Την Παρασκευή 22 Νοέμβρη έγινε στη Θεσσαλονίκη η εκδήλωση με θέμα «Οι θέσεις του ΚΚΕ απέναντι στην αντιδραστική πολιτική στη Δικαιοσύνη - Το παράδειγμα της δίκης της Χρυσής Αυγής», από την ΚΟ Δικηγόρων του ΚΚΕ και τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ. Την εκδήλωση, που έγινε στη Νομική Σχολή, παρακολούθησε πλήθος φοιτητών, καθηγητών του πανεπιστημίου και μαχόμενων δικηγόρων. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Βασίλης Τομπουλίδης, μέλος του Γραφείου Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, δικηγόρος. Ακολούθησαν θεματικές παρεμβάσεις από τους: Αντώνη Αντανασιώτη, υπεύθυνο του Τμήματος Λαϊκών Ελευθεριών και Δικαιοσύνης της ΚΕ του ΚΚΕ, συνήγορο Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στη δίκη της Χρυσής Αυγής, Μίνα Αγγελοπούλου, μέλος της Επιτροπής Αγώνα Μισθωτών και Αυτοαπασχολούμενων Δικηγόρων Θεσσαλονίκης και Τάσο Παπαδόπουλο, γραμματέα του ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών της Νομικής Σχολής. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία και την παρέμβαση του Αντ. Αντανασιώτη. Θα ακολουθήσει σε επόμενα φύλλα η παρουσίαση και των δύο άλλων παρεμβάσεων.

MotionTeam

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση

Το Δίκαιο προσαρμόζεται στις βαθύτερες στοχεύσεις και τις σύγχρονες ανάγκες της αστικής τάξης, τις αποτυπώνει αλλά και τις κατοχυρώνει.

Πρώτος βασικός στόχος της συνταγματικής αναθεώρησης είναι να εμπεδωθούν μέσα και από το ίδιο το Σύνταγμα οι όροι κυβερνητικής και πολιτικής σταθερότητας, προκειμένου να εξασφαλίζονται η συνέχεια και η απρόσκοπτη εφαρμογή και υλοποίηση της κυρίαρχης πολιτικής.

Αυτό προέκυψε από την ταυτόσημη ουσιαστικά πρόταση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για την αναθεώρηση του άρθρου 32 και την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διενέργεια εκλογών. Ο κοινός στόχος είναι σαφής: Αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής.

Ο στόχος της κυβερνητικής πολιτικής σταθερότητας φαίνεται επίσης ξεκάθαρα στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την τροποποίηση του άρθρου 84 του Συντάγματος και την εποικοδομητική πρόταση δυσπιστίας, που ουσιαστικά οδηγεί - γιατί αυτό είναι το επίμαχο - στη συνταγματοποίηση των κυβερνήσεων μειοψηφίας.

MotionTeam

Ο Βασίλης Τομπουλίδης

Το τρίτο σημείο που συνηγορεί υπέρ της εκτίμησης για το ποιος είναι ο βασικός στόχος της αναθεώρησης είναι οι ίδιες οι γενικότερες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις: Ξέρουν πολύ καλά ότι αυτήν την περίοδο συντελούνται, κυοφορούνται κολοσσιαίων διαστάσεων εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, από τους εμπορικούς πολέμους μέχρι τους πραγματικούς πολέμους. Μια γεύση πήραμε τον προηγούμενο μήνα με την εισβολή, την επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία.

Ξέρουν, επίσης, πολύ καλά ότι, παρά την ανάκαμψη και το καλό οικονομικό κλίμα, το οποίο φυσικά επιτυγχάνεται πάνω στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων, οι εκτιμήσεις που γίνονται από τα ευρωπαϊκά, από τα διεθνή επιτελεία κάνουν λόγο για επιβράδυνση της οικονομίας και για μια επικείμενη κρίση, ίσως γρηγορότερα απ' ό,τι αναμενόταν.

