ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αμεσα στη δράση

Από προχτές η χώρα διαθέτει κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, αλλά αυτή δεν πρόκειται να φέρει ανακούφιση στα λαϊκά στρώματα που δεινοπαθούν από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Η συμμετοχή ενός κατ' όνομα αριστερού κόμματος δεν πρέπει κανέναν να ξεγελάσει. Αποσκοπεί, κατά κύριο λόγο, στο να κερδηθεί για λογαριασμό της πλουτοκρατίας χρόνος που της είναι απαραίτητος για να προχωρήσει η πολιτική που έχει ανάγκη. Οσοι πάλι πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπερασπιστεί τα λαϊκά συμφέροντα, καλά θα κάνουν να αναθεωρήσουν, γρήγορα θα φανεί και εδώ τι εστί η «υπεύθυνη αντιπολίτευση» που δηλώνει ότι θα ασκήσει. Οπως είπε ο Αλ. Τσίπρας στο «Ρόιτερς», «ο ρόλος μας είναι να είμαστε μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, να χειροκροτούμε κάθε τι θετικό, να καταδικάζουμε όλα τα αρνητικά και να προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις». Κάτι σαν τη λεγόμενη προγραμματική αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ το 2009.

Εχει μεγάλη σημασία ο λαός να εκμεταλλευτεί το χρόνο που «τρέχει» για την προετοιμασία και την οργάνωση της πάλης του. Να είναι σε θέση να δώσει την απάντησή του όταν, σύντομα, αποκαλυφθεί ότι η επιδιωκόμενη επαναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αναγκαστική αναπροσαρμογή που επιβάλλει το βάθεμα της κρίσης στην Ελλάδα και στις πιο ισχυρές οικονομικά χώρες της Ευρωζώνης. Μια αναπροσαρμογή που δε θα βάλει φρένο στα αντιλαϊκά μέτρα. Η αναδιαπραγμάτευση δε θα γίνει απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, ούτε για να τα υπηρετήσει. Τα λαϊκά συμφέροντα είναι προγραμμένα στο πλαίσιο της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας και της φιλομονοπωλιακής της στρατηγικής την οποία όλα τα κόμματα, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, πλην του ΚΚΕ, ασπάζονται σαν ιερό ευαγγέλιο.

Τα δύσκολα για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι μπροστά, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης νέες δοκιμασίες και κίνδυνοι καραδοκούν. Η αναμονή είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή. Πόσο μάλλον, όταν η άρχουσα τάξη, η ΕΕ και τα κόμματά τους δεν «τεμπελιάζουν», αντιθέτως εργάζονται πυρετωδώς, αξιοποιώντας και τα αρνητικά για το λαό εκλογικά αποτελέσματα, για να εδραιώσουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, για να τον στριμώξουν για τα καλά στη γωνία δίχως περιθώρια αντίδρασης.

Απέναντι σε όσα ετοιμάζουν, ο λαός πρέπει να ορθώσει ανάστημα. Δεν είναι μόνος του. Το ΚΚΕ θα είναι δίπλα του. Θα μεταφέρει στη Βουλή τη δική του φωνή, τις δικές του διεκδικήσεις και αιτήματα για ικανοποίηση άμεσων αναγκών του. Ανάμεσα στα πρώτα νομοσχέδια που θα καταθέσει εκεί θα είναι και αυτό για την κατάργηση των Μνημονίων, της Δανειακής Σύμβασης και όλων των σχετικών νόμων που πέρασαν από την προηγούμενη Βουλή στο μεσοδιάστημα. Θα είναι δίπλα του στον τόπο δουλειάς, στη γειτονιά, στην πόλη και στο χωριό, επιμένοντας στη μάχη για να οργανωθεί η εργατική λαϊκή παρέμβαση, πάλη και αντεπίθεση για την προστασία των ανέργων και της λαϊκής οικογένειας, για να εξασφαλιστούν τα φάρμακα, η λειτουργία των νοσοκομείων, για να εμποδιστεί η φορολογική εξόντωση, η νέα σφαγή μισθών και συντάξεων. Για να προστατευτούν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και να εξασφαλιστεί η λειτουργία της εκπαίδευσης που είναι σοβαρά υποχρηματοδοτούμενη κ.ά. Για να εμπιστευτεί ο λαός τη δύναμή του, να σηκώσει κεφάλι απέναντι στους εκμεταλλευτές του, να τους εμποδίσει και να τους ανατρέψει.

