Να, λοιπόν, που για άλλη μια φορά το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γαλλία γίνεται αντικείμενο των αστικών ΜΜΕ στην Ελλάδα αλλά και στην ΕΕ, με υπερπροβολή ενός κυρίως στοιχείου, της ανόδου του εθνικιστικού κόμματος της Λε Πεν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Και στις εκλογές του 2002, στο δεύτερο γύρο αναμετρήθηκαν ο «δεξιός» Σιράκ με τον «ακροδεξιό» Λε Πεν (πατέρας της νυν υποψήφιας), αφού ο υποψήφιος της «κεντροαριστεράς», σοσιαλδημοκράτης Ζοσπέν, ήρθε τρίτος. Ετσι, όλοι μαζί - κομμουνιστές, πράσινοι, «σοσιαλδημοκράτες», δηλαδή η «κεντροαριστερά», αφού όλοι μαζί είχαν υποψήφιο τον Ζοσπέν - πανικοβλημένοι, ψήφισαν όλοι τον Σιράκ για να μην εκλεγεί ο «ακροδεξιός» Λε Πεν...

Και στις δύο περιπτώσεις φούντωναν τον κίνδυνο του φασισμού που οι ίδιοι οι αστοί και τα κόμματά τους εξέθρεφαν και εκτρέφουν, ιδιαίτερα οι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι ενίσχυαν το κόμμα του Λε Πεν. «Παλιά τους τέχνη κόσκινο», αφού και στις 10ετίες 1920 - 1930, οι σοσιαλδημοκράτες ανέβασαν τον Χίτλερ στην κυβέρνηση (βλέπε άρθρο του «Ριζοσπάστη» 27/11/2011 και ένθετο Ιστορίας 21/8/2011). Η σοσιαλδημοκρατία, έμπειρη σε τέτοιες αποστολές, επαναλαμβάνει την ίδια ιστορία. Ετσι, στις εκλογές στη Γαλλία ο Μιτεράν είχε διαπιστώσει ότι ο Λε Πεν μπορούσε να «τραβάει» ψήφους από το κόμμα του Σιράκ. Και τον στήριξε. Ενώ η «Δεξιά», διαπιστώνοντας ότι ο Λε Πεν «τραβούσε» ψηφοφόρους από το Γαλλικό ΚΚ (ανθρώπους απογοητευμένους από την πολιτική του), εξίσου ενθάρρυνε τον Λε Πεν. Και στις 500 υπογραφές που χρειάζεται να συγκεντρώσει κανείς, για να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Γαλλίας, σ' αυτές του Λε Πεν βρέθηκαν και σοσιαλιστών! Εγινε καταγγελία του Λαζουανί, υποψήφιου Προέδρου Γαλλίας το 1990, στελέχους του ΓΚΚ, ο οποίος είπε ότι το κόμμα του Λε Πεν το δημιούργησε και το ενίσχυσε ποικιλοτρόπως (οικονομικά πρωτίστως) ο Φρανσουά Μιτεράν.

