«Οι εργαζόμενοι και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα επιβάλλεται να ασκήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν τους αποπροσανατολιστικούς ελιγμούς της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ».

Η κατεύθυνση αυτή προκύπτει ως αυτονόητη μέσα από την ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται τόσο από την αντεργατική επίθεση κεφαλαίου και κυβέρνησης, όσο και από το ρόλο «δούρειου ίππου» που έχουν επιλέξει να παίζουν οι σημερινές πλειοψηφίες στις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Καθώς κυβέρνηση, βιομήχανοι, τραπεζίτες κι από κοντά οι υποστηριχτές τους στο πολιτικό, συνδικαλιστικό και δημοσιογραφικό χώρο μοιράζουν ρόλους, ώστε να περάσει όσο το δυνατόν πιο μαλακά η σκληρή επίθεση κατά της εργατικής τάξης, ο «Ριζοσπάστης» απευθύνθηκε σε ένα κορυφαίο στέλεχος του εργατικού κινήματος, τον Κώστα Παρασκευά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αναζητώντας απαντήσεις για το χαρακτήρα της επίθεσης, τη στάση των διαφόρων δυνάμεων, τα ίδια τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και ασφαλώς για τη στάση και δράση των κομμουνιστών αυτήν ακριβώς την κρίσιμη ώρα. Είναι πιστεύουμε μια χρήσιμη συνέντευξη:

- Πώς κατά τη γνώμη σας πρέπει να υποδεχτούν οι εργαζόμενοι τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για τη «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου», με τα οποία ισχυρίζεται ότι έτσι θα αντιμετωπίσει την ανεργία;

- Από τους εργαζόμενους είναι ανάγκη να μην υπάρξει καμιά υποτίμηση των μέτρων της κυβέρνησης, που με την ανοιχτή στήριξη της ηγεσίας της ΝΔ προωθεί. Πρόκειται για τα πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα από όσα μέχρι τώρα έχουν εφαρμοστεί, που ως στόχο έχουν μαζί με το ασφαλιστικό να σαρώσουν το σύνολο των εργασιακών κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση επικαλείται για άλλη μια φορά ύπουλα και παραπλανητικά την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας. Η επίλυση του υπαρκτού και καυτού προβλήματος της ανεργίας - το οποίο οξύνει η κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική - χρησιμοποιείται και σ' αυτή την περίπτωση ως πρόσχημα, γιατί, πραγματικά με την εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων που προβάλλει η κυβέρνηση, θα αυξηθεί η ανεργία και η υποαπασχόληση.

-Λέτε ότι κρύβουν άλλες επιδιώξεις, ποιες;

- Επιχειρούν με πρόσχημα την ανεργία να κρύψουν την πραγματική τους επιδίωξη που είναι η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, το χτύπημα του σταθερού ημερήσιου ωραρίου και μέσα απ' αυτά η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, στο βωμό της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, επί της ουσίας, δηλαδή, στο βωμό της αύξησης των κερδών της πλουτοκρατίας. Συνολικά, μέσα απ' αυτές τις αντεργατικές αλλαγές προωθείται ένα καθεστώς που θα καταργεί κάθε προστατευτικό μέτρο που μέχρι τώρα υπάρχει υπέρ των εργαζομένων και θα διαμορφώνει συνθήκες πλήρους ασυδοσίας των μονοπωλίων και των εργοδοτών, που θα πετύχουν όλο και περισσότερη δουλιά απ' τους εργατοϋπαλλήλους, με όλο και λιγότερες αμοιβές, όλο και λιγότερα δικαιώματα.

- Ποιοι είναι οι λόγοι που τώρα προωθούνται αυτά τα μέτρα;

- Μέσα απ' αυτά τα μέτρα, γίνεται πιο φανερό το αδιέξοδο και η αδυναμία της κυβέρνησης και των άλλων δυνάμεων του κεφαλαίου να περιορίσουν την αύξηση της ανεργίας, στα πλαίσια του συστήματος και των συμφερόντων που υπηρετούν. Ουσιαστικά παραδέχονται δημόσια ότι η ανεργία θα αυξηθεί δραματικά την επόμενη περίοδο (συνέντευξη Γιαννίτση στην «Καθημερινή», Κυριακή 16 Ιούλη 2000).