Επαναδιαπραγμάτευση και φιλολαϊκή διέξοδος

Γρηγοριάδης Κώστας

«Ενας δεύτερος λόγος ανησυχίας για τις προοπτικές της κυβέρνησης, πέρα δηλαδή από το πώς συγκροτήθηκε, είναι βέβαια οι προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί από την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Οποιος παρακολουθεί τις συζητήσεις στην τηλεόραση μένει με την εντύπωση ότι είναι θέμα εβδομάδων για να καταργηθούν όσα - εμείς - θεωρούμε αρνητικά. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν θα γίνει». Αυτά γράφει σε χτεσινό άρθρο του στην «Καθημερινή» ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Καψής, ο οποίος στη συνέχεια παραθέτει τους λόγους που στηρίζουν αυτή την εκτίμησή του: «Ακόμα - γράφει - και αν επιτευχθεί ωστόσο ο κεντρικός διαπραγματευτικός μας στόχος, η παράταση δηλαδή της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο χρόνια, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στην καθημερινότητα των πολιτών. Απλώς θα χαλαρώσει η πίεση για νέα μέτρα. Κι αυτό μας οδηγεί σε έναν τρίτο λόγο ανησυχίας. Στο ότι η βάση της συνεργασίας των τριών κομμάτων είναι στην ουσία της αρνητική - πώς θα αποφύγουμε τα δεινά του μνημονίου». Από την πλευρά του, δηλαδή από την πλευρά της πλουτοκρατίας και των ξένων δανειστών και εταίρων, οι παραπάνω «ανησυχίες» για τη βιωσιμότητα και μακροημέρευση της νέας συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ είναι εύλογες. Ακριβώς γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια ελιγμών και «μείγματα πολιτικής» για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης στο πλαίσιο του «ευρωμονόδρομου» και εντός των τειχών του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει «πιο ελαστικό μνημόνιο», γιατί η βάση του μνημονίου είναι το μεγάλο μνημόνιο του Μάαστριχτ, του δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας και το «Σύμφωνο για το ευρώ». Με άλλα λόγια, η στρατηγική του μνημονίου είναι η άγρια υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης και η σφαγή των λαών προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μονοπωλίων. Φιλολαϊκή διέξοδος εντός ΕΕ και καπιταλισμού απλά δεν υπάρχει.

Λαϊκή αντεπίθεση...

Τα σενάρια αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ, όσο και αν κάποιοι θεωρούν ότι απομακρύνονται μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, η αλήθεια είναι ότι παραμένουν στην ημερήσια διάταξη, ακριβώς επειδή η καπιταλιστική κρίση σε Ισπανία και Ιταλία επιδεινώνεται και οξύνονται οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί για τον επιμερισμό της ζημιάς. Οι δραματικές δηλώσεις του Ιταλού πρωθυπουργού ότι «έχουμε μια βδομάδα καιρό για να σώσουμε την Ευρωζώνη», προκειμένου να υπογραμμίσει την ανάγκη να ληφθούν ουσιαστικές αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την επόμενη βδομάδα, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν ότι οι κραδασμοί στο ευρωοικοδόμημα γίνονται ολοένα και πιο απειλητικοί για τη σταθερότητά του. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις της Κρ. Λαγκάρντ που εξέφρασε τις ανησυχίες της για «τις επιπλέον εντάσεις και τις έντονες πιέσεις» τόσο στον ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο όσο και στις κυβερνήσεις της περιφέρειας. Την ίδια στιγμή, οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», σε άρθρο του επικεφαλής ανάλυσης της Citigroup με τον χαρακτηριστικό τίτλο «γιατί ο κίνδυνος για Grexit (σ.σ. εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ) παραμένει σε ισχύ», επισημαίνει ότι «η Grexit θα γίνει ακόμη πιο πιθανή εάν η Ισπανία και η Ιταλία χρειαστούν ευρύτερη στήριξη από την τρόικα, κάτι που μοιάζει πλέον πιθανό». Σημειώνει, επίσης, με νόημα ότι «ο μεγαλύτερος φόβος των χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ, αλλά η δημιουργία μιας ανοιχτής και άνευ ορίων ένωσης μεταφοράς κεφαλαίων χωρίς παράδοση εθνικής κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό επίπεδο».

... ή εξαθλίωση

Το συμπέρασμα είναι φανερό. Η κρίση είναι τόσο βαθιά και παρατεταμένη που αδυνατούν να τη διαχειριστούν. Και αυτός ακριβώς είναι ο βασικός λόγος που κάνει πιθανή μια αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ, που θα φέρει την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα μπροστά στο ενδεχόμενο ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε ζητήσει από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου να πάρουν θέση και το λαό να προετοιμαστεί, αναδεικνύοντας ως το πραγματικό δίλημμα των εκλογών αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος ή εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Το δίλημμα αυτό ισχύει και μάλιστα πολύ περισσότερο μετά τις εκλογές.