ΦΩΤΟ

Οι χαρές θα 'ταν διπλάσιες και οι λύπες μου μισές, αν ήσουν πλάι μας αυτά τα έξι χρόνια που πέρασαν από τη μέρα που «έφυγες» αναπάντεχα από κοντά μας, στις 23 Φλεβάρη 2012, πολυαγαπημένε μου αδερφέ ΧΡΗΣΤΟ.

Στη μνήμη σου προσφέρω στο Κόμμα μας, το ηρωικό ΚΚΕ, που φέτος συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και δράσης, 50 ευρώ ταπεινή συνεισφορά στην καθημερινή του δράση, μέσω ΚΟΒ Λόφου Περιστερίου.

Η αδελφή σου, Ελένη Καραπλή

***

ΦΩΤΟ

Ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ γεννήθηκε το 1925 στη Νίκαια του Πειραιά. Εκεί μεγάλωσε, με μύριες όσες δυσκολίες, εκεί ανδρώθηκε. Οι στερήσεις και η ανάγκη, η κοινωνική αδικία, ήταν οι παράμετροι που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα του και τη στάση του στη ζωή και την κοινωνία.

Η μητέρα του, Ειρήνη, είχε έρθει το 1922 από τη Σμύρνη, με δύο μικρά παιδιά. Ξενοδούλευε για να τα βγάλει πέρα, για να τα μεγαλώσει.

Οκτώ χρόνων ο Γιώργης είχε ένα καροτσάκι και έκανε μεταφορές. Βοηθούσε με όλες του τις παιδικές δυνάμεις την οικογένεια. Τα βράδια προσπαθούσε να μάθει γράμματα στο νυχτερινό σχολείο. Για αυτά και άλλες κοινωνικές καταφορές συνειδητοποίησε πολύ νωρίς την κοινωνική αδικία.

Δέκα οκτώ χρόνων παλικαρόπουλο εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Υστερα στον ΕΛΑΣ και στο ΕΑΜ. Η ΠΕΑΕΑ και το υπουργείο Αμυνας αναγνωρίσανε τη συμμετοχή του και του απένειμαν διπλώματα τιμής. Δίπλωμα τιμής είχε και ο ίδιος τη γερμανική σφαίρα που είχε σφηνωθεί στο κορμί του. Με την επικράτηση της αστικής τάξης στην Ελλάδα, είχε την υποχρέωση να παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του κάθε μέρα.

Εχοντας την ανάγκη του μεροκάματου μπήκε στο εργοστάσιο ξυλουργικής του Μάρκου, στον Πειραιά. Από εκεί βγήκε τεχνίτης με όλη τη σημασία του όρου. Επιανε το ακατέργαστο ξύλο στα χέρια του και το μετέτρεπε σε έργο τέχνης. Δούλεψε σε ολόκληρη τη μακρά ζωή του ως ελεύθερος επαγγελματίας.

Παντρεύτηκε την αφοσιωμένη συντρόφισσά του Φεβρωνία και έζησε τίμια και με βαθιά φιλία για τον συνάνθρωπό του. Με συντροφικότητα για τους συντρόφους στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες. Συμμετείχε μέχρι τέλος στις δραστηριότητες του κόμματός του, του ΚΚΕ.

Ο Γιώργης «άφησε» τον άδικο κόσμο μέσα στον οποίο έζησε στις 17/1/2018. Θα μπορούσε να γράψει κανείς στην επιτύμβια πλάκα του: «Υπήρξε γνήσιο τέκνο της ανάγκης».

Είχε ατελείωτες ιστορίες να διηγηθεί. Ο λόγος του ήταν άμεσος και γλαφυρός. Δυο από αυτές, θα άξιζε τον κόπο να αναφερθούν.

Μία βροχερή νύχτα η ομάδα στην οποία συμμετείχε, σταμάτησε ένα γερμανικό φορτηγό, φορτωμένο κουραμάνα, κάπου στον Πειραιά. Αρχηγός της ομάδας ήταν ο Ανδρέας Μουράτης, ο μετέπειτα ονομαστός «μπακ» του Ολυμπιακού. Ο Μουράτης, που ήταν πολύ γεροδεμένος, πήδηξε πάνω στο φορτηγό και μέσα στα σκοτεινά και στη βροχή, έπιασε ένα σάκο κουραμάνα, υποτίθεται, και τον πέταξε κάτω. Ο σάκος όμως ήταν ο Γερμανός στρατιώτης που κοιμόταν τυλιγμένος στον καμουφλάζ αδιάβροχο μανδύα του. Καθώς έκανε να σταθεί στα πόδια του και πριν αρχίσει να γαζώνει στα τυφλά με το πολυβόλο του, η ομάδα αντιλήφθηκε το λάθος της και σκόρπισε μέσα στο σκοτάδι. Χωρίς κουραμάνα!

Η άλλη, αναφέρεται στη μετά τον Εμφύλιο εποχή. Είχε σταλεί από τον εργολάβο στον οποίο εργάσθηκε για ένα φεγγάρι, στο σπίτι του στρατηγού Παπάγου για ξυλουργικές εργασίες, στην κουζίνα του. Για κάποιες διευθετήσεις παρενέβη ο Παπάγος, ο οποίος απευθυνόμενος στον ταγματάρχη - υπασπιστή του, του έδωσε οδηγίες για το τι ακριβώς ήθελε, προκειμένου ο ταγματάρχης να τις διαβιβάσει. Ο Γιώργης όμως ο οποίος ήταν μπροστά, πήρε το λόγο και απευθυνόμενος στον στρατηγό, προσπάθησε να του εξηγήσει τι μπορεί να γίνει και τι όχι.

Ο Παπάγος χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει, στράφηκε ξανά προς τον υπασπιστή του και του είπε: «Πείτε στον κύριο ότι αυτό που επιθυμώ είναι...».

Αυτό το περιστατικό αντί να καταπιέσει τον ψυχισμό του Γιώργη, του χάραξε ακόμη μια κόκκινη γραμμή στη συνείδησή του, σε ό,τι αφορά την ταξική διαφορά που χώριζε την Ελλάδα στα δύο.

Η σύντροφός του προσφέρει στη μνήμη του 300 ευρώ στο ΚΚΕ.