Συνεπώς, ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν θα μείνει ανεπηρέαστη και ότι κανένα μοντέλο ή μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να γιατρέψει αυτά τα μεγάλα αδιέξοδα. Οπότε, παίρνουν και τα μέτρα τους και σε συνταγματικό επίπεδο και σε νομοθετικό επίπεδο.

Ξέρουν, επίσης, ότι αυτές οι εξελίξεις θα προκαλέσουν και νέους αγώνες.

Εμείς θεωρούμε ότι ο λαός έχει το δικαίωμα να παλεύει ενάντια σε αυτού του τύπου τη σταθερότητα. Γιατί αυτή η σταθερότητα σημαίνει αστάθεια για τη ζωή του, για τα δικαιώματά του. Τις αστάθειες του συστήματος ο λαός πρέπει να τις αξιοποιήσει, να τις διευρύνει, όσο μπορεί, με την πάλη του και για να καθυστερήσει μέτρα σε βάρος του και για να αποσπάσει κατακτήσεις και κυρίως για να διαμορφώσει προϋποθέσεις και συσχετισμό δυνάμεων σε μια κατεύθυνση συνολικότερης σύγκρουσης με αυτό το σύστημα.

Αλλος ένας βασικός στόχος της συνταγματικής αναθεώρησης, επίσης κοινός, είναι η «σωτηρία» της λεγόμενης ηθικής, της τιμής του πολιτικού συστήματος. Εκεί εντάσσεται η πρόταση για το άρθρο 86 και το νόμο περί ευθύνης υπουργών, που ενώ το λαϊκό αίτημα και η πρόταση του ΚΚΕ ήταν αυτός ο νόμος να καταργηθεί τελείως προκειμένου οι υπουργοί να ελέγχονται και να λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη όπως ο κάθε Ελληνας πολίτης, με τις προτάσεις που έγιναν και από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως από τη ΝΔ, αυτός ο νόμος δεν καταργείται.

Και κάτι ακόμα για το Σύνταγμα: Το δεύτερο μέρος του, που αφορά τα λεγόμενα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, είναι εκείνο το κομμάτι στο αστικό Σύνταγμα όπου αντανακλάται η μεγάλη απόσταση που υπάρχει μεταξύ, από τη μία, των όποιων φραστικών διακηρύξεων και αναγνωρίσεων υπάρχουν στο Σύνταγμα και, από την άλλη, της πραγματικότητας που υπάρχει, όπου αυτά τα δικαιώματα καταστρατηγούνται και ακυρώνονται με πολύ μεγάλη ευκολία.

Και σήμερα στο Σύνταγμα υπάρχουν διατάξεις για το δικαίωμα στην εργασία, στην κατοικία, στην υγεία, στην απεργία, στην οικογενειακή ζωή και μια σειρά άλλα. Αυτές οι αναφορές, όμως, και αυτές οι διακηρύξεις καθόλου δεν απέτρεψαν όλα αυτά τα χρόνια η ανεργία, για παράδειγμα, να έχει φτάσει στα ύψη, οι κατοικίες - ιδιαίτερα οι λαϊκές - να φορολογούνται, ακόμα και να κατάσχονται, οι εργαζόμενες γυναίκες - και ιδιαίτερα οι μητέρες - να υφίστανται τεράστιες διακρίσεις σε βάρος τους και, μάλιστα, με τη βούλα της ευρωενωσιακής νομοθεσίας. Και, φυσικά, το απεργιακό δικαίωμα να είναι διαρκώς στο στόχαστρο.

Κι αυτό γιατί η αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων καταντά ένα κενό γράμμα, ένα «άδειο πουκάμισο», όταν την ίδια στιγμή υπάρχει ένα σύνολο από ρήτρες, παραθυράκια, εξαιρέσεις, εκτελεστικούς νόμους. Είναι η αναφορά που γίνεται πολλές φορές στο Σύνταγμα «όπως ο νόμος ορίζει» ή «εκτός αν νόμος ορίζει διαφορετικά», που καταστρατηγεί στην πράξη αυτά τα δικαιώματα για να προστατεύσει τον υπέρτατο νόμο, το υπέρτατο δικαίωμα που αναγνωρίζει το Σύνταγμα, που είναι η ατομική, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις, η σταθερότητα του σημερινού συστήματος.

