Δεν είναι η πρώτη φορά που πρωθυπουργός κάνει το άσπρο μαύρο και λανσάρει βαθιά αντιδραστικές πολιτικές με φιλολαϊκό μανδύα, επιχειρώντας να πείσει ότι τάχα οι αλλαγές είναι για «το καλό όλων», ακριβώς για να αποκρύψει ότι είναι προς όφελος της μακροημέρευσης της άρχουσας τάξης και της αειφόρου κερδοφορίας της. Την ίδια ακριβώς μέθοδο, της πλήρους αντιστροφής της πραγματικότητας, της επιστράτευσης τερατωδών ψεμάτων, χρησιμοποίησαν κατά κόρον και οι «πράσινοι» προκάτοχοί του, προκειμένου να δημιουργήσουν αμφιβολία και σύγχυση στα λαϊκά στρώματα για τις προωθούμενες αντεργατικές ανατροπές, να αποτρέψουν τη συμμετοχή τους στους αγώνες για την απόκρουση και ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής. (Παρενθετικά, αξίζει να θυμηθεί κανείς τα όσα τερατώδη είχαν ειπωθεί για να δικαιολογήσουν τη «μετοχοποίηση» του ΟΤΕ: Τι «καλύτερες και φτηνότερες υπηρεσίες» είχαν υποσχεθεί, τι «ωφελημένους καταναλωτές» είχαν ανακαλύψει, τι «ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα» του οργανισμού είχαν ορκιστεί... Δώδεκα χρόνια μετά ο ΟΤΕ πουλιέται εξ ολοκλήρου σε ξένα μονοπώλια).

Πραγματικά, δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας στους παραπάνω πρωθυπουργικούς ισχυρισμούς, που εντυπωσιάζουν απλά και μόνο γιατί σε τόσες λίγες γραμμές λέγονται τόσα πολλά ψέματα.

- Ψέμα πρώτον. «Στόχος μας η αναβάθμιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου». Ο απόλυτος βιασμός της πραγματικότητας. Η αλήθεια, που γίνεται αντιληπτή και από τον πλέον ανυποψίαστο, είναι ότι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο έχει μπει στο απόσπασμα και με το νόμο - πλαίσιο δίνεται η χαριστική βολή. Αν, πράγματι, η γαλάζια διακυβέρνηση ενδιαφερόταν για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, δε θα αναγόρευε ως βασικό στόχο της αναθεώρησης του Συντάγματος την αλλαγή του άρθρου 16 για την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ. Αν επιδίωκε την αναβάθμιση των Πανεπιστημίων, δε θα πετσόκοβε την κρατική επιχορήγηση, καταδικάζοντάς τα σε χρόνια υποχρηματοδότηση, ώστε να εξαναγκαστούν να αναζητήσουν χρηματοδότηση στις επιχειρήσεις είτε να λειτουργήσουν τα ίδια σαν επιχειρήσεις, μεταφέροντας το κόστος λειτουργίας στις πλάτες των φοιτητών και των γονιών τους. Αλήθεια, γιατί ο Κ. Καραμανλής δεν είπε κουβέντα για αύξηση δαπανών στα Πανεπιστήμια; Μάλλον ήταν περιττό, αφού ο προϋπολογισμός του 2007 προβλέπει μείωσή τους ως ποσοστό του ΑΕΠ κοντά στο 3,5%.

- Ψέμα δεύτερον: «Ενθαρρύνεται η αυτοδιοίκηση και η αυτοτέλεια». Τα τετραετή συμβόλαια που θα υπογράφουν τα Πανεπιστήμια με το υπουργείο ανοίγουν άλλο δρόμο. Οι επιχειρήσεις θα υπαγορεύουν και η κυβέρνηση θα ορίζει μέχρι λεπτομέρειας το ίδιο το περιεχόμενο των σπουδών και της έρευνας. Για να γίνει πιο «πειστική», η κυβέρνηση φρόντισε να συμπεριλάβει στο νόμο - πλαίσιο τον ωμό εκβιασμό της «αναστολής κάθε κρατικής χρηματοδότησης» για όποια ΑΕΙ δε συμμορφωθούν με υποδείξεις. Τετραετή συμβόλαια, εσωτερικοί κανονισμοί και «μάνατζερ» αποτελούν βασικά εργαλεία ώστε τα Πανεπιστήμια να λειτουργούν σε όφελος των επιχειρήσεων ως ερευνητικά - επιστημονικά ιδρύματα και με «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια», δηλαδή σαν επιχειρήσεις. Ισως γι' αυτό ο Κ. Καραμανλής στη συνάντησή του με τους πρυτάνεις το περασμένο καλοκαίρι τους είχε ρωτήσει αν θέλουν τη μετατροπή των Πανεπιστημίων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου...

