"Το ΚΚΕ παλεύει σήμερα σε εθνικό επίπεδο για να ξεφύγει ο λαός και ο τόπος από τη μέγκενη, τον ασφυκτικό κλοιό και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των δυνάμεων που κυριαρχούν και κυβερνούν αυτόν τόπο. Η αντίσταση σήμερα, η ανατροπή στην πορεία της σημερινής κρατούσας κατάστασης εκ βάθρων, είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική που μπορεί και πρέπει να χαράξει ο λαός σήμερα",τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,κατά την ομιλία της στη χτεσινή προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για τη Διακυβερνητική. Δημοσιεύουμε παρακάτω βασικά αποσπάσματα από την τοποθέτησή της στη Βουλή.

Για ποιο λόγο γίνεται η σύγχρονη αναθεώρηση:

Μήπως για να εξαλειφθούν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που έχει προκαλέσει η ΕΕ. Βεβαίως όχι. Γιατί αν υπήρχε η παραμικρή πρόθεση, τότε θα παίρνονταν πίσω κείμενα σαν τη "Λευκή Βίβλο", όπως και η Κοινή Αγροτική Πολιτική, τα προγράμματα "σύγκλισης".

Αντικείμενο της Διακυβερνητικής δεν είναι η συζήτηση για τις ενστάσεις και αντιρρήσεις των λαών από τις ευρωπαϊκές επιλογές, αλλά οι ενστάσεις και αντιρρήσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις κυβερνήσεις ηγετικών χωρών, ανάμεσα σε ομάδες πολυεθνικών, τα προβλήματα ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις και στις ΗΠΑ. Για τα δικά τους συμφέροντα, για τις μεταξύ τους διαφωνίες θα γίνει η συζήτηση και όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργατών, των υπαλλήλων, των μικρομεσαίων, της αγροτιάς.

Η ΕΕ θέλει να εξασφαλίσει τον κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή και στον πλανήτη, έναντι των άλλων κέντρων, στα οποία ηγούνται οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Επιδιώκει να τα βγάλει πέρα σε ένα σκληρό και αδυσώπητο ανταγωνισμό για το μοίρασμα του κόσμου παγκόσμια, το μοίρασμα των αγορών. Πρόκειται για έναν αγώνα δρόμου ποιο από τα τρία αυτά ιμπεριαλιστικά κέντρα θα κατακτήσει οριστικά ή δε θα χάσει την παγκόσμια οικονομική και πολιτική ηγεμονία. Η μάχη διεξάγεται και στο εσωτερικό της ΕΕ, για το ποια από τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες θα ηγεμονεύει. Η εσωτερική και εξωτερική μάχη έχει και θα έχει μόνιμα θύματα τους εργαζόμενους.

Τα θέματα της πολιτικής ένωσης, η διεύρυνση, ο τρόπος λήψης αποφάσεων, ο ομοσπονδιακός ή συνομοσπονδιακός χαρακτήρας της Ενωσης είναι αντικείμενο σκληρού παζαριού και διαπραγμάτευσης, με αντικείμενο την εσωτερική κυριαρχία και ηγεμονία.

Η ιδέα για μια ενωμένη ομοσπονδιακή Ευρώπη δεν είναι τόσο σύγχρονη και καινοτόμα, όσο παρουσιάζεται σήμερα από τους ηγεμόνες της ΕΕ και τους υποστηριχτές της στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Είναι μια ιδέα που ρίχτηκε στο τραπέζι από το 1930 από το Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Μπριάν, που μίλησε για ομοσπονδία 27 κρατών. Τότε, το συγκεκριμένο επίπεδο διεθνοποίησης απαιτούσε την κατάργηση των δασμών, ενώ σήμερα προωθείται με την πλήρη κατάργηση κάθε περιορισμού στη δράση κεφαλαίων και εμπορευμάτων. Και τότε η ευρωπαϊκή ομοσπονδία περιβλήθηκε με τα συνθήματα της σωτηρίας των λαών. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν σχέδιο για το δυνάμωμα του ρόλου της Γαλλίας, η οποία ανταγωνιζόταν τα συμφέροντα της Αγγλίας και το δυναμικό ρόλο των ΗΠΑ.

Είναι δε γνωστό ότι δε δημιουργήθηκε η ενωμένη ομοσπονδιακή Ευρώπη τότε, γιατί αξιοποιήθηκε για το μοίρασμα των αγορών ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος.

