Τηρούμε την υπόσχεσή μας και το πλοίο μας συνεχίζει την πορεία του. Πού πάει: Μα στον Πόρο, φυσικά. Εφτασε κι όλας, και έχουμε την αίσθηση ότι αυτό το νησί μάς κυκλώνει. Η θέα από το κατάστρωμα είναι μαγευτική. Τα γαλάζια νερά μοιάζουν μεταξένια, σχεδόν ακίνητα. Ονειρικά. Η ακτή του Γαλατά, το Λεμονοδάσος, το Νεώριο από εκεί, και το μοναστήρι από την άλλη μας προκαλούν, όπως πάντα άλλωστε, μια παράξενη, καταπληκτική όμως, εντύπωση. Στην αρχαιότητα ο Πόρος (Καλαυρεία) ήταν η έδρα της Αμφικτυονίας της Καλαυρείας, που την αποτελούσαν η Αθήνα, η Επίδαυρος, η Τροιζήνα, η Ερμιόνη, η Ναυπλία, η Πρασία και ο Βοιωτικός Ορχομενός. Επί Τουρκοκρατίας ο Πόρος παρέμεινε σχεδόν ανεξάρτητος, όμως στην Επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι βοήθησαν τους Υδραίους και τους Σπετσιώτες. Το 1830 εγκαταστάθηκε στο νησί ο πρώτος ναύσταθμος που διατηρήθηκε έως το 1877. Το 1831 οι κάτοικοι του νησιού με την αρχηγία της Υδρας ίδρυσαν σε αντιπερισπασμό προς την κυβέρνηση Καποδίστρια τη Συνταγματική Επιτροπή και τον ίδιο χρόνο ο ναύαρχος Μιαούλης, που εκτελούσε διαταγές της υδραϊκής κυβέρνησης ανατίναξε στο λιμάνι του Πόρου της φρεγάτα «Ελλάς». Οσο σκεφτόμαστε όλα αυτά, το πλοίο συνέχιζε να κόβει στα δύο τα φιλικά νερά του Αργοσαρωνικού και χωρίς να το πάρουμε είδηση βρεθήκαμε στην..

Το νησί που έχει πολλά κοινά με την κινηματογραφική ταινία η «Ωραία της Ημέρας. Το πρωί είναι ήρεμη, ήσυχη, σχεδόν αγία, ενώ το βράδυ μετατρέπεται σε μια αισθησιακή ακόλαστη ύπαρξη. Στην προκειμένη περίπτωση νησί!.

Εδώ δεν είναι για κολύμπι, επειδή οι παραλίες είναι λιγοστές και οι ακτές πολύ απότομες, αλλά και τα νερά δεν είναι πεντακάθαρα. Εδώ είναι για να περπατήσεις στα πλακόστρωτα γραφικά σοκάκια, να πιεις καφέ ατενίζοντας τη θάλασσα, να γευτείς τη γαλήνη που προσφέρει η ωραία της ημέρας, να θυμηθείς τη μεγάλη ιστορία της και λίγο πριν πέσει το σκοτάδι να του δίνεις. Στην αρχαιότητα η Υδρα ανήκε στους κατοίκους της Ερμιόνης, που με τη σειρά τους την πούλησαν σε εξόριστους από τη Σάμο. Ο εμπορικός στόλος της άνθησε ιδιαίτερα όταν οι Υδραίοι μονοπωλούσαν την τροφοδοσία στη Μεσόγειο κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων από το 1783 έως το 1815. Στις παραμονές της Επανάστασης, η Υδρα είχε 40.000 κατοίκους και ο στόλος της αριθμούσε 150 πλοία. Διέθετε ναυτική σχολή και άλλες σχολές όπου εδίδαξαν μεγάλοι δάσκαλοι, όπως ο Νεόφυτος Βάμβας και ο Ανθιμος Γαζής. Με την έναρξη του Αγώνα οι Υδραίοι έθεσαν τα πλοία τους και τους καπεταναίους τους, όπως ο Κουντουριώτης, ο Τσαμαδός, ο Βούλγαρης, ο Τομπάζης και ο Μιαούλης στην υπηρεσία της Επανάστασης. Αν παρατηρήσει κανείς τα σπίτια που είναι σκαρφαλωμένα πάνω στους βραχώδεις λόφους θα δει την ανάμνηση του παρελθόντος που είναι διατηρητέα, όπως άλλωστε όλο το νησί. Φύγαμε. Για πού; Για...