- Ψέμα τρίτον: «Αναδεικνύεται ο κοινωνικός ρόλος του Δημόσιου Πανεπιστημίου». Πώς; Με «ανταποδοτικές υποτροφίες στους φοιτητές», με «άτοκα δάνεια σε επιμελείς φοιτητές». Η ειρωνεία είναι ότι οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται πως αυτά τα μέτρα που προβάλλουν ως απόδειξη της κοινωνικής ευαισθησίας τους αποτελούν την πιο χειροπιαστή απόδειξη του οριστικού «τέλους» της δωρεάν Παιδείας. Γιατί αν υπήρχε δωρεάν Παιδεία, δε θα υπήρχε λόγος για υποτροφίες και δάνεια... Θα αρκούσαν η δωρεάν σίτιση για όλους τους φοιτητές, οι φοιτητικές εστίες και η φτηνή στέγη, τα δωρεάν συγγράμματα κ.ο.κ. Οι υποτροφίες και τα δάνεια είναι το άλλοθι για την ένταση των ταξικών φραγμών.

- Ψέμα τέταρτον: «Τα Πανεπιστήμια και τα πτυχία θα αποκτήσουν κύρος». Καμία τέτοια φιλοδοξία δεν έχει στα αλήθεια μια κυβέρνηση που έχει αποδεχτεί την εξομοίωση των πτυχίων των Πανεπιστημίων με αυτά των τριετούς φοίτησης (διακήρυξη της Μπολόνια) ή των ιδιωτικών παραμάγαζων που έχουν βαφτιστεί πανεπιστήμια. Κανένα κύρος δεν έχουν Πανεπιστήμια που παρέχουν τυποποιημένη μόρφωση - κατάρτιση, δεν αναπτύσσουν την έρευνα, την ολόπλευρη γνώση κ.ο.κ. Ενδεχομένως να αποκτήσουν κύρος μόνο όσα έχουν ενταχθεί στα προγράμματα ανάδειξης στελεχών των μονοπωλίων και της άρχουσας τάξης, δηλαδή ελάχιστα, ενώ τα περισσότερα θα βουλιάζουν στη μιζέρια και την απαξίωση. Οσο για τις θέσεις εργασίες που θα προσφέρουν, είναι γνωστό ότι η αγορά «παράγει» πλέον ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, θέσεις μερικής απασχόλησης, ανασφάλιστη εργασία κ.ο.κ. Και δεν μπορεί να καταργήσει την ανεργία. Ακόμη ούτε με ημιαπασχόληση, για την οποία προορίζονται οι απόφοιτοι τέτοιων Πανεπιστημίων. Γιατί τις θέσεις εργασίας δεν τις δημιουργούν ούτε τις καταργούν οι σχολές, αλλά οι επιχειρήσεις.

- Ψέμα πέμπτον: «Το ακαδημαϊκό άσυλο δεν καταργείται. Αντιθέτως διασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών που σήμερα παραβιάζεται από την ανεξέλεγκτη βία». Παρά τη μετακύληση των - τυπικών - αποφάσεων στα Πανεπιστήμια, το πνεύμα, αλλά και το γράμμα του νόμου δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις: Το άσυλο καταργείται - ποινικοποιούνται η πολιτική και συνδικαλιστική δράση και οι μορφές πάλης (π.χ. καταλήψεις). Αυτήν ακριβώς τη δράση θεωρεί «ανεξέλεγκτη βία» ο πρωθυπουργός. Το άσυλο πρέπει να καταργηθεί και για «λόγους ισότητας» του «ανταγωνισμού» με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια...