Οπως και πριν, έτσι και σήμερα κάθε μια από τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες - Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία - καθορίζει την τακτική της, στην πορεία της ενοποίησης, με κριτήριο τα στενά, ιδιαίτερα συμφέροντά της και όχι βεβαίως με κριτήριο και στόχο τη λαϊκή ευημερία και την ισοτιμία. Κάθε μια χτίζει τις συμμαχίες της με μια άλλη χώρα, προκειμένου να πετύχει τα σχέδιά της. Σήμερα είναι φανερό ότι η τάση είναι προς μια γερμανική Ευρώπη.

Από καιρό έχουμε προβάλει το αίτημα για δημοψήφισμα σαν άμεση απάντηση και παρέμβαση στην πορεία της Διακυβερνητικής. Το δημοψήφισμα το χρωστάει το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο "ΣΥΝ" στον ελληνικό λαό, αφού το αρνήθηκαν την περίοδο που έμπαινε για ψήφιση η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αρνήθηκαν αυτό που άλλες ομογάλακτες κυβερνήσεις παραχώρησαν στους λαούς τους. Αυτό το αίτημα βρίσκει ήδη πλατιά απήχηση στο λαό, ανεξάρτητα από τη στάση που θα κρατήσει ο καθένας στο μόνο ερώτημα που έχει σήμερα θέση: ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΕΣ Η ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Δεν κρύβουμε βεβαίως ότι εμάς μας ενδιαφέρει η συνολική καταψήφιση της Συνθήκης, δηλαδή να κυριαρχήσει το ΟΧΙ στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, να κυριαρχήσει η καταδίκη της ΕΕ. Αυτή η καταδίκη δεν πρόκειται να δημιουργήσει στο λαό κανένα πρόβλημα, είναι το μόνο μέσο που έχει σήμερα ο λαός για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Η δύναμη είναι το όπλο του λαού και όχι η συμμόρφωση και η υποταγή.

Η συνολική καταδίκη της συνθήκης για την ΕΕ θα δημιουργήσει από την άλλη μέρα κιόλας νέες δυνατότητες στον αγώνα του λαού μας.Θα σηματοδοτήσει την ανάγκη της αντίστασης και της απειθαρχίας στις επιλογές της. Θα απελευθερώσει αγωνιστικές δυνάμεις, θα χτυπήσει τη σκόπιμη εκστρατεία και την ασύστολη δημοκοπία ότι κάθε αντίσταση στην ΕΕ σημαίνει καταστροφή και κινδύνους. Φυσιολογικά, αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήθελε να ενισχύσει τη διαπραγμάτευση προς όφελος των εργαζομένων και της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, θα επιδίωκε ένα τέτοιο δημοψήφισμα, δεν το επιδιώκει γιατί θέλει και επιζητεί τη συμμόρφωση, που σημαίνει πρακτόρευση των συμφερόντων των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων κτλ.

Πέρα από τη συνολική μας αντίθεση, εμείς παρεμβαίνουμε και σε ορισμένες επιλογές που γίνονται ή συζητιούνται στην ΕΕ ενόψει της Διακυβερνητικής, ώστε να μην πάμε από το κακό στο ακόμα χειρότερο.

Αυτήν τη θέση υποστηρίζουν κυβέρνηση και άλλα κόμματα. Είμαστε ριζικά αντίθετοι σε μια τέτοια προοπτική, όχι γιατί η σημερινή ΕΕ είναι λύση έναντι της ομοσπονδίας, αλλά γιατί πρέπει να μπει φραγμός στο χειρότερο, για να διεκδικηθεί το ριζικά καλύτερο αύριο. Μια τέτοια εξέλιξη θα προσθέσει νέα εμπόδια στο λαό μας, θα κάνει ακόμα πιο ασφυκτική την εξάρτηση και την υποταγή. Θα καταλυθεί κάθε έννοια τυπικής ανεξαρτησίας, θα φύγουν από τη μέση όποια υπολείμματα υπάρχουν, στην ουσία η διαδικασία ομοσπονδιοποίησης είναι διαδικασία πλήρους ή σχεδόν πλήρους υποδούλωσης και προσάρτησης.

