Η αντιλαϊκή πολιτική της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες των αντιδραστικών μέτρων που θα προωθήσει, στο πλαίσιο ενίσχυσης του φιλομονοπωλιακού μοντέλου ανάπτυξης που προπαγανδίζει, η ανάγκη να αντεπιτεθούν οι εργαζόμενοι και ο λαός με αιτήματα και στόχους πάλης που συνδέονται άμεσα με τον άλλο δρόμο ανάπτυξης τον οποίο προτείνει το ΚΚΕ, καθώς και τα καθήκοντα των κομμουνιστών στο κίνημα και στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, βρέθηκαν στο επίκεντρο της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, στη μαζική συγκέντρωση που οργάνωσε την περασμένη Δευτέρα σε αίθουσα του ξενοδοχείου NOVOTEL η Κομματική Οργάνωση Βιομηχανίας της ΚΟΑ του ΚΚΕ. Το ενδιαφέρον του εργατόκοσμου για τις μετεκλογικές εξελίξεις και τις θέσεις του ΚΚΕ, οι οποίες ήταν και το θέμα της συγκέντρωσης, φάνηκε όχι μόνο από την κατάμεστη αίθουσα, αλλά και από την πλούσια συζήτηση που ακολούθησε. Μετά την πρώτη παρουσίαση της συγκέντρωσης στο φύλλο της περασμένης Τετάρτης, ο «Ρ» δίνει σήμερα συνέχεια, δημοσιεύοντας εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Το είπαμε και το εννοούσαμε προεκλογικά, ότι από τις 5 του Οκτώβρη έπρεπε να ξεκινήσει, στις νέες συνθήκες, η εργατική, λαϊκή ετοιμότητα για να αντιμετωπίσουμε το σχέδιο ανάκαμψης από την κρίση, όπως λένε. Ενα σχέδιο που προβλέπει μέτρα, τα οποία θα κάνουν ακόμα χειρότερη τη ζωή της εργατικής τάξης. Μέτρα συγκεκριμένα, στις εργασιακές σχέσεις, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία, ό,τι δηλαδή αφορά την καθημερινότητα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Κι όταν είπαμε για ετοιμότητα πήραμε υπόψη τα εξής πράγματα: Πρώτον, ότι η ΕΕ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές επεξεργάστηκε ένα συγκεκριμένο σχέδιο ανάκαμψης από την κρίση. Αυτό το σχέδιο δεν το υπέγραψε μόνο η κυβέρνηση της ΝΔ τότε. Εχει υπογραφεί από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, τα σοσιαλδημοκρατικά και φιλελεύθερα κόμματα και από άλλους. Και δυστυχώς, σε αυτό το σχέδιο δεν υπήρχε, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, τοποθέτηση αντίθεσης και αντίδρασης από ένα μεγάλο μέρος των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που ξέρουμε πολύ καλά ότι δε βρίσκονται απλά σε απόσταση από τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, σε εθνικό επίπεδο και σε πανευρωπαϊκό, βάζουν κυριολεκτικά πλάτη για να περάσει ο οδοστρωτήρας των νέων μέτρων.

Πήραμε επίσης υπόψη και το εξής πράγμα: Ολα τα στοιχεία δείχνουν ότι την περίοδο που διανύουμε και μάλιστα μέχρι το τέλος του χρόνου πρόκειται να συζητηθούν θέματα που έχουν σχέση με το Αιγαίο, με το Κυπριακό, με τους αγωγούς του φυσικού αερίου, με το από πού θα περάσουν ή δε θα περάσουν. Θέματα τα οποία έχουν πάρει κι ένα σύγχρονο περιεχόμενο. Μη σκεφτούμε ότι είναι τα θέματα εκείνα τα οποία τα συζητάμε από παλιά και τα ξέρουμε. Ο ανταγωνισμός σε επίπεδο κρατών - μελών της ΕΕ, αλλά και με τη Ρωσία, την Κίνα, κλπ., έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Και όλα αυτά τα ζητήματα που έχουν σχέση με το Αιγαίο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή τα κυριαρχικά δικαιώματα και το Κυπριακό, συνδέονται πια με το από πού θα περάσουν οι αγωγοί φυσικού αερίου και πετρελαίου. Το θέμα, δηλαδή, το ενεργειακό, είναι στην πρώτη γραμμή.

Και αυτά τα ζητήματα δεν κρύβουν μόνο κινδύνους, αν θέλετε να ανάψουν κάποιες θερμές εστίες πολέμου. Κρύβουν και τέτοιους κινδύνους - χωρίς να μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι κάτι το άμεσο - αλλά έχουν σοβαρές οικονομικές συνέπειες. Διαπλέκονται με την κρίση και έχουν σοβαρές οικονομικές συνέπειες στη ζωή των λαών. Δεν είναι, δηλαδή, κάποια θέματα, αυτό που λέμε, της εξωτερικής πολιτικής. Αλλωστε, ξέρουμε πολύ καλά ότι στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να μιλάει κανείς για εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Η εξωτερική πολιτική καθορίζει πολλά της εσωτερικής και αντίστροφα.