Φυσικά, οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί δεν πιστεύουν λέξη από τα ψέματα και τα παραμύθια της κυβερνητικής προπαγάνδας, με την ένθερμη υποστήριξη των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς γι' αυτό έχουν βγει στους δρόμους του αγώνα από την πρώτη στιγμή που έγιναν γνωστά τα σχέδια για τις αντιδραστικές αλλαγές στα ΑΕΙ. Ακριβώς γι' αυτό «αντέχουν» οκτώ μήνες πολύμορφων και μαζικών κινητοποιήσεων και θα αντέξουν όσο χρειαστεί για να ακυρώσουν στην πράξη το αντιδραστικό τερατούργημα...

Η κυβέρνηση συνοδεύει την κατάθεση του νομοσχεδίου για το πλαίσιο λειτουργίας των ΑΕΙ με την προβολή του επιχειρήματος ότι είναι τάχα «ώριμες» οι αλλαγές, ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια αναμονής, ότι έχουν «εξαντληθεί τα περιθώρια διαλόγου»... Εκείνο που στην πραγματικότητα είναι υπερώριμο είναι οι απαιτήσεις του κεφαλαίου, που ακόμα πιο επιθετικά επιδιώκει την εφαρμογή από την εκάστοτε κυβέρνηση των ρυθμίσεων εκείνων που θα συμβάλλουν στην αύξηση της κερδοφορίας του.

Ενδεικτικές ως προς αυτό είναι οι δηλώσεις του πρωθυπουργού, μετά τη συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής, όπου εγκρίθηκε το σχέδιο νόμου και πήρε το δρόμο για την Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων.

Ανάμεσα σε άλλα, ο πρωθυπουργός για να στηρίξει ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι λίγο έως πολύ απαίτηση των καιρών (σ.σ. απαίτηση του κεφαλαίου), σημείωσε: «Δεν μπορεί τα ελληνικά πανεπιστήμια να μένουν πίσω, με δομές και νοοτροπίες του παρελθόντος, όταν τα αντίστοιχα ξένα ιδρύματα τρέχουν προς το μέλλον».

Να πιάσουμε το μέλλον των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, λέει η κυβέρνηση. Ποιο είναι όμως αυτό το μέλλον; Είναι οι στόχοι για απόλυτη προσαρμογή της εκπαίδευσης στους κανόνες της αγοράς. Είναι η επιδίωξή τους για την παραγωγή του εργατικού δυναμικού που χρειάζονται οι βιομήχανοι: Ενός εργατικού δυναμικού φτηνού, ευέλικτου, με πρόσκαιρη κατάρτιση, χωρίς δικαιώματα.

Αλλωστε, το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «Σχετικά με ιδέες για τη στρατηγική της Λισαβόνας εν όψει του εαρινού συμβουλίου 2007», λέει συγκεκριμένα στο σημείο 25 ότι «στηρίζει την πολιτική που επιτρέπει την ιδιωτική χρηματοδότηση των πανεπιστημίων και ενθαρρύνει τον ιδιωτικό τομέα να εκφράσει τις απόψεις του ως προς τις ανάγκες της αγοράς σε θέματα κατάρτισης και εκπαίδευσης». Ενώ στο σημείο 24, ανάμεσα σε άλλα, προτείνει ως μέτρο ενίσχυσης της διά βίου εκπαίδευσης και της απασχόλησης την «καλύτερη αντιστοιχία του εκπαιδευτικού συστήματος με τις ανάγκες των νέων αγορών εργασίας και ενσωμάτωση της διαπαιδαγώγησης στο πνεύμα επιχειρηματικής πρωτοβουλίας στα εκπαιδευτικά προγράμματα».

