Τρεις διαβαθμίσεις της μοναξιάς. Τρεις διαβαθμίσεις της ανάγκης του ανθρώπου για συμβίωση, αγάπη, έξοδο από το «καβούκι» του, για συνύπαρξη με τον έξω κόσμο, την πραγματική ζωή. Αυτός είναι ο θεματικός «πυρήνας» του έργου του Ιταλοαυστριακού Πέτερ Τουρίνι «Η λάμψη των Αλπεων» (1993), που ανέβασε η «Πράξη», στη Β' Σκηνή του «Θεάτρου οδού Κεφαλληνίας». Ενα έργο πολύ ενδιαφέρον. Μια παράξενη, πολύπτυχη θεματολογικά, αμφίσημη μυθοπλαστικά, μελαγχολικής, «λοξής» ειρωνείας αλληγορία για τα υπαρξιακά άλγη του σύγχρονου, αποκομμένου από την κοινωνία ανθρώπου. Και, παράλληλα, αλληγορία για την κοινωνία, τα συνταρακτικά γεγονότα και τις συντριμμένες προσδοκίες του 20ού αιώνα. Για τα αθάνατα επιτεύγματα του πνεύματος, το «θέατρο» στη ζωή και τη «ζωή» στο θέατρο, τα χαμένα νοήματα της γλώσσας και την ανάγκη επαναανακάλυψής τους. Για τη διάσωση της φύσης και την επανασύνδεση του ανθρώπου μ' αυτήν. Τα τρία πρόσωπα του έργου είναι και ανθρώπινες υπάρξεις και «προσχήματα», «μέσα» έκφρασης της αλληγορίας του Τουρίνι. Ενας έρημος, ηλικιωμένος, μορφωμένος, συνταξιοδοτημένος τυφλός, ζει στο «πνιγμένο» από τα αγαπημένα του βιβλία κλασικής λογοτεχνίας σπίτι του, σε ερημικό χωριό των Αλπεων. Ο τυφλός, ίσως, πριν τυφλωθεί ήταν δημοσιογράφος, ίσως θεατρώνης. Δεν έχει σημασία τι υπήρξε. Σημασία έχει ότι είναι ένας τυφλός, που βλέπει με τα «μάτια» της γνώσης και της ψυχής. Μόνος συμπαραστάτης του, ένας φτωχός, αμόρφωτος, νηπιακής γλώσσας, νεαρός χωρικός, τον βοηθά ηχητικά να αντιλαμβάνεται τα στάδια της μέρας, το ξημέρωμα, το μεσημέρι, τη νύχτα. Στο σπίτι του, μετά από αίτημά του στο Σύλλογο Τυφλών να τον συντροφεύσει λίγο μια γυναίκα, φθάνει μια μεσήλικη, που ίσως υπήρξε ηθοποιός, ίσως είναι η γραμματέας του συλλόγου. Δεν έχει σημασία τι είναι. Σίγουρα είναι μια γυναίκα, επίσης μοναχική, στερημένη την αγάπη. Η γυναίκα, κατανοώντας τη μακρόχρονη ερωτική στέρηση του τυφλού, ματαίως παριστάνει την πόρνη. Η ανάγκη του μοναχικού ανθρώπου δεν είναι τα σεξουαλικά τεχνάσματα. Είναι η αγάπη. Κι αυτή η ανάγκη θα σηματοδοτηθεί με ένα απόσπασμα μονολόγου από το σαιξπηρικό έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», που επαναλαμβάνει η γυναίκα. Η ομορφιά της γλώσσας μπορεί να γίνει «όχημα» για τη συνύπαρξή τους. Το έργο ευεργετημένο από τη μετάφραση (την υπογράφει ο Βασίλης Πουλαντζάς), με αξιοθαύμαστης αισθητικής (λιτά και ευρηματικά συμβολικό) σκηνικό και σύγχρονα κοστούμια (Ελλη Παπαγεωργακοπούλου), φωτισμένο υποβλητικά (Λευτέρης Παυλόπουλος), με αρμόζοντες ήχους (Δημήτρης Ιατρόπουλος), καθοδηγήθηκε σκηνοθετικά, με μέτρο και απέριττη ανάδειξη του πολύσημου λόγου, από τον υπεραισθαντικό ηθοποιό, όλο και πιο ελπιδοφόρο σκηνοθετικά, Δημοσθένη Παπαδόπουλο. Καθοριστικά στηρίγματα της σκηνοθεσίας είναι η λιτότατη, έμφορτη πνευματικότητας και υπονοηματικότητας ερμηνεία του Κώστα Γαλανάκη (τυφλός) και η μεταμορφωτική ερμηνευτική ικανότητα της Σοφίας Σεϊρλή (Γιασμίνε). Θετική είναι και η συμβολή του Γρηγόρη Γαλάτη (νέος).

