ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αυταπάτη η ελεγχόμενη αγορά

Σε εξέλιξη βρίσκεται μια συντονισμένη επιχείρηση, με πρωταγωνιστές τους απολογητές του συστήματος και αντικειμενικό σκοπό να στήσουν κυματοθραύστες απέναντι στη λαϊκή αγανάκτηση. Ολες οι εκδοχές της καπιταλιστικής διαχείρισης, η «νεοφιλελεύθερη», η «σοσιαλδημοκρατική» και η «κεντροαριστερή - κινηματική», επιχειρούν, τάχα, να απαλλάξουν την «ελεύθερη αγορά», δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα στην εποχή μάλιστα των μονοπωλίων και απ' όλα τα φαινόμενα που αυτή γεννάει, όπως της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων και να τα χρεώσουν στην ...κακή λειτουργία της αγοράς και στην «ασυδοσία» κάποιων «ακραίων», όπως τα λένε, φαινομένων από τη λειτουργία της.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, μιλώντας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, είπε ότι «ελεύθερη αγορά δε σημαίνει ασύδοτη αγορά» και κάλεσε τους επιχειρηματίες να δείξουν «αυξημένη αίσθηση κοινωνικής ευθύνης». Στην ίδια εκδήλωση, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου δήλωσε ότι «δε θεοποιούμε ούτε την αγορά ούτε το κράτος και τα δύο πρέπει να υπηρετήσουν τον πολίτη, τον άνθρωπο». Από κοντά και τα στελέχη του ΣΥΝ, που, με κάθε ευκαιρία, ζητάνε ενίσχυση των «ελεγκτικών μηχανισμών» και δημιουργία «νέων θεσμικών οργάνων».

Εμφανίζονται, λοιπόν, να μιλάνε με κλειστά τα μάτια και φανερή την αγωνία τους να μη θιγεί η πεμπτουσία του καπιταλισμού, η «ελεύθερη αγορά» και ό,τι αυτή συνεπάγεται σε επίπεδο πολιτικής, ιδεολογικής και οικονομικής κυριαρχίας της πλουτοκρατίας. Με ντρίμπλες και αντιφάσεις, επιχειρούν να τροφοδοτήσουν με αυταπάτες τα λαϊκά στρώματα, ότι, δηλαδή, μπορεί να υπάρξει μια «άλλη πολιτική», που μπορεί να επιβληθεί με την παρέμβαση του κράτος για μια «μη ασύδοτη αγορά».

Και τα μεν κόμματα της πλουτοκρατίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ προσπαθούν, τάχα, να αναδείξουν την «κοινωνική ευθύνη» των μονοπωλίων και τη δυνατότητα αντιμετώπισης της απόλυτης κυριαρχίας τους που σημαίνει δράση για το μέγιστο κέρδος, με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους που έχει ανακηρύξει σε «μεγάλη ιδέα» την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα. Ο δε οπορτουνισμός, με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλει την απίθανη διέξοδο μιας πολιτικής που θα πετυχαίνει τη λιγότερη κερδοφορία με την ανακούφιση της φτώχειας!

Στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, όπου κατεδαφίζονται εργατικές κατακτήσεις και λαϊκά δικαιώματα, π.χ. Ασφαλιστικό, Εργασιακά, Παιδεία, Υγεία, με στόχο τη μεγέθυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ως στρατηγική για τη διευκόλυνση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, η διατύπωση τέτοιων απόψεων αποτελεί όχι μόνο αποπροσανατολισμό, αλλά και χειραγώγηση, υποταγή του λαού στο σύστημα. Προκαλούν όταν επιχειρούν να πείσουν ότι οι καπιταλιστές θα μετατρέψουν την ακόρεστη δίψα τους για κερδοφορία σε κοινωνική ευαισθησία. Το παράδειγμα των ΗΠΑ, με το δελτίο διανομής βασικών ειδών διατροφής, όπως ρύζι και στάρι, στους εξαθλιωμένους, δείχνει πως κερδοφορία και ικανοποίηση λαϊκών αναγκών είναι σαν τη φωτιά με το νερό.

