Σε συνθήκες γενικού πισωγυρίσματος, αρνητικές από όλες τις απόψεις, όπως διαμορφώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 με την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, κάθε άλλο παρά εύκολη είναι η απόφαση να ακολουθήσει κανείς το δρόμο της οργανωμένης ζωής και δράσης. Δεν είναι λίγοι όμως αυτοί που επιλέγουν αυτό το δρόμο, συνειδητά και με αποφασιστικότητα, εντάσσονται στις γραμμές του ΚΚΕ με τη βαθιά πεποίθηση πως είναι ο μόνος δρόμος για ν' απαλλαγεί η κοινωνία από την εκμετάλλευση.

Βρεθήκαμε και συζητήσαμε με δύο τέτοιους συντρόφους. Τον Παναγιώτη Λέλη, 53 χρόνων, συνταξιούχο της ΔΕΗ, με δύο μήνες κομματική ηλικία, και τον Βασίλη Τασούλα, 25 χρόνων, οικοδόμο, που μετράει ένα χρόνο στο Κόμμα.

Για τον Παναγιώτη η ένταξη στο Κόμμα ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη, έπειτα από 25 χρόνια στην επιρροή του. Το βήμα ωστόσο μεγάλο, αντίστοιχος και ο δισταγμός, παρ' όλα αυτά υπερίσχυσε η πίστη πως κάτι περισσότερο μπορεί να προσφέρει όντας μέλος του Κόμματος.

Για τον Βασίλη δε χρειάστηκε μεγάλη προεργασία. «Η επαφή μου - μας λέει - με το ΚΚΕ έγινε μέσα από το Συνδικάτο, από τους αγώνες, από την επαφή μου με τους κομμουνιστές συνδικαλιστές. Οταν βγήκα στην παραγωγή, τελειώνοντας το λύκειο, αφού έδωσα δύο φορές εξετάσεις και δεν τα κατάφερα, άρχισα να είμαι δίπλα στο συνδικάτο και σιγά σιγά η επαφή με το Κόμμα γινόταν όλο και πιο στενή».

Τους ρωτάμε τι ήταν αυτό που συνέβαλε καθοριστικά στο να πάρουν την απόφαση. Ο Βασίλης απαντά πρώτος:

«Οταν βλέπεις κάποια πράγματα γύρω σου δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος. Συνειδητοποιείς ότι χρειάζεται οργανωμένη πάλη. Για παράδειγμα, όταν βλέπεις συμμαθητές σου, που ήσουν μαζί τους στα θρανία, στα φανάρια να σου ζητάνε κανά ψιλό για να πάρουν τη δόση τους, όταν βλέπεις όλη αυτή τη σήψη, όταν δουλεύεις αλλά αρρωσταίνεις και δεν μπορείς να πας στο γιατρό... Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα ζω, θα ζούμε όλοι, πάντα με την ανασφάλεια. Να σκέφτομαι ότι αύριο δε θα έχω μεροκάματο. Εχουμε την ανάγκη, θέλουμε να δουλέψουμε. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι αύριο θα είμαστε άνεργοι, θα παλεύουμε με τετράωρα, μισή ζωή, μισό ένσημο, μισό μεροκάματο. Ξεκρέμαστοι τελείως. Με όλα τα προβλήματα που βλέπουμε γύρω μας. Ζώντας με όλα αυτά, προσπαθώντας να βελτιώσεις τη ζωή σου καταλαβαίνεις γρήγορα ότι δεν μπορείς μόνος σου να αλλάξεις τα πράγματα. Χρειάζεται η οργανωμένη πάλη κι αυτό στο προσφέρει το Κόμμα μας»!

Και ο Παναγιώτης συμπληρώνει: «Οσο περνάνε τα χρόνια ξεκαθαρίζουν περισσότερο τα πράγματα. Καταλαβαίνεις ότι η κοινωνία έφτασε στον πάτο, δεν πάει άλλο έτσι. Ούτε για μας που σε ένα βαθμό τα καταφέραμε, φάγαμε τη μισή μας ζωή, αλλά για τα παιδιά μας που είναι στην αρχή ακόμα. Τα παιδιά μας έχουν απέναντι ένα μέλλον κατασκότεινο. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Και λέω στα παιδιά μου να κάνουν αυτή την επιλογή και τα ίδια για τη ζωή τους και τη ζωή όλων. Αυτό είναι, μια επιλογή για να βάλεις ένα λιθαράκι κι εσύ παραπάνω στην προσπάθεια να αλλάξει ο κόσμος».