Τέλος, εμείς ζητήσαμε σε αυτήν την αναθεώρηση - και ήμασταν οι μοναδικοί που το ζητήσαμε - να αλλάξουν οι διατάξεις του άρθρου 28 και του άρθρου 80, που αναγνωρίζουν την υπεροχή του δικαίου της ΕΕ έναντι του εθνικού, που κατοχυρώθηκε σε προηγούμενες αναθεωρήσεις και επέβαλαν η όποια ερμηνεία του Συντάγματος να γίνεται υπό το πρίσμα της συμμετοχής της χώρας μας στην ΕΕ.

Η συζήτηση για τους Ποινικούς Κώδικες δεν είναι ένα θέμα επιστημονικού ενδιαφέροντος που απασχολεί μόνο όσους ασχολούνται με τον τομέα της δικαιοσύνης. Οταν μιλάμε για το ποινικό δίκαιο, ουσιαστικά μιλάμε για ένα σύστημα κανόνων πρωτίστως καταστολής και αποστέρησης της προσωπικής ελευθερίας στα χέρια της κυρίαρχης τάξης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά το γενικό πνεύμα που επικράτησε κατά την τροποποίηση των κωδίκων για γενική μείωση των επαπειλούμενων ποινών, αυξήθηκαν αντίθετα τα όρια για το αδίκημα που διαχρονικά αξιοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις για την ποινικοποίηση των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Αυτό της διατάραξης της κοινής ειρήνης, που και ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε το ανώτερο όριο ποινής από τα δύο στα τρία χρόνια και η ΝΔ το διατήρησε.

Δεύτερον, μετατρέπει σε ιδιώνυμο αδίκημα τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, ποινικοποιώντας ακόμα και την είσοδο και παραμονή στον χώρο που διεξάγεται ο πλειστηριασμός.

Τρίτο θέμα, εξίσου, όμως, επικίνδυνο, είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση της ΝΔ ενισχύει περαιτέρω και διευρύνει τη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική νομοθεσία», τα άρθρα 187Α και Β του Ποινικού Κώδικα.

Η θέση του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος για την ατομική τρομοκρατία έχει ξεκαθαριστεί από τότε που εμφανίστηκε, ότι ήταν και είναι εναντίον και ότι στην πραγματικότητα, πέρα από προθέσεις, η ατομική τρομοκρατία υπηρετεί το ίδιο το σύστημα.

Αλλο πράγμα όμως φοβούνται. Δεν φοβούνται αυτές τις διάφορες ομάδες. Φοβούνται το οργανωμένο μαζικό κίνημα. Από εκείνο κινδυνεύει το σύστημα. Φοβούνται ότι όταν ο λαός οργανωθεί, παλεύει για να ανατρέψει αυτό το κοινωνικό σύστημα.

Εμείς θεωρούμε ότι δεν είναι τυχαία όλα αυτά, γιατί αυτήν τη στιγμή υπάρχει μια μεγάλη προσπάθεια ανασυγκρότησης του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος. Αρχισαν να επιστρέφουν φοιτητές σε συνελεύσεις. Αρχισαν να εκδηλώνονται εργατικοί - λαϊκοί αγώνες και το δόγμα «νόμος και τάξη» «πάει σύννεφο».

Οι δεκάδες χιλιάδες που συμμετείχαν στα αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια για το Πολυτεχνείο στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις είναι αισιόδοξο μήνυμα που χρειάζεται να συνεχιστεί το επόμενο διάστημα με τη μαζικοποίηση των αγώνων στους τόπους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις σχολές απέναντι σε αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική.

Η εκκωφαντική συμφωνία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φανερώθηκε και στη διατήρηση των αμερικανόπνευστων θεσμών της ποινικής διαπραγμάτευσης, συνδιαλλαγής και διαταγής, που εφαρμόζονται κατά κόρον στις «διαβολικά καλές» ΗΠΑ και έρχονται σε ευθεία αντίθεση ακόμα και με τις θεμελιώδεις αρχές του ποινικού δικαίου.