Πρέπει να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις, να καθυστερήσουμε τα μέτρα αυτά, να αποσπάσουμε κάτι - δε σνομπάρουμε καθόλου και τις μικρές κατακτήσεις -, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας, πρώτα πρώτα για να συνειδητοποιήσει ο λαός τι έρχεται. Δεύτερο, για να υπάρχει όσο γίνεται συσπείρωση στη δράση. Ξέρουμε ότι δεν εξαρτάται αυτό αποκλειστικά από εμάς, αλλά τουλάχιστον εμείς να κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας, πολύ καλύτερα απ' ό,τι το κάναμε και με λιγότερες αδυναμίες. Διότι τα μέτρα που πάρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και τα μέτρα που θα παρθούν τώρα, έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Ποια είναι τα ζητήματα που πρέπει να προσεχθούν: Πραγματικά πρέπει να πούμε ότι η σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη, τα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, λόγω, αν θέλετε, του ιστορικού παρελθόντος τους - να μην πω πολλές λεπτομέρειες πάνω σ' αυτό - έχουν μια μεγαλύτερη ικανότητα και στο χειρισμό της κοινής γνώμης και σε ελιγμούς που, αν θέλετε, ένα κόμμα παραδοσιακά συντηρητικό δεν μπορεί να τους κάνει.

Αν και στην Ευρώπη υπάρχουν και συντηρητικά κόμματα που είναι πιο "ανοιχτόμυαλα" στους χειρισμούς. Σήμερα η σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη αλλά και ιδιαίτερα στην Ελλάδα εμφανίζει συγκροτημένο πολιτικό πρόγραμμα. Δεν ισχύει αυτό που της λέει η ΝΔ, ότι δεν έχεις πρόγραμμα, είτε αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εχει και παραέχει πρόγραμμα, το οποίο θέλει πολύ μεγάλη προσοχή. Και κυρίως αυτό ήθελα να υπογραμμίσω για να τεκμηριώσουμε από κει και πέρα τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και μπρος.

Λέει το ΠΑΣΟΚ: Θα αλλάξω το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας. Το αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας. Δεύτερον, θα ωθήσω σε επενδύσεις και μάλιστα με πρόσκληση ξένων επενδυτών, λέει, κυρίως, για να αξιοποιηθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και, τρίτο, λέει, είναι η "πράσινη ανάπτυξη". Αυτή είναι η διέξοδος απ' την κρίση. Ακούγονται αυτά ουδέτερα, αταξικά. Αυτή είναι η γραμμή. Και ακριβώς μέσα από αυτή την ενίσχυση της ανάπτυξης θα έχουμε ανάκαμψη κερδών και θα υπάρχει αναδιανομή εισοδήματος.

Και λέει, μάλιστα, και το εξής πράγμα: Θα περικόψω την κρατική σπατάλη, που είναι υπαρκτή η κρατική σπατάλη. Αλλο τώρα ότι αυτή η κρατική σπατάλη είναι ένα πολύ μικρό μέρος των κλεμμένων μέσω της ταξικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Θα περικόψω την κρατική σπατάλη, θα κάνω λιγότερες επιτροπές, θα κοπούν οι μισθοί των "γκόλντεν μπόις", των διευθυντών, των διοικητών των οργανισμών - που, σημειωτέον, οι οργανισμοί αυτοί είναι ιδιωτικοί και αμείβονται με βάση τις δικές τους αποφάσεις, αφού τους έχουν ιδιωτικοποιήσει. Και αυτό ακούγεται καλά στον κόσμο.

Και, με αυτή την έννοια, είναι καθήκον της εργατικής τάξης, και πρέπει και εμείς ως Κόμμα να τα κάνουμε καλύτερα, όταν μιλάμε για την κυρίαρχη πολιτική και όταν μιλάμε για την πολιτική στήριξης του συστήματος, την πολιτική υπέρ της εξουσίας των μονοπωλίων, δεν αρκεί μόνο να προβάλλουμε και να αθροίζουμε τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων. Διότι όταν μιλάς μόνο για τα προβλήματα των εργαζομένων, πρέπει να τους πείσεις ότι αυτά τα προβλήματα έχουν λύση. Και επομένως πρέπει να απαντήσεις στο αναπτυξιακό μοντέλο του ΠΑΣΟΚ, στην "πράσινη ανάπτυξη" του ΠΑΣΟΚ και στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, που το ΠΑΣΟΚ λέει ότι θα τους δώσει ώθηση, που δεν το έκανε, τάχα, η ΝΔ. `Η σε αυτό που λέει ότι η Ελλάδα θα αναβαθμιστεί στην Ευρώπη. Θα ξαναμπεί, θα γίνει μια χώρα στην πρώτη γραμμή, θα είναι μέσα σε όλα και σε όλες τις υποθέσεις.

