Την περασμένη Κυριακή στην «Αυγή» δημοσιεύτηκε η εισήγηση του Γ. Δραγασάκη στην ΠΓ του ΣΥΝ με τίτλο: «Τι πρόγραμμα θέλουμε, πώς θα εργασθούμε για να το φτιάξουμε». Οι απαντήσεις που δίνονται αποκαλύπτουν πως μέλημα του ΣΥΝ είναι να συνεχίσει να ψαρεύει στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας από την ασκούμενη πολιτική προς όφελος της πλουτοκρατίας. Αλλωστε, ο βομβαρδισμός της λαϊκής συνείδησης με αυταπάτες δε φορολογείται, ίσα ίσα πριμοδοτείται απ' το σύστημα.

«Υπάρχει μια διάχυτη κοινωνική διαμαρτυρία και ένα αίτημα για κοινωνική αλλαγή, στο οποίο πρέπει να δώσουμε προγραμματικό περιεχόμενο και πολιτική κατεύθυνση». Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιτάσσουν διαμόρφωση προγράμματος για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με την εισήγηση στην ΠΓ. Πράγματι, η λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή απ' την ασκούμενη φιλομονοπωλιακή πολιτική έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.

Αλλά για ποια «κοινωνική αλλαγή» κάνουν λόγο; Για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ η «κοινωνική αλλαγή» σημαίνει αλλαγή φρουράς στη διακυβέρνηση. Ηταν απόλυτα σαφής ο Αλ. Τσίπρας όταν δήλωνε την περασμένη Πέμπτη στη ΝΕΤ ότι το κόμμα του βεβαίως και θέλει να κυβερνήσει και βεβαίως δεν πετάει στα σύννεφα ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει αυτοδύναμα. Ερωτηθείς για το τι θα κάνει το κόμμα του αν βρεθεί στην κυβέρνηση, ο Αλ. Τσίπρας ήταν αποκαλυπτικός: «Θα ξεκινούσαμε από μια προσπάθεια φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου, των μερισμάτων. Θα ξεκινάγαμε από μια προσπάθεια, αν θέλετε, να εφαρμόσουμε νόμους που θα ήταν στο όριο της "εύρυθμης" λειτουργίας της αγοράς»! `Η όπως το θέτει η εισήγηση στην ΠΓ, «επαναπροσδιορισμοί στη σχέση ανάπτυξης - περιβάλλοντος, δημοσίου - ιδιωτικού»! Μιλάμε για κακοποίηση σε σημείο βαναυσότητας της έννοιας «κοινωνική αλλαγή». Και για να γίνει ακόμη περισσότερο σαφές αξίζει να παραθέσουμε την απάντηση του Αλ. Τσίπρα στο ερώτημα πώς το κόμμα του θα κάνει το μισθό των 500, 1.000 ευρώ. Είπε: «Εμείς λέμε ότι πρέπει και μπορεί να υπάρξει, και έχουμε κάνει και συγκεκριμένη πρόταση, νομοθετική ρύθμιση για το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα»! Αλλαγή τα επιδόματα ελεημοσύνης, σαν να μην είναι ο λαός παραγωγός του πλούτου αλλά επαίτης!

Ας δούμε και πώς περιγράφεται στην εισήγηση στην ΠΓ το πλαίσιο εντός του οποίου θα κυβερνήσουν: «Είμαστε αντιμέτωποι με μια ασυνήθιστη και σύνθετη διεθνή κρίση που δημιουργεί μεγάλα προβλήματα και κινδύνους. Στην κρίση αυτή (...) πρέπει να απαντήσουμε και πολιτικά με ένα συνολικό σχέδιο και με εναλλακτικές πολιτικές στον αντίποδα αυτής που ασκείται σήμερα» και «πρέπει να λάβουμε υπόψη (...) τη διεθνή κρίση, την απονομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και την απαξίωση του δικομματισμού, πρέπει όχι απλώς να σταματήσουμε τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά και να ανατρέψουμε τις συνέπειές του».

Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει το ίδιο το κεφάλαιο να συμφωνήσει να παραχωρήσει μέρος των κερδών του. Υπονομεύοντας έτσι από μόνο του την ανάγκη αναπαραγωγής και συσσώρευσής του, υποσκάπτοντας την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας. Ομως, ο ΣΥΝ υπερασπίζεται την «ανταγωνιστικότητα» σαν προϋπόθεση οικονομικής ανάπτυξης, αποσιωπώντας βέβαια ότι η ανάπτυξη αυτή δεν αφορά όλους, ότι τα οφέλη της τα καρπώνεται η άρχουσα τάξη.

Είναι ο ΣΥΝ αυτός που ορκίζεται στην ΕΕ - ζητώντας μάλιστα την παραπέρα ισχυροποίησή της μέσω της πολιτικής ενοποίησης - κάθε αντιλαϊκή απόφαση της οποίας στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» λαμβάνεται. Στη συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε, «ξέρετε δε βρισκόμαστε στη δεκαετία του '80 που το κυρίαρχο ήταν η αποδέσμευση από την ΕΕ»!

