Νέες δηλώσεις επωνύμων καταφθάνουν στο «Ρ», με τις οποίες καταδικάζεται το νέο ιμπεριαλιστικό μακελειό κατά του λαού του Ιράκ. Παράγοντες της κοινωνικοπολιτικής ζωής του τόπου, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, ανώτατοι αξιωματικοί ε.α. κ.ά., ενώνουν τη φωνή τους με τις χιλιάδες των εργαζομένων, των μαθητών και των φοιτητών που συνεχίζουν να πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες ολόκληρης της χώρας, από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη, για να πουν ΟΧΙ στον άδικο πόλεμο των ΗΠΑ-Αγγλίας και των ανοιχτών και των συγκεκαλυμμένων συνοδοιπόρων τους. ΟΧΙ στη βαρβαρότητα, ΝΑΙ στην ειρήνη και στη ζωή.

«Το μυαλό του ανθρώπου σταματάει μπροστά σε αυτή τη θηριωδία. Τι να πεις γι' αυτούς που έχουν βάλει σκοπό να αιματοκυλήσουν έναν ολόκληρο λαό και δεν υπολογίζουν κανέναν για να επιτύχουν τα σχέδιά τους και να βάλουν στο χέρι τα πετρέλαια; Ομως, ας μην τρέφουμε αυταπάτες και για το ρόλο της Ευρώπης, που εμφανίζεται ως φιλειρηνική. Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ενωση μπροστά σε αυτό το έγκλημα; Οι Ευρωπαίοι κατέχουν τα πετρέλαια του Ιράκ, που οι Αμερικανοί θέλουν να τα πάρουν. Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τα συμφέροντα. Πιστεύω, όμως, ότι αυτό που κάνουν θα το πληρώσουν. Αυτό διδάσκει η ιστορία. Ομως, δεν ξέρω πόσο κόσμο θα έχουν καταστρέψει μέχρι τότε. Εμείς τι άλλο να κάνουμε από το να βγούμε στους δρόμους;».

«Τελικά o πόλεμος ήρθε. Ολη η Υδρόγειος αναστατώθηκε για τον αναίτιο, απρόκλητο και βρώμικο αυτόν πόλεμο και όμως το αυτί τους δεν ίδρωσε. Με περισσή αναλγησία, προκλητικότητα και αυταρέσκεια εμφανίζονται φτιασιδωμένοι στο γυαλί, για να μας πουν αδιάντροπα ότι δε θέλουν θύματα, και ότι είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη λευτεριά που αξίζει στον ιρακινό λαό και να προστατέψουν τις πετρελαιοπηγές του, γιατί ανήκουν σ' αυτόν και μόνο σ' αυτόν. Νομίζουν πως με τις ψευτιές και τη χονδροειδή προπαγάνδα ότι έτσι πείθουν, ότι τα κάνουν όλα για το καλό μας και αφού εμείς οι μη νοήμονες δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, μας το επιβάλλουν διά της βίας, διά των όπλων και κατόπιν εμείς, έστω και εκ των υστέρων, θα καταλάβουμε πόσο δίκιο είχαν οι αφέντες. Προσωπικά, είχα την αφέλεια μέχρι την τελευταία στιγμή, να πιστεύω ότι ο πόλεμος θα ματαιωνότανε ή έστω θα ανεβάλλετο κάτω από την πίεση της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Ομως ξεγελάστηκα, γιατί δεν είχα μετρήσει το αφιόνι του κέρδους, τη θηριώδη ψυχή της κλίκας που λυμαίνεται τον κόσμο, τα γαμψά νύχια των πετρελαιάδων, το άπληστο πειναλέο βλέμμα των δισεκατομμυριούχων και την έλλειψη αναστολών των διοικούντων.