Μια απλή ματιά στις μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση, αλλά και στις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ αρκεί για να φανεί ότι διακατέχονται από το πνεύμα της στρατηγικής της Λισαβόνας.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η προωθούμενη μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια θα τα κάνει πιο ανταγωνιστικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι η υπουργός Παιδείας κατά την παρουσίαση του σχεδίου νόμου υποστήριξε ότι η μεταρρύθμιση θα δίνει την «ευκαιρία στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο να ανταγωνιστεί τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά». Και προβάλλεται ως επιχείρημα αναβάθμισης των Πανεπιστημίων.

Αλλά ανταγωνιστικά Πανεπιστήμια σημαίνει φτηνό κόστος σπουδών. Και αν το συνδέσουμε και με τις τετραετείς συμβάσεις που ορίζει ο νόμος - πλαίσιο και την εξεύρεση από τα ίδια χρηματοδότησης για τη λειτουργία τους, τότε ανταγωνιστικά δε σημαίνει καθόλου αναβαθμισμένα, αλλά το αντίθετο, υποβάθμιση σπουδών. Ανταγωνιστικά σημαίνει αγώνας δρόμου ανάμεσά τους για το ποιο θα εξασφαλίσει από τις επιχειρήσεις χρηματοδότηση. Αρα και ποιο θα προσαρμόζεται ολοένα και πιο πιστά στις απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών. Ανταγωνιστικά σημαίνει επίσης πως για αναβαθμισμένες σπουδές και εφόσον απαιτείται μεγάλη χρηματοδότηση, οι φοιτητές θα πληρώνουν αδρά για να σπουδάσουν. Και όσοι δεν έχουν ή δε θα σπουδάζουν ή θα φοιτούν στα υποβαθμισμένα Πανεπιστήμια. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.

Ετσι ο ανταγωνισμός θα δημιουργήσει ιδρύματα πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με την τσέπη του καθενός, οξύνοντας την ταξική διαφοροποίηση των σπουδών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αυτό θα γίνει μέσα από τα προγράμματα σπουδών που θα παράγουν πολλούς ημιμαθείς - καταρτίσιμους εργαζόμενους, με συγκεκριμένες δεξιότητες που σήμερα είναι χρήσιμες στην παραγωγή, αύριο όμως θα είναι ξεπερασμένες. Εργαζόμενους που συχνά πυκνά θα ξανακάθονται στα θρανία, με δική τους ευθύνη και κόστος, για να μάθουν κάποια άλλη δεξιότητα, ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν το δικαίωμα να διεκδικούν δουλιά.

Επιπλέον, η επιστήμη και η έρευνα είναι έννοιες ασύμβατες με την έννοια του ανταγωνισμού. Για να μπορέσει η επιστήμη να αναπτυχθεί ουσιαστικά, για να καταφέρει να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες, χρειάζεται ένα καθεστώς συνεργασίας και άμιλλας ανάμεσα στους επιστήμονες, τους ερευνητές, τα ερευνητικά κέντρα και τα Πανεπιστήμια. Και το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνατοτήτων δίνει τη δυνατότητα παραπέρα ανάπτυξης της επιστήμης, παραπέρα συνεργασίας των επιστημόνων και των ερευνητών, ώστε να δοθεί ώθηση στην ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Μόνο που αυτό μπορεί να γίνει εάν και εφόσον η έρευνα και η επιστήμη υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

Ωστόσο, σήμερα, με την πατέντα, με τον ανταγωνισμό, με τις επιχειρήσεις να παραγγέλνουν και να χρηματοδοτούν την έρευνα, να κατοχυρώνουν τα αποτελέσματά της και να έχουν την ευχέρεια να τα δημοσιοποιήσουν ή να τα κρατήσουν εφτασφράγιστο μυστικό, η ανάπτυξη της έρευνας και της επιστήμης συναντά σοβαρά εμπόδια. Εμπόδια που ενισχύονται από τη θεσμοθέτηση της χρηματοδότησης της έρευνας και των Πανεπιστημίων από επιχειρήσεις, καθώς έτσι εμπλέκονται ακόμα περισσότερο, με τη βούλα πια, στην έρευνα.