Ξαφνικά το τοπίο αλλάζει, πρασινίζει, τα μικρά πευκοδάση μας ξαφνιάζουν, καθώς το μάτι μας είχε «στεγνώσει» στην ειδυλλιακή αλλά ξερή Υδρα. Νεοκλασικά αρχοντικά εντελώς διαφορετικά από τα αυστηρά της Υδρας δίνουν μια αίσθηση ξεχωριστή. Η γοητεία που ασκεί στον επισκέπτη τούτο το νησί είναι μοναδική. Γιατί; Μα υπάρχουν λόγια, για να περιγράψει και να εξηγήσει κανείς σε τι συνίσταται η γοητεία; Δε νομίζω, ή τουλάχιστον εγώ είμαι ανίκανη να προσδιορίσω το απροσδιόριστο. Ενα είναι σίγουρο ότι εδώ κατεβαίνουμε. Για λίγο φυσικά. Καφέ και αμυγδαλωτό στην «Ντάπια», έπειτα θα κάνουμε έναν περίπατο. Θα χωριστούμε σε δυο ομάδες, εκείνοι που προτιμούν να πιουν ουζάκι προς το Παλιό Λιμάνι, και εμείς που και στρίβουμε αριστερά, περνάμε μπροστά από το πανέμορφο ξενοδοχείο «Ποσειδώνειο», δεν μπαίνουμε μέσα στο ωραίο μόνιππο που μας προσπερνά, προτιμούμε να συνεχίσουμε μέχρι τη σχολή πεζή. Αναφερόμαστε στην «Αναργύρειο και Κοργιαλένειο» Χχολή που χτίστηκε στα 1927. Μόλις φτάσουμε έξω από τη σχολή, θα καθίσουμε σ' ένα παγκάκι και θα αναπολήσουμε, θα νοσταλγήσουμε, θα θυμηθούμε: Μα τι; Ο,τι θέλει ο καθένας, δεν είναι ανάγκη να το πει. Τις αναμνήσεις δεν μπορείς πάντα να τις μοιράζεσαι, έτσι δεν είναι; Ευλογημένος τούτος ο τόπος είναι.

Στην περίπτωση που πρόκειται να ανανεώσετε το υπνοδωμάτιό σας ή να το ξαναφτιάξετε από την αρχή, ρίξτε μια ματιά στον τρόπο που έχει εντοιχιστεί αυτό το ξύλινο κρεβάτι και σκεφτείτε ποια είναι τα προτερήματά του. Είναι μεν λιτό, αλλά αυτό δεν είναι το κυριότερο. Το πιο σημαντικό είναι ο φωτισμός, κάτι που όσοι διαβάζουν ξαπλωμένοι το έχουν απόλυτη ανάγκη. Ταυτόχρονα η «κορνίζα» του δεν είναι για φιγούρα, κάθε κομματάκι από ξύλο ανοίγει. Είναι η καλύτερη συρταροθήκη που μπορεί κανείς να αποκτήσει. Ετσι μια ιδέα δίνουμε μονάχα...

Υλικά: Μια κούπα λάδι, δυο κιλά αρνάκι, ένα κιλό φρέσκα κρεμμυδάκια, μισό κιλό πράσινη σγουρή σαλάτα, άνηθο και μαϊντανό ψιλοκομμένο, δυο αυγά, 1/2 της κούπας χυμό λεμονιού.

Εκτέλεση: Βάζουμε το λάδι σε μεγάλη κατσαρόλα σε δυνατή φωτιά και σοτάρουμε το αρνί κομμένο σε μερίδες. Προσθέτουμε αλάτι, πιπέρι και λίγο νερό. Το σκεπάζουμε και το αφήνουμε να σιγοβράσει μέχρι να μαλακώσει το κρέας. Εχουμε καθαρίσει και πλύνει τα κρεμμυδάκια και τη σαλάτα, τα κόβουμε σε μεγάλα κομμάτια και τα ρίχνουμε μέσα στο κρέας μέχρι να βράσουν καλά. Οταν το φαγητό θα είναι έτοιμο, θα το αυγοκόψουμε. Θα το σερβίρουμε και θα το φάμε αμέσως.