Αυτοί οι διοικούντες που στις κατ' επίφαση δημοκρατίες μας, εκλέγονται από τους λαούς τους, για να τους βασανίζουν καθημερινά, με την ανέχεια, τη δυστυχία, το κυκλοφοριακό, τις ουρές, τη μόλυνση, την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση, το ρατσισμό πολιτών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Να κάνουν το άσπρο μαύρο και να λένε τη δουλικότητα και την υποταγή, εθνικά υπερήφανη πολιτική συνεπούς εκπλήρωσης των συμβατικών μας υποχρεώσεων.

Οι εισβολείς, αφού καταπάτησαν και έριξαν στα σκουπίδια τον ΟΗΕ, τον οποίο βέβαια χρησιμοποιούν μόνο όταν τους συμφέρει ή όταν είναι να τιμωρήσουν αδυνάτους, προχώρησαν στον εκδημοκρατισμό του ιρακινού λαού με βόμβες. Στη σκέψη και στη συμπεριφορά τους υπάρχει μόνο η υλική αντιμετώπιση της ζωής, γιατί δεν έχουν ζυμωθεί με τις πνευματικές πανανθρώπινες αξίες. Το πνεύμα στο βρώμικο αυτό πόλεμο κυριολεκτικά καταποντίστηκε. Βλέπουμε καθημερινά να εμφανίζονται και να μας συμβουλεύουν αυτά τα άτομα που έχουν αποξενωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο και να γίνονται απόβλητοι ασπάλακες των εργαστηρίων του πολέμου. Αυτά τα τέρατα βύθισαν και την Κύπρο μας στο αίμα και στη δυστυχία, ο ελληνικός λαός έχει ζήσει βαθιά μες στο πετσί του την αδικία και τη βαρβαρότητά τους.

Μην πιστέψουν όμως ότι θα ξεκαθαρίσουν εύκολα από τη λαίλαπα που έσπειραν. Αυτή τη φορά θα το πληρώσουν ακριβά, θα μας βρουν όλους μπροστά τους, παντού, στους δρόμους, στις πλατείες, στις πρεσβείες τους. Οπου ουρανός και γη, όπου δράση και εκδήλωση. Και ακόμη πιο χειρότερα γι' αυτούς σε λίγο θα μάθουν πως ο ιρακινός λαός δε θα τους υποδεχτεί σαν ελευθερωτές, όπως νομίζουν. Οι Ιρακινοί θα πολεμήσουν, για την πατρίδα τους, τις οικογένειές τους, για το δίκιο τους. Επρεπε να σεβαστούν τον Ιρακινό στρατιώτη, γιατί έμπειρος και σκληροτράχηλος είναι και στο τέλος - τέλος εκεί που τον φτάσανε δεν έχει να χάσει τίποτε, παρά μόνο τη δυστυχία του.

Ας λογαριάσουν από τώρα τι θα πουν στις μάνες των σκοτωμένων και αγνοούμενων στρατιωτών τους. Τι μπορούν, άλλωστε, να ψελλίσουν μέσα από το κέλυφος των αποβλήτων στο οποίο ζουν».

«Τι να κάτσω και τι να γράψω, όταν στην άκρη του μολυβιού μου στάζει αίμα. Θεατής και συνάμα συμμέτοχος μιας ακόμα τραγωδίας κομμένης και ραμμένης στο πνεύμα μιας ψεύτικης ζαχαρένιας παγκοσμιοποίησης, όπου μεταλλαγμένοι παραμυθάδες, σκεπάζουν τον ήλιο με σιδερένια πουλιά, τι να κάτσω και τι να γράψω; Καταδικάζω τον πόλεμο; Ε, και; Για ποιον; Εσένα που με διαβάζεις σε ξέρω. Κάθε φορά συναντιόμαστε στις μεγάλες πορείες. Τα φουσκωτά ανθρωπάκια και τους "πέρα βρέχει" αυτά τα αθώα τηλεκατευθυνόμενα παιχνιδάκια, τα επιτεύγματα μιας προηγμένης έρευνας made in USA, πώς τα σκουντάς; Τι να κάτσω και τι να γράψω, όταν στην άκρη του μολυβιού μου το δάκρυ γίνεται αίμα;».

