ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δύσκολες εποχές για παραμύθια

Γρηγοριάδης Κώστας

Είναι φανερό ότι μετά την αποτυχία της κυβέρνησης να επιβάλει αιφνιδιαστικά το νέο ασφαλιστικό Καιάδα, υπάρχει ανησυχία και αγωνία γενικότερα στο πολιτικό σύστημα για την «πορεία πλεύσης» που πρέπει να ακολουθηθεί. Αυτό που αντιλαμβάνονται οι φίλοι και σύμμαχοι της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών είναι ότι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη η επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων, γιατί συναντά την αντίδραση ολοένα και περισσότερων εργαζόμενων, οι οποίοι δεν πείθονται πλέον ούτε ανέχονται τα περί μονόδρομου «για να μπούμε στην ΟΝΕ», που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια. Τα μεγάλα αφεντικά διαβλέποντας ότι πάνω απ' όλα το πρόβλημα είναι πολιτικο-ιδεολογικό και όχι διαχειριστικό, αξιώνουν πιεστικά από την κυβέρνηση να βρει επειγόντως κάποιο πειστικό «παραμύθι» για να αποκοιμίσει και ξεγελάσει τις λαϊκές μάζες πριν τιναχτεί στον αέρα η περιβόητη «κοινωνική συνοχή». Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Στ. Ψυχάρη στο προχτεσινό «Βήμα», στο οποίο διαπιστώνει ότι «χρειάζονται ασφαλώς νέοι στόχοι μετά την ένταξη στην ΟΝΕ» και καλεί τον Κ. Σημίτη «να κηρύξει έναν νέο πολιτικό λόγο» με βάση την «ανάπτυξη». Δεν υπάρχει καμία αυταπάτη πως θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο που έχουν στη διάθεσή τους για να διαιωνίσουν το κλίμα συναίνεσης και υποταγής των εργαζομένων. Ομως το έδαφος πλέον δεν είναι εύφορο. Κανένα παραμύθι τους δεν μπορεί να δικαιολογήσει το «δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού».

Τα όρια της φαιοπράσινης προπαγάνδας

Στο «μάγο» της φαιάς προπαγάνδας, στον Κ. Λαλιώτη ανέθεσε, όπως οι ίδιοι διαδίδουν, ο Κ. Σημίτης το «ξελάσπωμα» της κυβέρνησης μετά το ηχηρό χαστούκι των εργαζομένων. Και αμέσως ο υπουργός, που έχει ταυτιστεί με την υποστήριξη ό,τι πιο αντιδραστικού και αντιλαϊκού έχει συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες, έπιασε δουλιά και έδειξε το στόχο... τη ΝΔ! «Τέρμα η μουσική δωματίου, τώρα με τη Ρηγίλλης θα κτυπούν τα τύμπανα του πολέμου», διαμηνύει το «τρομερό παιδί» του συστήματος. Του διαφεύγει όμως μια «λεπτομέρεια»: η ΝΔ είναι το μόνο κόμμα που στήριξε επί της ουσίας τα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης και έβαλε - και βάζει - πλάτη για να περάσουν μέσω του διαλόγου - απάτη. Του διαφεύγει επίσης ότι η κυβέρνηση βαδίζει πάνω στους αντιασφαλιστικούς νόμους της «επαράτου», τους οποίους υποσχόταν ότι θα καταργήσει κ.ο.κ. Εχει και η προπαγάνδα τα όριά της και ειδικά η φαιοπράσινη «λαλιωτική» - με την πρόκληση «αντιδεξιών αντανακλαστικών» - τα έχει ξεπεράσει προ πολλού. Οταν χτυπά τα «τύμπανα πολέμου», απλώς προκαλεί τη γενική θυμηδία ή οργή.

Οταν έρχεται στο προσκήνιο...

Στη βίλα του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ πέρασε την Κυριακή του το ζεύγος Σημίτη, έγραφαν οι εφημερίδες της Δευτέρας και συμπλήρωναν πως το γεύμα συνοδεύτηκε από πολιτική συζήτηση εφ' όλης της ύλης, στη διάρκεια της οποίας τέθηκαν επί τάπητος όλα τα μεγάλα προβλήματα. Στην πρωθυπουργική παρέα συμμετείχαν, εκτός του οικοδεσπότη και του Κ. Σημίτη, ο υπουργός Παιδείας και ο δημοσιογράφος του «Βήματος», Γ. Πρετεντέρης.

