Παρότι μιλάνε πια για κρίση που αγκαλιάζει την παγκόσμια οικονομία, αποφεύγουν να την πουν με το όνομά της, καπιταλιστική, καθώς κάτι τέτοιο ξυπνά και ανάλογα ταξικά ανακλαστικά.

Μιλάνε, όμως, πια καθαρά για την επιδίωξη του κάθε καπιταλιστή να γίνει πιο ανταγωνιστικός, στόχος για τον οποίο ακουμπά στην κυβέρνηση της χώρας που εδρεύει ακόμα κι αν αυτή είναι «σοσιαλιστική», όπως στη Γαλλία, για να μπορέσει να τσακίσει τους εργάτες.

Το διά ταύτα όλων των αναλύσεών τους είναι ένα τσουνάμι μέτρων για το πέρασμα των οποίων συστρατεύεται το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν το κεφάλαιο.

Οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» είναι ήδη παρελθόν. Ο κανόνας είναι μόνο ένας: Οσοι περισσεύουν ας πεθάνουν...

Ροκανίζοντας το χρόνο η ελληνική κυβέρνηση ελπίζει - ίσως - ότι θα φύγουν διακοπές οι πολλοί και θα 'χει λίγες αντιδράσεις; Ποντάρει, πάντως στους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές, όπως και στα κόμματα που τη στηρίζουν για να επιβάλει το νέο πακέτο μέτρων τόνωσης της ανταγωνιστικότητας.

Για τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων, που έτσι κι αλλιώς δεν κάνει διακοπές, ο χρόνος τρέχει. Δεν έχει να περιμένει το Σεπτέμβρη για να διαπιστώσει ότι είναι απλήρωτο το ρεύμα, ότι η σύνταξη δεν φτάνει ούτε για τα φάρμακα, ότι τα παιδιά θα πάνε σχολείο με λιγότερα εφόδια κι ότι όποιος αρρωστήσει πρέπει να ανάβει μεγάλη λαμπάδα για να 'χει έστω και ψεύτικη ελπίδα να ζήσει.

Την ανταγωνιστικότητα επικαλέστηκε και ο Μπαρόζο. Η ΕΕ τη διακηρύσσει ως κεντρικό στόχο τα τελευταία 20 χρόνια. Και κάθε βήμα προς αυτήν οδηγεί προς τα κάτω την εργατική τάξη. Οι μεταρρυθμίσεις στις οποίες επικεντρώνουν αυτήν την περίοδο υπηρετούν αυτόν το στόχο. Και οι πολιτικές που εφαρμόζονται υπηρετούν επίσης αυτόν το στόχο.

Η εργατική τάξη πρέπει να κλείνει τα αυτιά στον όρο ανταγωνιστικότητα και σε καθέναν που τον χρησιμοποιεί, εμφανιζόμενος ότι διαθέτει μια καλύτερη συνταγή για την επίτευξή της.

Για να 'ναι ανταγωνιστικός ο καπιταλιστής θέλει όλο και πιο φτηνούς εργάτες. Ομως η δουλειά των εργατών και ο αγώνας τους, έχει κάνει δυνατό να βελτιώνεται το επίπεδο ζωής τους στο πέρασμα των χρόνων. Ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών οδηγεί αυτό το επίπεδο ζωής όλο και πιο κάτω. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Οσοι προσπαθούν να βάλουν μυαλό στους καπιταλιστές, λέγοντας πως οι πολιτικές λιτότητας περιορίζουν τη ζήτηση, συσκοτίζουν το πρόβλημα, παίζουν στο γήπεδο της ανταγωνιστικότητας .

Οι καπιταλιστές καίγονται για το κέρδος. Για το άρπαγμα μεγαλύτερης υπεραξίας. Οι περικοπές στους μισθούς αυτό κάνουν.

Για το εργατικό κίνημα ακόμα και τώρα με αρνητικούς συσχετισμούς είναι μονόδρομος η επιμονή στην οργάνωση της πάλης, έτσι που τελικά να χάσουν οι καπιταλιστές.

Με κάθε τρόπο πρέπει να ανατρέπεται η ιδεολογική κυριαρχία εκείνων που λένε ότι προϋπόθεση είναι να υπάρχει πίτα για να φάνε όλοι.