Δεν μπορεί δηλαδή σήμερα - αν θέλετε και το πρώτο ζητούμενο - απλώς να ζητάμε αυξήσεις, που βεβαίως είναι ευθύνη, ιδιαίτερα του συνδικαλιστικού κινήματος, ή να ζητάμε εκείνο και το άλλο, αν ταυτόχρονα δε γίνει κατανοητό από την εργατική τάξη τι είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, η εξουσία των μονοπωλίων, πώς λειτουργούν τα μονοπώλια, πώς λειτουργεί η αγορά. Η κυβέρνηση, προβάλλοντας το νέο αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας και συγκριτικά πλεονεκτήματα κλπ., λέει το εξής πράγμα: Ποια είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας; Είναι τουρισμός, ναυτιλία και "πράσινη ανάπτυξη". "Πράσινη ανάπτυξη", αν πούμε ότι είναι ο οικολογικός τρόπος παραγωγής, είναι παντού. Δηλαδή, αν πούμε ότι με τον όρο "πράσινη ανάπτυξη" βάζει μπρος να χτυπήσει την ευθύνη των βιομηχάνων για το νερό που πίνουν το μολυσμένο στα Οινόφυτα, κλπ, αυτό πρέπει να το βάλει παντού. Την "πράσινη ανάπτυξη", όμως, η κυβέρνηση τη συνδέει με το ενεργειακό, τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

Κοιτάξτε τώρα πού είναι το πονηρό: Ναυτιλία: Εδώ μιλάει για τη στήριξη του εφοπλιστικού κεφαλαίου, καθαρά πράγματα. Ξέρετε, το εφοπλιστικό κεφάλαιο κάποτε στην Ελλάδα, στους εφοπλιστές, παγκόσμια, ήταν στη δεύτερη θέση η Ελλάδα. Σήμερα έχουν προκύψει νέες δυνάμεις στον εφοπλισμό - να το πω έτσι - Ινδία, Βραζιλία κι άλλοι. Θέλει λοιπόν να στηρίξει τα συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών, όχι των ναυτεργατών. Οχι των ακτοπλοϊκών γραμμών στο Αιγαίο - για να πας διακοπές πληρώνεις ένα κάρο λεφτά. Ενα αυτό. Και, μάλιστα, να σας πω κάτι; Η ναυτιλία, σήμερα, δε φέρνει ούτε συνάλλαγμα στην Ελλάδα. Πόσοι είναι οι ναυτεργάτες; Κάποτε, το συνάλλαγμα των ναυτεργατών ήταν ένα σημαντικό έσοδο για τη λαϊκή οικογένεια, για τις οικογένειες και για τα μαγαζιά και για τον τζίρο. Σήμερα, πόσοι είναι οι Ελληνες ναυτεργάτες; Εχουν μειωθεί πάρα πολύ, με το καμποτάζ και με το ότι χρησιμοποιούνται ξένα πληρώματα.

Δεύτερο: Ο τουρισμός. Τουρισμός, καθαρά πράγματα, είναι τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και δεν είναι τυχαίο ότι έβαλε τον τουρισμό μέσα στο υπουργείο Πολιτισμού. Δηλαδή, από την Ακρόπολη μέχρι και το Μουσείο της Ακρόπολης μέχρι και τα πάντα θα συρρικνωθούν και θα υποταχθούν στον τουρισμό. Δηλαδή, να φέρουμε να παίζουν χαρτιά στα καζίνο, να έρθουν και λίγο στην Ακρόπολη, να κάνουν το μπάνιο το γυμνό - κάνουν και τέτοια - ή τους ειδικούς τουρισμούς ή τον εκκλησιαστικό, θα δουν και λίγο αρχαία. Σουβλάκι, τζατζίκι και πολιτισμός. Αυτό είναι. Και δεν είναι τυχαίο ότι τον πολιτισμό τον εντάσσουν στον τουρισμό. Ναι, θέλει να φέρει υψηλό τουρισμό, που δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια ούτε με τις ταβέρνες ούτε με τα ταβερνάκια, κλπ. Και στον τουρισμό δε βάζει και τον εσωτερικό τουρισμό, τον κοινωνικό τουρισμό και τον εξωτερικό τουρισμό των Ελλήνων, γιατί στη σημερινή εποχή και οι Ελληνες πρέπει να βγαίνουν έξω και να κάνουν την αναψυχή τους σε άλλες χώρες. Αλλά πού, εδώ δεν μπορείς να κάνεις ούτε μέχρι στο χωριό σου...

Επομένως, βάζει δύο τομείς: Στην πράσινη βιομηχανία βάζει αιολικά πάρκα κλπ. και να έρθουν επιχειρήσεις οι οποίες θα παράγουν νέες τεχνολογίες που έχουν σχέση με την καθαρή ενέργεια. Εδώ, λοιπόν, για τι πρόκειται; Για επενδύσεις των καπιταλιστών σε νέους τομείς που υπάρχει υψηλή κερδοφορία. Και δε μιλάει για επενδύσεις μόνο στην Ελλάδα, μιλάει και για το εξωτερικό. Και λέει ότι πρέπει να γίνουμε πιο εξωστρεφείς. Εξωστρεφείς τι σημαίνει; Εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό.