Με τη θεσμοθέτησή τους:

-- Δεν διασφαλίζεται η αναζήτηση της ουσιαστικής αλήθειας όταν το κοινωνικό ζήτημα της διερεύνησης της τέλεσης μιας αξιόποινης πράξης μετατρέπεται σε ένα παζάρι για το ύψος της ποινής ανάμεσα σε εισαγγελέα και κατηγορούμενο πίσω από κλειστές πόρτες.

-- Παραβιάζεται το τεκμήριο της αθωότητας.

-- Θίγονται συνταγματικές αρχές, όπως η αρχή της δημοσιότητας, της αμεσότητας, της προφορικότητας, αλλά και της διαφάνειας, η αρχή ανεύρεσης της αλήθειας.

Η προοδευτικότητα των αλλαγών κρίνεται από το κατά πόσο αυτές εντάσσονται σε μια συνολική αντιεγκληματική πολιτική, ξεκινώντας από τη διαμόρφωση προϋποθέσεων ώστε να μειώνονται οι εγκληματικές συμπεριφορές, να συνεχίζεται με μια σωφρονιστική διαδικασία που πραγματικά διαπαιδαγωγεί τον αποδεδειγμένα υπαίτιο για την τέλεση αξιόποινης πράξης και να ολοκληρώνεται με την ουσιαστική επανένταξη και στήριξή του στην κοινωνική ζωή.

Οι εξελίξεις στην οικονομία, οι αλλαγές στο δίκαιο και τη Δικαιοσύνη επιδρούν και σε τελευταία ανάλυση προσδιορίζουν τις εξελίξεις και στα νομικά επαγγέλματα σε όλες τις κατηγορίες εργαζομένων σε αυτήν. Η επίδραση αυτή επηρεάζει την κοινωνική διαστρωμάτωση στο χώρο, τη διαδικασία συγκέντρωσης της ύλης των νομικών υπηρεσιών, τις συνθήκες άσκησης του επαγγέλματός μας, το βιοτικό μας επίπεδο, τη διαμόρφωση της συνείδησής μας, ως εφαρμοστών του δικαίου της κυρίαρχης τάξης.

Σήμερα, με βάση το Πρόγραμμά μας, μπορούμε να αποδείξουμε ότι το σύνθημα «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός» δεν είναι μια ευχή, κενή περιεχομένου. Μπορούμε να φωτίσουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα να ζήσουμε καλύτερα, να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας, αν η εργατική τάξη, ο λαός πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.

Στο σοσιαλισμό θα αλλάξει ριζικά ο σκοπός της παραγωγής, θα σχεδιάζουμε κεντρικά - επιστημονικά την οικονομική δραστηριότητα, με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς η κύρια παραγωγική δύναμη, ο εργαζόμενος άνθρωπος.

Στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας το σοσιαλιστικό Δίκαιο θα κατοχυρώσει το δικαίωμα στη σταθερή εργασία, στην Υγεία, στη μόρφωση, στην ψυχαγωγία.

Απαιτείται, με άλλα λόγια, μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας και οργάνωσης της κοινωνίας. Θεμέλιο αυτής θα είναι η Συνέλευση των εργαζομένων σε κάθε παραγωγική μονάδα, κάθε κοινωνική υπηρεσία, κάθε παραγωγικό συνεταιρισμό. Στη Συνέλευση θεμελιώνεται η δυνατότητα κάθε εργαζόμενου να εκλέγει αντιπροσώπους, να τους ανακαλεί, να ελέγχει και να αποδίδει ευθύνες για όλα τα προβλήματα.

Γνωρίζουμε από την ιστορία των ανατροπών του 20ού αιώνα ότι αυτή η προσπάθεια είναι δύσκολη. Πλήθος παραγόντων μπορεί να οδηγήσει στην παραβίαση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της σοσιαλιστικής συνταγματικής νομιμότητας.