«Ο Καίσαρας έφυγε, κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω πια τον εαυτό μου. Δεν ξέρω πια να ζω δίχως τον άνδρα που ήθελα να σκοτώσω. Δεν καταφέρνω πια να γράψω μια γραμμή ούτε να ανοίξω βιβλίο ούτε να προλάβω σ' αυτό το παράθυρο να δω τους άλλους να φεύγουν. Δε θέλω να κοιτώ τα ερείπια των αποτυχημένων πράξεών μου. Αυτή τη φορά θα φύγω εγώ», γράφει στην τελευταία σελίδα του ημερολογίου ο διανοούμενος Ακουαμπόνα, ο ευγενικής καταγωγής κάτοικος της νήσου Ελβα, που από καπρίτσιο της τύχης έγινε βιβλιοθηκάριος του Ναπολέοντα κατά την εξορία του εκεί το Μάη του 1814.

Η εποχή, ο Ακουαμπόνα, οι κάτοικοι, αλλά και η ίδια η Ελβα είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος του Ερνέστο Φερέρο «Ν», που τιμήθηκε με το σημαντικό ιταλικό βραβείο Στρέγκα, και κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις «Εκδόσεις Καστανιώτη», σε μετάφραση Μαρίας Κασωτάκη.

Η γοητεία του «τέρατος», οι διοικητικές ικανότητες του «σφαγέα», που από την ίδια στιγμή που πατάει το πόδι του στο νησί δεν κάθεται ήσυχος και άεργος. Είναι συγκεντρωτικός, εργατικός, σχεδόν ακούραστος, σαν ένα μυρμήγκι. Δε χάνει πολύτιμο χρόνο, άλλωστε γνωρίζει αυτό που οι άλλοι αγνοούν, δηλαδή ότι η παραμονή του στο νησάκι θα είναι σύντομη, πολύ σύντομη. Γι' αυτό και αμέσως αρχίζει να βάζει σε εφαρμογή έργα βαθιάς πνοής και υποδομής, εξωραΐζει τον τόπο, χωρίς όμως να αδιαφορεί για τα «ασήμαντα», τα βρώμικα, τα άχρηστα. Ενδιαφέρεται προσωπικά για την αποκομιδή των απορριμμάτων! Ο Ναπολέων είναι μεν απογυμνωμένος από την εξουσία, μπορεί στα μάτια μερικών να φαντάζει σαν ένας συνηθισμένος αστός, αλλά δεν είναι. Καλώς ή κακώς είναι ξεχωριστός. Οικοδομεί, τακτοποιεί, διαβάζει, ενημερώνεται, σχεδιάζει. Δεν ονειρεύεται, δεν αναπολεί, δε νοσταλγεί, προσπαθεί να κατανοήσει την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι. Παρ' όλα αυτά δεν είναι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου. Η πληθωρική αυτή προσωπικότητα χρησιμεύει στον συγγραφέα για να φωτίσει την αντιπαράθεση του ανθρώπου της σκέψης με τον άνθρωπο της δράσης αλλά και της γνώσης.

Ο αναγνώστης δεν πρόκειται να διαβάσει μια βιογραφία, υπάρχουν άλλωστε οι ιστορικοί γι' αυτή τη δουλιά (όπως, π.χ., ο εξαιρετικός Σοβιετικός ιστορικός Ευγένιος Ταρλέ), οι οποίοι ασχολήθηκαν με το φαινόμενο που ονομάζεται Βοναπάρτης. Ο Ερνέστο Φερέρο προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό και γοητευτικό: Ενα συναρπαστικό μυθιστόρημα, που ενώ σέβεται την ιστορική ακρίβεια των γεγονότων, δε στέκεται στα γεγονότα μόνο. O συγγραφέας τρυπώνει στα ενδότερα της «ανθρώπινης ψυχής», της δικής του ψυχής, που από τη μια δεν μπορεί να συγχωρήσει εκείνον που έβαψε με αίμα όλη την Ευρώπη (μάλιστα, κάποια στιγμή επιχειρεί να τον σκοτώσει, πιστεύοντας έτσι ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι), από την άλλη, όμως, η καθημερινή συναναστροφή του με τον «δήμιο» τού κεντρίζει την περιέργεια. Φλέγεται από την αγωνία για το «μετά».

Ετσι, όταν ο Ναπολέων, συνεπής με το πεπρωμένο του, εγκαταλείπει την Ελβα για να φτάσει το ταχύτερο στο Παρίσι, ως αυτοκράτορας, για να δώσει ραντεβού με την Ιστορία στο Βατερλό, εκείνος, ο «αγύμναστος» διανοούμενος, ο αντιήρωας της εποχής του και όλων των εποχών, θα ακολουθήσει το μισητό- αξιοθαύμαστο αντικείμενό του, τον Βοναπάρτη, μέχρι την τελευταία μάχη.