Σάββατο 30 Νοέμβρη 2019 - Κυριακή 1 Δεκέμβρη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 16
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η σταθερότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος σημαίνει «αστάθεια» για τη ζωή και τις ανάγκες του λαού

Αποσπάσματα από την ομιλία του Β. Τομπουλίδη

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση

MotionTeam

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση
Ο στόχος της αστικής τάξης για την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, τα οποία συνδέονται στενά με την επιδίωξη της υποταγής ευρύτερων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων σ' αυτόν, είτε με το «καρότο» είτε με το «μαστίγιο», απαιτεί τη διαμόρφωση του κατάλληλου νομοθετικού και θεσμικού πλαισίου. Αυτόν το στόχο υπηρετούν μια σειρά από αλλαγές και αναδιαρθρώσεις στο Δίκαιο και την απονομή της δικαιοσύνης, όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Το Δίκαιο προσαρμόζεται στις βαθύτερες στοχεύσεις και τις σύγχρονες ανάγκες της αστικής τάξης, τις αποτυπώνει αλλά και τις κατοχυρώνει.

Πρώτος βασικός στόχος της συνταγματικής αναθεώρησης είναι να εμπεδωθούν μέσα και από το ίδιο το Σύνταγμα οι όροι κυβερνητικής και πολιτικής σταθερότητας, προκειμένου να εξασφαλίζονται η συνέχεια και η απρόσκοπτη εφαρμογή και υλοποίηση της κυρίαρχης πολιτικής.

Αυτό προέκυψε από την ταυτόσημη ουσιαστικά πρόταση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για την αναθεώρηση του άρθρου 32 και την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διενέργεια εκλογών. Ο κοινός στόχος είναι σαφής: Αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής.

Ο στόχος της κυβερνητικής πολιτικής σταθερότητας φαίνεται επίσης ξεκάθαρα στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την τροποποίηση του άρθρου 84 του Συντάγματος και την εποικοδομητική πρόταση δυσπιστίας, που ουσιαστικά οδηγεί - γιατί αυτό είναι το επίμαχο - στη συνταγματοποίηση των κυβερνήσεων μειοψηφίας.

Ο Βασίλης Τομπουλίδης

MotionTeam

Ο Βασίλης Τομπουλίδης
Προκύπτει επίσης από το γεγονός ότι έχουν ήδη προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό αναγκαίες προσαρμογές στο πεδίο της οικονομίας με προηγούμενες αναθεωρήσεις, κυρίως με την αναθεώρηση του 2001, και με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, έχει προχωρήσει η σχετική με τα παραπάνω διαδικασία ενσωμάτωσης της χώρας στο ευρωενωσιακό πλαίσιο, το οποίο έφερε τα μνημόνια, τα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία υλοποίησαν και εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις.

Το τρίτο σημείο που συνηγορεί υπέρ της εκτίμησης για το ποιος είναι ο βασικός στόχος της αναθεώρησης είναι οι ίδιες οι γενικότερες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις: Ξέρουν πολύ καλά ότι αυτήν την περίοδο συντελούνται, κυοφορούνται κολοσσιαίων διαστάσεων εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, από τους εμπορικούς πολέμους μέχρι τους πραγματικούς πολέμους. Μια γεύση πήραμε τον προηγούμενο μήνα με την εισβολή, την επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία.

Ξέρουν, επίσης, πολύ καλά ότι, παρά την ανάκαμψη και το καλό οικονομικό κλίμα, το οποίο φυσικά επιτυγχάνεται πάνω στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων, οι εκτιμήσεις που γίνονται από τα ευρωπαϊκά, από τα διεθνή επιτελεία κάνουν λόγο για επιβράδυνση της οικονομίας και για μια επικείμενη κρίση, ίσως γρηγορότερα απ' ό,τι αναμενόταν.

Συνεπώς, ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν θα μείνει ανεπηρέαστη και ότι κανένα μοντέλο ή μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να γιατρέψει αυτά τα μεγάλα αδιέξοδα. Οπότε, παίρνουν και τα μέτρα τους και σε συνταγματικό επίπεδο και σε νομοθετικό επίπεδο.

«Αδειο πουκάμισο» οι διακηρύξεις για τα «κοινωνικά δικαιώματα»

Ξέρουν, επίσης, ότι αυτές οι εξελίξεις θα προκαλέσουν και νέους αγώνες.