Γι' αυτό έχει σημασία το νομοθετικό πλαίσιο στο σοσιαλισμό να εφαρμόζεται αυστηρά, να διορθώνεται και να συμπληρώνεται με βάση τις νέες ανάγκες, που γεννά η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Επομένως, οι νομικοί επιστήμονες, οι δικαστές και οι δικηγόροι έχουμε να επιτελέσουμε σοβαρό έργο στην αποτελεσματική εφαρμογή και στην έρευνα των νέων προβλημάτων του σοσιαλιστικού Δικαίου, ώστε να επεκτείνονται και να βαθαίνουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Εμείς δεν υιοθετούμε απλοϊκές προσεγγίσεις που υποτιμούν τη συνεχή επιστημονική προσπάθεια η οποία χρειάζεται για να αναβαθμίζεται ο κεντρικός σχεδιασμός και να αντιμετωπίζει νέα σύνθετα προβλήματα η Δικαιοσύνη της εργατικής εξουσίας.

Σημαδεύουμε τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και δίνουμε καθημερινά τη μάχη να τους χαλάσουμε τα σχέδια, να οργανώσουμε τη λαϊκή αντεπίθεση σε κάθε χώρο δουλειάς, μόρφωσης και σε κάθε γειτονιά.

Τον ίδιο εχθρό αντιπαλεύουμε αταλάντευτα 101 χρόνια τώρα, από τα πέτρινα χρόνια, όπου στα στρατοδικεία του 1949 οι σύντροφοί μας δήλωναν πως «δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας ούτε το κράτος σας», μέχρι σήμερα, που δίνουμε τη μάχη για «Συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών» απέναντι στη μαφία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ.

Συνεχίζουμε ανυποχώρητα τον αγώνα μας, πιο ώριμα, πιο δυνατά, πιο μαζικά, μέχρι την τελική νίκη! Για την οριστική κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

MotionTeam

Ο Αντ. Αντανασιώτης

Το αρχικό ερώτημα που δικαιολογημένα τίθεται από τον νομικό κόσμο, από τους ανθρώπους που την παρακολουθούν και ενδιαφέρονται για την εξέλιξή της και πρώτ' απ' όλα φυσικά από τα ίδια τα θύματα και τις οικογένειές τους, που περιμένουν τη δικαίωσή τους, είναι γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ αυτή η δίκη, ποιος έχει την ευθύνη γι' αυτό.

Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πρόκειται για μια πολυπρόσωπη δίκη, με 69 κατηγορούμενους, δεκάδες δικηγόρους, εκατοντάδες μάρτυρες, για μιαν ογκώδη δικογραφία με χιλιάδες έγγραφα, που αφορούν όχι μόνο τις τρεις κύριες υποθέσεις που εκδικάζονται, δηλαδή τη δολοφονία Φύσσα στο Κερατσίνι, τη δολοφονική ενέδρα στους κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και τη δολοφονική επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες στο Πέραμα, αλλά και δεκάδες άλλες υποθέσεις που συσχετίζονται και αφορούν εγκληματικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε όλη την Ελλάδα.

Ωστόσο, η εξέλιξή της θα ήταν σίγουρα διαφορετική, αν η κυβέρνηση είχε πάρει από την αρχή τα αναγκαία μέτρα για την επιτάχυνσή της, όπως η αποκλειστική απασχόληση των μελών του δικαστηρίου και η διεξαγωγή της στο Εφετείο της Αθήνας, όπως είχαμε επανειλημμένως ζητήσει και ως Πολιτική Αγωγή, μέτρα τα οποία ήταν όχι μόνο αναγκαία, αλλά και εφικτά, όπως αποδείχτηκε. Η κυβέρνηση λοιπόν έχει τη βασική ευθύνη για την καθυστέρησή της.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με τον νέο Ποινικό Κώδικα που ψήφισε το περασμένο καλοκαίρι και διατήρησε η ΝΔ, μείωσε τα όρια των ποινών για το αδίκημα της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης σε 5 έως 15 έτη (από 10 έως 20 που ίσχυε), ενώ μόνο ύστερα από την κατακραυγή που υπήρξε δεν τα μείωσε ακόμη περισσότερο, όπως αρχικά σχεδίαζε, βοηθώντας έτσι αντικειμενικά την υπόδικη ηγεσία της να πέσει στα μαλακά.