Εκτιμά ο υπουργός ότι «εάν αυξηθεί στα επόμενα χρόνια ο ενεργός πληθυσμός κάπου μεταξύ 250.000 και 300.000 άτομα, εάν μειωθεί η απασχόληση στον αγροτικό τομέα κατά 100.000 έως 150.000 άτομα, τότε πρέπει να δημιουργηθούν τουλάχιστον 400.000 θέσεις εργασίας καθαρές, ώστε να επιτύχουμε στοιχειωδώς το στόχο μας. Εάν σ' αυτό προσθέσουμε και την ανάγκη μείωσης των ανέργων κατά 100.000 έως 150.000 άτομα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια τεράστια πρόκληση».

Αλλά και ο υφυπουργός Εργασίας, στην «Ημερησία» της Δευτέρας 17 Ιουλίου, αναγνωρίζει ότι «ο αγροτικός τομέας δε δημιουργεί, αλλά χάνει θέσεις εργασίας. Σήμερα, στη βιομηχανία δεν μπορείς να περιμένεις να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας με βάση τις νέες τεχνολογικές εξελίξεις. Αυτό που μπορείς να πετύχεις, και αγωνιζόμαστε, είναι να σταθεροποιήσουμε την απασχόληση». Παραδέχονται, δηλαδή, ότι όλα όσα υπόσχονταν στον ελληνικό λαό για μείωση της ανεργίας ήταν «αέρας κοπανιστός», όπως θα αποδεχτούν και οι σημερινές τους υποσχέσεις. Αλλωστε από τώρα παραδέχονται, έστω και δειλά, ότι οι «ευελιξίες» δε δίνουν ως μεμονωμένο μέτρο απαντήσεις στο θέμα της απασχόλησης. Αποτελούν όμως τον καταλύτη για να εφαρμοστούν οι νέες πολιτικές, για να λειτουργήσει η σύνδεση ανάπτυξης - απασχόλησης... (Πρωτόπαππας στα «Νέα», Δευτέρα 17.7.2000).

Επιβεβαιώνουν σ' όλους τους τόνους ότι το «ψητό» είναι μέσα από ένα σύνολο μέτρων να πετύχουν την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων ως μέσου για την αύξηση των κερδών των επιχειρηματιών, στα πλαίσια του μονοπωλιακού ανταγωνισμού και ταυτόχρονα να βάλουν νέα εμπόδια στην οργάνωση και ανάπτυξη της πάλης τους.

- Κι όμως διαπιστώνουμε πως εκτός από την κυβέρνηση και άλλες δυνάμεις καλούν τα συνδικάτα να σπεύσουν στο διάλογο γι' αυτά τα μέτρα.

- Πράγματι, ανάμεσα σ' αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τις πραγματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης είναι η ηγεσία του ΣΥΝ, που, μετά την κυρία Μπακογιάννη και τον κ. Εβερτ, που προσέτρεξαν να συνδράμουν την κυβέρνηση, έσπευσαν, όπως χτες η κυρία Δαμανάκη, ως κυβερνητικός κράχτης, να καλέσουν τη ΓΣΕΕ να πάρει μέρος στο διάλογο.

Ας το επαναλάβουμε, λοιπόν: Τα μέτρα που αυτές τις μέρες εξαγγέλλονται δεν είναι συνηθισμένα. Στο βαθμό που θα εφαρμόζονται, θα σαρώσουν το σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Χωρίς καθυστέρηση, από τώρα είναι ανάγκη να συναντήσουν την καθολική και μέγιστη αντίδραση των εργαζομένων. Οπως τονίστηκε στην Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «ο κάθε χώρος δουλιάς, η κάθε επιχείρηση να γίνει μετερίζι του αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων».

-Να περάσουμε λίγο πιο αναλυτικά στην ουσία των μέτρων. Πολύς λόγος γίνεται για την ανάγκη διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, την καθιέρωση του 35ωρου. Ποια είναι η θέση του ΚΚΕ;

- Αναμφισβήτητα υπάρχει ανάγκη, και είναι δίκαια η διεκδίκηση, για μείωση του εργάσιμου χρόνου ως μιας σημαντικής προϋπόθεσης για την - έστω και περιορισμένη - ανακούφιση των εργαζομένων. Ειδικότερα σήμερα, που η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται λόγω της εξέλιξης της επιστήμης και των τεχνολογιών, καθώς και της εντατικοποίησης της εργασίας, κάτι τέτοιο είναι ακόμα πιο αναγκαίο. Αντί όμως να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος, βλέπουμε να παραμένει σταθερός ή ακόμα και να αυξάνεται μέσα από μια σειρά ρυθμίσεις που εφαρμόζονται στις επιχειρήσεις και στους χώρους δουλιάς.