Και λέμε εμείς τώρα, το ΚΚΕ, ποιες είναι οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας; Υπάρχουν κλάδοι της μεταποίησης, κλωστοϋφαντουργία, ένδυση, ιματισμός, μια σειρά πράγματα. Αυτοί οι κλάδοι δεν πρέπει να συρρικνωθούν. Βεβαίως, στον καπιταλισμό ζούμε, αλλά δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Διότι εδώ η Ελλάδα θα είναι ο χώρος όπου θα υπερισχύσουν ακόμη περισσότερο οι εισαγωγές. Γιατί οι καπιταλιστές δε βγάζουν τα κέρδη, σ' αυτούς τους τομείς, που έβγαζαν, γιατί τα κινέζικα, τα ινδικά προϊόντα έχουν ρίξει τα μεροκάματα. Επομένως, πάνε οι τομείς της μεταποίησης, που έχουν σχέση με την καθημερινότητα του Ελληνα.

Δεύτερον. Ναυπηγοεπισκευαστικός χώρος, με τέτοια δύναμη στο χώρο της ναυτιλίας παγκόσμια, συρρικνώνονται, δεν έχουν δουλειές. Και έχει γίνει αυτό το φοβερό: Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη - έχει ξεκινήσει προεκλογικά - καταφέρονται εναντίον του Σωματείου της Ναυπηγοεπισκευαστικής, γιατί πέτυχε παραπάνω Συλλογική Σύμβαση απ' ό,τι άλλοι κλάδοι με την πάλη, δεύτερο γιατί πέτυχε ωράριο κανονικό - και όχι να δουλεύουν απ' το πρωί μέχρι το βράδυ -, πενθήμερο, κλπ. Και λέει ότι οι κατακτήσεις που πέτυχαν οι εργαζόμενοι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα είναι εμπόδιο να έρθουν οι καραβοκύρηδες να φτιάχνουν τα καράβια. Χίλια πλοία έκαναν οι Ελληνες εφοπλιστές και έφεραν τα δέκα στην Ελλάδα. Πάνε πάρα πολλά στην Κροατία. Τα πάνε στο Πακιστάν, τα πάνε στις Ινδίες. Αρα, πρέπει να ρίξουν τα μεροκάματα για να έρθουν τα πλοία. Δηλαδή, φαύλος κύκλος.

Και αυτά που λένε για τη μεσογειακή διατροφή, αυτά επίσης είναι πράγματα αφηρημένα. Και να σας πω συγκεκριμένα: Μεσογειακή διατροφή είναι και να τρως με λάδι Μαρόκου. Να τρως με λάδι Ιταλίας, να τρως με λάδι Ισπανίας. `Η, ντομάτες κάνουν και άλλοι. Λοιπόν, εδώ ακριβώς πρόκειται για ένα μοντέλο ανάπτυξης όπου - αυτό που πάντα γίνεται στον καπιταλισμό, δεν είναι κάτι σύγχρονο - επενδύσεις θα γίνουν εκεί που το κεφάλαιο εξασφαλίζει μεγάλη κερδοφορία και εξαγωγές. Που σημαίνει, και νέες επενδύσεις να γίνουν, λιγότερες θέσεις εργασίας θα προκύψουν, γιατί θα είναι και πιο σύγχρονες οι μονάδες. Και οι απολύσεις θα είναι πολύ μεγαλύτερες από τις προσλήψεις. Και το κυριότερο: Εντείνεται αυτό που λέμε, η διατροφική εξάρτηση της χώρας απ' τις εισαγωγές. Και σε συνδυασμό βέβαια είναι η πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Αυτό εξυπακούεται. Αλλά πρέπει να το δούμε και σε σύνδεση με αυτές τις νέες επενδύσεις και, μάλιστα, αυτοί οι τομείς που θα κάνουν τις νέες επενδύσεις, είναι οι τομείς εκείνοι που θέλουν τη λιγότερη ζωντανή ανθρώπινη εργασία.

Αλλά εδώ υπάρχουν κι άλλες πλευρές. Κι εδώ είναι τα πονηρά κι αυτά πρέπει η εργατική τάξη να τα ξέρει. Μιλάνε για την αιολική ενέργεια, σε μια περίοδο όπου έχουν ανακαλυφθεί κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο, έχουν ενδιαφέρον ευρωπαϊκές κι αμερικανικές εταιρείες και τώρα λένε, το πετρέλαιο είναι ...ρυπογόνο. Μα η αιολική ενέργεια θα καλύψει το 20% των αναγκών της Ελλάδας. Το 80% πώς θα 'ναι; Δε θα χρησιμοποιήσεις το πετρέλαιο; Δε θα χρησιμοποιήσεις το λιγνίτη, με όρους βέβαια προστασίας του περιβάλλοντος; Είναι άσχετο αυτό που γίνεται; Δεν αναφέρεται καθόλου το θέμα των κοιτασμάτων πετρελαίου στην Ελλάδα. Που ένα μέρος ανήκει στο Αιγαίο και ένα μέρος ανήκει στην Ελλάδα. Γιατί; Γιατί εδώ έχουν εκχωρηθεί αυτά στις ξένες εταιρείες και γιατί πάμε για μια αλλαγή της κατάστασης στο Αιγαίο. Κι έτσι αυτό το ζήτημα, κυριαρχικά δικαιώματα κλπ. και σύνορα, συνδέεται με οικονομικά συμφέροντα. Ενα θέμα, λοιπόν, είναι αυτό.