«Τώρα θα μου πεις, γιατί με το ΚΚΕ;» συμπληρώνει ο Βασίλης και συνεχίζει: «Προσωπικά το διαφορετικό που έβλεπα στο ΚΚΕ ήταν ότι δε συμβιβάζεται. Αυτό έβλεπα. Καθαρά πράγματα, ή θα πας με το κεφάλαιο και θα εξυπηρετείς τα συμφέροντά του και θα σκύβεις τη μέση αν είσαι εργάτης ή θα κάνεις ξεκάθαρο με όποιο κόστος ότι θα είσαι με την εργατική τάξη. Το ΚΚΕ είναι με την εργατική τάξη. Οχι στα λόγια, γιατί πολλοί μπορεί να λένε ότι είναι, αλλά το ΚΚΕ σε όλη του την πορεία, με τις πράξεις του το έχει αποδείξει. Κι εγώ ανήκω στην εργατική τάξη. Κι επιλέγω να τραβήξω το δρόμο μαζί με το ΚΚΕ».

Η συζήτηση έρχεται στο τι παίρνουν οι δυο τους από την οργανωμένη ζωή. Ο Βασίλης μάς λέει: «Αν και είμαι λίγο καιρό οργανωμένος η οργάνωση μού έχει δώσει πολλά πράγματα. Σαφώς και χρειάζεται πιο εντατικά, πιο επίμονα, να συνεχιστεί η προσπάθεια ιδεολογικοπολιτικής κατάρτισης, με περισσότερες κομματικές σχολές. Ομως, η οργανωμένη ζωή εμένα με βοήθησε πολύ να ξεκαθαρίσω πράγματα. Οταν ήμουν ανοργάνωτος παρότι είχα τη θέληση να βοηθήσω το Κόμμα δεν μπορούσα και πολλές φορές πάνω σε συζητήσεις έπεφτα σε λάθη και εκ των υστέρων το κατάλαβα αυτό. Εκείνο όμως το πολύ σημαντικό που παίρνεις είναι: Αγωνιστικότητα, αισιοδοξία και πειθαρχία και μέσα στο Κόμμα και στη ζωή σου, πειθαρχία με την καλή έννοιά της. Μαθαίνεις να βάζεις τη ζωή σου σε μια σειρά, να ιεραρχείς, να ξεχωρίζεις ποιο είναι το κύριο, τι έχει προτεραιότητα».

Και ο Παναγιώτης συμφωνώντας με τον Βασίλη θα συμπληρώσει για τον αναντικατάστατο ρόλο του «Ριζοσπάστη», που όπως τονίζει βοηθά πάρα πολύ, κυρίως νέα κομματικά μέλη. Ο Βασίλης θα συμφωνήσει, σημειώνει μάλιστα: «Ειδικά ο Κυριακάτικος είναι μεγάλο εργαλείο. Το βλέπω και στον κόσμο. Στη δουλιά, τους αρέσει ο Κυριακάτικος, επειδή έχει περισσότερα θέματα. Τις καθημερινές έχει περισσότερη ενημέρωση, λειτουργεί περισσότερο καθοδηγητικά για το τι πρέπει να κάνουμε, τι υπάρχει τη συγκεκριμένη μέρα. Ο Κυριακάτικος είναι πιο πλούσιος, επεκτείνεται και σε θέματα που δεν τα πιάνει ο καθημερινός. Χρειάζεται όμως να προσπαθήσουμε περισσότερο για να ανακαλύψουν περισσότεροι εργάτες την ανωτερότητα αυτής της εφημερίδας».