«Μ' αυτόν τον πόλεμο φτάνουμε στο τέλος μιας διαδρομής που ξεκίνησε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποδεικνύεται, άλλη μια φορά, με τραγικό τρόπο, παρ' όλο που τα πρόσωπα που μετέχουν είναι φαιδρά, ότι η αστική δημοκρατία έχει φτάσει στο τέλος της. Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο οι εθνικοί θεσμοί της αστικής δημοκρατίας, όπως και οι παγκόσμιοι που έχει αυτή δημιουργήσει, δεν υπάρχουν πλέον. Υπάρχει ένα παγκόσμιο κενό εξουσίας της ίδιας της αστικής δημοκρατίας και αυτό το ομολογεί και μόνη της. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι τεράστιες σε όγκο κινητοποιήσεις στρέφονται αντικειμενικά ενάντιά της, παρ' όλο που πολύς κόσμος δεν το έχει ακόμα συνειδητοποιήσει. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή, η ανθρωπότητα είναι αντιμέτωπη με τη βαρβαρότητα, σε επίπεδο που δεν είχε αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στην ιστορία της. Η προσπάθεια που γίνεται για εξαγορά της συνείδησης του κόσμου, με δήθεν ανταλλάγματα, όπως ένα βιοτικό επίπεδο ή κάποια οφέλη ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων από τη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, δείχνει την ηθική σαπίλα, την οποία δε διστάζουν να τη διατυπώνουν με κυνικό τρόπο. Είναι αίσχος το ότι κυβερνήσεις, όπως η ελληνική, που δηλώνουν ότι είναι υπέρ της ειρήνης, διευκολύνουν αυτό το μακελειό και περιμένουν στην ουρά, για να πάρουν αργότερα την αμοιβή τους. Αν συνειδητοποιήσουμε μαζικά ότι δεν υπάρχει επιστροφή από το δρόμο στον οποίο μας έχουν βάλει, θα αποφασίσουμε να δώσουμε δραστικές απαντήσεις, για να λυθεί αυτό το δράμα».

Ο Α. Κακαράς, αρχιπλοίαρχος ε.α., διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, εκπρόσωπος της Κίνησης για την Εθνική Αμυνα, σε δήλωσή του στο «Ρ» τόνισε:

«Ο στρατός της Νέας Τάξης Πραγμάτων που εισβάλλει στο Ιράκ, είναι μισθοφορικός με γνωστή σε όλους αποστολή:

- Την υλοποίηση του αυτοκρατορικού μεγαλοϊδεατισμού των ηγεμόνων των ΗΠΑ.

- Τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων, που ειδικά για το Ιράκ είναι όσοι της Αφρικής, της Ευρώπης, της Αυστραλίας και της Βόρειας Αμερικής μαζί.

- Την πάταξη της αντίστασης και την τρομοκράτηση των λαών.

Οι άνθρωποι στον πλανήτη ολόκληρο διαδηλώνουν και φωνάζουν να σταματήσει επιτέλους ο πόλεμος. Να σταματήσει η αδικία, το έγκλημα, ο θάνατος των παιδιών. Να σταματήσει το ψέμα, που κατάμουτρα μας πετάνε οι ηγέτες εκπρόσωποι των στρατοκρατών και των κεφαλαιοκρατών.

Και εμείς μαζί με όλους φωνάζουμε να γυρίσουν οι μισθοφόροι στις πατρίδες τους. Και να δουν πως οι πραγματικοί εχθροί της ειρήνης και φονιάδες των λαών είναι αυτοί που τους στέλνουν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.

Καλούμε την κυβέρνηση της χώρας μας να σταματήσει να συμπράττει σε αυτό το έγκλημα. Να σταματήσει και τις υποκρισίες για υποχρεώσεις προς τους επιτιθέμενους με βάση συμφωνίες και άλλα τέτοια εξοργιστικά επιχειρήματα».

