ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στα μέτρα του...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Η φύση των Ελλήνων ήταν και είναι το αμύνεσθαι ενάντια στο σκοταδισμό και τη δουλεία. Οι Ελληνες πήγαν κόντρα σε μια ολόκληρη αυτοκρατορία και σε όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις και τα κατάφεραν. Λίγες γενιές Ελλήνων αργότερα, η ακριβοπληρωμένη με το αίμα των προγόνων μας εθνική κυριαρχία βρίσκεται σε κίνδυνο και οι απόγονοι των ηρώων του '21 καλούμαστε σε έναν άλλον αγώνα. Εναν αγώνα εθνικής συνεννόησης, συστράτευσης και ομοψυχίας για να βγει η χώρα από την κρίση. Εχοντας διδαχτεί από το παρελθόν, πρέπει να αποφύγουμε τις ακρότητες και τις διχαστικές αντιπαραθέσεις που τόσο πολύ μας έχουν στοιχίσει. Καλούμαστε να αγωνιστούμε όλοι, με δράσεις ευθύνης και προοπτικής, προσηλωμένοι στις αρχές και αξίες του έθνους μας (...) Βρισκόμαστε στο "εμείς" και όχι στο "εγώ" σε μια κοινή πορεία, ώστε να οδηγήσουμε την πατρίδα στην πιο ασφαλή έξοδο από την παγκόσμια οικονομική κρίση».

Πρόκειται για αποσπάσματα του μηνύματος του Γ. Καρατζαφέρη για την επέτειο της 25ης Μάρτη, όπου ερμηνεύει όπως τον βολεύει και την τάξη που υπηρετεί το περιεχόμενο των αγώνων του λαού, για να καταλήξει σε εξίσου βολικά για τους ίδιους συμπεράσματα και προτροπές. Ο λαός πάλεψε πολλές φορές για το δίκιο του, την ελευθερία του, το δικαίωμά του να διαφαντεύει ο ίδιος τη ζωή του. Απέναντί του πάντα δεν είχε μόνο τους κατακτητές, αλλά και τους κοτζαμπάσηδες. Αυτός ο αγώνας δεν έχει έως σήμερα δικαιωθεί και δε θα δικαιωθεί με «συναίνεση» και «ομοψυχία», για να αυγαταίνουν τα κέρδη αυτών που του έχουν «κατσικωθεί» στο σβέρκο. Ούτε με διαπλοκή με ιμπεριαλιστές συμμάχους των αστών όπως προτρέπει και ενισχύει ο ΛΑ.Ο.Σ. Θα δικαιωθεί με αγώνα για να αποτινάξει τα παράσιτα που του ρουφούν το αίμα και όσους πολιτικά τα εκφράζουν. Σ' αυτό τον αγώνα το «εμείς» αναφέρεται αποκλειστικά στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα απ' τη μια και στην άρχουσα τάξη απ' την άλλη.

Μην τυχόν θιχτεί το σύστημα

«Είναι η ώρα των μεγάλων αλλαγών στην Ευρώπη, της μεγάλης στροφής στην οικονομική πολιτική και των μαζικών ενωτικών κοινωνικών αγώνων για την αποτροπή των κυβερνητικών μέτρων» αναφέρεται σε μια ανακοίνωση του ΣΥΝ για τις εξελίξεις στην οικονομία και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού. Και σε μια δεύτερη προσάπτει στον Γ. Παπανδρέου «αντιφατικές δηλώσεις και χωρίς την παραμικρή διάθεση αμφισβήτησης της πρωτοκαθεδρίας των αγορών και του σημερινού νεοφιλελεύθερου πλαισίου της ΕΕ».

Οι μεγάλες αλλαγές και η μεγάλη στροφή που οραματίζεται ο ΣΥΝ είναι «εντός και επί τα αυτά» του συστήματος και του ευρωενωσιακού ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος. Εμμέσως το ομολογεί και ο ίδιος όταν προσάπτει στον Γ. Παπανδρέου την κατηγορία ότι «δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία των αγορών». Οχι τις αγορές, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Αλλά την πρωτοκαθεδρία. Υποδεικνύοντας ότι μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός όπου την πρωτοκαθεδρία θα έχουν οι άνθρωποι του μόχθου και οι ανάγκες τους και όχι τα δικά του συμφέροντα. Μόνο που την «πρωτοκαθεδρία» του το κεφάλαιο την θεμελιώνει στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Και εξ όσων αντιλαμβανόμαστε ο ΣΥΝ δεν προτείνει να του αφαιρεθούν, να γίνουν κτήμα του λαού, να τα κινεί προς όφελός του και να απολαμβάνει ο ίδιος τον πλούτο που παράγεται.

Να σπάσουν οι αλυσίδες των μονοπωλίων

«To 77% της αγοράς τροφίμων στα 27 κράτη - μέλη της ΕΕ ελέγχεται από μόλις 15 εμπορικές αλυσίδες», αναφέρεται σε έγγραφο - «γνώμη» της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, αναφορικά με την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής το 2013.

Η υπαλληλική γραφειοκρατία των Βρυξελλών, φυσικά, και δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα, τη διόγκωση των μονοπωλίων δηλαδή, τα αμύθητα κέρδη που αυτά αποκομίζουν, σε βάρος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Στο έγγραφο, αμφισβητείται ακόμη, η ικανότητα του υφιστάμενου «αντιμονοπωλιακού» νομικού πλαισίου, να εμποδίσει τις εναρμονισμένες πρακτικές των καρτέλ και καλεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να θεσπίσει ένα νέο, πιο αυστηρό πλαίσιο, με τη συμμετοχή των παραγωγών στη διαδικασία ελέγχου της «ελεύθερης» αγοράς.