Η Ελλάδα θα βρεθεί σε ακόμα χειρότερη θέση από αυτήν που βρίσκεται, με την κατάργηση του δικαιώματος της αρνησικυρίας, με τη σταθμισμένη ψήφο και τα πληθυσμιακά κριτήρια. Γι' αυτό είμαστε ριζικά αντίθετοι.

Είμαστε αντίθετοι με την κατάργηση του "βέτο". Βεβαίως, το "βέτο" δεν αποτελεί αποτελεσματική λύση, είναι ένα αμυντικό μέτρο. Αναμφισβήτητα τη χρήση του "βέτο" μπορεί να κάνει και μια χώρα - ηγεμόνας σε βάρος των συμφερόντων των άλλων χωρών. Αυτό όμως το επιχείρημα δεν έχει τόσο βάση, γιατί στην πραγματικότητα όλες οι αποφάσεις της ΕΕ φέρνουν τη σφραγίδα των ηγετικών δυνάμεων.

Είμαστε αντίθετοι στη μεταφορά αρμοδιοτήτων από το Ελληνικό στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επομένως και σε κάθε μέτρο που αναπαράγει και ενισχύσει αυτήν την κατάσταση. Οι αποφάσεις των κοινοτικών οργάνων, που πάρθηκαν κατά πλειοψηφία είτε ερήμην της ελληνικής Βουλής και των αντίστοιχων κυβερνητικών διοικητικών οργάνων και των άλλων ελληνικών οργάνων, δεν πρέπει να εφαρμόζονται. Ολα τα κράτη στις αποφάσεις να έχουν ισότιμη ψήφο χωρίς διακρίσεις με οποιοδήποτε κριτήριο.

Βεβαίως, ξέρουμε ότι και αυτά τα μέτρα δεν ανατρέπουν την αρνητική κατάσταση στα πλαίσια της ΕΕ. Γιατί και τα Κοινοβούλια νομιμοποιούν αντιλαϊκές πολιτικές από τη στιγμή που στη σύνθεσή τους κυριαρχούν οι ευρωλατρικές και ευρωυποτακτικές θέσεις. Ομως είναι θέμα αρχής η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και με αυτό τον τρόπο. Σε ορισμένες περιπτώσεις το δικαίωμα της εθνικής επιλογής στα πλαίσια της ΕΕ, και για όσο διάστημα η χώρα μας μετέχει, μπορεί να δώσει και κάποια θετικά αποτελέσματα, ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης στο ελληνικό Κοινοβούλιο πάνω σε ένα ή περισσότερα θέματα.

Κατ' αρχάς ο ίδιος ο όρος Κοινή Πολιτική Εξωτερική και Αμυνας είναι ψευδεπίγραφος. Η πείρα είναι πολύ πλούσια σε αυτόν τον τομέα. Με τη σημαία του κοινού συμφέροντος έχουν εκπονηθεί οι πιο ανισότιμες, αντιδραστικές, αντιλαϊκές πολιτικές. Κοινή Πολιτική Αμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής θα είναι για τις ηγετικές τάξεις και δυνάμεις των χωρών - μελών, δε θα είναι κοινή πολιτική για τα λαϊκά συμφέροντα.

Πριν λίγα χρόνια αυτό το επιχείρημα μπορεί να έπιανε στον ελληνικό λαό, ότι δηλαδή η Ελλάδα ως χώρα - μέλος της ΕΕ δεν έχει να φοβάται τίποτε από κανένα, είναι εξασφαλισμένη. Ποιος σοβαρός άνθρωπος αισθάνεται ασφάλεια σήμερα; Η στάση της ΕΕ στο θέμα της ελληνοτουρκικής κρίσης είναι χαρακτηριστική. Θεωρητικά δεν πήρε τη θέση καμίας χώρας, η φαινομενική όμως ουδετερότητα ισοδυναμεί με ανοχή, αν όχι και στήριξη της αμφισβήτησης των συνόρων μας από την Τουρκία. Αλλά το πρόβλημα αυτό δεν είναι το μοναδικό. Σε όλη την Ευρώπη έχει δρομολογηθεί η διαδικασία αμφισβήτησης των συνόρων, η δε ΕΕ κάνει πως δε βλέπει ότι η Γερμανία αμφισβητεί βασικά άρθρα της Συμφωνίας του Πότσδαμ, ότι υποδαυλίζει ή ανέχεται συνειδητά διασυνοριακές διαφορές ανάμεσα σε χώρες της Ευρώπης και μάλιστα χώρες που βρίσκονται πολύ κοντά της. Ας μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία από τις αρχές του αιώνα ανοιχτά διεκδικεί την ηγεμονία της περιοχής των Βαλκανίων ως τον Ευφράτη. Γιατί, λοιπόν, η ΕΕ να επιπλήξει χώρες όπως την Τουρκία που προσφέρεται να στηρίξει μια τέτοια πολιτική;

Η ΕΕ δεν μπόρεσε να αποτρέψει κανέναν τοπικό πόλεμο, όχι γιατί δε διαθέτει μηχανισμούς και πολιτική δύναμη, αλλά γιατί έχει συμφέρον, επωφελείται από την υποδαύλιση των διαφορών, τις εντάσεις και τις συγκρούσεις. Ακόμα και όταν στην ΕΕ γίνεται λόγος για ειρήνη, το περιεχόμενο του όρου είναι σαφές, μια ειρήνη πραγματικά ταπεινωτική και υποδουλωτική για τους λαούς, μια ειρήνη που επιβάλλεται με όπλο την οικονομική ισχύ, την απειλή επέμβασης, την τρομοκρατία των ποινών και αντιποίνων.

Αλλά και ο όρος κοινή άμυνα τι περιεχόμενο έχει; Εχει σαφώς επιθετικό και όχι αμυντικό. Αλήθεια, από ποια χώρα, από ποιο λαό κινδυνεύει η Ευρωπαϊκή Ενωση σήμερα; Η ιστορία των παγκόσμιων και τοπικών πολέμων έχει δείξει ότι η ιμπεριαλιστική πολιτική δικαιολογούσε τους πολέμους πάντα σαν αμυντικούς πολέμους, σαν αναγκαία άμυνα. Πάντα έφτιαχνε έναν ψεύτικο εχθρό για να δικαιολογεί την επιθετικότητα, την αρπακτικότητα, το μιλιταρισμό, την τρομοκρατία εις βάρος των λαών. Ο ιμπεριαλιστής πάντα φερόταν σαν θύμα. Από τότε που το σοσιαλιστικό σύστημα έπαψε να υπάρχει, να υπάρχει δηλαδή το πρόσχημα του δήθεν κομμουνιστικού κινδύνου, εφευρέθηκαν και εφευρίσκονται νέοι εχθροί.

Το ότι το αμυντικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα είναι επιθετικό φαίνεται και από το γεγονός ότι στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης επικυρώθηκε το κοινό πρόγραμμα δράσης των ΗΠΑ και της ΕΕ, που επικυρώνει τον κυρίαρχο ρόλο του ΝΑΤΟ και της διατλαντικής συνεργασίας. Η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ δυστυχώς δεν αποφεύγεται, αφού καλύπτεται με το φύλλο συκής της ΔΕΕ, που έχει αναγορευτεί σε ευρωπαϊκό πυλώνα του ΝΑΤΟ. Ηδη το ΝΑΤΟ ανοιχτά πανηγυρίζει γιατί κανένα ευρωπαϊκό κράτος, άρα και το ελληνικό, δεν αμφισβητεί το ρόλο του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.Ποιος δεν ξέρει σήμερα ότι το ΝΑΤΟ είναι ο προπομπός της διείσδυσης του πολυεθνικού κεφαλαίου, ότι το ΝΑΤΟ με την απειλή πολέμου, με τον ίδιο τον πόλεμο ανοίγει το δρόμο για τη διανομή αγορών και μάλιστα με προτεραιότητα την κατοχύρωση των αμερικανικών συμφερόντων;

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα: Η Ελλάδα να γίνεται όλο και πιο ανίσχυρη στην αντιμετώπιση των επιβουλών της Τουρκίας.H Ελλάδα, στα πλαίσια της ΚΕΠΠΑ, θα λειτουργεί και ως όργανο της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και ως θύμα της. Οσο πιο βαθιά μπει η Ελλάδα σ' αυτούς τους μηχανισμούς, τόσο πιο πολλούς κινδύνους θα αντιμετωπίσει στην πορεία.

Αλλά το θέμα για μας είναι ένα άλλο, ο χαρακτήρας, το περιεχόμενο της κοινής εξωτερικής πολιτικής. Το θέμα δεν είναι αν θα συμφωνήσουν όλες οι χώρες σε μια κοινή εξωτερική πολιτική, αλλά σε ποια γραμμή θα συμφωνήσουν. Τι έχουν να κερδίσουν οι λαοί της Ευρώπης και των χωρών - μελών από μια κοινά χαραγμένη εξωτερική πολιτική που βασίζεται στη στρατηγική του ΝΑΤΟ, στην κοινή δράση με τις ΗΠΑ;

Μια ουδέτερη χώρα, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, που έχει αλλάξει αρνητικά ο διεθνής συσχετισμός, έχει περισσότερες δυνατότητες να οργανώσει την υποστήριξη της, παρά μια χώρα παγιδευμένη και πειθαρχημένη στην κοινή άμυνα της ΕΕ.

Είμαστε ριζικά αντίθετοι και προς αυτήν την κατεύθυνση δρούμε για να παρεμποδισθεί από τους λαούς της Ευρώπης η δράση του ΝΑΤΟ και της ΔΕΕ, η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε", η πολιτική υποδαύλισης διασυνοριακών και εθνικιστικών συγκρούσεων. Παλεύουμε και για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις να αποδεσμευτεί η χώρα μας, όπως και άλλες χώρες, από το ΝΑΤΟ, για τη διάλυση των συνασπισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δρούμε ώστε οι λαοί των Βαλκανίων, και της περιοχής μας γενικότερα, να διαμορφώσουν τους δικούς τους συμμαχικούς συνασπισμούς, που λειτουργούν σαν άμυνα και αντίβαρο στην πολιτική του ΝΑΤΟ ή των μηχανισμών της Ευρώπης, που έχουν την ίδια λογική με τη λογική του ΝΑΤΟ.

Απόδειξη για το πόσο ειρηνική θα είναι η εσωτερική και εξωτερική πολιτική της ΕΕ είναι και οι εξαιρετικά επικίνδυνοι προβληματισμοί για μερική αντικατάσταση των τακτικών στρατών με μισθοφορικά τμήματα. Είναι ήδη φανερός ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν τα ένοπλα πολυεθνικά τμήματα του ΝΑΤΟ ή υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ που προωθούνται, ενώ συνεχίζεται η συζήτηση για το ρόλο τους. Πρόκειται για μια αμερικανική ιδέα, που διασφαλίζει να υπάρχουν τάγματα ασφάλειας στην Ευρώπη και γενικότερα, χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά να παρεμβαίνουν άμεσα οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις.

Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η πατριωτική άμυνα, η υπεράσπιση της ακεραιότητας μιας χώρας μπορεί να εναποτεθεί σε μισθοφόρους; Αυτά τα τμήματα θα χρησιμοποιηθούν και για τη διανομή των αγορών, αλλά και για να τρομοκρατούν ή να χτυπούν τα λαϊκά κινήματα στο εσωτερικό των χωρών. Οι ηγετικές δυνάμεις της "νέας τάξης πραγμάτων" φοβούνται τα στρατευμένα παιδιά του λαού. Αυτή είναι η ουσία του προβληματισμού που γίνεται.

Πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, σε μια ευρύτερη περιοχή που αποτελεί την πιο θερμή περιοχή του πλανήτη, θέατρο των πιο ωμών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, εκβιασμών. Ο 21ος πρώτος αιώνας με τα σημερινά δεδομένα και αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί μπορεί να αναδειχτεί από την πρώτη ακόμα δεκαετία αιώνας ενός πολύ αιματηρού πολέμου στην περιοχή, με ανυπολόγιστες ζημιές υλικές και ανθρώπινες. Οι εστίες υπάρχουν, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις της "νέας τάξης πραγμάτων" είναι οξύτατοι. Τέτοιοι ανταγωνισμοί γεννούν πολέμους και καταστροφές.

Μπορεί σήμερα οι ηγετικές δυνάμεις να μη συγκρούονται άμεσα μεταξύ τους, όμως έχουν βάλει εμπρός περιφερειακές δυνάμεις για να βοηθήσουν στη διανομή και αναδιανομή. Η Τουρκία είναι γνωστό ότι επιτελεί έναν τέτοιο ρόλο στη σκακιέρα.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια κοινή εξωτερική αντιιμπεριαλιστική πολιτική με χώρες που είναι διατεθειμένες σήμερα ή αύριο να κρατήσουν μια τέτοια σθεναρή θέση.