Η μείωση του εργάσιμου χρόνου είναι αίτημα της προόδου. Ομως δεν προβάλλεται από προοδευτική θέση απ' όλες τις πλευρές, ιδιαίτερα από τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, το ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας, αλλά και το Συνασπισμό, που σύρει το χορό του αποπροσανατολισμού. Δεν είναι τυχαίος ο χτεσινός τίτλος της «Αυγής», που στα αντεργατικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση αντιτείνει το 35ωρο. Σ' αυτή την κατεύθυνση κινείται και η ΓΣΕΕ.

- Είναι όμως διαρκές αίτημα των εργαζομένων η μείωση του χρόνου εργασίας.

- Πράγματι, αλλά αυτές οι δυνάμεις προβάλλουν το γενικόλογο σύνθημα 35ωρο συνδεδεμένο με τη θέση σαν μέτρο για τη μείωση της ανεργίας, πρωτοστατώντας σε μια ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική συζήτηση, που κρύβει συνειδητά τις άμεσες επιδιώξεις της εργοδοσίας για συνολική διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε βάρος των εργαζομένων. Αποκρύπτουν ότι σήμερα αυτή είναι η κύρια τάση των δυνάμεων του κεφαλαίου τόσο διεθνώς, όσο και στη χώρα μας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες εξαγγελίες της κυβέρνησης.

Η προβολή του συνθήματος «35ωρο, μείωση της ανεργίας» απ' τις συγκεκριμένες δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ και τη συνδικαλιστική ελίτ) γίνεται το «δόλωμα» για να πιαστούν οι εργαζόμενοι στο «αγκίστρι» που θα τους σύρει πιο βαθιά στο καθεστώς της γενικευμένης επιβολής της θέλησης των εργοδοτών μέσα από την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Δεν είναι η πρώτη φορά που κυρίως οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας αρπάζουν ένα δίκαιο αίτημα των εργαζομένων για να το παραποιήσουν και να το στρέψουν εναντίον τους.

- Παρ' όλα αυτά ένα τέτοιο αίτημα ακούγεται καλά. Συγκινεί μάλιστα τους ανέργους που ελπίζουν στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

- Ναι, αν δε γνωρίζει κάποιος ορισμένα παραδείγματα που δείχνουν τις πραγματικές επιδιώξεις αυτών των δυνάμεων:

• Πανηγυρικά εφαρμόστηκε σ' ορισμένες τράπεζες το 35ωρο. Ποιο είναι το αποτέλεσμα σε σύντομο χρονικό διάστημα; Να γενικευτεί η αποδιάρθρωση και να δουλεύουν και 45ωρο -ακόμα και 48ωρο- ούτε προσλήψεις έγιναν και μεγάλωσε η εντατικοποίηση. Τώρα οι τραπεζίτες και η κυβέρνηση δεν αρκούνται σ' αυτά, αλλά ζητούν πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου.
• Μεγάλος ντόρος έγινε για την εφαρμογή του 35ωρου στη Γαλλία. Σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύπτεται γυμνή η πραγματικότητα. Η Martne Bulard γράφει στην εφημερίδα «Le Monde Diplomatique» στις 3 Οκτώβρη 1999 (αναδημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»): «Ο πρώτος νόμος για το 35ωρο ψηφίστηκε στις 19 Μαΐου 1998. Το Γαλλικό Κοινοβούλιο συζητάει, από τις 5 Οκτωβρίου, το σχέδιο του δεύτερου νόμου για τη μείωση του χρόνου εργασίας. Ο απολογισμός του πρώτου νόμου του 1998 επέτρεψε να διαφυλαχτούν ή να δημιουργηθούν 100.000 θέσεις εργασίας (από τις 700.000 που είχαν ανακοινωθεί), αλλά στο ίδιο διάστημα επικύρωσε τη γενίκευση της ευελιξίας στην αγορά της εργασίας. Ο δεύτερος νόμος ούτε καν συνδέει τα κρατικά επιδόματα με την αύξηση του αριθμού των θέσεων εργασίας και ανοίγει την πόρτα σε μια παραπέρα επιδείνωση των συνθηκών εργασίας». Και συνεχίζει, «ελλείψει μιας φιλόδοξης πολιτικής για την απασχόληση, θα υπάρξει περισσότερος ελεύθερος χρόνος για τους εργαζόμενους; Θεωρητικά ναι. Η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή. Η εργοδοσία έχει την τάση να "αγοράζει" το 35ωρο με μεγαλύτερη ευελιξία και μεγαλύτερο εύρος ωραρίων. Η διευθέτηση μετατράπηκε σε απορύθμιση. Σήμερα, περίπου ένας στους δύο μισθωτούς εργάζεται το Σάββατο. Το ποσοστό εκείνων που αναγκάζονται να δουλεύουν την Κυριακή έχει περάσει από το 25,1%».