Ποιο ήταν το περιεχόμενο της συζήτησης και οι προβληματισμοί; Διαβάστε τα παρακάτω αποσπάσματα από το άρθρο του Γ. Πρετεντέρη, στο «Βήμα της Κυριακής» και θα καταλάβετε: «...Στην πολιτική τίποτε δεν είναι τυχαίο ή ανεξήγητο. Τα σοσιαλιστικά κόμματα όλης της Ευρώπης κατάφεραν να επιστρέψουν στην εξουσία μόνο όταν εγκατέλειψαν τα ασουλούπωτα δόγματα του "λαϊκού σοσιαλισμού", μόνο όταν μπόρεσαν να προσθέσουν στην παραδοσιακή λαϊκή πελατεία τους και ένα ισχυρό τμήμα της νέας μεσαίας τάξης. Αυτό που στην Ελλάδα λέγεται "Σημίτης". Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην υφήλιο, το ΠαΣοΚ θυμήθηκε να διεκδικήσει πιστοποιητικά αριστερής πολιτικής ευπρέπειας. Αριστερής, τρόπος του λέγειν... Ανέσυρε απλώς αυτή τη ρητορική ασυναρτησία της περασμένης δεκαετίας που φιγουράρισε ως αριστερός πολιτικός λόγος προτού εκπέσει στην κατηγορία της απλής αρλούμπας...».

... η εργατική τάξη

Η αλήθεια, όμως, είναι αρκετά διαφορετική. Να, ένα μικρό δείγμα από το άρθρο του Β. Μουλόπουλου, πάλι από το «Βήμα της Κυριακής»:

«...Να λοιπόν που το "τέλος της Ιστορίας" δε σήμανε ακόμη. Την περασμένη Πέμπτη όλα τα μεταμαρξιστικά αστέρια του εκσυγχρονισμού πάγωσαν (μαζί με το ασφαλιστικό), διαπιστώνοντας ότι υπάρχει ακόμη εργατική τάξη.

Ο "Μαρξ πέθανε", αλλά όλοι όσοι προσπάθησαν να στηρίξουν τις καριέρες τους (και τις περιουσίες τους) πάνω στο πτώμα του δεν αισθάνθηκαν και πολύ καλά παρακολουθώντας τα "παρωχημένα πολιτικά υποκείμενα" να πλημμυρίζουν τους δρόμους της Αθήνας.

Καταλαβαίνω την αγωνία τους. Επί δέκα χρόνια κέρδιζαν όλες σχεδόν τις μάχες και τώρα χάνουν τον πόλεμο αυτόν από τους "λιγδιάρηδες", τους "Τουρκαλβανούς", τους "οπισθοδρομικούς", τους "Βαλκάνιους", που ούτε τα βραβεία ποπ κορν, ούτε ο γάμος της Μενεγάκη σε απευθείας σύνδεση μπορούν να εξοντώσουν. Ο πανικός της ήττας είναι διάχυτος στο στρατόπεδο των εκσυγχρονιστών. Τον αισθάνεσαι αυτόν τον πανικό, τον μυρίζεσαι τον φόβο των πολιτικών που παρέδωσαν τα πρωτεία της πολιτικής στους λογιστές και τα πρωτεία της ιδεολογίας στους μουλάδες της "μοναδικής σκέψης"».

Ποια ενότητα;

Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ακόμα και στους πλέον αδαείς ότι η αναδίπλωση της κυβέρνησης, κάτω από τη μεγαλειώδη κινητοποίηση στις 26 Απρίλη, είχε τακτικό χαρακτήρα και ότι, βέβαια, θα επανέλθει δριμύτερη, αν και με εμφανώς τροποποιημένη την τακτική της, για να επιβάλει την πολιτική της, όχι μόνο στο Ασφαλιστικό, αλλά «εφ' όλης της ύλης» της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Από την άλλη, όσοι εθελοτυφλούν ή παίζουν άσχημα παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων, δεν περίμεναν ότι θα αναλάμβαναν δράση οι γνωστές καθεστωτικές δυνάμεις, ώστε να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή και να κρατήσουν «εντός των τειχών» της κυρίαρχης πολιτικής το διογκούμενο ρεύμα αντίστασης των εργαζομένων.

Ηδη, έδωσαν σαφέστατο δείγμα γραφής των προθέσεών τους, εξαπολύοντας μια βρώμικη επίθεση κατά των κομμουνιστών, κατηγορώντας το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για δήθεν διάσπαση της ενότητας του λαϊκού κινήματος! Είναι ευνόητο ότι θα βόλευε εξαιρετικά όσους θέλουν να οδηγήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στη συνθηκολόγηση με την αντιλαϊκή πολιτική, να μην έχουν τις ταξικές δυνάμεις διαρκώς μπροστά τους και να τους χαλάνε τα άνομα σχέδιά τους. Αλλά ποιοι μιλάνε για ενότητα και σε ποια βάση, άραγε, επιδιώκουν αυτήν την ενότητα; Μπορεί, άραγε, να υπάρξει νικηφόρα έκβαση του αγώνα των εργαζομένων, όταν η ενότητα επιδιώκεται να εγκλωβιστεί στη λογική της συναίνεσης και του «κοινωνικού διαλόγου»; Δεν είναι ολοφάνερο ότι μέσα σ' αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια το μόνο που μπορεί να πετύχουν οι εργαζόμενοι είναι να «παζαρέψουν» τι θα παραδώσουν από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, ώστε να γίνει πιο ισχυρό το κεφάλαιο; Ποια ενότητα μπορεί να υπάρξει στη βάση του «κοινωνικού εταιρισμού» και της ταξικής συνδιαλλαγής με το ΣΕΒ; Μπορεί να υπάρξει ενότητα στη βάση της αποδοχής των αξιών και στόχων του κεφαλαίου, όπως η «ανταγωνιστικότητα», η «παραγωγικότητα», η «ανάπτυξη»; Μπορούν, δηλαδή, οι εργαζόμενοι να συνομολογήσουν μέτρα τέτοια, που μοιράζουν τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση των λαϊκών μαζών, που χειροτερεύουν απόλυτα τη θέση της εργατικής τάξης και την οδηγούν στην εξαθλίωση; Τι σόι ενότητα είναι αυτή, όταν ταυτίζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των πολυεθνικών με αυτά των λαϊκών στρωμάτων και της χώρας;

