Με τα οπωροκηπευτικά που τοποθετούν οι μανάβηδες έξω από τα καταστήματά τους τα έβαλε η κυβέρνηση, που χέρι χέρι με το Δήμο Αθηναίων, αποφάσισαν να απαγορεύσουν την τοποθέτηση τέτοιων προϊόντων έξω από τα καταστήματα γιατί, λέει, χαλάνε την εικόνα της Αθήνας! Για λόγους... καλλωπισμού της πόλης, δηλαδή. Από την άλλη μεριά, όμως, το Σωματείο Καταστηματαρχών Λαχανοπωλών Αθηνών και Προαστίων δεν περιορίζεται στην καταγγελία της κυβερνητικής απόφασης και του δήμου, ανοίγοντας μέτωπο με αυτούς που έβαλαν στο στόχαστρο το εισόδημά τους, αλλά σπεύδει να τα βάλει μέχρι και με τους... καστανάδες και τους αλλοδαπούς μικροπωλητές. Ε, ας μην τα μπερδεύουν τα πράγματα. Δεν απειλείται από τους τελευταίους το επάγγελμά τους.

Ικανοποιημένος δήλωνε από τα αποτελέσματα της πρώτης του περιοδείας στις χώρες του Κόλπου και της Μέσης Ανατολής με την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών, ο Κόλιν Πάουελ. Ο «σκληρός» πρώην στρατάρχης επέστρεψε στον «τόπο του εγκλήματος» για να προωθήσει τη «νέα» αμερικανική πολιτική των «έξυπνων κυρώσεων» σε βάρος του Ιράκ.

Είναι πραγματικά δύσκολο να ιεραρχήσει κανείς σε ποιο σημείο έγκειται η τραγική γελοιότητα της όλης υπόθεσης. Στην επισταμένη προσπάθεια Αμερικανών και Βρετανών αξιωματούχων να πείσουν, χρησιμοποιώντας περισπούδαστο ύφος, ότι το ιρακινό καθεστώς αποτελεί «σοβαρότατη απειλή για την ανθρωπότητα»; Στην υιοθέτηση του όρου «έξυπνες κυρώσεις», σαν να παραδέχεται κάποιος ότι έντέλως ηλίθια έχουν πεθάνει τουλάχιστον 1,5 εκατομμύρια αθώοι πολίτες, ενώ τα υπόλοιπα εκατομμύρια των Ιρακινών δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης;

Δεν είναι λυπηρά γελοίο και εξοργιστικό να γίνεται λόγος για εφαρμογή αποφάσεων του ΟΗΕ και αρχών του Διεθνούς Δικαίου από όσους έχουν πλήρως ισοπεδώσει και τις δύο αυτές αξίες; Δεν είναι, εξίσου, εξοργιστικό σειρά κυβερνητικών αξιωματούχων, όχι μόνο στις αραβικές χώρες, αλλά και στην «πολιτισμένη» Ευρώπη να δηλώνουν ότι «κατανοούν» και να μην ντρέπονται να συμπαρατάσσονται με όσους απροκάλυπτα χαρακτηρίζουν «υπεράσπιση του εθνικού τους συμφέροντος» τη στρατιωτική διαρκή επέμβαση σε μια ξένη χώρα, σε μια περιοχή ολόκληρη;

Δεν είναι, μόνο, αλλά και άκρως επικίνδυνο αυτό το αιματηρό θέατρο του παραλόγου;

Πάνω από 1.000 θύματα και 1,6 εκατομμύρια άστεγοι. Μια χώρα σχεδόν κατεστραμμένη, από άποψη υποδομής, αλλά και ψυχικής αντοχής, από τους αλλεπάλληλους σεισμούς που πλήττουν το Ελ Σαλβαδόρ, από τις 13 Γενάρη.

Και δεν αμφισβητεί κανένας, βέβαια, ότι το Ελ Σαλβαδόρ είναι μία χώρα ηφαιστειογενής, εξαιρετικά σεισμογενής. Ο ηθικός αυτουργός, όμως, της ανείπωτης καταστροφής είναι στην ουσία η πολιτική του κυβερνώντος κόμματος «ARENA». Κι έγινε αυτό, ακόμη περισσότερο φανερό, όταν αντιμετώπισε τα θύματα του σεισμού, με την αστυνομική βία, κλομπ και δακρυγόνα! Ο λόγος αυτής της αντιμετώπισης; Μα γιατί τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν, διαδηλώνοντας, για τη λειψή και φυσικά ανεπαρκέστατη βοήθεια που παρέχει το κράτος στους επιζώντες και πληγέντες. Η φωνή των θυμάτων έπρεπε να καταπνιγεί, γιατί τι θα πει ο πρόεδρος Φλόρες και τα αφεντικά του; Πώς τόλμησαν οι «υπήκοοι» να υψώσουν τη φωνή τους; Και αν χάσει τη δουλιά του; Πώς μπορεί να το ρισκάρει για μερικούς «άθλιους πένητες»; Πάταξη λοιπόν! Με κάθε κόστος! Εξάλλου, ούτε την ίδια τη ζωή τους, τη λογάριασε!