Αυτό που βάζει επίσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ για τους αγρότες. Αγρότες είναι αυτοί που κατά κύριο επάγγελμα είναι αγρότες. Κατά κύριο επάγγελμα είναι μόνο οι μεγάλοι αγρότες. Οι μικροί αγρότες δεν μπορούν να έχουν κύριο επάγγελμα το αγροτικό. Διότι δε βγάζουν ψωμί. Θα είναι και ολίγον οικοδόμοι και ολίγον αγρότες. Αυτά αφορούν και την εργατική τάξη. Δεν αφορούν μόνο την αγροτιά που συρρικνώνεται. Αφορούν την εργατική τάξη για το τι τρώμε, πόσο στοιχίζει, πώς, κλπ. Επομένως, πάμε για έναν εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μοντέλου της Ελλάδας, που θα βαθύνει και την περιφερειακή ανισότητα και την ανισομετρία ανάμεσα στους κλάδους. Και αυτός θα είναι παράγοντας όξυνσης της κρίσης τα επόμενα χρόνια».

Επίσης, ο Α. Λοβέρδος, ο νέος υπουργός Εργασίας, λανσάρισε έναν καινούριο όρο. Την εναλλακτική απασχόληση. Είπε ότι θα συμμαζέψει όλες τις νέες μορφές τις εργασιακές και θα κάνει την εναλλακτική απασχόληση, θα κάνει ένα σύγχρονο νόμο για την ενοικίαση των εργατών. Στην Ελλάδα, και από αντιστάσεις αλλά και γιατί ενδεχομένως κάποιοι αστικοί εκσυγχρονισμοί δεν έχουν γίνει, δεν μπόρεσε να πάει πάρα πολύ πλατιά η μερική απασχόληση, πέρα απ' το εμπόριο. Δεν είναι εύκολο να πάει παντού, γιατί πρέπει να γίνει μια αναδιοργάνωση. Ακριβώς αυτό θα βάλουν μπρος. Καταλαβαίνετε τι είναι τώρα; Ολες τις μορφές απασχόλησης θα τις βάλει σε μια νομοθεσία, θα κατοχυρώσει και ασφάλιση και συνταξιοδότηση, σαν τι όμως; Σαν τέτοια, σαν κατοχυρωμένη εναλλακτική απασχόληση, η απασχολησιμότητα του Σημίτη. Τι θα πει εναλλακτική απασχόληση;

Κοιτάξτε, αν αυτά τα λέμε, δεν είναι για να κάνουμε προπαγάνδα. Ο εργάτης πρέπει να καταλάβει οτι πρέπει σφίξει τα δόντια και να παλέψει, έναν αγώνα δύσκολο, σκληρό, καλά μελετημένο.Πρέπει να καταλάβει ότι τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα.

Ολα τα μέτρα που εξάγγειλαν προεκλογικά και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα ελαφρύνουν τη θέση - πέρα απ' την αστική τάξη που θα την ωφελήσουν - ορισμένων μεσαίων στρωμάτων. Που δεν έχουν σχέση με αυτά που λέμε εμείς, τους μικρούς επιχειρηματίες. Στην Ελλάδα, υπάρχουν και ανώτερα - μεσαία στρώματα και μεσαία στρώματα και κατώτερα - μεσαία στρώματα. Και επειδή στην Ελλάδα υπάρχουν πολυάριθμα μεσαία στρώματα είναι υποχρεωμένοι να πάρουν μέτρα για να διευκολύνουν και αυτούς.

Οταν λένε θα επιστραφεί ο ΦΠΑ, π.χ. στους αγρότες, οι αγρότες οι οποίοι έχουν απούλητα προϊόντα, τι ΦΠΑ να τους γυρίσει; Οταν έχουν πουλήσει για 1.000 ευρώ τα προϊόντα τι ΦΠΑ να τους γυρίσει πίσω; Αλλά τον ΦΠΑ που θα δώσει σε αυτούς που έχουν μεσαία και μεγάλη ιδιοκτησία θα τους βοηθήσει. Αρα, λοιπόν, πρέπει να δούμε τα πράγματα με την ταξική διαστρωμάτωση της χώρας, με τις εμπειρίες του παρελθόντος και με αυτό που έρχεται μπροστά. Βεβαίως, κάνουν εμπόριο φόβου και ελπίδας. Διότι, σου λέει, απ' το να έχεις αναδουλειά, απ' το να έχεις αδήλωτη εργασία, θα έχεις δηλωμένη εργασία, αλλά που στην πραγματικότητα θα είναι μαύρη.

