Στηριζόμενοι στις πλάτες των κυβερνήσεων, που εφαρμόζουν, με ζήλο , την αντιαγροτική ΚΑΠ της ΕΕ κι απαλλαγμένοι, πια, από έναν ισχυρό «ανταγωνιστή», όπως ήταν οι Ενώσεις Συνεταιρισμών, έμποροι και μεσάζοντες «αλωνίζουν» στην αγορά και, μειώνοντας συνεχώς τις τιμές παραγωγού, αρπάζουν τη σοδειά «κοψοχρονιά», συρρικνώνοντας το εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών. Την ίδια ώρα, οι τιμές των αγροτικών προϊόντων για τους καταναλωτές, αντί να πέφτουν, ανεβαίνουν, δίνοντας ένα ακόμα πλήγμα στη ζωή της λαϊκής οικογένειας.

Μαζί με τους αγρότες, την πολιτική υποβάθμισης και διάλυση των Ενώσεων Συνεταιρισμών πληρώνουν και οι χιλιάδες συνεταιριστικοί υπάλληλοι, οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι για μήνες, απολύονται και ζουν με την αγωνία αν και αύριο θα έχουν δουλειά και ψωμί να φάνε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ενωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Λάρισας - Τυρνάβου - Αγιάς, που είναι η μεγαλύτερη συνεταιριστική οργάνωση στη χώρα και η οποία έχει χρεοκοπήσει και, επί της ουσίας, δεν λειτουργεί. Οι 140 εργαζόμενοι στην Ενωση είναι σε επίσχεση εργασίας, διεκδικώντας να πληρωθούν τους μισθούς των τελευταίων 10 μηνών που τους οφείλονται, ενώ η διοίκηση - πρόσκειται στη ΝΔ - αδιαφορεί, προκλητικά και κυνικά, για το πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν και «περί άλλα τυρβάζει».

Τα συνολικά χρέη της Οργάνωσης ακουμπούν τα 90 εκατομμύρια ευρώ, ενώ όλες, σχεδόν, οι δραστηριότητές της έχουν σταματήσει. Συγκεκριμένα:

• Κλειστή από το 2011 και πρόσφατα λεηλατημένη είναι η «Μηδική» - συγκεντρώνει τριφύλλια κι άλλα προϊόντα - ενώ για να αποκατασταθούν οι ζημιές και να ξαναλειτουργήσει χρειάζονται πάνω από 80.000 ευρώ.
• Κλειστή εδώ και 4 μήνες και με κομμένο το ρεύμα είναι η «Βιοσέλ» - διακινεί ζωοτροφές - με αποτέλεσμα οι κτηνοτρόφοι της περιοχής να βρίσκονται σε απόγνωση αναζητώντας άλλο προμηθευτή.
• Κλειστό, χωρίς ελπίδα επαναλειτουργίας είναι το εκκοκκιστήριο στον Αγιο Γεώργιο, ενώ το εκκοκκιστήριο Μελισσοχωρίου, που πέρσι λειτούργησε με φασόν και είχε μηδενικά κέρδη, φέτος προχώρησε σε λύση συμβολαίου, δίχως, μάλιστα, να διεκδικήσει τίποτα το ΔΣ της Ενωσης.
• Κλειστά είναι και τα 4 σημεία πώλησης και εξυπηρέτησης αγροτών με σπόρους, λιπάσματα, φάρμακα.
• Φέτος η Ενωση δε θα συγκεντρώσει ούτε σπυρί σταριού και καλαμποκιού, όταν τα προηγούμενα χρόνια, κατά μέσο όρο, συγκέντρωσε 35.000 - 40.000 τόνους χειμερινών δημητριακών και 10.000 τόνους αραβοσίτου.
• Το τυροκομείο στα Τέμπη - μια επένδυση που κόστισε 4 εκατομμύρια - νοικιάστηκε σε ιδιώτη με τίμημα 30.000 ευρώ το χρόνο.
• Το «Εμπορικό Κέντρο» - μια επένδυση που κόστισε πάρα πολύ και διαφημίστηκε πολύ περισσότερο - αποδείχτηκε «μεγάλο φιάσκο».

Μπροστά στα τεράστια προβλήματα και στα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί, για τα οποία μεγάλη ευθύνη φέρει και η ίδια ως εντολοδόχος και διαχειριστής των αντιαγροτικών πολιτικών της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, η διοίκηση της Ενωσης στέκει άπραγη, αλλά και εμφανίζεται προκλητική.

