ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θα τους αφήσουμε;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι ανά τον κόσμο εκπρόσωποι του κεφαλαίου, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι ο λαός της Μολδαβίας, ανέδειξε κυβερνητική πλειοψηφία τους κομμουνιστές και άρχισαν ήδη τον πόλεμο φθοράς, μη εξαιρουμένων, βέβαια και των πάντα πρόθυμων Ελλήνων κεφαλαιοκρατών.

Οπως διαβάσαμε σε καθημερινή εφημερίδα, η διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας έχει ήδη λάβει την απόφασή της, να αποχωρήσει από τη Μολδαβία και να επεκτείνει τις δραστηριότητές της σε άλλες παρευξείνειες και βαλκανικές χώρες. Αν, πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα, μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σχέδιο αποσταθεροποίησης της νέας κομμουνιστικής κυβέρνησης και ίσως τις επόμενες μέρες υπάρξουν και άλλες εξελίξεις. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Οικονομικός πόλεμος, φυγή κεφαλαίων, προβοκατόρικα δημοσιεύματα, για να τρομοκρατηθεί ο λαός. Κι αν τα μέτρα αυτά αποδειχτούν αναποτελεσματικά, τότε μπαίνουν σ' εφαρμογή τα «μεγάλα μέσα», απεργίες της κατσαρόλας αλλά και στρατιωτικές επεμβάσεις. Δε θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών, αλλά ο 20ός αιώνας, είναι γεμάτος με τέτοιου είδους ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή τη φορά θα τους αφήσουμε.

Ποια «αλληλεγγύη των γενεών»;

«Αλληλεγγύη των γενεών». Αυτό είναι το καινούριο παραμύθι της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους στα αντιασφαλιστικά μέτρα. «Αν δεν παρθούν τώρα μέτρα τότε δε θα πάρουν σύνταξη οι επόμενες γενιές», αναμασούν Σημίτης, Καραμανλής, Μάνος, Αβραμόπουλος, ΣΕΒ και όσοι απαρτίζουν τον αντιλαϊκό συνασπισμό. Κατ' αρχήν πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν ψήφιζαν τα μέτρα για την «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων φώναζαν ότι τα παίρνουν γιατί «σκέφτονταν τους άνεργους». Και αυτό που κατάφεραν είναι να μοιράσουν μια θέση εργασίας σε δύο ή τρεις εργαζόμενους, να ενισχύσουν τη μερική απασχόληση και άρα τη μερική σύνταξη. Με λίγα λόγια έβαλαν τους εργαζόμενους, χειροτερεύοντας δραματικά τη θέση τους, να πληρώσουν χωρίς βέβαια να μειωθεί η ανεργία, αλλά, αποκλειστικά και μόνο να αυξηθούν τα κέρδη της μεγάλης εργοδοσίας.

Αυτό επιχειρούν και τώρα. Οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τώρα και «τοις μετρητοίς», να δεχτούν να τους αφαιρεθούν κεκτημένα δικαιώματα, για να έχουν -οι ίδιοι και οι οι επόμενες γενιές- συντάξεις πείνας. Είναι φανερό ότι πρόκειται για αλληλεγγύη προς το κεφάλαιο και τα υπερκέρδη του. Από την άλλη, για να μην ξεφτιλίζουν και τις λέξεις, η πραγματική αλληλεγγύη των γενεών είναι οι εργαζόμενοι να υπερασπίζονται και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους σήμερα, ώστε να μπορούν -εκτός των άλλων- να κληροδοτούν περισσότερα και στις επόμενες γενιές.

Περιστεράτο... παραμύθιασμα

«Μετά ταξίδεψαν για λίγο και βρέθηκαν πάνω από ένα αεροδρόμιο. - Πού βρισκόμαστε; ρώτησε η Δέσποινα. - Στα Σπάτα, και αυτό που βλέπεις είναι το καινούριο αεροδρόμιο της Αθήνας που εξυπηρετεί εκατομμύρια επισκέπτες και αθλητές που έρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου στην Ελλάδα».