Στο διά ταύτα, λοιπόν. Κατ' αρχήν, υπάρχουν απολύσεις που γίνονται και τώρα. Κάθε μέρα απολύσεις. Σε αυτούς τους χώρους δεν μπορεί να τους αφήσουμε έτσι. Εχει σημασία να βγουν συμπεράσματα γιατί γίνονται απολύσεις και να δούμε το θέμα κατά κλάδο. Γιατί, π.χ. ένας απολύει; Ενας απολύει γιατί θέλει με λιγότερους να βγάλει περισσότερα κέρδη, άλλος απολύει γιατί έχει πτώση των κερδών. Αλλά η πτώση των κερδών δεν είναι απ' τους μισθούς των εργαζμένων. Είναι το πιο μεγάλο ψάρι που τον τρώει. Δε φταίει ο μισθός του εργαζόμενου, είναι γιατί τον έφαγε το πιο μεγάλο ψάρι.

Επομένως, αν ο εργαζόμενος δε συνειδητοποιήσει όλη αυτή τη λειτουργία της αγοράς, του πώς λειτουργεί αν θέλετε το καπιταλιστικό σύστημα, έστω εμπειρικά, έστω να το βοηθήσουμε να το καταλάβει, δε θα αντλήσει κουράγιο και δε θα αποκτήσει το απαραίτητο - να σας το πω - πολιτικό μίσος ή την πολιτικό αντίθεση, να το πω καλύτερα, να παλέψει. Σου λέει, αφού δεν έχουν λεφτά, αφού τα ταμεία είναι άδεια. Και εδώ η θέση του Κόμματος είναι καθαρή: Θα πληρώσουν αυτοί που κέρδισαν. Θα πληρώσουν αυτοί που κέρδισαν στη διάρκεια της κρίσης - έχουμε κατάλογο ποιοι κέρδισαν - και τρίτον μειώστε τους εξοπλισμούς, αν θέλετε και άμεσες προτάσεις το ποιος θα πληρώσει για την κρίση. Και, άλλωστε, τα ταμεία δεν τα άδειασαν οι εργαζόμενοι.

Πρέπει να πάψουν οι εργαζόμενοι να βλέπουν ότι το έλλειμμα είναι και δικό τους πρόβλημα. Δεν είναι δικό τους. Βεβαίως, είναι δικό τους με την έννοια ότι θα το φορτώσουν να το καλύψει, αλλά δεν είναι δικό τους με την έννοια να το καλύψουν και να συνεισφέρουν.

Το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος κυκλοφόρησε ένα κείμενο, μια ανακοίνωση όπου αναδεικνύουμε στόχους πάλης που τους είχε επεξεργαστεί παλιότερα η Κεντρική Επιτροπή. Κάνουμε έναν αναγκαίο ορισμένο εκσυγχρονισμό, χρειάζονται κι άλλοι εκσυγχρονισμοί. Και με αυτό το κείμενο το ολοκληρωμένο και όχι αποσπασματικά, προσπαθούμε να δείξουμε γύρω από ποιους στόχους πρέπει να συσπειρωθούν οι εργάτες, οι υπάλληλοι, του δημοσίου, στον ιδιωτικό τομέα, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, και με συγκεκριμένους στόχους πάλης και άμεσους στόχους πάλης, αλλά και ταυτόχρονα, να απαντάμε σε αυτό που λέμε. Γιατί αν δεχτούμε το μοντέλο ανάπτυξης, αν δεχτούμε τις πράσινες μπίζνες και αν δεχθούμε τις ιδιωτικοποιήσεις που γίνονται και απλώς να κάνουμε μια αναδιαπραγμάτευση, τότε, αυτό είναι ουτοπία, να ζητάς βελτίωση της θέσης σου χωρίς να αντιδράς στη γενικότερη πολιτική.

Αυτό που λέμε εμείς δεν είναι ουτοπία. Εμάς, υπάρχει στενή συνάρτηση ανάμεσα στα αιτήματα και στην αντίληψή μας για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης για τη λαϊκή οικονομία, αλλά αν θέλετε και για μέτρα που χτυπάνε τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Βεβαίως, αν δε γίνει υπόθεση λαϊκών μαζών, δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Αυτά που λένε και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και τα άλλα κόμματα είναι ουτοπικά με την έννοια ότι δεν μπορεί να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων και ταυτόχρονα να μεγαλώνει η κερδοφορία και να υλοποιείται η πολιτική της ΕΕ επεξεργασμένη στην Ελλάδα.

Σε μας - θα πείτε, λίγο πράγμα; - λείπει ο μαζικός παράγοντας, ο λαϊκός να υιοθετήσει. Αλλά, γι' αυτό, αν θέλετε, έχουμε κι εμείς ένα μέρος ευθύνης, σ' αυτό που μας αναλογεί, αυτό το μέρος ευθύνης πρέπει να το αναλάβουμε.