Αναρωτιόμαστε πώς, π.χ., θα ανατρέψει την ιδιωτικοποίηση στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων; Πώς θα ανατρέψει την επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία, Παιδεία κ.α.; Πώς θα ανατρέψει τις γενικευμένες ανατροπές σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα; Πώς, χωρίς την ανατροπή της εξουσίας εκείνων που τα επέβαλαν;

Ο ΣΥΝ δεν απαντά σε κανένα απ' αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα. Γιατί στόχος του δεν είναι να δώσει κατεύθυνση διεξόδου στο λαό, η οποία βρίσκεται στη σύγκρουση με το κεφάλαιο. Γι' αυτό και οι περικοκλάδες της εισήγησης στην ΠΓ, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Ο χαρακτήρας του προγράμματος: Δεν υπάρχει κάποια κλειστή τυπολογία προγραμμάτων της αριστεράς. Διαρκώς προκύπτουν νέες εμπειρίες και άρα νέοι τύποι προγραμμάτων».

Σαφώς και δεν υπάρχει «μπούσουλας» κοινός για όλους για τη διαμόρφωση προγράμματος. Ο χαρακτήρας τους καθορίζεται απ' την ταξική αναφορά κάθε πολιτικής δύναμης. Ποια είναι η ταξική αναφορά του ΣΥΝ; Και με το λαό και με το κεφάλαιο; Και τι είδους είναι αυτές οι «νέες εμπειρίες» που εξωθούν σε «νέους τύπους προγραμμάτων»; Οι εξελίξεις που σημειώνονται σαφώς και πρέπει και να μελετιούνται και να αντιμετωπίζονται με την ανάλογη τακτική, αλλά ο χαρακτήρας του προγράμματος ενός κόμματος έχει άμεση σχέση με τα συμφέροντα που αυτό θέλει να εξυπηρετήσει. Αλλά ο οπορτουνισμός τους, και η αναγκαιότητα να συγκαλύψουν ότι αποτελούν αμορτισέρ απορρόφησης των κραδασμών του συστήματος, συμβάλλοντας αντικειμενικά στη χειραγώγηση και υποταγή των λαϊκών δυνάμεων στον καπιταλισμό, τους αναγκάζει σε ακροβατισμούς. Του τύπου, «δεν υπάρχει κάποια κλειστή τυπολογία προγραμμάτων, διαρκώς προκύπτουν νέες εμπειρίες». Και να σπέρνει συγχύσεις ως προς το ότι η πολιτική του, από την άποψη των ταξικών συμφερόντων, δεν εξυπηρετεί την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

«Διότι τα προγράμματα δεν είναι αυτοσκοπός, υπηρετούν πολιτικά σχέδια, πολιτικούς στόχους (...). Δε χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα τελικού σκοπού, δηλαδή ένα πρόγραμμα για τον σοσιαλισμό ούτε ένα πρόγραμμα κυβερνητικό».

Το πρόγραμμα οφείλει να καταλήγει σε πρόταση στο λαό. Να τον προσανατολίζει προς τα πού πρέπει να κινηθεί, να προσανατολίζει την πάλη του. Για τον ΣΥΝ βέβαια αρκεί η προσέλευση στην κάλπη. Ολη κι όλη η πρότασή του είναι «ψηφίστε με». Ούτε καν τους άμεσους πολιτικούς του στόχους δεν αποσαφηνίζει. Αρκείται να προσδιορίσει ένα μόνο «άμεσο πολιτικό στόχο, τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας». Είναι μήπως αυτοσκοπός η διαμόρφωση αυτής της πλειοψηφίας; Ποιον στόχο θέλει να υπηρετήσει με αυτήν ο Συνασπισμός και για ποιο πράγμα θα αγωνιστεί αυτή η πλειοψηφία;

Εχει βεβαίως γίνει σαφές απ' τα παραπάνω ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κοιμάται και ξυπνάει με τη φιλοδοξία να γίνει αυτή η πλειοψηφία το όχημα που θα του επιτρέψει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Κι από την εισήγηση στην ΠΓ προκύπτει ότι όλη κι όλη η υπόσχεσή του είναι μια άλλη διαχείριση. Γι' αυτό γενικώς μιλούν για προτάσεις γενικόλογες περί «...ώριμων αλλαγών, ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων και μετασχηματισμών».

Με πατενταρισμένες σοσιαλδημοκρατικές συνταγές του χτες ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να απαντήσει στο σήμερα, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Χαϊδεύει τα αυτιά αυτών που, σύμφωνα με την ανάλυση γκάλοπ στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής από τον Χρ. Βερναρδάκη, συσπειρώνονται στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ως μισθωτοί υψηλό εισόδημα που νοιάζονται για να το αυξήσουν, μεσοστρώματα που ακουμπούν την αστική τάξη δηλαδή, θέλουν να το παίζουν προοδευτικοί και ολίγον αριστεροί. Θέλουν επομένως μεγαλύτερο μερίδιο του παραγόμενου πλούτου από μια άλλη πολιτική διαχείρισης. Αυτοί που χάνουν ορισμένα προνόμια που είχαν κερδίσει επί ΠΑΣΟΚ, λόγω των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που ενισχύοντας το μεγάλο κεφάλαιο τους εμποδίζουν να καλυτερεύσουν τη θέση τους στο σύστημα.

Γι' αυτούς υπόσχεται ρήξεις και συγκρούσεις ο ΣΥΝ. Και ταυτόχρονα ανακοινώνοντας πως για την εκπόνηση του προγράμματός του θα προσφύγει στο λαό, πάει να τον εγκλωβίσει στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Καλλιεργώντας αποπροσανατολισμό και ενισχύοντας την ανάσχεση της ριζοσπαστικοποίησης της λαϊκής συνείδησης.