Εμείς θεωρούμε ότι ο λαός έχει το δικαίωμα να παλεύει ενάντια σε αυτού του τύπου τη σταθερότητα. Γιατί αυτή η σταθερότητα σημαίνει αστάθεια για τη ζωή του, για τα δικαιώματά του. Τις αστάθειες του συστήματος ο λαός πρέπει να τις αξιοποιήσει, να τις διευρύνει, όσο μπορεί, με την πάλη του και για να καθυστερήσει μέτρα σε βάρος του και για να αποσπάσει κατακτήσεις και κυρίως για να διαμορφώσει προϋποθέσεις και συσχετισμό δυνάμεων σε μια κατεύθυνση συνολικότερης σύγκρουσης με αυτό το σύστημα.

Αλλος ένας βασικός στόχος της συνταγματικής αναθεώρησης, επίσης κοινός, είναι η «σωτηρία» της λεγόμενης ηθικής, της τιμής του πολιτικού συστήματος. Εκεί εντάσσεται η πρόταση για το άρθρο 86 και το νόμο περί ευθύνης υπουργών, που ενώ το λαϊκό αίτημα και η πρόταση του ΚΚΕ ήταν αυτός ο νόμος να καταργηθεί τελείως προκειμένου οι υπουργοί να ελέγχονται και να λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη όπως ο κάθε Ελληνας πολίτης, με τις προτάσεις που έγιναν και από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως από τη ΝΔ, αυτός ο νόμος δεν καταργείται.

Και κάτι ακόμα για το Σύνταγμα: Το δεύτερο μέρος του, που αφορά τα λεγόμενα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, είναι εκείνο το κομμάτι στο αστικό Σύνταγμα όπου αντανακλάται η μεγάλη απόσταση που υπάρχει μεταξύ, από τη μία, των όποιων φραστικών διακηρύξεων και αναγνωρίσεων υπάρχουν στο Σύνταγμα και, από την άλλη, της πραγματικότητας που υπάρχει, όπου αυτά τα δικαιώματα καταστρατηγούνται και ακυρώνονται με πολύ μεγάλη ευκολία.

Και σήμερα στο Σύνταγμα υπάρχουν διατάξεις για το δικαίωμα στην εργασία, στην κατοικία, στην υγεία, στην απεργία, στην οικογενειακή ζωή και μια σειρά άλλα. Αυτές οι αναφορές, όμως, και αυτές οι διακηρύξεις καθόλου δεν απέτρεψαν όλα αυτά τα χρόνια η ανεργία, για παράδειγμα, να έχει φτάσει στα ύψη, οι κατοικίες - ιδιαίτερα οι λαϊκές - να φορολογούνται, ακόμα και να κατάσχονται, οι εργαζόμενες γυναίκες - και ιδιαίτερα οι μητέρες - να υφίστανται τεράστιες διακρίσεις σε βάρος τους και, μάλιστα, με τη βούλα της ευρωενωσιακής νομοθεσίας. Και, φυσικά, το απεργιακό δικαίωμα να είναι διαρκώς στο στόχαστρο.

Κι αυτό γιατί η αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων καταντά ένα κενό γράμμα, ένα «άδειο πουκάμισο», όταν την ίδια στιγμή υπάρχει ένα σύνολο από ρήτρες, παραθυράκια, εξαιρέσεις, εκτελεστικούς νόμους. Είναι η αναφορά που γίνεται πολλές φορές στο Σύνταγμα «όπως ο νόμος ορίζει» ή «εκτός αν νόμος ορίζει διαφορετικά», που καταστρατηγεί στην πράξη αυτά τα δικαιώματα για να προστατεύσει τον υπέρτατο νόμο, το υπέρτατο δικαίωμα που αναγνωρίζει το Σύνταγμα, που είναι η ατομική, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις, η σταθερότητα του σημερινού συστήματος.

Τέλος, εμείς ζητήσαμε σε αυτήν την αναθεώρηση - και ήμασταν οι μοναδικοί που το ζητήσαμε - να αλλάξουν οι διατάξεις του άρθρου 28 και του άρθρου 80, που αναγνωρίζουν την υπεροχή του δικαίου της ΕΕ έναντι του εθνικού, που κατοχυρώθηκε σε προηγούμενες αναθεωρήσεις και επέβαλαν η όποια ερμηνεία του Συντάγματος να γίνεται υπό το πρίσμα της συμμετοχής της χώρας μας στην ΕΕ.