Παλιό φαινόμενο και ο σεξουαλικός βιασμός ανηλίκων. Φαινόμενο, όμως, καλπάζον στη σύγχρονη κοινωνία, που καθώς σήπεται ολοταχώς, βρίσκει και τρόπους να εξοραΐζει την ορολογία των εγκληματικών φαινομένων της, ώστε αυτά να γίνουν ανεκτά, έως και συγχωρητέα. Λ.χ. η σεξουαλική κακοποίηση όλο και μικρότερων παιδιών σήμερα αποκαλείται «παιδοφιλία»(!), για να δίνονται ευκολότερα συγχωροχάρτια στους βιαστές που «αγαπούν» τα παιδιά, αν όχι και μερίδιο ευθύνης στα παιδιά για το βιασμό τους!

Λίγο - πολύ στη «λογική» αυτού του εξωραϊσμού κινείται το έργο του «σημαντικότερου εκπροσώπου της σύγχρονης σκοτσέζικης δραματουργίας» και διεθνώς εξαγώγιμου Ντέιβιντ Χάροουερ «Το μαυροπούλι», που παρουσιάζεται στο «Απλό Θέατρο», σε μετάφραση Λευτέρη Γιοβανίδη, σκηνοθεσία Βίκης Γεωργιάδη, εύστοχο σκηνικό και κοστούμια της Μαγιού Τρικεριώτη, μουσική Κώστα Ανδρέου, φωτισμούς Μελίνας Μάσχα.

Ο συγγραφέας δεν επαινεί αλλά ούτε καταδικάζει τη σεξουαλική κακοποίηση, ούτε θέλει να δει τα βαθύτερα κοινωνικά αίτιά της και πονηρούτσικα ισομοιράζει την ευθύνη μεταξύ των δύο προσώπων του έργου του. Του θύτη και του θύματος. Του Ρέι, ο οποίος στα 42 χρόνια του βίασε σεξουαλικά ένα 12χρονο κορίτσι που - σύμφωνα με τον αλλοεξομολογητικό διάλογο που συνθέτει ο συγγραφέας - φορτικά παρενοχλούσε σεξουαλικά τον Ρέι, ο οποίος, αφού «χόρτασε» τη μικρή εξαφανίστηκε. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 27χρονο πια θύμα του τον εντοπίζει και μέσα από μια κρίση μίσους και στρεβλωμένου ερωτισμού τον κατηγορεί αλλά και τον διεκδικεί. Κατά τον συγγραφέα, την «παιδοφιλική» πράξη του Ρέι, πριν δεκαπέντε χρόνια προκάλεσε η 12χρονη τότε Ούνα με τις φορτικές ερωτικές παρενοχλήσεις της, όπως και η άλλη μικρή που εισβάλει την ώρα της σύγκρουσής του με το παλιό του θύμα. Χωρίς ίχνος κοινωνιολογικής αναφοράς και ψυχολογικά ρηχό, το έργο σώζεται - όσο σώζεται - μόνο χάρη στην ερμηνευτική προσπάθεια του Δημήτρη Καταλειφού, που εμφανέστατα παλεύει για να του δώσει τουλάχιστον κάποιο ψυχολογικό βάθος και στην αισθαντική Μαρία Καλλιμάνη.