Το παραπάνω είναι ένα μικρό απόσπασμα από το παραμύθι «Η Δέσποινα και το περιστέρι», το οποίο αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού υλικού για το πρόγραμμα ολυμπιακή παιδεία. Σε κάποιο σημείο γίνεται αναφορά στη λεωφόρο Σπάτων - Σταυρού - Ελευσίνας, «που θα έχει πάνω από 60 χιλιόμετρα συνολικό μήκος». Υπάρχει και η νέα λεωφόρος Υμηττού - που δείχνει το περιστέρι στο κοριτσάκι και όπως σημειώνει - «αυτά θα διευκολύνουν και θα εξοικονομήσουν χιλιάδες ώρες σε όσους πρέπει να μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο». Μετά υπάρχει η προτροπή «Ελα, πάμε τώρα να καμαρώσουμε τις αθλητικές εγκαταστάσεις!». Και η Δέσποινα με το περιστέρι καμαρώνουν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και οι μικροί αναγνώστες γίνονται δέκτες της κυβερνητικής προπαγάνδας, για τα «μεγάλα έργα ανάπτυξης», το αεροδρόμιο της «Χόχτιφ», κλπ., κλπ. Μια «ανώδυνη» προσέγγιση της Αθήνας, της Ολυμπιάδας της... αρπαχτής, που δείχνει για μια ακόμα φορά ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ακίνδυνο, ακόμα κι αν πρόκειται για παραμύθι...

Η πόλη των αστέγων...

Πάνω από 1.000.000 άνθρωποι έχουν στοιβάξει όλη τους τη ζωή μέσα σε μια τεράστια σακούλα σέρνοντάς την ολημερίς, μαζί με τα όνειρα που κρατούν κρυμμένα βαθιά μέσα σαν φυλακτό. Την ώρα που οι «τυχεροί» έχουν κάποιο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους για να κοιμηθούν, οι άστεγοι αναζητούν, πολλές φορές επί ματαίω, μια ήρεμη και απάνεμη γωνιά για να ξαποστάσουν. Ολα αυτά στο Μπουένος Αϊρες, που κάποτε φούσκωνε από καμάρι για το γεγονός ότι όλοι έτρεχαν να δουν και να γνωρίσουν το «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Τώρα πια είναι η «πόλη των κλοσάρ».

Μια πόλη αστέγων που «ανδρώθηκε» από τη μεσαία τάξη, την πάλε ποτέ ευδοκιμούσα και τώρα πένητα. Οι μεσοαστοί μεταμορφώθηκαν σε αστέγους, αφού η τάξη τους επλήγη περισσότερο από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας που παρήλθε, εμπνεύσεως και επιβολής των ΗΠΑ και των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και με τις οποίες, η συντριπτική πλειοψηφία των εγχώριων επιχειρήσεων κατέρρευσε. Η ανεργία από 15% εκτοξεύτηκε στο 50% και ο αριθμός των αστέγων αυξήθηκε σε 9 χρόνια κατά 300%! Και αυτά επισήμως, αφού πολλές οργανώσεις τονίζουν ότι η κυβέρνηση δε μετρά τους ανθρώπους που ζουν ξεχασμένοι στις παραγκουπόλεις...

Αγωνιστική κλιμάκωση

Το μήνυμα εστάλη. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Και ήταν ηχηρό, μαζικό, μαχητικό, κατευθείαν από την ψυχή των χιλιάδων εργατών, των χιλιάδων λαού που διαδήλωσαν χτες απ' άκρη σ' άκρη όλης της χώρας για τα «ιερά και τα όσιά» τους, που «δόνησαν» το κέντρο της Αθήνας και ήταν μήνυμα σαφές, ρητό και κατηγορηματικό: Τα αντιασφαλιστικά μέτρα θα μείνουν στα χαρτιά. Δε θα περάσουν. Η εργατική τάξη, η νεολαία, ο ελληνικός λαός δε διαπραγματεύεται, δεν παζαρεύει τα κεκτημένα δικαιώματά του. Μήνυμα - όρκος στους νεκρούς ήρωες της εργατικής τάξης, που «αναστήθηκαν» χτες στις παλλόμενες ψυχές των διαδηλωτών, σίγουροι πως η θυσία τους δεν πήγε χαμένη.