Αυτό όμως που έχει σημασία είναι το εξής: Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να τα δούμε καλύτερα. Ενώ, παραδείγματος χάριν, η στρατηγική μας η πολιτική μας είναι πλήρως επιβεβαιωμένη, πλήρως, κι ας έχουν πέσει όλοι συγχορδία να πούνε ηττήθηκε, δεν ηττήθηκε καθόλου, διότι αν το δεχθούμε αυτό τότε κέρδισε η στρατηγική των μονοπωλίων. Σε κείνο το σημείο όμως, που ακόμη πρέπει να κατακτήσουμε ικανότητα και αποφασιστικότητα είναι το εξής: Δεν αρκεί να προβάλλουμε τις θέσεις μας στους εργαζόμενους. Πρέπει να βοηθήσουμε να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα, το ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, το 90%, δε μετέχει στην πάλη, δεν είναι συνδικαλισμένη, δε μετέχει στο σωματείο.

Το γιατί έχει παθητικοποιηθεί και γιατί έχει υποχωρήσει το ξέρουμε. Αρκετές φορές το έχουμε συζητήσει. Αλλά, εδώ θα κριθούμε. Ο κομμουνιστής δεν κρίνεται μόνο να λέει τα σωστά πράγματα, κρίνεται και ως οργανωτής μαζών. Βεβαίως, έχουμε κάνει πολλά. Αλλά, οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες. Και να σας πω καθαρά. Αν δεν πάρει ο άλλος μέρος στην οργάνωση της πάλης, δεν μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Αυτά που του λέμε εμείς τα διαισθάνεται σαν καλά, αλλά πρέπει να αποκτήσει και την εμπειρία της πάλης. Οχι την εμπειρία μόνο των προβλημάτων. Τη συνείδηση τη διαμορφώνει η οργάνωση της πάλης. Και πλέον η πάλη δεν είναι μόνο τα προβλήματα του χώρου. Είναι τα προβλήματα του χώρου ενταγμένα στον κλάδο, ενταγμένα στο σύνολο και στη γενική πολιτική κατεύθυνση.

Εδώ, θα χρειαστεί πολυμορφία αγώνα. Δεν είναι απλώς ένα άθροισμα απεργιών και πορειών. Και τέτοια χρειάζονται. Αν θέλετε η εποχή μας απαιτεί πολύ ανεβασμένες και οξυμένες μορφές πάλης. Αλλά, ταυτόχρονα απαιτεί μεγάλη πολυμορφία εξειδίκευσης στις γυναίκες, στη νεολαία, στις νεότερες ηλικίες, εξειδίκευση κατά κλάδο, κατανόηση γιατί τα προβλήματα είναι κοινά. Γιατί να μην υποτιμήσουμε το εξής πράγμα: Οι νέες εργασιακές σχέσεις και η πολιτική σήμερα της αστικής τάξης οξύνει εσωτερικές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν μέσα στην εργατική τάξη και προκαλεί συντεχνιακές αντιπαραθέσεις.

Να σας πω ένα παράδειγμα: Ανέβασαν πέντε χρόνια το όριο συνταξιοδότησης γυναικών στον ιδιωτικό τομέα. Το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα δεν έσκασε καθόλου περί αυτού και όταν εμείς τους λέγαμε ότι θα τα φέρουν και στις γυναίκες του Δημοσίου. Τα έφεραν. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, σκασίλα τους μεγάλη. Σου λέει, με νοιάζει εμένα ο τραπεζοϋπάλληλος, με νοιάζει εμένα αυτός που είναι στις ΔΕΚΟ. `Η, αυτός που είναι στις ΔΕΚΟ θεωρεί ότι πρέπει να πάρει πολύ μεγαλύτερο μισθό, γιατί οι άλλοι είναι κατώτερης...

Ποιος είναι αυτός που θα δημιουργήσει αυτό που λέμε, την κοινή συνείδηση; Την ενιαία συνείδηση; Και οι όποιες ιδιαιτερότητες υπάρχουν ανάμεσα σε αυτούς τους τομείς, να μην είναι ιδιαιτερότητες που αδυνατίζουν το κίνημα. Να, τι έγινε τώρα στο λιμάνι, στα ναυπηγεία. Αυτά δεν είναι ζητήματα που αφορούν ολόκληρη την εργατική τάξη; Επομένως, το δικό μας καθήκον είναι το εξής: Πέρα του ότι να προγραμματίσουμε αντιδράσεις, κινητοποιήσεις κ.λπ., πρέπει να ανεβάσουμε την πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης. Και εδώ, αν θέλετε, είναι και τα πιο αδύνατα σημεία στη δουλειά μας. Οχι ηθελημένα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, πολιτική συνείδηση δεν είναι να δυσαρεστείται κάποιος με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Αν αδειάζει η τσέπη, θα είσαι δυσαρεστημένος.