Οι ίδιοι πείστηκαν και επέλεξαν την οργανωμένη ζωή, πόσο εύκολο όμως είναι να πείσουν κι άλλους για την ορθότητα και κυρίως τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας επιλογής; Ο Βασίλης σημειώνει: «Δεν είναι εύκολο. Αμα όμως έχεις πειστεί εσύ, καθημερινά δουλεύεις με μεγαλύτερη ευκολία σ' αυτή την κατεύθυνση. Εχει να κάνει με το βαθμό συνειδητοποίησης που έχει ο καθένας. Οταν συζητάμε, οι εργάτες είναι θετικοί σε γενικές γραμμές, αλλά προτάσσουν δυσκολίες που είναι αντικειμενικές, π.χ., ότι δουλεύουν από το πρωί έως το βράδυ, ότι έχουν οικογένεια και φοβούνται, κι εκεί εμείς τους λέμε ότι ίσα ίσα γι' αυτό, επειδή έχουν οικογένειες και παιδιά, γι' αυτό πρέπει να το κάνουν αυτό το βήμα. Δεν είναι εύκολο, χρειάζεται καθημερινή πάλη. Δεν απογοητευόμαστε. Το ξέρουμε ότι είναι δύσκολο και ξέρουμε ότι θα υπάρξουν και αποτελέσματα, αποδεδειγμένα θα υπάρξουν, το δείχνει η ιστορία του Κόμματός μας, αλλά χρειάζεται χρόνο και επιμονή».

Ο Παναγιώτης θα επισημάνει το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η συνολική στάση του ίδιου του κομμουνιστή στην προσπάθεια να πείσει τους άλλους, συμφωνεί πως δεν είναι εύκολο, ιδιαίτερα στις μεγαλύτερες ηλικίες, τονίζει όμως πως δεν είναι και ακατόρθωτο, θέλει απλά μεγαλύτερη επιμονή και μέλη του Κόμματος ακέραια, αφού, όπως λέει, «το κάθε στραβό του Παναγιώτη θα έχει αντίκτυπο στο Κόμμα, όχι στο πρόσωπο. Θα πουν, το έκανε το ΚΚΕ, όχι ο Παναγιώτης. Δεν είναι εύκολο στις συνθήκες που ζούμε, αλλά πρέπει να το παλεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε».

Με αφορμή την παρατήρησή του ρωτάμε, πώς πρέπει άραγε να είναι ένας κομμουνιστής; Πώς ήταν οι κομμουνιστές που ενέπνευσαν και έπεισαν τον Βασίλη να οργανωθεί στο ΚΚΕ; Και μας απαντά:

«Σε δύσκολες στιγμές στη δουλιά, όταν ήθελαν να μας απολύσουν, να μας συκοφαντήσουν, χωρίς να έχουν λόγο, οι κομμουνιστές ήταν μπροστά και στάθηκαν και ήταν δίπλα μας και κερδίσαμε. Μπορεί και να μην κερδίζαμε αλλά το ότι ήταν δίπλα μας και δε συμβιβάστηκαν ή δεν ξεπουλήθηκαν μέτρησε σε όλους τους εργάτες παρόλο που δεν έκαναν όλοι αυτό το ποιοτικό βήμα, να οργανωθούν στο ΚΚΕ. Αλλά αναγνωρίζεται από όλους η στάση των κομμουνιστών. Γιατί είναι και πρέπει να είναι εργατικοί. Ούτε τεμπέληδες ούτε λουφατζήδες. Είναι καλοί εργάτες και σαν τέτοιοι μπορούν και απαιτούν καλύτερες συνθήκες δουλιάς, βελτίωση του μεροκάματου. Πρότυπο στους άλλους εργάτες. Οι άνθρωποι που γνώρισα εγώ ήταν μπροστάρηδες στη δουλιά και στον αγώνα. Δεν παραμέριζαν με τίποτα. Και συνέχεια προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους εργάτες και συνδικαλιστικά και προσωπικά. Σε άγγιζαν, τους εμπιστευόσουν ακόμα και για προσωπικά προβλήματα. Ηταν πρωτοπόροι απ' όλες τις πλευρές. Και για μένα λειτούργησαν σαν παράδειγμα προς μίμηση. Τους ακολούθησα και όσο περνά ο καιρός πείθομαι περισσότερο για το δίκιο αυτής της απόφασης και προσπαθώ να πείσω κι άλλους πως η ένταξη στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ είναι ο μόνος δρόμος, γιατί αύριο τα προβλήματα θα διπλασιαστούν. Καμία δυσκολία δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα σου δίνει αυτός ο δρόμος. Γίνεσαι πιο πλούσιος, παίρνεις αισιοδοξία που τόσο πολύ λείπει σήμερα από όλους μας».