Το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, θα μπορούσαν να... προσθέσουν το «λιθαράκι» τους στην παραπάνω προσπάθεια. Βασική αρχή τους είναι, άλλωστε, η «ριζική αναθεώρηση» της ΚΑΠ προς όφελος του μικρού αγρότη και των εργαζομένων - καταναλωτών, καθώς και η «πάταξη των καρτέλ». Θέσεις, δηλαδή, που στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να ενισχύουν τα μονοπώλια, τόσο στο διατροφικό όσο και σε κάθε άλλο τομέα της οικονομίας. Μόνο που δεν εξηγούν, πώς γίνεται κάθε «αντιμονοπωλιακό» νομικό πλαίσιο που θεσπίζεται, να κρίνεται στη συνέχεια ως ανεπαρκές και να αντικαθίσταται στη συνέχεια από κάποιο άλλο, δήθεν πιο αυστηρό, αλλά στο μεταξύ τα μονοπώλια να ενισχύονται ολοένα και περισσότερο.

Η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι ο μοναδικός νόμος που μπορεί να βάλει φραγμό στην ασυδοσία των μονοπωλίων, είναι το δίκιο του εργάτη, του φτωχού αγρότη και του αυτοαπασχολούμενου. Η συμμαχία δηλαδή των εκμεταλλευόμενων, σε ένα ευρύ κοινωνικο - πολιτικό μέτωπο, που όχι μόνο θα αμφισβητεί σήμερα την εξουσία των μονοπωλίων και θα αμύνεται απέναντι στην αρπακτικότητά τους, αλλά θα μπορεί να βάζει τα θεμέλια για την κοινωνικοποίησή τους.

Για την ανασύνταξη του κινήματος

Το 34ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ που τέλειωσε την προηγούμενη Κυριακή, όπως ήταν αναμενόμενο, επιβεβαίωσε με τον πιο επίσημο τρόπο τη στρατηγική της πλειοψηφίας. Μια στρατηγική που χρόνια τώρα θυσιάζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, στηρίζει την επίθεση κυβέρνησης και πλουτοκρατίας. Τα χειροκροτήματα των στελεχών - εκπροσώπων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν το «πράσινο φως» εκ μέρους του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού να προωθήσουν τάχιστα τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, να τσακίσουν τα εργατικά δικαιώματα, να τσαλαπατήσουν τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες. Ηταν δήλωση νομιμοφροσύνης και στήριξης στη στρατηγική της ΕΕ και των μονοπωλίων για έξοδο από την καπιταλιστική κρίση σε βάρος των εργατικών λαϊκών οικογενειών.

Γι' αυτό από τη σκοπιά της εργατικής τάξης γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη, να καταποντιστεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, να τσακιστεί η στρατηγική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα σε όφελος των ταξικών συνδικάτων, να πεταχτεί στα αζήτητα ο τύπος του συνδικαλιστή - εντολοδόχου του κεφαλαίου. Να γίνει ακόμα πιο καθαρό, για τις πλατιές μάζες των εργαζομένων, ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τις θέσεις, την πρακτική της και τη στρατηγική που έχει χαράξει, στέκεται απέναντι από τα συμφέροντα της εργατιάς, υπονομεύει τους αγώνες της, δρα διαλυτικά και επικίνδυνα για την οργάνωση της ταξικής πάλης.

Σήμερα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανασύνταξη του κινήματος, η ποιοτική και ποσοτική ενίσχυσή του. Ανασύνταξη, που θα το φέρει στο ύψος των αναγκών, που θα το ισχυροποιήσει ιδεολογικά και πολιτικά απέναντι στην αστική τάξη, το κεφάλαιο και τους εντολοδόχους του. Η ισχυροποίηση των συνδικάτων, η μαζικοποίησή τους, το δέσιμό τους με πλατιές εργατικές μάζες στους χώρους δουλειάς και κατοικίας αποκτούν σήμερα επείγοντα χαρακτήρα. Η συσπείρωση νέων δυνάμεων και σωματείων στο ΠΑΜΕ, στον ταξικό πόλο, η δημιουργία νέων σωματείων, η συσπείρωση «σκόρπιων» δυνάμεων σε κλαδικά σωματεία είναι καθήκον που δεν παίρνει την παραμικρή αναβολή. Ο προσανατολισμός στην εργαζόμενη νεολαία, στις εργαζόμενες γυναίκες, στους μετανάστες, η δημιουργία δεσμών για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων τους, είναι ο δρόμος που μπορεί να οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα και τα ταξικά συνδικάτα σε πλατιές εργατικές μάζες που μέχρι σήμερα στέκονται έξω από την οργανωμένη ταξική πάλη. Οι αναπροσαρμογές στην οργάνωση και δράση με βάση τις αλλαγές που γίνονται στην παραγωγική δομή της χώρας και κατ' επέκταση στην εμφάνιση νέων τμημάτων συγκέντρωσης εργατικής δύναμης είναι στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Με σχέδιο και επιμονή από τις ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ.

Σε κάθε περίπτωση, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος περνάει μέσα από την ισχυροποίηση της εργατικής τάξης, ως μιας δύναμης που όχι μόνο θα αντιστέκεται στα αντεργατικά μέτρα, όχι μόνο θα δίνει τη μάχη για την ικανοποίηση των άμεσων αναγκών της, αλλά θα αρχίζει να κοιτάει πάνω απ' αυτά, τον ορίζοντα της δικής της εξουσίας, στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Που πιο αποφασιστικά θα μπαίνει στη μάχη, όχι μόνο για να περιορίσει τη χειροτέρευση της θέσης της, αλλά σε έναν πόλεμο, για να σπάσει οριστικά το φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσής της και τα ταξικά δεσμά της.