Το επόμενο ερώτημα, που εύλογα επίσης τίθεται, είναι τι έχει αναδειχτεί μέχρι σήμερα, μέσα από όλη αυτήν την πολύχρονη ακροαματική διαδικασία της συγκεκριμένης δίκης.

Τόσο από τους δεκάδες μάρτυρες κατηγορίας που εξετάστηκαν όσο και τα χιλιάδες έγγραφα του κατηγορητηρίου και της Πολιτικής Αγωγής που αναγνώστηκαν (και όταν λέμε έγγραφα εννοούμε και φωτογραφίες, βίντεο, ηχητικά κ.λπ.), αλλά και τις ίδιες τις απολογίες των κατηγορουμένων, αναδείχτηκαν - με τρόπο που δεν νομίζουμε ότι αμφισβητείται - δύο βασικά πράγματα, τα οποία βέβαια ήταν αρκετά γνωστά και πριν ξεκινήσει η δίκη:

Το πρώτο, είναι η ναζιστική ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, ως κίνητρο της εγκληματικής δράσης της: Eίναι τεράστιο και συχνά ανατριχιαστικό το υλικό με τα άρθρα και τις δηλώσεις τους, που εξυμνούν τον Χίτλερ, το ναζιστικό καθεστώς και τις θηριωδίες του στο όνομα της ανωτερότητας της αρίας φυλής, οι φωτογραφίες με τις σβάστικες, τα SS και τα άλλα αποκρουστικά ναζιστικά σύμβολα. Είναι αυτή η ιδεολογία που οπλίζει το χέρι των χρυσαυγιτών να επιτίθενται με μίσος και να δολοφονούν μετανάστες, αντιφασίστες, πρωτοπόρους συνδικαλιστές, κομμουνιστές.

Το δεύτερο, είναι ο ίδιος ο εγκληματικός χαρακτήρας της, που είναι αλληλένδετος με τη ναζιστική ιδεολογία της. Κι εδώ το υλικό που αποκαλύφθηκε είναι συντριπτικό: Πλήθος από φωτογραφίες και βίντεο, με τα τάγματα εφόδου που δρουν οργανωμένα, ηχητικές συνομιλίες και μηνύματα με εντολές κ.λπ.

Μέσα από το ίδιο αποδεικτικό υλικό, αναδείχτηκε ξεκάθαρα και η ευθύνη της ηγεσίας της, το γεγονός δηλαδή ότι οι εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής δεν είναι κάποια μεμονωμένα τυχαία περιστατικά, αλλά συνιστούν οργανωμένες επιθέσεις από τα τάγματα εφόδου της, που δρουν όχι αυθόρμητα αλλά κατόπιν εντολών - οδηγιών, ενημέρωσης και έγκρισης της ηγεσίας της, διαμέσου της ιεραρχικής πυραμίδας: Πυρηνάρχης τοπικής οργάνωσης - περιφερειάρχης βουλευτής - αρχηγός, είτε αυτές αφορούν συγκεκριμένους στόχους είτε θέτουν ένα ευρύτερο πλαίσιο στόχων: Μετανάστες, αντιφασίστες, συνδικαλιστές, κομμουνιστές και γενικά ιδεολογικούς αντιπάλους. Αλλωστε, η Χρυσή Αυγή είναι μια γνήσια ναζιστική οργάνωση, που ως τέτοια έχει στο DNA της, όπως έχει αποδειχτεί και ιστορικά, την οργανωμένη και μαζική εγκληματική δράση, για την οποία προϋπόθεση είναι η τυφλή υπακοή στον αρχηγό, μέσω της απαρέγκλιτης ιεραρχίας. Επομένως, κάθε άλλη εκδοχή για επιμέρους μόνο ευθύνες κατώτερων ή μεσαίων στελεχών της, χωρίς να περιλαμβάνει αυτήν της ηγεσίας της, προέκυψε ότι δεν έχει καμία απολύτως βάση.