- Το παράδειγμα της Γαλλίας δε σημαίνει ότι έτσι θα εφαρμοστεί και στην Ελλάδα.

- Είναι, όμως, αποκαλυπτικά για τις προθέσεις της κυβέρνησης τα όσα λέει στη συνέντευξή του στα «Νέα» της Δευτέρας, 17/7/2000 ο υφυπουργός Πρωτόπαππας: «Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το 35ωρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη μηχανιστική λογική του 5Χ7=35. Αν θέλουμε να προχωρήσει, πρέπει να το δούμε ενταγμένο σε ένα μείγμα μέτρων που συνδυάζει τη μείωση με τη νέα οργάνωση του χρόνου εργασίας και την εξυπηρέτηση των νέων συνθηκών, π. χ. συναλλαγής ή λειτουργίας που η αγορά επιβάλλει στις επιχειρήσεις. Στις σημερινές συνθήκες, οι έννοιες "ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης" και "κέρδος για τον εργαζόμενο" πρέπει να αποτελούν πτυχές της ίδιας πολιτικής».

Τα όσα λέει ο υφυπουργός Εργασίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Είναι φανερή η πρόθεση πολύ γρήγορα μάλιστα να προχωρήσουν στη συνολική απορύθμιση του ημερήσιου πρώτ' όλα εργάσιμου χρόνου, αλλά και στην κατάργηση του πενθήμερου και της αργίας του Σαββατοκύριακου, μια και θα υπολογίζεται το 35ωρο, ανεξάρτητα από πόσες ώρες την ημέρα, πόσες και ποιες μέρες τη βδομάδα δουλεύει ο κάθε εργαζόμενος. Μαζί με τη γενικευμένη εφαρμογή της μερικής απασχόλησης θα χτυπηθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων για τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων, θα χτυπηθεί το εισόδημα, η κοινωνική ασφάλιση, τα διάφορα επιδόματα (οικογενειακά κ.ά.), οι αποζημιώσεις, το επίδομα αδείας κ.ά.

Να, γιατί οι δυνάμεις που στηρίζουν αυτή τη λογική βαρύνονται με μεγάλες ευθύνες. Να, γιατί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που θέτει σαν όρο για την προσέλευσή της στον «κοινωνικό διάλογο» την ένταξη στο πακέτο για τη συζήτηση και του «35ωρου», έτσι όπως αυτή το εννοεί, δηλαδή μαϊμού, παίζει το ρόλο του «δούρειου ίππου».

- Και ποια θα έπρεπε να είναι η στάση συνδικαλιστών που εκπροσωπούν πράγματι τους εργαζόμενους;

- Κριτήριο για τη στάση του κάθε συνεπούς αγωνιστή, της κάθε δύναμης που θέλει να λέει πως υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι η στάση απέναντι στις δυνάμεις αυτές που επιχειρούν να εξαπατήσουν και να παγιδεύσουν τους εργαζόμενους. Και η στάση αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη απ' αυτήν της αποκάλυψης και της καταπολέμησης των σχεδίων τους. Συμβιβασμός και ανοχή σ' αυτά τα σχέδια σημαίνει συνενοχή. Οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις μπορούν να ανοίξουν το δρόμο συσπείρωσης και ενότητας κόντρα σε όλα τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, αντιπαλεύοντας την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, διεκδικώντας πλήρη απασχόληση, σταθερό ωράριο, αποδοχές που θα καλύπτουν τις αυξημένες ανάγκες τους, την πραγματική μείωση του εργάσιμου χρόνου με 35ωρου, 7ωρο, πενθήμερο, με παραπέρα κατοχύρωση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους.

