξοπλισμός, που ανεπισήμως φυσικά, δινόταν στους αντικαθεστωτικούς, - οι διανομές φέρονται να γίνονταν στο τουρκικό έδαφος - φαίνεται να κατέληξε σε ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις στις οποίες ασκούν επιρροή περισσότερο οι πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου. Αξίζει στο σημείο αυτό να σημειωθεί η στάση που τηρεί τόσο η Τουρκία αλλά και η Αίγυπτος, υπό τη νέα της ηγεσία των «Αδελφών Μουσουλμάνων», σε όλη αυτήν την αντιπαράθεση. Διατηρούν επαφές με όλες τις πλευρές και προσπαθούν να διαδραματίσουν το ρόλο της «γέφυρας» αποβλέποντας, προφανώς, σε αναβάθμιση του ρόλου τους στην ευρύτερη περιοχή.

Ετσι, λίγες μέρες μετά την επίσημη απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου, ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ, που είχε εμφανιστεί να είναι ο κύριος φορέας των πιέσεων για άρση του εμπάργκο όπλων προς τη Συρία στην ΕΕ, αναδιπλώθηκε τακτικά και δήλωσε ότι είναι «ακόμη πολύ νωρίς να δοθούν όπλα στους αντικαθεστωτικούς» δηλώνοντας απροκάλυπτα ότι αυτό θα πρέπει να γίνει «όταν θα υπάρχει πλήρης έλεγχος επί των αντικαθεστωτικών οργανώσεων».

Οι δηλώσεις Ολάντ συνοψίζουν ως ένα βαθμό και τους διαγκωνισμούς που είναι πλέον προφανές ότι εκδηλώνονται και μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της «Εθνικής Συριακής Συμμαχίας» με αποκορύφωμα τη δήλωση παραίτησης του επικεφαλής της, Μουάζ αλ Κχάτιμπ, την περασμένη Κυριακή, η οποία εκκρεμεί καθώς και τη μαζική παραίτηση σειράς άλλων στελεχών αμέσως μετά την «εκλογή πρωθυπουργού» των αντικαθεστωτικών για τις περιοχές που ελέγχουν. Η ανάδειξη στη θέση αυτή του Γκχάσαν Χίτο, ενός παντελώς άγνωστου προγραμματιστή, που ζει τις τελευταίες δεκαετίες στο Τέξας των ΗΠΑ, τον οποίο φαίνεται ότι στήριξαν με επιμονή και εκβιασμούς οι συνιστώσες που πρόσκεινται στους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους», προκάλεσε δυσφορία, εκνευρισμό και αντιπαραθέσεις. Ενδεικτικό είναι ότι ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», που θεωρητικώς τουλάχιστον παρουσιάζεται ως ένοπλο σκέλος των αντικαθεστωτικών, δεν αναγνώρισε τον Χίτο ακόμη, ενώ στον Αραβικό Σύνδεσμο η θέση της Συρίας παραδόθηκε στον Κχάτιμπ, αν και συνοδευόταν και από τον Χίτο.

Η «πραξικοπηματική», όπως υποστηρίζουν αρκετοί από τους παραιτηθέντες από την «Εθνική Συριακή Συμμαχία», επιβολή του Χίτο φαίνεται να σχετίζεται με την άποψη που διατύπωσε ο Κχάτιμπ, όπως και άλλα μέλη του μορφώματος αυτού, προσφάτως, περί έναρξης διαλόγου ακόμη και με εκπροσώπους του καθεστώτος Ασαντ προκειμένου να καταληχθεί μια πολιτική μεταβατική λύση. Η πρόταση δεν έθετε ως προϋπόθεση την απομάκρυνση του Ασαντ, είχε γίνει θετικά αποδεκτή από Ρωσία και Κίνα, και ως πλαίσιό της θέτονταν οι άξονες των προτάσεων που έχει καταθέσει ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου, Λακχντάρ Μπραχίμι.

Η προοπτική αυτή φαίνεται ότι δεν ενθουσίασε ορισμένες από τις δυνάμεις που έχουν άμεσα εμπλακεί στις εξελίξεις στη Συρία και επιχείρησαν να διαμορφώσουν με την ανάδειξη του Χίτο έναν άλλο συσχετισμό δυνάμεων εντός των κόλπων των αντικαθεστωτικών που θα εξυπηρετεί καλύτερα τους δικούς τους σχεδιασμούς. Το βέβαιο είναι ότι οι τελευταίες αυτές εξελίξεις δείχνουν ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τα συμφέροντα μονοπωλιακών ομίλων που έχουν στο στόχαστρο τον ενεργειακό πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου και τις η εξασφάλιση γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων αναδιατάσσονται και προσπαθούν να λάβουν ευνοϊκότερη θέση για την όποια επόμενη μέρα, όποτε και αν έρθει, με το συριακό λαό να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος από την εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση.