Είναι η μόνιμη επωδός που συνοδεύει την κυβερνητική πολιτική προκειμένου να επιβληθεί. Εμφανίζεται ως η αναγκαία και ικανή στις σύγχρονες συνθήκες για την ανάπτυξη υποτίθεται της οικονομίας προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας, και των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων. Είναι μέθοδος που προσπαθεί να κάμψει κάθε αντίσταση από την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, τα δικαιώματα των οποίων ισοπεδώνονται και καταστρατηγούνται, προς όφελος της πλουτοκρατίας.

Και επειδή αντιστέκονται, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς. Δεν κατανoούν ότι αυτή είναι η «πρόοδος», αυτό είναι το συμφέρον τους γι' αυτό και επιτίθεται η κυβέρνηση χωρίς ταμπού, ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Αυτά μπαίνουν εμπόδιο σ' αυτή την «πρόοδο», γι' αυτό ο Κ. Σημίτης και η κυβέρνηση φροντίζουν να επιβάλλουν στις λαϊκές συνειδήσεις την άποψη ότι όλ' αυτά είναι ανοιχτά, δεν ισχύουν, τα πάντα ξεκινούν από μηδενική βάση.

Ετσι όποιος καλοπροαίρετος απλός άνθρωπος του μόχθου δεν έχει ακόμη πειστεί για το ποια ταξικά συμφέροντα εξυπηρετεί η κυβερνητική πολιτική, μπορεί τώρα, μετά και απ' αυτές τις κυβερνητικές αποφάσεις να αντιληφθεί ότι αυτή η πολιτική σημαίνει επιβολή της θέλησης των καπιταλιστών.

Αλλά στο ίδιο μήκος κύματος με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο υποστηρίζει τα μέτρα η ηγεσία του ΣΥΝ, όταν ο πρόεδρός του ξαναδιείδε την ευκαιρία να ανοίξει ο διάλογος, μαζί με την ευελιξία στην εργασία και για το 35ωρο «αλά γαλλικά». Ναι, αυτό που οδήγησε χιλιάδες εργαζόμενους στη Γαλλία σε κινητοποιήσεις αφού ο μη σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος κατάργησε Σάββατα και Κυριακές αργίες, εντατικοποίησε τη δουλιά, κατακερμάτισε τον ελεύθερο χρόνο κλπ. Η δε Μ. Δαμανάκη δήλωσε ότι τα κεκτημένα της εργατικής τάξης αυξάνουν την ανεργία! Λες και η ανεργία δεν είναι σύμφυτη του καπιταλισμού. Κυβερνητικότερη της κυβέρνησης δηλαδή.