Αυτό που πρέπει να γίνει, μέσα από βασανιστική δουλειά, όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να παλέψει για την αλλαγή της εξουσίας. Οσο αυτό είτε φοβίζει, είτε θολώνει, είτε συκοφαντείται, μην περιμένουμε να έχουμε σημαντικές διεργασίες στην κάλπη. Οσο η ταξική πάλη δεν ανεβαίνει η κάλπη μπορεί να φέρει ακόμη χειρότερα αποτελέσματα. Φέρνουν τώρα το γερμανικό εκλογικό νόμο. Ποιος ξέρει τι θα φέρουνε. Το σύστημα έχει πολλά μέσα για να επιδράσει στη συνείδηση. Δεν είναι μόνο η τηλεόραση και οι συζητήσεις, είναι πολύ περισσότερα τα όπλα του.

Επομένως, σήμερα, το ζητούμενο είναι να διευρυνθούν οι στόχοι πάλης της εργατικής τάξης, να πολιτικοποιηθούν, όχι με την έννοια της συνθηματολογίας, αλλά με την έννοια της βαθύτερης γνώσης της κατάστασης κι ενός σχεδιασμού που βεβαίως πρέπει να είναι πολύ πιο επιτελικός, δεν μπορεί να περιμένουμε να έρθει ένα νομοσχέδιο να κάνουμε μια πορεία. Δηλαδή, πρέπει να σχεδιάζεις αυτό που έρχεται αύριο.

Εχουμε αρκετές αδυναμίες, φυσικά στο 18ο Συνέδριο τις λέμε. Κρινόμαστε, στην ένταση της ιδεολογικής επίθεσης και μέσα σε κείνο πρέπει να οξυνθεί η ιδεολογική επίθεση, αλλά με τρόπο που μας φέρνει πολύ κοντά στον ΠΑΣΟΚο, στο Νεοδημοκράτη, στον οποιονδήποτε εργάτη ή εργάτρια και ταυτόχρονα πρέπει να κάνουμε το παν για τη συσπείρωση δυνάμεων. Στα σωματεία, είτε σε επιτροπές, κάθε μορφή συσπείρωσης. Τα προβλήματα των γυναικών, της νεολαίας. Δεν μπορεί να υπάρχει απλώς μια πρωτοπορία που ρίχνεται στη φωτιά και από πίσω να υπάρχουν οι αναμένοντες να έρθουν τ' αποτελέσματα. Αυτό δε γίνεται. Και η ικανότητα συσπείρωσης εξαρτάται πριν απ' όλα από μας. Το Κόμμα έχει την ικανότητα οργάνωσης. Πρέπει να μοιράζουμε δουλειά, πρέπει να αναλάβουν ευθύνες και άλλοι, πιο σχεδιασμένα.

Η επίθεση στο Κόμμα θα ενταθεί. Και εδώ να ξεκαθαρίσουμε το εξής πράγμα: Υπάρχει κόσμος που σε ορισμένα πράγματα διαφωνεί, έχει και παράπονα μαζί μας. Απ' τον εργάτη κι απ' την εργάτρια δεν πρέπει να λείψει το ταξικό ένστικτο. Οτι όταν χτυπάνε το ΚΚΕ, δεν το χτυπάνε για να μας κάνουν καλύτερους, αλλά για να απεμπολήσουμε τη γραμμή μας, την ταυτότητά μας κ.λπ. Δηλαδή, δεν μπορεί να ρίχνει ο αντίπαλος κάτι και να λέμε μπας και ισχύει αυτό που λέει ο αντίπαλος; Και τέτοιες επιθέσεις θα έχουμε. Θα έχουμε και μαστίγια και καρότο. Ακούσατε τον Πάγκαλο όσοι τον ακούσατε. Θα φέρω λέει νομοσχέδιο για να ελέγξω τα οικονομικά των κομμάτων.

Θα θελήσουν να μας εκβιάσουν με την κρατική επιχορήγηση. Δηλαδή, πώς; Για να πάρετε την κρατική επιχορήγηση θα κάνετε εκείνο, κι εκείνο κι εκείνο. Εμείς σύντροφοι, εδώ αντέξαμε το '91, σε μια λαίλαπα. Αυτό μας έλειπε. Σήμερα θα τα καταφέρουμε και πολύ καλά. Αλλά θέλει και το ταξικό ένστικτο. Δεν μπορεί, δηλαδή, ο εργάτης μόλις ακούει κάτι για το ΚΚΕ να μπερδεύεται. Η επίθεση έχει συγκεκριμένο στόχο. Ούτε τους έπιασε ο πόνος να γίνουμε καλοί και μαχητικοί για να τους πολεμάμε. Οχι, το αντίθετο. Και αυτό που ενοχλεί, σύντροφοι, είναι αυτό που λέμε για ταξική πάλη, για ρήξη ανατροπή και αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας. Αυτό τους ενοχλεί. Ολα τα άλλα μπορούν να τα κουμαντάρουν, αλλά τους ενοχλεί αυτό».