Από την άλλη, όλοι γνωριζόμαστε σ' αυτόν τον τόπο. Δεν ξέρουν, άραγε, οι εργαζόμενοι ποια ήταν η στάση εκείνων που κατηγορούν σήμερα τους κομμουνιστές για «διασπαστές», όταν η κυβέρνηση επέβαλε τις ιδιωτικοποιήσεις στις ΔΕΚΟ, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη μερική απασχόληση, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας; Δε θυμούνται, άραγε, ποιοι συμφωνούσαν σε «πάγωμα» μισθών ή υπέγραφαν «συμβόλαια» καθήλωσης των λαϊκών εισοδημάτων και εκχώρησης των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους; Δε θυμούνται ότι οι κομμουνιστές, που σταθερά και με συνέπεια έδιναν καθημερινά μάχες για έγκαιρη οργάνωση της λαϊκής πάλης, κατηγορούνταν για «ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής» και «πεζοδρόμιο»;

Υπέρτατος στόχος τους είναι η διάσπαση των εργαζομένων, η καλλιέργεια κλίματος απογοήτευσης και έλλειψης εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους. Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη. Ο αγώνας των εργαζομένων επιβάλλεται να κλιμακωθεί και να θέσει στο στόχαστρο το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής. Μέσα από τα σωματεία τους, να αποφασίσουν μαζικά για το «επόμενο βήμα», περιφρουρώντας την ταξική ενότητα και αλληλεγγύη τους, δημιουργώντας, ταυτόχρονα, τις προϋποθέσεις για τη χειραφέτησή τους από την κυρίαρχη πολιτική και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Θα περάσει;..

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ μ' αυτήν την κυβέρνηση είναι πως πιθανότατα ανησυχεί περισσότερο για την κριτική που θα της ασκήσει ο εκπρόσωπος της ΔΟΕ, ο Ζακ Ρογκ, που επισκέπτεται σήμερα την Ελλάδα, παρά για τις αντιδράσεις των εργαζομένων για το Ασφαλιστικό, που, βέβαια, εκφράστηκαν έντονα και χτες, μέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς!

Οχι πως δεν τους θορυβούν οι αγώνες των εργαζομένων. Τους θορυβούν και πολύ μάλιστα κι αυτό φαίνεται με όλα όσα ακούγονται τελευταία στο κυβερνητικό στρατόπεδο, που πετάει ο ένας στον άλλο το μπαλάκι των πολιτικών ευθυνών.

Πλην όμως, η περίπτωση του Ρογκ έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Πώς να το κάνουμε, ο αντιπρόεδρος της ΔΟΕ είναι, ουσιαστικά, ένας εκπρόσωπος της παγκόσμιας αγοράς. Εχει πίσω του τις μεγάλες πολυεθνικές και το διεθνές κεφάλαιο. Τα μεγάλα αφεντικά, δηλαδή...

Γι' αυτό και στην υπόθεση της Ολυμπιάδας κοιτάζουν πώς θα εναρμονιστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Στο Ασφαλιστικό, όμως, θέλουν να κερδίσουν χρόνο, ώστε να μπορέσουν να κοροϊδέψουν και να δημιουργήσουν αυταπάτες ή «κοινωνικούς διαλόγους». Οπως θέλετε πέστε το!

Τώρα, βέβαια, αν πιστεύουν ότι η καταφυγή στις συνταγές του ...παλιού καλού ΠΑΣΟΚ (χρίζω τον Λαλιώτη υπεύθυνο του επικοινωνιακού επιτελείου, δηλαδή) θα τους σώσει, κάνουν λάθος.

Βλέπετε, ο Ελληνας, όχι μόνο έχει μάθει για τα καλά τα κόλπα του ΠΑΣΟΚ, αλλά τα έχει βαρεθεί κιόλας, ενώ και το «προϊόν» του Ασφαλιστικού - που βάζουν τον Λαλιώτη να μας πουλήσει - δεν τρώγεται με τίποτε!

Αφήνουμε που κι ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δεν είναι και σε μεγάλες φόρμες! Αλλωστε, αν αφήσεις μια τέχνη (όπως αυτή του δουλέματος), σε αφήνει κι αυτή. Εχει ξεσυνηθίσει, άλλωστε, σε τέτοιους ρόλους. Καμιά σύμβαση μεγάλου έργου, καμιά μακέτα, καμιά συμφωνία με κατασκευαστικές εταιρίες, μάλιστα..!

Γρηγοριάδης Κώστας