Διαδηλωτές κάθε ηλικίας, κάθε κλάδου, ξεχύθηκαν στους δρόμους, τιμώντας την Εργατική Πρωτομαγιά. Οι απεργιακές συγκεντρώσεις, που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ, συγκλόνισαν με τη δυναμικότητα και τη μαζικότητά τους, διαμήνυσαν προς κάθε κατεύθυνση την απόφαση για αγωνιστική υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, αγωνιστική διεκδίκηση του αιτήματος για διεύρυνση των παροχών της. Αυτό το αίτημα ένωσε όλους, εργάτες και ανέργους, νέους και ηλικιωμένους, άντρες και γυναίκες. Γιατί η κοινωνική ασφάλιση είναι υπόθεση του καθενός ξεχωριστά και η σωτηρία της υπόθεση της ενιαίας, ενωτικής πάλης όλων μας.

Παραλήπτες των μηνυμάτων της χτεσινής μέρας η κυβέρνηση, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και όλες εκείνες οι δυνάμεις που με τα τερτίπια τους ρίχνουν νερό στον κυβερνητικό μύλο, που συνεχίζει χωρίς σταματημό να αλέθει την ανατροπή της μεγαλύτερης κατάκτησης του αιώνα. «Μ' αγώνες έχει γίνει η ασφάλιση, δεν είναι για παζάρια και για διάλυση», αυτή ήταν η λαϊκή εργατική απαίτηση και χτες. Κανένας διάλογος, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δε νομιμοποιούνται να παζαρέψουν το ασφαλιστικό, κανένας δεν «παραμυθιάζεται» από προσχήματα και από κυβερνητικούς ελιγμούς.

Οι χιλιάδες διαδηλωτές της Πρωτομαγιάς απαίτησαν και κάτι ακόμα: Κλιμάκωση της πάλης. Γνωρίζουν καλά ότι δεν αρκούν όσα έγιναν, ότι έχουν δρόμο να διανύσουν ως την επίτευξη του στόχου τους. Γνωρίζουν ότι η δική τους πίεση ανάγκασε την κυβέρνηση να ελιχθεί και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να τηρήσουν μια στάση που συνέβαλε στην ανάπτυξη του αγώνα. Γνωρίζουν ότι από την εξέλιξη της ταξικής πάλης θα εξαρτηθεί το αν αποσυρθούν οριστικά τα μέτρα και το αν θα ικανοποιηθούν τα δίκαια και ώριμα αιτήματά τους. Και χτες δήλωσαν πως είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν, πολύμορφα και πολύπλευρα, ενιαία και ενωτικά.

Αυτό το μήνυμα οφείλουν να το λάβουν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, διαφορετικά θα είναι υπόλογες απέναντι στην εργατική τάξη, στον ελληνικό λαό, θα έχουν κερδίσει με το σπαθί τους τον τίτλο του προδότη των εργατικών λαϊκών συμφερόντων. Κι αν κωφεύσουν, το εργατικό λαϊκό κίνημα, με μπροστάρη τις συνεπείς ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, θα συνεχίσει να το διατρανώνει πιο δυνατά στους δρόμους. Και θα τους προσπεράσει, θα τους απομονώσει. Ας είναι σίγουρες γι' αυτό.

Κανένας «διάλογος». Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, αυτή είναι η λαϊκή προσταγή. Και στις 17 του Μάη θα ακουστεί ακόμα πιο δυνατά. Θα ακούγεται ως τότε κάθε μέρα στο συνεχή διάλογο που ο λαός θα διεξάγει στους δρόμους, με όρους κινήματος, προετοιμάζοντας τη νέα κινητοποίηση. Θα ακούγεται κάθε μέρα από όλους, εργάτες και αγρότες, μικρομεσαίους, νέους και ηλικιωμένους, ενωμένοι εκεί που ζουν και δουλεύουν, εκεί που σπουδάζουν, ακατάπαυστα και αδιάλειπτα. Πολύπλευρα και πολύμορφα, με φαντασία και σθένος, ως το τέλος της διαδρομής, ως τη νίκη.

Πρωτομαγιά

κι η εργατιά

ξεχύθηκε

στους δρόμους

και «όχι»

βροντοφώναξε

στους άθλιους

τους «νόμους»

και τα όνειρά της

άπλωσε

και τα 'πλεξε

στεφάνι