Ολα τα παραπάνω στοιχεία, η ίδια η προωθούμενη μεταρρύθμιση, μόνο αναβάθμιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου δεν μπορούν να αποτελέσουν. Αποτελούν «εξέλιξη» στην κατεύθυνση που επιδιώκει το κεφάλαιο να έχουν τα Πανεπιστήμια. Αλλά στρέφονται ευθέως και ξεκάθαρα ενάντια στα δικαιώματα και τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, της νεολαίας και των εργαζομένων. Είναι μεταρρύθμιση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μονοπωλίων και είναι μόνο οι εκπρόσωποι και οι υπηρέτες του κεφαλαίου που μπορούν να πανηγυρίζουν γι' αυτή. Ο λαός και η νεολαία έχουν στήσει εδώ και καιρό το δικό τους «πανηγύρι» στους δρόμους του αγώνα, διεκδικώντας το αδιαφιλονίκητο δικαίωμά τους στη μόρφωση, στη δουλιά, στη ζωή.

Με απόφασή του το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ μια μέρα μετά την ανακοίνωση του νόμου «εγκάλεσε» την κυβέρνηση γιατί το νομοσχέδιό της διαπνέεται από μια «κρατικιστική αντίληψη, με «πρόχειρες» και «αποσπασματικές» προτάσεις. Τι εννοεί; Οτι δεν προωθούνται ολοκληρωμένες μεταρρυθμίσεις σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας, δηλαδή ακόμη πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, σε όφελος των μονοπωλίων. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ανακοίνωνε τις «τετραετείς προγραμματικές συμφωνίες» μεταξύ κράτους και πανεπιστημίων, που στην ουσία λειτουργούν σαν επιχειρηματικές συμφωνίες, ο Γ. Παπανδρέου ανακάλυπτε ότι ο νόμος... περιορίζει την πλήρη διείσδυση του μεγάλου κεφαλαίου στην ανώτατη εκπαίδευση, γι' αυτό και δήλωνε ότι το κόμμα του θα τον «καταψηφίσει συνολικά»...

Το ΠΑΣΟΚ, προτείνοντας ένα «μοντέλο» ανώτατης εκπαίδευσης που θα είναι απαλλαγμένο από τον «κρατικό έλεγχο» και θέτοντας σαν κεντρικούς πυλώνες για την προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στην ανώτατη εκπαίδευση την πλήρη «αυτοδιοίκηση» και «αυτοτέλεια» των πανεπιστημίων, επιδιώκει μέσα στα ιδρύματα τον πλήρη έλεγχο να τον έχουν οι διοικήσεις τους (βλ. μάνατζερ) και οι επιχειρήσεις. Εξάλλου ο Γ. Παπανδρέου σε δημόσιες τοποθετήσεις του έχει ζητήσει «να απελευθερωθούντα δημόσια πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και το κράτος να μη διαχειρίζεται τα ιδρύματα αυτά».

Το ΠΑΣΟΚ με τον όρο «αυτοδιαχείριση», όπως διατυπώνεται στην απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου, περιγράφει ιδρύματα «με ισχυρή, ευέλικτη δυναμική διοίκηση, που θα λειτουργούν με διαφανείς δημόσια ελεγχόμενους οργανισμούς και εσωτερικούς κανονισμούς, με πολυετείς - αμοιβαία δεσμευτικές - προγραμματικές συμφωνίες με την πολιτεία όπου καθορίζονται οι δικοί τους στόχοι, η δική τους φυσιογνωμία, στρατηγική, δομή και λειτουργία».

Με αυτή του τη θέση όχι μόνο στηρίζει πλήρως τη στρατηγική της κυβέρνησης, αλλά πάει ακόμη παραπέρα προτείνοντας να εγκαταλειφθούν τα πανεπιστήμια στον άκρατο ανταγωνισμό, να εξασφαλίζουν μόνα τους την «επιβίωσή» τους, πουλώντας την έρευνα άμεσα στους καπιταλιστές.