Η συζήτηση για τους Ποινικούς Κώδικες

Η συζήτηση για τους Ποινικούς Κώδικες δεν είναι ένα θέμα επιστημονικού ενδιαφέροντος που απασχολεί μόνο όσους ασχολούνται με τον τομέα της δικαιοσύνης. Οταν μιλάμε για το ποινικό δίκαιο, ουσιαστικά μιλάμε για ένα σύστημα κανόνων πρωτίστως καταστολής και αποστέρησης της προσωπικής ελευθερίας στα χέρια της κυρίαρχης τάξης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά το γενικό πνεύμα που επικράτησε κατά την τροποποίηση των κωδίκων για γενική μείωση των επαπειλούμενων ποινών, αυξήθηκαν αντίθετα τα όρια για το αδίκημα που διαχρονικά αξιοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις για την ποινικοποίηση των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Αυτό της διατάραξης της κοινής ειρήνης, που και ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε το ανώτερο όριο ποινής από τα δύο στα τρία χρόνια και η ΝΔ το διατήρησε.

Δεύτερον, μετατρέπει σε ιδιώνυμο αδίκημα τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, ποινικοποιώντας ακόμα και την είσοδο και παραμονή στον χώρο που διεξάγεται ο πλειστηριασμός.

Τρίτο θέμα, εξίσου, όμως, επικίνδυνο, είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση της ΝΔ ενισχύει περαιτέρω και διευρύνει τη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική νομοθεσία», τα άρθρα 187Α και Β του Ποινικού Κώδικα.

Η θέση του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος για την ατομική τρομοκρατία έχει ξεκαθαριστεί από τότε που εμφανίστηκε, ότι ήταν και είναι εναντίον και ότι στην πραγματικότητα, πέρα από προθέσεις, η ατομική τρομοκρατία υπηρετεί το ίδιο το σύστημα.

Αλλο πράγμα όμως φοβούνται. Δεν φοβούνται αυτές τις διάφορες ομάδες. Φοβούνται το οργανωμένο μαζικό κίνημα. Από εκείνο κινδυνεύει το σύστημα. Φοβούνται ότι όταν ο λαός οργανωθεί, παλεύει για να ανατρέψει αυτό το κοινωνικό σύστημα.

Εμείς θεωρούμε ότι δεν είναι τυχαία όλα αυτά, γιατί αυτήν τη στιγμή υπάρχει μια μεγάλη προσπάθεια ανασυγκρότησης του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος. Αρχισαν να επιστρέφουν φοιτητές σε συνελεύσεις. Αρχισαν να εκδηλώνονται εργατικοί - λαϊκοί αγώνες και το δόγμα «νόμος και τάξη» «πάει σύννεφο».

Οι δεκάδες χιλιάδες που συμμετείχαν στα αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια για το Πολυτεχνείο στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις είναι αισιόδοξο μήνυμα που χρειάζεται να συνεχιστεί το επόμενο διάστημα με τη μαζικοποίηση των αγώνων στους τόπους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις σχολές απέναντι σε αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική.

Η εκκωφαντική συμφωνία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φανερώθηκε και στη διατήρηση των αμερικανόπνευστων θεσμών της ποινικής διαπραγμάτευσης, συνδιαλλαγής και διαταγής, που εφαρμόζονται κατά κόρον στις «διαβολικά καλές» ΗΠΑ και έρχονται σε ευθεία αντίθεση ακόμα και με τις θεμελιώδεις αρχές του ποινικού δικαίου.

Με τη θεσμοθέτησή τους:

-- Δεν διασφαλίζεται η αναζήτηση της ουσιαστικής αλήθειας όταν το κοινωνικό ζήτημα της διερεύνησης της τέλεσης μιας αξιόποινης πράξης μετατρέπεται σε ένα παζάρι για το ύψος της ποινής ανάμεσα σε εισαγγελέα και κατηγορούμενο πίσω από κλειστές πόρτες.

-- Παραβιάζεται το τεκμήριο της αθωότητας.

-- Θίγονται συνταγματικές αρχές, όπως η αρχή της δημοσιότητας, της αμεσότητας, της προφορικότητας, αλλά και της διαφάνειας, η αρχή ανεύρεσης της αλήθειας.

Η προοδευτικότητα των αλλαγών κρίνεται από το κατά πόσο αυτές εντάσσονται σε μια συνολική αντιεγκληματική πολιτική, ξεκινώντας από τη διαμόρφωση προϋποθέσεων ώστε να μειώνονται οι εγκληματικές συμπεριφορές, να συνεχίζεται με μια σωφρονιστική διαδικασία που πραγματικά διαπαιδαγωγεί τον αποδεδειγμένα υπαίτιο για την τέλεση αξιόποινης πράξης και να ολοκληρώνεται με την ουσιαστική επανένταξη και στήριξή του στην κοινωνική ζωή.