«Τώρα που το φονικό έχει αρχίσει, μια δήλωση - εγερτήριο δεν έχει θέση. Ο λαός μας κατέβηκε στους δρόμους, διαδηλώνει και απαιτεί την ειρήνη. Τώρα το συναίσθημα συμπυκνώνεται σε σκέψη, η κραυγή και το σύνθημα σε στοχασμό και πράξη. Το να αγωνίζεσαι κατά του πολέμου είναι το ένα. Το να αγωνίζεσαι κατά των αιτίων που γεννούν τον πόλεμο είναι το άλλο.

Ο πόλεμος κατά του ΙΡΑΚ, είναι πόλεμος κατά της ανθρωπότητας. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες που αντιστάθηκαν στον πόλεμο δε νικήθηκαν επειδή δε σταμάτησαν τον Μπους, αλλά γιατί, πριν ακόμα ο πόλεμος κηρυχτεί, άρχισαν να συζητούν για το μοίρασμα της λείας. Η "πολιτισμένη" Δύση συναγωνίζεται σε υποκρισία. Οι λαοί είναι που επέβαλαν την όποια διαφορετική στάση σε ορισμένους.

Είναι πλάνη η ισορροπία του ισχυρού πόλου της Ευρώπης των μονοπωλίων απέναντι στο μονοπώλιο των ΗΠΑ. Οι πόλοι θα συγκρούονται και θα φιλιώνουν, ανάλογα με το πόσο θα διακυβεύεται η κυριαρχία τους: Του ενός προς τον άλλον, αλλά και των δύο μαζί προς όλους τους λαούς.

Τι απομένει; Οι ίδιοι οι λαοί. Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει πολέμους, να εξαφανίσει τις αιτίες που οδηγούν την ανθρωπότητα στην καταστροφή. Οι λαοί. Αρκεί να ενεργοποιήσουν τη σκέψη τους και τη δύναμή τους».

«Είναι οξύμωρο να λέμε ότι ένας πόλεμος είναι νόμιμος ή παράνομος. Φτάσαμε στο σημείο πια να ψάχνουμε, αν αυτό που όλοι καταδικάζουμε από την αρχή, δηλαδή ο πόλεμος, είναι νόμιμος ή όχι. Εδώ είναι το γελοίο του πράγματος. Γιατί αυτή την παρανομία δεν υπάρχει δικαστήριο να την καταδικάσει. Το μόνο που μπορεί να πάθει κανείς είναι να νιώσει απεριόριστη θλίψη και να κατέβει στο δρόμο. Μπορεί έτσι να μη σταματάει τον πόλεμο, αλλά τουλάχιστον βροντοφωνάζει ότι είναι "παρών" όταν κάποιοι σκοτώνονται. Δε λουφάζει. Προσωπικά μπορώ να πω ότι δεν έχω αηδιάσει περισσότερο στη ζωή μου από όσο αηδιάζω αυτή τη στιγμή. Δε μας προκαλεί μόνο φρίκη, αλλά και αηδία. Είναι ένας πόλεμος άνανδρος γιατί γίνεται με το πάτημα κουμπιών. Ετσι είναι πολύ απλό και εύκολο να σκοτώνεις. Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην καταδικάζει αυτή τη στιγμή μια τέτοια ανανδρία. Και το χειρότερο είναι ότι αυτόν τον πόλεμο, εκείνος ο ανεγκέφαλος - βιτρίνα των πολυεθνικών, ο επονομαζόμενος και Πρόεδρος των ΗΠΑ, τον είδε σαν τηλεοπτικό θέαμα, προετοιμαζόμενος για το διάγγελμα. Αστειευόταν λίγο πριν βγει να μιλήσει στον κόσμο, τη στιγμή που θα έλεγε ότι ήταν έτοιμος να ματοκυλήσει το Ιράκ. Τι άλλο μπορεί να προκαλεί αυτό το γεγονός εκτός από αηδία; Είμαι τόσο θυμωμένος που αν είχα τον τρόπο να αντισταθώ για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας, θα ήταν η πρώτη φορά που ευχαρίστως και χωρίς αναστολή θα σκότωνα. Το λέω με πίκρα αυτό».