Ο συνταγματάρχης ε.α. Παναγιώτης Θεοδωρακίδης, που έχει διατελέσει εκπρόσωπος Τύπου παλαιότερα στο στρατηγείο της Νότιας Πτέρυγας του ΝΑΤΟ στη Νάπολη και μέχρι πρόσφατα στο ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Λάρισας, τόνισε:

«Πίσω από την εξωθεσμική προσπάθεια επιβολής κανόνων λειτουργίας του πυρήνα του ευρωστρατού από τις ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία και Τουρκία, είναι η εξασφάλιση, απρόσκοπτου από παρεμβάσεις της ΕΕ, ελέγχου των στενών του Ελλησπόντου και η απενεργοποίηση της ελληνικής προσπάθειας εφαρμογής ενιαίου αμυντικού δόγματος με την υπό ένταξη Κύπρο και τη δι' αυτού του τρόπου, δηλαδή μέσω της Τουρκίας και εις βάρος της Ελλάδας, απόκτηση τακτικού πλεονεκτήματος των ΗΠΑ στην περιοχή.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, στην προσπάθειά της να μη δημιουργήσει μέτωπο με τους ισχυρούς συμμάχους της, Μεγ. Βρετανία και ΗΠΑ, και συγχρόνως για να μην ανανεώσει την εχθρότητα με την Τουρκία, χειριζόμενη κομματικά μονομερώς το θέμα και προσπαθώντας να εξυπηρετήσει και άλλες σκοπιμότητες, ανέβαλε τη συζήτηση των κανόνων λειτουργίας του ευρωστρατού, προκειμένου να κερδίσει χρόνο για πρόχειρους συμβιβασμούς και κατευνασμό της κοινής γνώμης.

Συμπερασματικά η αναβολή αυτή δίνει χρόνο για συμβιβασμούς και αναγκαστικές υποχωρήσεις διότι:

α. είναι δεδομένο και από προενταξιακή δέσμευση της Ελλάδας ότι η Ευρώπη δεν εμπλέκεται στις ελληνοτουρκικές διαφορές, επειδή ο χώρος του Αιγαίου εμπίπτει στα άμεσα συμφέροντα των ΗΠΑ

β. οι ΝΑΤΟικές υποδομές των χώρων - μελών της ΕΕ επιτρέπουν τον παρεμβατισμό των ΗΠΑ, καθ' όσον μόνον αυτές συνεχίζουν να έχουν αντιπαλότητα με τη Ρωσία σε στρατηγικό επίπεδο, πράγμα που καταφαίνεται και από την εκ νέου προσπάθεια δημιουργίας αντιπυραυλικής ομπρέλας

γ. η ΕΕ αποκαθιστά ισορροπία στις σχέσεις της με την Τουρκία για την ένταξη της Κύπρου

δ. πρακτικά πλέον στερεί από την Ελλάδα την εφαρμογή ενιαίου αμυντικού δόγματος, ελέγχει τα Στενά και υποχωρώντας ως προς την αυτοδυναμία της, διατηρεί τη ζωτική συμμαχία της με τις ΗΠΑ.

Στο πλαίσιο εφαρμογής της παγκόσμιας στρατηγικής τους οι ΗΠΑ, με άλλοθι την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και μετονομάζοντας τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ειρηνευτικές ή ανθρωπιστικές, είναι εύλογο, με μια ΕΕ ανίκανη να παρατάξει στρατό χωρίς ΝΑΤΟική υποστήριξη, να δημιουργούν τους κανόνες λειτουργίας αυτού του στρατού, ικανοποιώντας την Τουρκία και πιέζοντας την Ελλάδα σε τέτοιο σημείο, ώστε ίσως και να είναι αναγκαίο να παραχωρήσει πλήρως τις προμήθειες του εξοπλιστικού προγράμματος σε αυτές σαν διπλωματικό μέσον εξασφάλισης της ακεραιότητάς της.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, δυστυχώς, δε βρέθηκε απροετοίμαστη, αλλά υποχωρητική για άλλη μια φορά με την προσφιλή τακτική ροκανίσματος χρόνου για να συμβιβαστεί και πάλι στους κανόνες που θα επιβληθούν για τον ευρωστρατό κατ' αντιστοιχίαν με αυτούς που επιβλήθηκαν με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ και δημιούργησαν στην Ελλάδα ένα αδύνατο ΝΑΤΟικό στρατηγείο βιτρίνας».

Ο Νίκος Παπαναστάσης, αντισυνταγματάρχης ε.α., μέλος τ ης Κίνησης για την Εθνική Αμυνα, τόνισε:

«Τη στιγμή που με ευέλικτη διπλωματική γλώσσα, οι "15" στο Λάακεν ανακοίνωσαν την επιχειρησιακή ετοιμότητα των ευρωπαϊκών δυνάμεων για μικρές αποστολές, όλοι γνώριζαν ότι αυτό, δεν είναι δυνατόν να συμβεί, παρά μόνον με τη χρήση των ήδη υπαρχόντων ΝΑΤΟικών υποδομών. Υποδομών που η στενή συνεργασία των ιμπεριαλιστικών κέντρων εξουσίας κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, με τη στρατηγική τους στη διαχείριση κρίσεων, έδειξαν στην πράξη, πως τις χρησιμοποιούν.

Χωρίς αυταπάτες περί δήθεν ουσιαστικής συμμετοχής της χώρας μας στις παγκόσμιες εξελίξεις ή τον εγκλωβισμό σε σκόπιμα δυσνόητες ερμηνείες θεσμικών ή εξωθεσμικών διαδικασιών που ρυθμίζουν δομικά θέματα του Ευρωστρατού, θα ήταν σημαντικό, να καταγραφούν "τα οφέλη" απ' αυτή την απόλυτα ενδοτική κυβερνητική πολιτική.

Πρώτα απ' όλα η απόλυτη υιοθέτηση των αμερικανονατοϊκών πολιτικών επιλογών και η συμμετοχή της χώρας μας σε διαδοχικές "ανθρωπιστικές" αποστολές με βαρύτατες επιπτώσεις, τόσο πολιτικές, όσο και στρατιωτικές, καθώς και τη σταδιακή καλλιέργεια συνείδησης δεσμώτη, σε μεγάλα τμήματα των Ενόπλων μας Δυνάμεων.

Δεύτερον ή άθροιση δυσβάστακτων οικονομικών βαρών στις πλάτες του ελληνικού λαού, για την εξυπηρέτηση εξοπλιστικών, κατά παραγγελία, προγραμμάτων με κύριο γνώμονα την εξυπηρέτηση των στρατιωτικών αναγκών του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού.

Τρίτον τη σταδιακή μετεξέλιξη του ενόπλου δυναμικού της χώρας μας, από δύναμη διασφάλισης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, σε βολικό τροφοδότη ανθρώπινου δυναμικού, των πολυεθνικών στρατιωτικών μηχανισμών επιβολής. Και δεν είναι παράδοξο μεγάλα τμήματα της ένστολης νεολαίας μας, να γνωρίζουν άριστα τα σύνορα του Αφγανιστάν, Ιράκ, Κοσσυφοπεδίου, αλλά να αγνοούν την ξεκάθαρη άρνηση αναγνώρισης των θαλάσσιων συνόρων μας, από ΗΠΑ και Ευρωπαίους.

Τέλος, θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η δυνατότητα καταγραφής της άποψης των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας, στη σταδιακή αλλά σταθερή εγκατάλειψη κυριαρχικών εθνικών θέσεων και διεκδικήσεων, καθώς και τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής στο ηθικό και τη μαχητική τους ικανότητα».