Αλλά και στην Ελλάδα δεν πάει πίσω το ΠΑΣΟΚ. Μετά τις εκλογές στη Γαλλία το 2002, στελέχη του ΠΑΣΟΚ διακήρυτταν πως εθνικιστική ακροδεξιά υπάρχει και στην Ελλάδα, υπάρχει ο Ελληνας Λε Πεν, εννοώντας τον Γ. Καρατζαφέρη. Μάλιστα, ο Κ. Λαλιώτης, σε συνέντευξή του στο «Εθνος», είπε πως υπάρχει στους κόλπους της ΝΔ, εκτρέφεται απ' αυτήν και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να εκφραστεί. Χάρηκαν, βεβαίως, και «έσπρωχναν» τον ΛΑ.Ο.Σ. γιατί έκοβε ψήφους από τη ΝΔ. Το είπαν ανοιχτά το 2002 στις τοπικές εκλογές, για την υπερνομαρχία της Αθήνας. Με τη στάση του το ΠΑΣΟΚ μετέτρεπε σε υπολογίσιμη δύναμη τον Γ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του. Ηταν μια πολύ συνειδητή επιλογή και ως «πείραμα» ωφέλιμο για το αστικό πολιτικό σύστημα. Τότε, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αναφωνούσε: «Τι το κόφτει το ΚΚΕ αν ενισχυθεί ο ΛΑ.Ο.Σ.;». Και για του λόγου το αληθές θυμίζουμε το εξής, ως παράδειγμα: Ο Απόστολος Κακλαμάνης στο ραδιοφωνικό σταθμό «Αλφα», αφού, για το ΚΚΕ, αναμάσησε τα περί «αριστερού ψάλτη» στη ΝΔ, την τετριμμένη προβοκάτσια, «το 'σκασε το μυστικό»: «Είναι απλό ότι η ΝΔ ασφαλώς ζημιώνεται από τον Καρατζαφέρη». Και στην ερώτηση του δημοσιογράφου «εσείς θέλετε να ζημιώνεται η ΝΔ από τον Καρατζαφέρη;», ο Απόστ. Κακλαμάνης είπε: «Γιατί όχι; Να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας;». Ισχυρό ΛΑ.Ο.Σ., λοιπόν, ήθελαν στο όνομα της φθοράς της ΝΔ, αλλά ως αντικομμουνιστική αιχμή. Η πείρα της Γαλλίας...

Ο Καρατζαφέρης, στις νομαρχιακές εκλογές του 2002, είχε στο ψηφοδέλτιό του τέσσερις «Χρυσαυγίτες».

Ο Γιώργος Παπανδρέου, επίσης σε συνέντευξή του στο «Βήμα», στις 13/4/2010, και σε ερώτηση αν «υπάρχει φλερτ με τον ΛΑ.Ο.Σ.», απάντησε: «...Το γεγονός ότι οποιοδήποτε κοινοβουλευτικό κόμμα, ακόμη και ο ΛΑ.Ο.Σ., αντιλαμβάνεται ορισμένες πτυχές της πραγματικότητας και αποφασίζει να στηρίξει έστω και λίγες από τις μεγάλες προσπάθειες που γίνονται για να γυρίσει η χώρα σελίδα είναι θετικό για τη χώρα και τους πολίτες».

Ο δε Θ. Πάγκαλος, επίσης σε συνέντευξή του, είχε πει: «Ο Γιώργος ο Καρατζαφέρης είναι παλιός μου γνωστός... Ναι, είμαστε φίλοι».

Και τον έβαλαν και στη συγκυβέρνηση υπό τον Παπαδήμο.

Τώρα προάγουν τη «Χρυσή Αυγή». Φαίνεται πως ο ΛΑ.Ο.Σ. έκανε όση βρώμικη προβοκατόρικη αντικομμουνιστική δουλειά έκανε για την αστική τάξη, τώρα ψάχνουν άλλον. Η «Χρυσή Αυγή» είναι αντικομμουνιστική δύναμη, συμμετέχει στις προβοκάτσιες κρατικών - παρακρατικών μηχανισμών, δυνάμεων σεκιούριτι, ενάντια στο οργανωμένο εργατικό κίνημα μέσω διαφόρων ομάδων, φασιστικών, τραμπούκων των γηπέδων και της νύχτας, ενώ η ίδια εμφανίζεται ως στρατιωτικού τύπου οργάνωση ιδεολογικών και πολιτικών απογόνων του ναζισμού και του φασισμού. Το έχουν δείξει δημόσια με τους χιτλερικούς χαιρετισμούς (π.χ. Μιχαλολιάκος στην πρώτη του εμφάνιση στο Δήμο της Αθήνας) αλλά και δημόσια σε άλλες περιπτώσεις. Σπέρνει το μίσος ανάμεσα σε τμήματα των εργαζομένων αναγορεύοντας εχθρό τον εργάτη που έχει άλλο χρώμα και άλλη θρησκεία και όχι το κεφάλαιο, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας και χρώματος. Σαν τη θεωρία της «αρίας φυλής» του Χίτλερ. Πίσω από τα λαϊκιστικά συνθήματα ενάντια στο σάπιο πολιτικό σύστημα, στους τοκογλύφους κ.λπ., κρύβουν το μίσος τους για το εργατικό - λαϊκό κίνημα.