Ολο και λιγότερο πείθουν τους ανά τον κόσμο πολίτες τα όσα λέει η αμερικανική ηγεσία και τα επιχειρήματα με τα οποία συνοδεύει την «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» της. Ακόμη και στη Μεγάλη Βρετανία, όπου η κοινή γνώμη, μετά την 11η Σεπτέμβρη, υποστήριζε σε μεγάλα ποσοστά τον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο», η κατάσταση φαίνεται να αλλάζει. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε προχτές στην εφημερίδα «Σάντεϊ Τάιμς», η πλειοψηφία των Βρετανών διαφωνούν με τη διάθεση βρετανικών στρατευμάτων σε μία επιχείρηση εναντίον του Ιράκ. Και όχι μόνον αυτό, αλλά περίπου ο ένας στους δύο Βρετανούς θεωρεί ότι ο Τ. Μπλερ έχει γίνει «η μαριονέτα» του Τζορτζ Μπους.

Η κρίση φέρνει γκρίνια, ο ανταγωνισμός τη δυναμώνει ακόμη περισσότερο και, πολλές φορές, τη φτάνει στο επίπεδο των άγριων «αλληλομαχαιρωμάτων» και «καρφωμάτων». Κάπως έτσι, μπορεί κανείς να περιγράψει με απλά λόγια τις συνεχιζόμενες εξελίξεις και όσα περί σκανδάλων αποκαλύπτονται, στο χώρο των μεγάλων -κυρίως των αμερικανικών- επιχειρήσεων. Το τελευταίο επεισόδιο του σχετικού σίριαλ έχει συμπεριλάβει το μεγαλύτερο παγκοσμίως χρηματοπιστωτικό όμιλο της «Σίτιγκρουπ», ο οποίος κατηγορείται ότι «βοήθησε» στην απόκρυψη του χρέους της γνωστής χρεοκοπημένης εταιρίας ενέργειας «Ενρον». «Η "Τσέιζ" και η "Σίτικορπ" ήξεραν τι έκανε η "Ενρον" και βοήθησαν σε αυτές τις ενέργειες, κερδίζοντας σημαντικά ποσά», δήλωσε ο Αμερικανός γερουσιαστής Καρλ Λέβιν, πρόεδρος της Διαρκούς Υποεπιτροπής Ερευνών της Γερουσίας. Κι όπως κατέθεσε στην προαναφερόμενη επιτροπή ο επικεφαλής της επτάμηνης έρευνας, Μπομπ Ρόουτς, η «Τσέιζ» χρησιμοποιούσε ανάλογες πρακτικές σε άλλες επτά εταιρίες και η «Σίτικορπ» σε άλλες τρεις τουλάχιστον.

Θα 'χουμε και συνέχεια, δηλαδή...

Στο φόντο, βέβαια, των λεγομένων οικονομικών σκανδάλων στις ΗΠΑ ξεδιπλώνεται μια έντονη και, λίγο έως πολύ, αποπροσανατολιστική φιλολογία, για την κατάρρευση των μέχρι σήμερα θεσμών και κανόνων δήθεν διαφάνειας και ελέγχου της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας, την ανάγκη επιδιόρθωσης ή αντικατάστασής τους με νέους κανόνες κλπ, κλπ. Οι σχετικώς φιλολογούντες, όμως, κρύβουν με ιδιαίτερη επιμέλεια, ότι τα όσα ονομάζουν σκάνδαλα, αποτελούν μια μόνιμη και συνηθισμένη πρακτική των μεγάλων επιχειρήσεων και των κεφαλαιοκρατών ιδιοκτητών τους. Στην πραγματικότητα, όταν μιλούν για αποτυχία των σχετικών θεσμών και κανόνων, εννοούν την αδυναμία των τελευταίων, να εμποδίσουν τη δημοσιοποίηση των προαναφερομένων συνηθισμένων πρακτικών. Την αδυναμία τους, να κρατήσουν το συνεχώς οξυνόμενο μονοπωλιακό ανταγωνισμό στα πλαίσια της καπιταλιστικής «νομιμότητας» και «ευπρέπειας». Και, βέβαια, σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους, προσπαθούν να εμποδίσουν τη σκέψη των εργαζομένων, να προχωρήσει παραπέρα και να αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια αυτών των φαινομένων. Θέλουν να τους πείσουν, ότι το σύστημα έχει ή μπορεί να βρει τους κατάλληλους θεσμούς και γιατροσόφια, ώστε και η πίτα να είναι στο ταψί και ο σκύλος χορτάτος... Και οι πολυεθνικές να συσσωρεύουν αμέτρητα πλούτη και οι εργαζόμενοι να περνούν καλά... Ελα, όμως, που δεν έχουν -ούτε και ποτέ θα βρουν- άλλο δρόμο ξεπεράσματος της κρίσης τους, απ' αυτόν, που φορτώνει τις βαριές και πολύμορφες συνέπειές της στις πλάτες των εργαζομένων και των λαών.