-Η κυβέρνηση προωθεί μέτρα για τον περιορισμό των υπερωριών. Τι πραγματικά επιδιώκει με ένα τέτοιο μέτρο;

- Πρόκειται για άλλη μια παγίδα, απ' αυτές που στήνει για τους εργαζόμενους η κυβέρνηση. Μ' αυτό τον τρόπο, ανεβάζοντας την τιμή της υπερεργασίας ανά ώρα από το 25% που είναι σήμερα σε ένα μεγαλύτερο ποσοστό, προσπαθεί να σπείρει αυταπάτες ότι μ' αυτό το μέτρο θα υποχρεωθούν δήθεν οι εργοδότες να κάνουν νέες προσλήψεις. Οι εργοδότες δεν είναι κοροΐδα και αυτό το γνωρίζει η κυβέρνηση, γι' αυτούς άλλωστε δουλεύει. Στα πλαίσια της γενικότερης αποδιάρθρωσης, για όσους θα εργάζονται υπερωριακά όχι μόνο δε θα τους πληρώνουν την πρόσθετη εργασία με προσαυξήσεις, αλλά δε θα τους πληρώνουν καθόλου. Θα τους εξοφλούν με ρεπό αντί με χρήματα όπως γίνεται εδώ και χρόνια σε μια σειρά χώρες (Γερμανία, Γαλλία και αλλού).

-Την ίδια περίοδο, η κυβέρνηση προχωρά και σε άλλα μέτρα, όπως είναι η κατάργηση του 2% σαν όριο των απολύσεων, καθώς και στον περιορισμό της υποχρέωσης των εργοδοτών να καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές, με την υπόσχεση ότι αυτές θα καταβάλλονται από το κράτος.

- Η κατάργηση του ορίου 2% στον περιορισμό των απολύσεων δεν είναι αποσπασματικό μέτρο. Εντάσσεται στα γενικότερα σχέδια αποδιάρθρωσης, που, σε συνδυασμό με αυτά, οδηγούν από τη μια να γενικευτούν οι απολύσεις και από την άλλη να γίνονται προσλήψεις μερικής απασχόλησης. Είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει τις πραγματικές επιδιώξεις και τους στόχους της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι είναι εντελώς ανυπεράσπιστοι στην εργοδοτική ασυδοσία και την τρομοκρατία. Οποιος σηκώνει κεφάλι, θα έχει εκτός των άλλων από πάνω του να κρέμεται ο πέλεκυς της απόλυσης. Στα όσα προνόμια, στις όσες παραχωρήσεις έχουν δοθεί υπέρ της εργοδοσίας, έρχεται να προστεθεί η απαλλαγή από τις εισφορές στους ασφαλιστικούς οργανισμούς. Πρόκειται για χαριστικές πράξεις που θα επιβαρύνουν τελικά τους ασφαλισμένους και θα επιδεινώσουν την ήδη άσχημη κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων. Η κυβέρνηση από τη μια απαλλάσσει τους εργοδότες από τις υποχρεώσεις τους και από την άλλη είναι αμφίβολο αν θα τις δώσει τελικά στα ταμεία, μια και είναι γνωστό ότι οι οφειλές του κράτους στα ταμεία είναι τεράστιες. Μόνο στο ΙΚΑ χρωστά το κράτος το ποσό των 1,5 τρισεκατομμυρίων δραχμών.

- Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, σ' αυτές τις αρνητικές εξελίξεις, πώς εκτιμάτε τη στάση της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, τι προτείνετε;

-Τα αντεργατικά μέτρα απ' την πρώτη στιγμή συναντούν ισχυρές αντιδράσεις. Αυτό είναι ένα ισχυρό όπλο. Το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί αγωνιστικά να παρεμποδίσει την εφαρμογή αυτών των μέτρων. Αν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είχαν έγκαιρα προετοιμάσει, ενημερώσει και οργανώσει κατάλληλα τους εργαζόμενους, σήμερα θα υπήρχαν άλλες δυνατότητες. Ολο το προηγούμενο όμως διάστημα κινήθηκαν στην αντίθετη κατεύθυνση.