Παλεύουμε για μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας και οργάνωσης της κοινωνίας

Οι εξελίξεις στην οικονομία, οι αλλαγές στο δίκαιο και τη Δικαιοσύνη επιδρούν και σε τελευταία ανάλυση προσδιορίζουν τις εξελίξεις και στα νομικά επαγγέλματα σε όλες τις κατηγορίες εργαζομένων σε αυτήν. Η επίδραση αυτή επηρεάζει την κοινωνική διαστρωμάτωση στο χώρο, τη διαδικασία συγκέντρωσης της ύλης των νομικών υπηρεσιών, τις συνθήκες άσκησης του επαγγέλματός μας, το βιοτικό μας επίπεδο, τη διαμόρφωση της συνείδησής μας, ως εφαρμοστών του δικαίου της κυρίαρχης τάξης.

Σήμερα, με βάση το Πρόγραμμά μας, μπορούμε να αποδείξουμε ότι το σύνθημα «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός» δεν είναι μια ευχή, κενή περιεχομένου. Μπορούμε να φωτίσουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα να ζήσουμε καλύτερα, να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας, αν η εργατική τάξη, ο λαός πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.

Στο σοσιαλισμό θα αλλάξει ριζικά ο σκοπός της παραγωγής, θα σχεδιάζουμε κεντρικά - επιστημονικά την οικονομική δραστηριότητα, με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς η κύρια παραγωγική δύναμη, ο εργαζόμενος άνθρωπος.

Στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας το σοσιαλιστικό Δίκαιο θα κατοχυρώσει το δικαίωμα στη σταθερή εργασία, στην Υγεία, στη μόρφωση, στην ψυχαγωγία.

Απαιτείται, με άλλα λόγια, μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας και οργάνωσης της κοινωνίας. Θεμέλιο αυτής θα είναι η Συνέλευση των εργαζομένων σε κάθε παραγωγική μονάδα, κάθε κοινωνική υπηρεσία, κάθε παραγωγικό συνεταιρισμό. Στη Συνέλευση θεμελιώνεται η δυνατότητα κάθε εργαζόμενου να εκλέγει αντιπροσώπους, να τους ανακαλεί, να ελέγχει και να αποδίδει ευθύνες για όλα τα προβλήματα.

Γνωρίζουμε από την ιστορία των ανατροπών του 20ού αιώνα ότι αυτή η προσπάθεια είναι δύσκολη. Πλήθος παραγόντων μπορεί να οδηγήσει στην παραβίαση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της σοσιαλιστικής συνταγματικής νομιμότητας.

Γι' αυτό έχει σημασία το νομοθετικό πλαίσιο στο σοσιαλισμό να εφαρμόζεται αυστηρά, να διορθώνεται και να συμπληρώνεται με βάση τις νέες ανάγκες, που γεννά η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Επομένως, οι νομικοί επιστήμονες, οι δικαστές και οι δικηγόροι έχουμε να επιτελέσουμε σοβαρό έργο στην αποτελεσματική εφαρμογή και στην έρευνα των νέων προβλημάτων του σοσιαλιστικού Δικαίου, ώστε να επεκτείνονται και να βαθαίνουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Εμείς δεν υιοθετούμε απλοϊκές προσεγγίσεις που υποτιμούν τη συνεχή επιστημονική προσπάθεια η οποία χρειάζεται για να αναβαθμίζεται ο κεντρικός σχεδιασμός και να αντιμετωπίζει νέα σύνθετα προβλήματα η Δικαιοσύνη της εργατικής εξουσίας.

Σημαδεύουμε τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και δίνουμε καθημερινά τη μάχη να τους χαλάσουμε τα σχέδια, να οργανώσουμε τη λαϊκή αντεπίθεση σε κάθε χώρο δουλειάς, μόρφωσης και σε κάθε γειτονιά.

Τον ίδιο εχθρό αντιπαλεύουμε αταλάντευτα 101 χρόνια τώρα, από τα πέτρινα χρόνια, όπου στα στρατοδικεία του 1949 οι σύντροφοί μας δήλωναν πως «δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας ούτε το κράτος σας», μέχρι σήμερα, που δίνουμε τη μάχη για «Συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών» απέναντι στη μαφία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ.

Συνεχίζουμε ανυποχώρητα τον αγώνα μας, πιο ώριμα, πιο δυνατά, πιο μαζικά, μέχρι την τελική νίκη! Για την οριστική κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