Αποκαλύφθηκαν επίσης - σε σημαντικό βαθμό - και οι σχέσεις της Χρυσής Αυγής με τμήματα του κρατικού μηχανισμού και της εργοδοσίας (για παράδειγμα ο ανεκτικός έως προκλητικός ρόλος αστυνομικών στη δολοφονία Φύσσα ή η συμπόρευση της Χρυσής Αυγής με τους εργολάβους και τους εφοπλιστές στη Ζώνη του Περάματος για το χτύπημα του ταξικού σωματείου και του ΠΑΜΕ).

Τέλος, από το περιεχόμενο των απολογιών τους, πέρα από τα σοβαρά κενά, τα χονδροειδή ψέματα, τις κραυγαλέες αντιφάσεις και τις παιδαριώδεις δικαιολογίες τους, που συχνά προκάλεσαν την αντίδραση του δικαστηρίου για την υποτίμηση της νοημοσύνης του, αναδείχτηκαν και η θρασυδειλία, η αντιστροφή της πραγματικότητας, ο χυδαίος αντικομμουνισμός, χαρακτηριστικά που αντανακλούν τη συνολική εικόνα της συνείδησης των ναζιστών - εγκληματιών χρυσαυγιτών.

Ολα τα παραπάνω στοιχεία που προέκυψαν, καταγράφηκαν και δημοσιοποιήθηκαν. Κανένας πλέον, μετά και από αυτήν τη δίκη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της, δεν μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα ότι δεν ξέρει τι πραγματικά σημαίνει Χρυσή Αυγή.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,

Δεν έχουμε την αυταπάτη ότι η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται στις αίθουσες των δικαστηρίων, χωρίς φυσικά να υποτιμάμε και αυτήν την πλευρά, γι' αυτό άλλωστε δίνουμε τη μάχη μας ως Πολιτική Αγωγή στη συγκεκριμένη δίκη.

Πιστεύουμε ότι η καλύτερη απάντηση στη Χρυσή Αυγή και γενικότερα στο φασισμό στη χώρα μας μπορεί να δοθεί πολιτικά, από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τη νεολαία, με την απομόνωσή της παντού, σε κάθε χώρο δουλειάς και μόρφωσης, σε κάθε γειτονιά. Με τη μαζική καταδίκη της και, παράλληλα, την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.

Η ήττα της στις τελευταίες εκλογές είναι βέβαια θετικό γεγονός, αλλά δεν πρέπει να μας δημιουργήσει κανέναν εφησυχασμό. Γιατί γνωρίζουμε ότι το σύστημα που υπηρετούν οι φασίστες, πότε τους αμολάει και πότε τους μαζεύει, ανάλογα με τους σχεδιασμούς του. Γιατί έχουμε επίγνωση ότι ο αντικομμουνισμός, η καταστολή, οι πόλεμοι, αλλά και η φτώχεια και η προσφυγιά που φουντώνουν, είναι τα καλύτερα λιπάσματα για να αναπτύσσεται και ο φασισμός.

Γι' αυτό και ο πιο αποτελεσματικός αγώνας είναι, πάνω απ' όλα, αυτός για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που γεννάει και τρέφει τέτοια εκτρώματα.

Γιατί, όπως έλεγε και ο Μπρεχτ, «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί, παρά μονάχα ως καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, ως ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός». Και πράγματι, τόσο ιστορικά όσο και σήμερα, ο φασισμός αποτέλεσε και αποτελεί επιλογή της κυρίαρχης αστικής τάξης, αφενός ως εναλλακτική λύση όταν άλλα διαχειριστικά και κυρίως σοσιαλδημοκρατικά σχήματα αποτυγχάνουν, αφετέρου ως σιδερένια γροθιά απέναντι στο εργατικό κίνημα και την πρωτοπορία του, τους κομμουνιστές. Αντικειμενικά, λοιπόν, η πάλη κατά του φασισμού συνδέεται αναπόσπαστα με την πάλη για μια διαφορετική κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.