Μόνο νέα βάσανα θα συνεπάγεται για τους εργαζόμενους η ανάκαμψη την οποία προσμένουν με αγωνία όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και φυσικά το μεγάλο κεφάλαιο. Με κάθε ευκαιρία, οι μεγαλοεπιχειρηματίες επισημαίνουν ρητά ότι για... να επιστρέψει η ανάπτυξη πρέπει να σμπαραλιαστούν όσες εργατικές κατακτήσεις και λαϊκά δικαιώματα έχουν ακόμα σωθεί.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον «Επενδυτή» ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας και Κεντρικής Ελλάδας, Ευριπίδης Δοντάς, εκτιμά πως ο πιο σημαντικός λόγος για τη «φθίνουσα πορεία της ελληνικής βιομηχανίας» είναι «η έλλειψη ανταγωνιστικότητας». Καταδικάζει την αύξηση του «μέσου κόστους εργασίας» και των εργοδοτικών εισφορών και στο ερώτημα «τι άλλαξε και, ενώ κάποτε υπήρχε ανάπτυξη, σήμερα δεν υπάρχει;» απαντά: «Η έννοια της παραγωγικότητας και η αμοιβή εκ του αποτελέσματος. Ησουν παραγωγικός; Λάμβανες μπόνους παραγωγικότητας. Το μοντέλο αυτό άλλαξε. Αυξήσαμε τους μισθούς, ανεβάσαμε τα συνολικά κόστη, χωρίς αυτό να έχει στόχο την παραγωγικότητα. Εξαλείψαμε ένα μοντέλο που η Γερμανία το είχε και εξακολουθεί να το έχει, γι' αυτό και έχει τη μικρότερη δυνατή κρίση στην παγκόσμια αγορά. Αν είχαμε εφαρμόσει το μοντέλο όπου κρίνεται κάποιος από την παραγωγικότητα για την αμοιβή του, τότε δε θα είχαμε φτάσει ως εδώ»... Μάλιστα, στη συνέχεια ζητά «μείωση του κόστους εργασίας περίπου 30 - 35%» και «μείωση των ασφαλιστικών εισφορών από 52% που είναι σήμερα κάτω του 28%, που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ».

Τι λέει ουσιαστικά ο μεγαλοεπιχειρηματίας; Οτι η αμοιβή του εργάτη πρέπει να χάσει κάθε σχέση που έχει με το ύψος όλων των σύγχρονων πραγματικών του αναγκών να μπορεί να ζει και να δουλεύει, δηλαδή να μειωθεί ακόμη πιο δραστικά η τιμή της εργατικής του δύναμης και να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με την ανταγωνιστικότητα κάθε εταιρείας, δηλαδή με την απαίτηση για ολοένα και μεγαλύτερη κερδοφορία. Δε θα υπάρχει καμιά προστασία γι' αυτόν, κανένα όριο στην εκμετάλλευση των εργαζομένων από τον επιχειρηματία - αυτό ζητά το μεγάλο κεφάλαιο. Θεσμικές κατακτήσεις και δικαιώματα, όπως ο κατώτατος μισθός, οι Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που θέτουν τον οποιονδήποτε «περιορισμό» στον εργοδότη, οι εργοδοτικές εισφορές για συντάξεις, για παροχές υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας κ.λπ., είναι εμπόδια για την «ανταγωνιστικότητα» που πρέπει να εξαλειφθούν και γι' αυτό μπαίνουν στο στόχαστρο κυβέρνησης - τρόικας - ΕΕ. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιοι θεσμοί έχουν εξαλειφθεί πολύ πριν την κρίση σε άλλες χώρες, ορισμένες από τις οποίες μάλιστα αποτελούν... «πρότυπα ανάπτυξης» για επιχειρηματίες όπως ο παραπάνω. Ο οποίος - σημειωτέον - σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε τον περασμένο Μάρτη είχε υπογραμμίσει: «Η "ισορροπία" για την ελληνική οικονομία, με τα δεδομένα του ΑΕΠ και των εξαγωγών, επέρχεται με τη μείωση των πραγματικών μισθών στα 300 ευρώ»..!

Αυτή είναι η ανάκαμψη για την οποία ζητούν απ' τους εργάτες υπομονή, θυσίες, συστράτευση: Η απόλυτη σκλαβιά, η δουλειά με μισθούς, ωράρια, μέτρα Υγιεινής κ.τ.λ., τα οποία θα υπάρχουν αν και όπως το επιτρέπει η κερδοφορία του εργοδότη, δηλαδή ουσιαστικά θα είναι ανύπαρκτα.

Αλλά ακόμα και με μισθούς 100 και 200 ευρώ να δεχτούν να δουλεύουν, δεν αποφεύγονται τα «λουκέτα», δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία, δεν εξαλείφονται οι κρίσεις που είναι συνυφασμένες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες που δέχτηκαν να μειωθούν οι μισθοί τους δεν άργησαν να χάσουν και τη δουλειά τους (παρά τις αντίθετες υποσχέσεις), ακριβώς επειδή δεν είναι οι «υψηλοί μισθοί» που γέννησαν την κρίση αλλά το ίδιο το κυνήγι της «ανταγωνιστικότητας», η ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το γρήγορο και εύκολο κέρδος που αναζητά το μεγάλο κεφάλαιο και όταν δε βρίσκει καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις.

Για τους εργάτες είναι αδιέξοδη και η μοιρολατρία και η υποταγή στις αξιώσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών. Δε θα βάλουν έτσι φρένο στην εξαθλίωσή τους. Το αντίθετο. Για να προστατεύσουν τους ίδιους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους από μια εφιαλτική ζωή πρέπει να οργανωθούν ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου μέχρι να την ανατρέψουν, γιατί τη δική τους ζωή δεν τη λογαριάζει κι ούτε θα τη λογαριάσει ποτέ ως δικαίωμα. Θα τη βλέπει πάντα σαν «κόστος» που πρέπει να «κοπεί».

«...Το κεφάλαιο, όμως, που έχει τόσο "σοβαρούς λόγους" ν' αρνιέται τα βάσανα της εργατικής γενιάς που το περιβάλλει σήμερα, καθορίζεται τόσο λίγο στην πραχτική κίνησή του από την προοπτική του μελλοντικού σαπίσματος της ανθρωπότητας, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση από το ασυγκράτητο ξεκλήρισμα του πληθυσμού, όσο και από την ενδεχόμενη πτώση της Γης πάνω στον Ηλιο... Γι' αυτό το λόγο το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει. Στην κατηγορία για σωματικό και πνευματικό μαρασμό, για πρόωρο θάνατο και για το μαρτύριο της υπερβολικής εργασίας, απαντάει: Μήπως θα 'πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;» (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τ. 1ος, σελ. 282 - 283).