Επομένως η αναγκαιότητα σήμερα για ανάπτυξη αγώνα με στόχους πάλης που να ικανοποιούν όλες τις λαϊκές ανάγκες είναι αναγκαία όσο ποτέ. Αλλά είναι, ταυτόχρονα, και αναπόσπαστα δεμένη με τη διεκδίκηση άλλης πολιτικής, που θα καταργήσει τα μονοπώλια και την καπιταλιστική ιδιοκτησία και θα την κάνει κοινωνική. Γι' αυτό και η εναλλακτική πρόταση πάλης και εξουσίας του ΚΚΕ γίνεται όλο και πιο επίκαιρη. Η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία είναι ρεαλιστικές, γιατί είναι οι μόνες που δίνουν διέξοδο σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Ξεκάθαρα πράγματα...

Ωραίοι οι κύριοι του Συνασπισμού. Βγαίνει ο Ν. Κωνσταντόπουλος και δηλώνει πως δεν πειράζει που στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού τα κεντροαριστερά σχήματα έσπασαν τα μούτρα τους, ας το δοκιμάσουμε κι εμείς εδώ.

Συμφωνώ και επαυξάνω, συμπληρώνει ο Γ. Δραγασάκης. Αρκεί, να έχουμε μαζί μας το λαό και πρόγραμμα. Συγκεκριμένα, γράφει στην κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία» πως «μια αριστερή δύναμη όχι μόνο μπορεί αλλά πρέπει να επιζητά τη συμμετοχή της και σε κυβερνητικούς συνασπισμούς». Αρκεί να παραδειγματιστεί από την «ήττα της αριστεράς στην Ιταλία», η οποία «είδε τη συμμετοχή της στη διαχείριση της εξουσίας όχι ως έκφραση αλλά ως υποκατάστατο των κοινωνικών κινημάτων». Παρακάτω επισημαίνει ότι η διέξοδος «από τις αυταπάτες ενός δεξιού διαχειριστικού κυβερνητισμού δε βρίσκεται στις αυταπάτες ενός στείρου αντικυβερνητισμού».

Για να κυβερνήσει, λοιπόν, η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται, κατά τον Γ. Δραγασάκη, να πείσει το λαό να τη στηρίξει στα φιλόδοξα σχέδιά της. Να βάλει, δηλαδή, τα χεράκια του να βγάλει τα ματάκια του. Και επιπλέον χρειάζεται και πρόγραμμα.

Ερχεται τώρα ο Αλ. Αλαβάνος, στον «Ελεύθερο Τύπο» της Κυριακής, απ' τον οποίο δέχεται το ερώτημα: «Πότε θα δούμε τυπωμένη μία ολοκληρωμένη προγραμματική πρόταση;» και απαντά: «Ποτέ». Γιατί; Εδώ ο Αλ. Αλαβάνος απαντά «άρες - μάρες - κουκουνάρες»: «Γιατί η προγραμματική μας πρόταση αποκτά την κύρια αξιοποίησή της μέσα από την επαφή της με μια κινητοποιημένη κοινωνία και όχι μόνο μέσα από τις ρυθμίσεις που προβλέπει».

Παλιά τους τέχνη κόσκινο το «μέσα σε όλα και πουθενά», για να μην τους παίρνει είδηση ο λαός, αλλά να καταλαβαίνουν πολύ καλά οι αποδέκτες.

Κοίτα ποιος μιλάει...

Η απορία αναβλύζει αυθορμήτως, διαβάζοντας τη συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου στην εκπομπή «Πρόσωπα». Ενας λόγος χωρίς ειρμό, από κάποιον που δε νομιμοποιείται από τις ίδιες του τις πράξεις να παριστάνει τον τιμητή κανενός, πολύ περισσότερο του ΚΚΕ.

Οταν έχεις αποδείξει με συγκεκριμένες υπηρεσίες το πόσο πολύ καλός υπάλληλος του συστήματος είσαι, πάει πολύ να δηλώνεις για το ΚΚΕ ότι «είναι υπάλληλοι της ΝΔ». Οταν το πρωί δηλώνεις ότι η «Γερμανία είναι ένας γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού» και το απόγευμα ζητάς «συγνώμη», έ, πάει πάρα πολύ να δηλώσεις για το ΚΚΕ ότι στη Βουλή «πάνε εκεί και γλείφουν... είναι στοιχείο της πολιτικής τους το γλείψιμο». Πολιτικός λόγος από έναν ΠΑΣΟΚο πολιτικό, που έχει γλείψει εκεί που έχει φτύσει και πιστεύει πως μπορεί να κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια όταν μιλά για το ΚΚΕ. Αν και το φτύσιμό του δε διαφέρει από το γλείψιμό του. Φυσικά, απλά καταγράφουμε γιατί κανένας σώφρων δε θα είχε την απαίτηση αυτογνωσίας και αυτοκριτικής από τον συγκεκριμένο πολιτικό, ούτε, βεβαίως, και της δυνατότητας να παίρνει αυτά υπόψη πριν μιλήσει...

«Αμιλλα» υπέρ της ιδιωτικής παιδείας

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η συνύπαρξη του μη κρατικού με το δημόσιο πανεπιστήμιο απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις του δημόσιου πανεπιστημίου... Μέσα από την άμιλλα βεβαίως θα βοηθηθεί κυρίως το δημόσιο πανεπιστήμιο». Με τέτοια αστεία επιχειρήματα υπεραμύνθηκε χτες ο Ευρ. Στυλιανίδης τη δημιουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Πιστεύει προφανώς ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο και δε βλέπει πως η «συνύπαρξη» και η «άμιλλα» στη Μέση Εκπαίδευση εδώ και χρόνια καθόλου δεν εμπόδισε το δημόσιο σχολείο να πάει πολύ πιο πίσω. Επίσης τα αποτελέσματα της «άμιλλας» δημόσιου - ιδιωτικού τα βλέπει ο λαός και στην Υγεία, με τη γιγάντωση των επιχειρηματικών ομίλων, την πρωτιά των δαπανών για την ιδιωτική υγεία και την υποβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων... Με άλλα λόγια, αυτό που θα γίνει με την «άμιλλα» που επικαλείται ο υπουργός (ιδιωτικής) Παιδείας είναι αυτό που είπε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή: «Τα δημόσια πανεπιστήμια θα τα αφήσετε με τον τίτλο "δημόσια". Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα αρμέξουν τα δημόσια. Θα αρμέξουν κόσμο, καθηγητές, έρευνες, θα παίρνουν χρηματοδότηση μέσα από την έρευνα των δημοσίων»...

Θέλει ο ΣΥΝ να κρυφτεί...

Κάποια πράγματα δεν κρύβονται. Οπως ο «έρωτας» του ΣΥΝ με τις στρατηγικές πολιτικές της ΕΕ. Μπορεί, λοιπόν, να «ορκίζεται» στο άρθρο 16, να έχει αυτοανακηρυχτεί ο «επίσημος υπερασπιστής» του, όμως η παράταξη που πρόσκειται στον ΣΥΝ στην Ομοσπονδία Γονέων Αθήνας, σε συνέδριο της Ομοσπονδίας την Κυριακή, όταν το 'φερε η συζήτηση στην αποκέντρωση της Παιδείας, οι του ΣΥΝ αυτό που βρήκαν να πουν ήταν, ότι δεν μπορεί να είναι ασφυκτικός ο κρατικός έλεγχος και να μην είναι ελεύθερο κάθε σχολείο να διαμορφώνει το δικό του πρόγραμμα. Κατηγοριοποίηση, δηλαδή και «σπάσιμο» του ενιαίου χαρακτήρα του σχολείου.

Η διγλωσσία τους αποκαλύφθηκε ξανά, καθώς και ως υπερασπιστές της δημόσιας Παιδείας εμφανίζονται, αλλά και δε θεωρούν κακό να συμπληρώνουν οι γονείς κάποια χρήματα για γυμναστική, μουσική και άλλες δραστηριότητες που θα γίνονται στο σχολείο και δε θα πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Το σκεπτικό τους είναι, καλύτερα να δίνεις τα ευρώ στη σχολική επιτροπή, παρά στον ιδιώτη! Βέβαια, ο ΣΥΝ ποτέ δεν έχει εκφραστεί κατά της αποκέντρωσης, αλλά να εμφανίζεται και βασιλικότερος του βασίλεως...