Ακόμα και τώρα υπάρχουν περιθώρια για την ανάπτυξη μαζικής αγωνιστικής αντίστασης. Οι εργαζόμενοι και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα επιβάλλεται να ασκήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν τους αποπροσανατολιστικούς ελιγμούς της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Γιατί ενώ εμφανίζονται να απορρίπτουν τα μέτρα της κυβέρνησης, αρνούνται την οργάνωση του αγώνα και αναζητούν προσχήματα για τη συμμετοχή στον «κοινωνικό διάλογο» στη βάση προτάσεων που δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια της λογικής της αντιλαϊκής πολιτικής. Με τη γενικότερη τακτική αυτών των ηγεσιών κρατιέται το κίνημα σε αδράνεια και δίνεται χρόνος στην κυβέρνηση να βγει από τη δύσκολη θέση και να αντεπιτεθεί.

Πλατιά τμήματα των εργαζομένων γνωρίζουν από την ίδια τους την πείρα την επικίνδυνη τακτική της κοινωνικής συναίνεσης και των κοινωνικών διαλόγων. Κατανοούν πόσο βαριές είναι σήμερα οι συνέπειες αυτής της λογικής του συμβιβασμού. Κριτήριο σήμερα για τη στάση της κάθε συνδικαλιστικής δύναμης δεν είναι οι όποιες φραστικές διαφοροποιήσεις, αλλά η στάση τους στο κύριο και το άμεσο, που είναι η πολύμορφη οργάνωση του αγώνα ενάντια στα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης και της εργοδοσίας.

- Αυτό το κριτήριο πώς μεταφράζεται στη δράση των κομμουνιστών;

- Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση οι κομμουνιστές είναι ανάγκη να βρεθούν στην πρώτη γραμμή για την ενημέρωση των εργαζομένων και την οργάνωση της πάλης τους:

- Να διατεθούν όλες οι δυνάμεις σ' αυτή την κατεύθυνση. Να βρίσκονται σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα, γιατί είναι πιθανόν η κυβέρνηση να προχωρήσει μέσα στο καλοκαίρι στην προώθηση των μέτρων για έγκριση στη Βουλή.

- Οι ταξικές δυνάμεις να επιδιώξουν να μπει τώρα παντού σε όλα τα διοικητικά συμβούλια των συνδικαλιστικών οργανώσεων για συζήτηση το θέμα των μέτρων της κυβέρνησης και να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις.

- Ιδιαίτερη βαρύτητα αποκτούν οι εξορμήσεις στους χώρους δουλιάς. Ο συντονισμός της δράσης των συνδικάτων και η συσπείρωση αγωνιστικών δυνάμεων στους κλάδους, στις πόλεις και στους χώρους δουλιάς, ώστε να διαμορφωθεί ένα ευρύτερο κίνημα αντίστασης ενάντια στα αντεργατικά μέτρα.

- Να στηρίξουν παντού τις αγωνιστικές και ενωτικές πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ, ώστε να υπάρξει πανελλαδικός πανεργατικός συντονισμένος αγώνας.

Παλεύοντας σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συγκεντρωθεί η προσοχή στην οργάνωση της μέγιστης δυνατής πίεσης κατά της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλιάς. Η συστηματική καθημερινή δράση στους χώρους δουλιάς είναι ανάγκη να μετρηθεί σε συγκεκριμένους δείκτες και αποτελέσματα.

- Να εκφραστεί με πιο μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις σε χώρους δουλιάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε πόλη και νομό.

- Να υπάρξει συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων γύρω από το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα.

- Να εκφραστεί με μαζικοποίηση και αύξηση της συμμετοχής των εργαζομένων στα συνδικάτα. Με τη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα μέσα στους χώρους δουλιάς.

Αυτοί οι δείκτες, στο βαθμό που θα υλοποιούνται, θα αποτελούν και τις καλύτερες προϋποθέσεις για πιο αποτελεσματική παρεμπόδιση των μέτρων και της συνολικότερης αντεργατικής επίθεσης, καθώς και για την προετοιμασία της γενικότερης αντεπίθεσης της εργατικής τάξης.