Επιτέλους! Το πρόταγμα της γαλλικής επανάστασης για ισότητα γίνεται πράξη. Ολοι ίσοι στον πάτο του βαρελιού, όσο κι αν αυτό το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Βιάστηκαν όσοι έσπευσαν να σχολιάσουν ότι ο υπουργός Εργασίας κ. Βρούτσης δεν ήξερε τι έλεγε, όταν προχτές δήλωνε «καταφέραμε απίστευτα πράγματα και κάναμε τεράστιο βήμα». Η εξέλιξη έδειξε πως ήταν τζούφιες τόσο οι αντιδράσεις των ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ για τα εργασιακά όσο και η κριτική που τους ασκούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ολοι μαζί - όπως χρόνια τώρα δηλώνουν πίστη στο περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» έτσι και τώρα - αναγνώρισαν ότι τελικά αυτά που ζητούσε η τρόικα δεν ήταν τίποτα άλλο από εφαρμογή του «ευρωπαϊκού κεκτημένου». Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, επιμένει ότι υπάρχει κι άλλου τύπου διαχείριση αυτού του «κεκτημένου», μόνο που είναι υποχρεωμένος πια να πιει το πικρό ποτήρι, το περιεχόμενο του οποίου είναι ένα και μόνο ένα: Η περίφημη «επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα» δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση την οποία υπερασπίζει.

Ηδη τα κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο ήταν από χτες στη γραμμή «τα κουβαδάκια σας και μπρος». Το επιχείρημα ένα: «για να μην καταρρεύσει η χώρα». Οπου «χώρα» βεβαίως - βεβαίως είναι οι τραπεζίτες και λοιποί καπιταλιστές.

Η φιλολογία για τους «διαφωνούντες» είναι ήδη χωρίς αντικείμενο κι ας επιμένει ο Πρετεντέρης ότι ορισμένοι κινούνται εκτός γραμμής. Ακόμα κι αν υπήρχαν διαφωνούντες - που δεν υπάρχουν - με 120 ψήφους η κυβέρνηση περνάει τα μέτρα από τη Βουλή. Κι αν χρειαστεί να γίνουν εκλογές, κανένα πρόβλημα, έτοιμη την έχουν την εναλλακτική. Οπως σημειώνεται σε άρθρο του site «capital» δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα ούτε με το ΣΥΡΙΖΑ μετά την δήλωση Τσίπρα για την «επανεξέταση των διαδικασιών που αφορούν τη νομιμότητα της αγοραπωλησίας». Ο αναλυτής σωστά σημειώνει πως αφού η διαφωνία περιορίζεται στα περί νομιμότητας δεν υπάρχει πρόβλημα και γι' αυτό χαιρετίζει τη «στροφή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης» γιατί «έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή» (...) «η παραπάνω στροφή πιστώνεται στα θετικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία νιώθει την ανάγκη για μια ρεαλιστική στροφή» σημειώνει με έκδηλη την χαρά για το γεγονός ότι στο σύνολό τους πια οι πολιτικές δυνάμεις που δεσμεύονται από τη συμμετοχή στην ΕΕ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα εργαστούν για την εύρυθμη και προπαντός εντός των πλαισίων της νομιμότητας λειτουργία του συστήματος.

Υπάρχει, βέβαια, ένα θέμα για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που τον ψήφισαν ως «αντιμνημονιακό», πιστεύοντας ότι ένα τέτοιο επίθετο είναι ταυτόσημο και με τον αντικαπιταλισμό, αλλά αυτό διορθώνεται: θα βγει ο Λαφαζάνης να βάλει έναν αστερίσκο στη γενική θέση του κόμματος.

Αλλο είναι το πρόβλημα που παραμένει. Κι αυτό είναι οι αναλύσεις του ΚΚΕ. Στη μία μετά την άλλη τις αστικές εφημερίδες δημοσιεύονται στοιχεία που επιβεβαιώνουν πως η όποια καπιταλιστική ανάπτυξη καταγράφεται, όχι μόνο είναι αναιμική αλλά παράλληλα βαθαίνει η δυστυχία στην οποία οδηγείται η εργατική τάξη, γεγονός που όταν το διατύπωνε ως πρόβλεψη το ΚΚΕ, έσπευδαν διάφοροι να πουν ότι το ΚΚΕ κινδυνολογεί. Τώρα το ΚΚΕ δικαιώνεται και πάλι, γεγονός που αν γίνει ευρύτερα γνωστό, απειλεί να οδηγήσει σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης να προσέχουν περισσότερο όχι μόνο τις αναλύσεις του ΚΚΕ αλλά και το διά ταύτα αυτών των αναλύσεων. Το συμπέρασμα, δηλαδή, ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του, ότι η κάθοδος στη βαρβαρότητα δεν είναι πρόσκαιρο φαινόμενο και ότι ο εργάτης που θέλει να σηκώσει κεφάλι και να ζήσει σαν άνθρωπος με τον πλούτο που αυτός και μόνο αυτός παράγει, οφείλει να κάνει το κρίσιμο βήμα: να βρει τη θέση του στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, να συμμετέχει σ' όλες τις διεργασίες που γίνονται στο εργατικό κίνημα, στην οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας, έτσι που να ανοίγει ο δρόμος για τη μεγάλη ανατροπή.

Ολα αυτά, βέβαια, είναι ένα πρόβλημα για την αστική τάξη. Για τους εργάτες, τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι μόνο μια πρόκληση στην οποία ήδη πολλοί ανταποκρίνονται με συσπείρωση στο ταξικό κίνημα, στις άλλες συσπειρώσεις των αυτοαπασχολουμένων, των φτωχών αγροτών, κι αυτό είναι η καλή είδηση αυτών των ημερών.

Εικόνα απ' το μέλλον: μια γερμανική αλυσίδα ρούχων, η Kik, που πλασάρει στην αγορά παντελόνια τζιν τα οποία πωλούνται στα γερμανικά καταστήματα της εταιρείας υπό την ετικέτα «Okay» με τιμή λιανικής 15 ευρώ και 99 λεπτά έκαστο, αποφάσισε ότι για κάθε έναν Πακιστανό εργάτη που κάηκε ζωντανός στο εργοστάσιό της στο Πακιστάν, η αποζημίωση είναι 1.930 δολάρια. Διαφορετική γνώμη έχουν οι οικογένειες των 259 καμένων εργατών, αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια στα πλαίσια της δημοκρατίας όπου νόμος είναι το δίκιο του καπιταλιστή.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ο λαός μπορεί να δείξει ότι δεν τον έχουν στο χέρι

Ο ΛΟΓΟΣ: Εγκλημα στα εργασιακά

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Εκτακτη εισφορά μέχρι το 2018

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Δραματικές εξελίξεις

ΤΑ ΝΕΑ: Επικίνδυνο αδιέξοδο

ΕΘΝΟΣ: Στα όρια της ρήξης

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Παιχνίδια με τη φωτιά

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ρωγμές στη συγκυβέρνηση

Η ΑΥΓΗ: Κλυδωνίζεται η κυβέρνηση

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Η κυβέρνηση δοκιμάζεται από τις οδυνηρές επιλογές

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: «Θα σώσουμε την Ελλάδα όσοι το τολμήσουμε»

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Θα σώσουμε την Ελλάδα όσοι το τολμήσουμε

Η ΕΛΛΑΔΑ: Ακροβασίες στο κενό

«Ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος. Ο ταξικός αντίπαλος είναι σκληρός, δεν συμβιβάζεται με τα "λίγα", τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα! Η αναμέτρηση θα είναι διαρκής και αυτό απαιτεί από τα συνδικάτα, τους πρωτοπόρους αγωνιστές, ολόκληρη την εργατική τάξη, αντοχή, σχέδιο, ετοιμότητα. Η πάλη για να μην περάσουν τα μέτρα, η παρεμπόδιση σε νέες μειώσεις μισθών και ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, η εξουδετέρωση και αχρήστευση στην πράξη μέσα στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους των εργοδοτικών αξιώσεων προϋποθέτει την ενεργή συστράτευση πλατύτερων εργατικών μαζών. Η κατεύθυνση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ για μαζικές συνελεύσεις παντού, απαντά ακριβώς σε αυτήν την ανάγκη. Εργατικές συνελεύσεις, διάλογος, ζύμωση, ανοιχτή συζήτηση για το χαρακτήρα των μέτρων, τις επιδιώξεις της μεγαλοεργοδοσίας, τον τρόπο που θα οργανωθεί η πάλη, αλλά και τη συνολική απάντηση, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, πρέπει να μπούνε στην ημερήσια διάταξη της δράσης των συνδικάτων. Με μαζικές, ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες, με υπομονή και πειθώ, να σπάσει η εργοδοτική τρομοκρατία, να τραβηχτούν στη δράση νέα τμήματα εργαζομένων που μένουν μέχρι τώρα στο περιθώριο. Να γίνει κατανοητό, ότι η αποχή από τους αγώνες ισοδυναμεί σήμερα με "αυτοκτονία", δεν αποτρέπει τα ατομικά και συλλογικά δεινά, αλλά αντίθετα αποθρασύνει την εργοδοσία, της επιτρέπει να επιβάλλει ακόμα χειρότερες συνθήκες εργασίας.

Οι αγώνες της εργατικής τάξης θα γίνονται πιο αποτελεσματικοί, ακόμα πιο εύστοχοι στο βαθμό που μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, μέσα στη δράση, περισσότεροι εργάτες ξεκαθαρίζουν ότι έχουν ανάγκη ένα κίνημα που παλεύει όχι μόνο ενάντια σε κάποια συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά συνολικά κατά της δύναμης και της εξουσίας των μονοπωλίων, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τους σφετερισμούς του κεφαλαίου, κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) Οτι η γραμμή του συμβιβασμού, των υποχωρήσεων, η γραμμή του "κοινωνικού εταιρισμού" και της συνεργασίας με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, οδήγησαν τα πράγματα εδώ. Οτι ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός που οι συνταγές του δοκιμάστηκαν για χρόνια, έκανε μεγάλη ζημιά στα εργατικά συμφέροντα και τα δίκαια της εργατικής τάξης, ήταν και παραμένει δύναμη υπονόμευσης των αγώνων και γι' αυτό πρέπει πάντα να αντιμετωπίζεται ως εχθρός των εργαζομένων. Μόνο έτσι, η εργατική τάξη μπορεί να βρει τον ταξικό της βηματισμό, να ενισχύσει την ταξική της ενότητα, να ετοιμαστεί και να δώσει με αξιώσεις τις μεγάλες μάχες που είναι μπροστά της» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).