Αυτό που την ενδιαφέρει - λέει - είναι να βρεθεί λύση για τους συνεταιρισμένους στην Ενωση αγρότες, (για τους εργαζόμενους της συνεταιριστικής επιχείρησης που, και με δική της ευθύνη, πετιούνται στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση, δε διστάζει να ομολογήσει πως «λίγο τη νοιάζει»), δηλώνοντας πως αυτή μπορεί να δοθεί στο πλαίσιο εφαρμογής του νέου νόμου για τους συνεταιρισμούς.

Ομως, ο νέος νόμος, που προβλέπει την διάλυση των 6.500 περίπου συνεταιρισμών, (πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων) και τη συγχώνευσή τους σε 200-300 περίπου, κάθε άλλο παρά υπέρ των μικρομεσαίων αγροτών θα λειτουργήσει. Στόχος είναι να μεταβληθούν οι συνεταιρισμοί σε αποκλειστικό «φέουδο» των μεγαλοαγροτών - επιχειρηματιών, ενώ όσοι μικρομεσαίοι αγρότες ενταχθούν δεν θα παραμείνουν για πολύ, καθώς τα δικά τους συμφέροντα θα έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μεγαλοαγροτών - επιχειρηματιών (εμπόρων, μεταποιητών κ.ά.).

Αυτό φαίνεται και από τα όσα προβλέπονται για το συνεταιριστικό κεφάλαιο που απαιτείται για τη δημιουργία των νέων συνεταιρισμών και ορίζεται πως για έναν αγροτικό συνεταιρισμό δεν μπορεί να είναι μικρότερο από 30.000 ευρώ και αντίστοιχα για τις Αγροτικές Εταιρικές Συμπράξεις το μετοχικό κεφάλαιο δεν μπορεί να είναι μικρότερο από 100.000 ευρώ. Τα ποσά αυτά δείχνουν ότι επιχειρείται να γίνουν συνεταιρισμοί και συμπράξεις μεγαλοαγροτών και επιχειρηματιών, ενώ οι μικροί και φτωχοί αγρότες αποκλείονται.

Πρόκειται για νόμο που εντάσσεται στη συνολική αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται και εξυπηρετεί την πολιτική της ΕΕ και των μονοπωλίων και, μέσω αυτού, γίνονται οι ανάλογες προσαρμογές ενόψει της αναθεώρησης της νέας ΚΑΠ για μετά το 2013, που θα είναι σε ακόμα πιο αρνητική κατεύθυνση. Η εφαρμογή του θα σημάνει ακόμα μεγαλύτερο πλήγμα και για τους μικρομεσαίους αγρότες και για τους εργαζόμενους στις συνεταιριστικές οργανώσεις, καθώς οι πρώτοι θα οδηγηθούν σε βίαιο ξεκλήρισμα και τη γη τους θα τη συγκεντρώσουν λίγοι μεγαλοεπιχειρηματίες αγρότες - καπιταλιστές και οι δεύτεροι θα σπρωχτούν μαζικά στην ανεργία και σε ξεχαρβάλωμα των εργασιακών τους σχέσεων.

Για να δικαιολογήσουν την ολέθρια αυτή πολιτική, οι κυβερνήσεις και όσοι τη στηρίζουν, επικαλούνται το γεγονός ότι οι υπάρχοντες συνεταιρισμοί είναι καταρρακωμένοι και χρεοκοπημένοι. Δε λένε, όμως, ότι η υποβάθμιση και η χρεοκοπία οφείλονται στην καταστροφική πολιτική που εφάρμοσαν εδώ και πολλά χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των εμποροβιομηχάνων, του μεγάλου κεφαλαίου.

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής βρίσκεται η πρόταση και η πάλη της ΠΑΣΥ για μια άλλη αγροτική πολιτική, κόντρα στους κανονισμούς της ΚΑΠ, για ανάπτυξη του αγροτικού τομέα που θα ανταποκρίνεται στις διατροφικές ανάγκες του λαού μας, με τρόφιμα ποιοτικά, υγιεινά και φθηνά. Μια ανάπτυξη που θα προχωρήσει μέσα από τις καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις και τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, οι οποίοι ουδεμία σχέση θα έχουν με τους τωρινούς, θα προστατεύει την παραγωγή και το εισόδημα της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η ανατροπή των συσχετισμών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, για την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας.

Αντιμέτωποι με τις κερδοσκοπικές μεθοδεύσεις των μεγαλεμπόρων και μεταποιητών βρίσκονται οι παραγωγοί βερίκοκων. Οι τιμές είναι μειωμένες κατά 30% με 50% σε σύγκριση με πέρυσι, ενώ μεγάλο μέρος της παραγωγής μένει απούλητο στα χωράφια και κινδυνεύει να σαπίσει εκεί. Το όλο πρόβλημα απαιτεί άμεση λύση σε όφελος των παραγωγών και συσκέψεις για το θεαθήναι που γίνονται στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα επί της ουσίας πέρα από τη δημιουργία φτηνών επικοινωνιακών εντυπώσεων.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στο Αργος και την Κορινθία, που είναι το 70% περίπου της παραγωγής και ακολουθούν περιοχές όπως: Πιερία, Ημαθία, Πέλλα, Λάρισα, Μαγνησία, και Χαλκιδική. Οι μεγαλέμποροι επικαλούνται μεγάλη αύξηση της παραγωγής και έλλειψη ζήτησης στις αγορές του εσωτερικού και του εξωτερικού, προκειμένου να αγοράσουν την παραγωγή σε εξευτελιστικές τιμές. Οι παραγωγοί βρίσκονται σε απόγνωση, αφού βλέπουν την παραγωγή τους να κινδυνεύει άμεσα να σαπίσει στα χωράφια και εκβιάζονται να πουλήσουν σε τιμές κάτω και από το κόστος παραγωγής. Πολλοί παραγωγοί έχουν φτάσει σε σημείο να σκέφτονται να ξεριζώσουν τα δέντρα τους, αφού προκοπή δε βλέπουν ούτε και από αυτήν την καλλιέργεια. Μπροστά στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, στην Πιερία γίνονται προσπάθειες από εθελοντές για απευθείας πώληση των βερίκοκων από τους παραγωγούς στους καταναλωτές, αλλά και τέτοιου είδους πρωτοβουλίες δεν μπορούν να λύσουν το συνολικό πρόβλημα που υπάρχει. Αλλωστε, υπάρχει και το παράδειγμα με το λεγόμενο «κίνημα της πατάτας», όπου συνεχίζονται σε κάποιες περιοχές οι διανομές, αλλά η τιμή παραγωγού στην πατάτα έπεσε κατά 30% με 40% σε σύγκριση με πέρυσι και οι πατατοπαραγωγοί της Πελοποννήσου που πρώτοι έβγαλαν παραγωγή φέτος βρίσκονται και αυτοί σε απόγνωση λόγω των εξευτελιστικών τιμών.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι μικρομεσαίοι αγρότες πρέπει να αντιδράσουν αγωνιστικά και συντονισμένα και να απαιτήσουν το δίκιο τους. Γιατί, αν περιμένουν από τη νέα κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ να τους λύσει τα προβλήματα, «ζήτω που καήκανε»... Η αγροτιά στενάζει εξαιτίας της πολιτικής της ΕΕ, της ΚΑΠ, του ΔΝΤ, του μνημονίου, που στηρίζει τους καπιταλιστές - επιχειρηματίες και τα μονοπώλια. Οι φτωχομεσαίοι αγρότες πετιούνται εκτός αγροτικής παραγωγής, αφού οι τιμές παραγωγού κατρακυλούν, η παραγωγή μένει απούλητη και το κόστος παραγωγής όλο και αυξάνεται. Και στην περίπτωση των βερίκοκων, οι παραγωγοί καλούνται να αγωνιστούν και να πιέσουν, ώστε να ληφθούν άμεσα μέτρα: Για εγγυημένες τιμές παραγωγού και επιδοτήσεις που θα διασφαλίζουν βιώσιμο εισόδημα. Για μείωση του κόστους παραγωγής. Για προστασία της εγχώριας παραγωγής από τις αθρόες εισαγωγές. Δυστυχώς, σ' αυτό το σάπιο σύστημα οι φτωχομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι δεν έχουν ελπίδα και σωτηρία, αφού τους ξεκληρίζει σε όφελος των καπιταλιστών - επιχειρηματιών και των μονοπωλίων. Γι' αυτό, πρέπει να παλέψουν σε κοινό μέτωπο πάλης για την εφαρμογή της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας όπως προτείνει το ΚΚΕ.