Το ΠΑΣΟΚ στις προγραμματικές του θέσεις για την Παιδεία, οι οποίες είναι επικεντρωμένες σε 15 σημεία, τα οποία το επόμενο διάστημα θα ενταχθούν και στο επίσημο πρόγραμμά του, θέλει τα ανώτατα ιδρύματα «χωρίς γραφειοκρατικούς περιορισμούς να προχωρούν στην άντληση πρόσθετων πόρων από άλλες πηγές»... Ενθαρρύνουμε, σημειώνει το ΠΑΣΟΚ, «τη συνεργασία και τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην έρευνα και με αυτόν τον τρόπο συμβάλλουμε στην καινοτομία, αλλά και στη φυσιολογική εξέλιξη του φοιτητή στην πρόσβασή του στην αγορά εργασίας».

Προτείνουν δηλαδή η έρευνα και εξέλιξη της επιστήμης να γίνεται μέσα στα πανεπιστήμια κατά παραγγελία αυτών που θα πληρώνουν, δηλαδή των επιχειρήσεων, οι οποίες και θα καθορίζουν το πρόγραμμα των σπουδών των ανωτάτων ιδρυμάτων, την έρευνά τους και τελικά τα «προσόντα» των αποφοίτων τους. Οι εταιρείες έτσι θα προσαρμόζουν το πανεπιστήμιο στις δικές τους απαιτήσεις, με στόχο την ανάπτυξή τους και κυρίως την αύξηση των κερδών τους.

Εξυπηρετώντας ακριβώς αυτές τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, το ΠΑΣΟΚ προτείνει ένα «αποκεντρωμένο» σύστημα εκπαίδευσης στις περιφέρειες, στο οποίο τα πανεπιστήμια μαζί με τους τοπικούς φορείς, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους επιχειρηματίες θα διαμορφώνουν τις σπουδές, τα τμήματα, τα προγράμματα και τα πτυχία, ανάλογα με την τοπική οικονομική δραστηριότητα και τις ανάγκες των επιχειρηματιών.

Αναλύοντας ακριβώς αυτό το μοντέλο ο Γ. Παπανδρέου με άρθρο του στο «Εθνος» (14/01/2007) σημείωνε: «Θέλω οι αγρότες μας να μπορούν να δημιουργούν τη δικιά τους συνεταιριστική σχολή που θα διαμορφώνει υψηλού επιπέδου επαγγελματίες αγρότες. Η Αυτοδιοίκηση της Κρήτης να συνεργάζεται με τα εκεί ΑΕΙ και ΤΕΙ και τους επιχειρηματίες ξενοδόχους, για να δημιουργήσουν μια παγκόσμιας εμβέλειας τουριστική σχολή».

Το μοντέλο της «αποκέντρωσης» θα οδηγήσει σε διαφοροποίηση των ιδρυμάτων και σε πτυχία πολλών ταχυτήτων. Θα μετατρέψει τα ανώτατα ιδρύματα σε οργανισμούς παραγωγής ειδικευμένου φτηνού εργατικού δυναμικού, με «ικανές» δεξιότητες, για να στελεχώσουν τις ντόπιες επιχειρήσεις. Η χρηματοδότηση των σχολών θα γίνεται σε μικρό ποσοστό από το κράτος και κυρίως από τις χορηγίες των επιχειρήσεων και την Τοπική Αυτοδιοίκηση που θα επιβάλλει ανταποδοτική λογική στις σπουδές, δηλαδή πληρωμή γι' αυτές από τη λαϊκή οικογένεια.

Αυτό είναι το μοντέλο της εκπαίδευσης που οραματίζεται το ΠΑΣΟΚ για τους νέους ανθρώπους, και βρίσκεται σε πλήρη ταύτιση με την πολιτική της κυβέρνησης. Αλλά στα πλαίσια του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος σημαίνει χειρότερους όρους εκπαίδευσης και εργασίας για τους νέους ανθρώπους. Σημαίνει χειρότερους όρους ζωής. Αυτή την πολιτική οφείλουν να την αντιπαλέψουν οι νέοι άνθρωποι και μαζί με το λαϊκό κίνημα να διεκδικήσουν και να απαιτήσουν μια ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, στην οποία η επιστήμη και η έρευνα θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού.