«Ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος. Ο ταξικός αντίπαλος είναι σκληρός, δεν συμβιβάζεται με τα "λίγα", τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα! Η αναμέτρηση θα είναι διαρκής και αυτό απαιτεί από τα συνδικάτα, τους πρωτοπόρους αγωνιστές, ολόκληρη την εργατική τάξη, αντοχή, σχέδιο, ετοιμότητα. Η πάλη για να μην περάσουν τα μέτρα, η παρεμπόδιση σε νέες μειώσεις μισθών και ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, η εξουδετέρωση και αχρήστευση στην πράξη μέσα στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους των εργοδοτικών αξιώσεων προϋποθέτει την ενεργή συστράτευση πλατύτερων εργατικών μαζών. Η κατεύθυνση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ για μαζικές συνελεύσεις παντού, απαντά ακριβώς σε αυτήν την ανάγκη. Εργατικές συνελεύσεις, διάλογος, ζύμωση, ανοιχτή συζήτηση για το χαρακτήρα των μέτρων, τις επιδιώξεις της μεγαλοεργοδοσίας, τον τρόπο που θα οργανωθεί η πάλη, αλλά και τη συνολική απάντηση, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, πρέπει να μπούνε στην ημερήσια διάταξη της δράσης των συνδικάτων. Με μαζικές, ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες, με υπομονή και πειθώ, να σπάσει η εργοδοτική τρομοκρατία, να τραβηχτούν στη δράση νέα τμήματα εργαζομένων που μένουν μέχρι τώρα στο περιθώριο. Να γίνει κατανοητό, ότι η αποχή από τους αγώνες ισοδυναμεί σήμερα με "αυτοκτονία", δεν αποτρέπει τα ατομικά και συλλογικά δεινά, αλλά αντίθετα αποθρασύνει την εργοδοσία, της επιτρέπει να επιβάλλει ακόμα χειρότερες συνθήκες εργασίας.

Οι αγώνες της εργατικής τάξης θα γίνονται πιο αποτελεσματικοί, ακόμα πιο εύστοχοι στο βαθμό που μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, μέσα στη δράση, περισσότεροι εργάτες ξεκαθαρίζουν ότι έχουν ανάγκη ένα κίνημα που παλεύει όχι μόνο ενάντια σε κάποια συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά συνολικά κατά της δύναμης και της εξουσίας των μονοπωλίων, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τους σφετερισμούς του κεφαλαίου, κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) Οτι η γραμμή του συμβιβασμού, των υποχωρήσεων, η γραμμή του "κοινωνικού εταιρισμού" και της συνεργασίας με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, οδήγησαν τα πράγματα εδώ. Οτι ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός που οι συνταγές του δοκιμάστηκαν για χρόνια, έκανε μεγάλη ζημιά στα εργατικά συμφέροντα και τα δίκαια της εργατικής τάξης, ήταν και παραμένει δύναμη υπονόμευσης των αγώνων και γι' αυτό πρέπει πάντα να αντιμετωπίζεται ως εχθρός των εργαζομένων. Μόνο έτσι, η εργατική τάξη μπορεί να βρει τον ταξικό της βηματισμό, να ενισχύσει την ταξική της ενότητα, να ετοιμαστεί και να δώσει με αξιώσεις τις μεγάλες μάχες που είναι μπροστά της» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).