Η πίτα των κερδών δεν μοιράζεται στους εργάτες.

Οι εργάτες μπορούν να ελπίζουν μόνο στο να πετάξουν από το τραπέζι τους καπιταλιστές.

Καπιταλιστές κι εργάτες δεν «είμαστε στο ίδιο καράβι», όπως ισχυρίστηκε χτες ο Μπαρόζο.

Ασχετο: Σοκ, λένε, για τον ελληνικό αθλητισμό από τις τελευταίες εξελίξεις. Και για να γίνει καθαρό ποιο είναι το σοκ, πρότειναν στην κοπέλα που αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, γιατί είχε πρόβλημα με τους Αφρικανούς, να κάνει μήνυση για διαφυγόντα κέρδη. Σωστοί, έχουν πλήρη επίγνωση για το περιεχόμενο του «ολυμπιακού πνεύματος»...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ολοκληρωτικό κυβερνητικό χτύπημα σε συντάξεις - επιδόματα - εφάπαξ - υγεία

ΕΘΝΟΣ: Καταιγίδα μέτρων μέχρι τον Σεπτέμβρη

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Περικοπές 5,1 δισ. ευρώ σε συντάξεις και επιδόματα

ΤΑ ΝΕΑ: Προτάσεις σοκ για συντάξεις και επιδόματα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Στην πρέσα οι συντάξεις

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Πιο κάτω οι συντάξεις

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Οδυνηρό πακέτο

Η ΑΥΓΗ: Αλμα στο κενό από την κυβερνητική τρόικα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Οι τρείς κρίσιμες συναντήσεις

ΑΥΡΙΑΝΗ: Ερχονται 190.000 νέα λουκέτα

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Δάνεια σχέδιο - ανάσα

Ο ΛΟΓΟΣ: Μετεξεταστέοι για τον Σεπτέμβρη

«"Πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι ότι οι μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις που μπορούσαν να (...) να είναι μέχρι και συζητήσιμες πριν από 4 - 5 χρόνια, σήμερα φαίνονται εξωπραγματικές". Αυτό δήλωσε, τις προάλλες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (...) Τι θεωρεί «μαξιμαλισμό» η κυβέρνηση; Το αίτημα να έχουν δουλειά όλοι οι εργαζόμενοι (...) Να αμείβονται οι εργαζόμενοι με αξιοπρεπείς μισθούς (...) Να μην επιβληθεί η εκ περιτροπής εργασία (...) από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας κρίνει τα αιτήματα των απεργών (...) σε συνθήκες κρίσης, η κυβέρνηση στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο είναι εδώ για να διασφαλίσει ότι θα προχωρήσουν ταχύτατα και ανεμπόδιστα τα μέτρα που φτηναίνουν τον εργαζόμενο και τα οποία έχουν προαποφασιστεί εδώ και χρόνια στα κονκλάβια της ΕΕ.

(...) Σε συνθήκες ταξικού πολέμου, οι διεκδικήσεις των εργατών δεν ήταν ποτέ συζητήσιμες, εκτός αν προέρχονταν από τις συνδικαλιστικές εκείνες πλειοψηφίες που ήταν διαχρονικά το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και της εργοδοσίας στο κίνημα. Δηλαδή, διεκδικήσεις που βόλευαν τα αφεντικά για να χειραγωγούν και να υπερεκμεταλλεύονται. Εδώ βρίσκεται η ουσία. Στην προσπάθεια της εργοδοσίας, των πολιτικών και συνδικαλιστικών της εκπροσώπων να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους και το λαό, να ρίξουν ακόμα πιο κάτω τον πήχη των διεκδικήσεων, καλλιεργώντας την δηλητηριώδη πεποίθηση ότι είναι "μαξιμαλισμός" να θέλεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια, την εποχή που η κοινωνική και τεχνολογική εξέλιξη δημιουργούν προϋποθέσεις για πραγματική λαϊκή ευημερία. Ποιος την εμποδίζει; Το γεγονός ότι η τάξη του Μάνεση έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και ασκεί διαχείριση με τα κόμματά της. Εκεί πάνω πρέπει να προβληματιστεί ο λαός. Να δράσει για την ανατροπή τους, με στόχους πάλης που απαντούν στο ρεαλισμό των σύγχρονων αναγκών του» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)