Παπαγεωργίου Βασίλης

Την ταξική νίκη που πέτυχε σε βάρος της εργατικής τάξης της Ιταλίας μόνο στον ύπνο της θα την είχε δει. Δηλαδή τη νίκη; Εδώ μιλάμε για θρίαμβο!

Το εργατικό κίνημα της Ιταλίας όχι μόνο δεν ξεσηκώθηκε κατά της κυβέρνησης Πρόντι που δεν τήρησε τη μόνη ουσιαστικά προεκλογική δέσμευση που είχε υπέρ των εργατών, και δεν κατάργησε νόμο του Μπερλουσκόνι που ελαστικοποιούσε την εργασία, πατώντας σε νόμο του 1997, της προηγούμενης κεντροαριστερής κυβέρνησης, και θεσμοθέτησε την προσωρινή απασχόληση...

Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι όχι μόνο δε βγήκαν μαζικά στο δρόμο του αγώνα διεκδικώντας πραγματικές αυξήσεις και ικανοποιητικούς μισθούς και όχι πείνας (800 ευρώ είναι σήμερα ο κατώτερος μισθός!), διεκδικώντας σταθερή εργασία, σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα, αξιοπρεπείς συντάξεις κλπ...

Οχι μόνο δεν εξεγέρθηκαν κατά των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των κομμάτων που στον «κοινωνικό διάλογο» παζάρεψαν και συμφώνησαν με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου νέες δραστικές περικοπές στα ασφαλιστικά - μισθοδοτικά και εργασιακά τους δικαιώματα...

Αλλά επικύρωσαν κιόλας αυτή τη συμφωνία! Τη νομιμοποίησαν και με τη δική τους ψήφο, με δημοψήφισμα!

Πάνω από 10 εκατ. εργαζόμενοι γενικά απείχαν από την ψηφοφορία και από την αντιπαράθεση. Προς τιμή τους, μόνο οι βιομηχανικοί εργάτες, και μάλιστα σε μεγάλα ποσοστά, ψήφισαν ΟΧΙ σε αυτήν την ταπεινωτική συμφωνία και η Ομοσπονδία Μετάλλου με 53%. Οι 100.000 εργάτες της «Φίατ» ψήφισαν 85% ΟΧΙ. Σημειωτέων ότι για τους βιομηχανικούς εργάτες από 40 ετών και άνω η συμφωνία των «κοινωνικών εταιρών» δεν αλλάζει τίποτα στο ασφαλιστικό καθεστώς. Τι πονηρή που είναι η αστική τάξη και οι πολιτικοί της υπηρέτες!..

Το γιατί λοιπόν παραμένει και δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο. Αυτό που έγινε στην Ιταλία, μας αφορά όλους. Ολη την εργατική τάξη της Ευρώπης και όχι μόνο. Ολους όσοι νοιάζονται για το παρόν και το μέλλον του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Οσοι το προσπερνούν έτσι, σαν να πρόκειται για μια απλή απεργία που απέτυχε, στην ουσία ομολογούν ότι έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να κρύψουν το τι γίνεται στη διπλανή χώρα και ποια συμπεράσματα βγαίνουν.

Ο λόγος γίνεται για την ηγεσία του ΣΥΝ και όχι μόνο. Που ενώ ήταν λαλίστατη και πανηγύριζε για τη νίκη της Κεντροαριστεράς στην Ιταλία, για την κατεύθυνση και το χαρακτήρα του εργατικού κινήματος εκεί (στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Φόρουμ), τώρα, όπως κάνει κάθε φορά που αποκαλύπτεται εκ του αποτελέσματος η χρεοκοπία των πολιτικών επιλογών και των προσανατολισμών της, παριστάνει την ανήξερη. Βεβαίως υπάρχει και η «Αυγή» που δε θέλει να γίνει κατανοητό στους αναγνώστες της και το παρουσιάζει «ως ισχυρό μήνυμα συνδικαλιστικής δημοκρατίας και συμμετοχής»! Πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας.

Η Ιταλία είναι η χώρα εκείνη όπου ο οπορτουνισμός κυριάρχησε πλήρως σε όλα τα επίπεδα και τα πεδία της ταξικής - πολιτικής και ιδεολογικής πάλης. Στο όνομα «της ανανέωσης», του «ρεαλισμού», της «άμεσης αποτελεσματικότητας του κινήματος και των αγώνων», στο όνομα «του λιγότερου κακού», και «του να μην απομονωθούμε από το λαό» απορρίφθηκε και καταδικάστηκε, με τα κριτήρια της αστικής τάξης, ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα. Η ΕΕ, ο «ευρωμονόδρομος» του κεφαλαίου, υιοθετήθηκε ως μονόδρομος και για το λαό. Η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού παραπέμφθηκε στις καλένδες.

Στο εργατικό κίνημα, σε πλήρη συνεργασία με τις σοσιαλδημοκρατικές και άλλες εργοδοτικές δυνάμεις, υιοθετήθηκε η λογική των «κοινωνικών διαλόγων», ως νέο πεδίο ανάπτυξης της ταξικής πάλης! Και ο στόχος: «Να μην ανατραπεί το κοινωνικό κράτος»!

Και τέλος, η υποστήριξη και η συμμετοχή σε κεντροαριστερές κυβερνήσεις με τη φιλοδοξία αυτές να διαχειριστούν διαφορετικά από τις κεντροδεξιές κυβερνήσεις, τη στρατηγική του «ευρωμονόδρομου». Να βρουν, έναν... φιλολαϊκό τρόπο προώθησης των καπιταλιστικών αναπροσαρμογών - μεταρρυθμίσεων, ώστε και η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου να ανεβαίνει και το εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων να μη θίγονται!

Η συμμετοχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και του Κόμματος των Ιταλών Κομμουνιστών στην κυβέρνηση Πρόντι δικαιολογήθηκε ακόμα και από στελέχη των δυο κομμάτων που διαφωνούσαν με αυτή την επιλογή, ως τουλάχιστον χρήσιμη, γιατί έτσι, «μέσα από την κυβέρνηση, θα εμποδίσουν τα χειροτέρα μέτρα»!

Μετά από όλα αυτά τι νόημα και τι δύναμη είχε το ΟΧΙ που έλεγαν στην επαίσχυντη συμφωνία η Κομμουνιστική Επανίδρυση και το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών, όταν συμμετείχαν στον «κοινωνικό διάλογο» που την αποφάσισε; Οταν συμμετέχουν στην κυβέρνηση που την προωθεί; Οι υπουργοί τους απλά απείχαν από το κυβερνητικό συμβούλιο που την ενέκρινε! Και τώρα τι σημασία έχει ακόμα κι αν την καταψηφίσουν στο Κοινοβούλιο;

Η ιταλική πλουτοκρατία πανηγυρίζει για τη νέα μεγάλη νίκη και προχωρά ακάθεκτη για την επόμενη. Δεν έχει αντίπαλο, αφού δυστυχώς το εργατικό κίνημα σέρνεται πίσω από τις δικές της επιλογές και τη στρατηγική της.

Πάντως η ελληνική πλουτοκρατία και τα κόμματά της είναι φανερό γιατί καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που έχουν απέναντί τους το ΚΚΕ και όχι μόνο το Συνασπισμό...