Ας μην ισχυριστείτε ότι η Ελλάδα είναι, μόνη άρα πρέπει να συμμορφωθεί. Κατ' αρχάς συμμόρφωση σημαίνει καταστροφή. Μια αντίσταση της Ελλάδας θα έχει δυναμική αργά ή γρήγορα.

Τόσο η Συμφωνία Σένγκεν όσο και η δημιουργία της Ευρωπόλ, δηλαδή της ευρωπαϊκής αστυνομίας, θα οδηγήσουν στην ένταση και στο αποκορύφωμα του αυταρχισμού, στην ανάπτυξη επιχειρήσεων τρομοκράτησης των εργαζομένων, στην οικοδόμηση ενός πιο ισχυρού και αποτελεσματικού, ανεξέλεγκτου αντιδημοκρατικού καθεστώτος, στη βίας εις βάρος του προοδευτικού λαϊκού κινήματος. Η πάταξη της τρομοκρατίας δεν είναι καμία καινούρια επιχείρηση, αποτέλεσε και αποτελεί μια πολιτική που είχε στο στόχαστρό της εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα κυρίως. Οι ΗΠΑ και ορισμένοι σύμμαχοί τους βάφτιζαν τρομοκράτες και τρομοκρατικά καθεστώτα κάθε κίνηση, κάθε κίνημα, κάθε κυβέρνηση που σήκωνε κεφάλι κατά της αποικιοκρατίας και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Σήμερα η επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής πάλης έχει διευρυνθεί, καθώς στηρίζεται σε περισσότερα προσχήματα και τεχνάσματα. Με πρόσχημα το χτύπημα των κυκλωμάτων των ναρκωτικών, το οργανωμένο έγκλημα, θα προωθείται το ηλεκτρονικό φακέλωμα των πολιτών, το χτύπημα των λαϊκών κινητοποιήσεων. Οσα μέτρα και να πάρει η ΕΕ, δεν πρόκειται να χτυπήσει ούτε το εμπόριο ναρκωτικών, ούτε το οργανωμένο έγκλημα, όταν μάλιστα ξέρουμε ότι σε πολλές χώρες της Γης τέτοιου τύπου κυκλώματα έχουν άμεση διασύνδεση με κόμματα και πολιτικούς. Ο αυταρχισμός και η βία εις βάρος του λαού θα ανθίσει, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο.

Η ΕΟΚ παλαιότερα, η ΕΕ πάντα διέθετε στα συρτάρια της προγράμματα κοινωνικής πολιτικής, ευχές, ευχολόγια, συνταγές που υποτίθεται ότι θα διασφάλιζαν τα κοινωνικά δικαιώματα και θα εξασφάλιζαν στους εργαζομένους να τρώνε με χρυσά κουτάλια. Η μαεστρία των κοινοτικών οργάνων είναι μοναδική στο να δίνουν κατευθυντήριες οδηγίες για την ευτυχία των λαών και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ολα τα προγράμματα της ΕΕ, της ΕΟΚ προηγούμενα, έμειναν ευχολόγια, δεν έγινε δυνατό να αποτελέσουν ούτε όπλο των λαών για την απόκρουση της αρπαγής των κατακτήσεών τους. Σήμερα και τυπικά η ΕΕ έχει παραγκωνίσει ακόμα και τις ευχές και τις υποδείξεις στα χαρτιά, από τη στιγμή που έχει βάλει εμπρός την υλοποίηση του "Λευκού Βιβλίου", που έρχεται σε αντίθεση με κάθε ιδέα κοινωνικής δικαιοσύνης και εργατικών δικαιωμάτων. Η Διακυβερνητική για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ δεν ασχολείται καθόλου, ούτε τυπικά, με τα κοινωνικά προβλήματα, ούτε βέβαια με τις δραματικές συνέπειες που έχουν προκαλέσει τα προγράμματα "σύγκλισης".

Ορισμένα κόμματα ισχυρίζονται ότι υπάρχει δυνατότητα από τη μια μεριά να προωθείται η οικονομική πολιτική της ΕΕ και από την άλλη να υπάρχει και βελτίωση της κοινωνικής θέσης των εργαζόμενων. Πρόγραμμα "σύγκλισης" και κοινωνική διάσταση υπέρ των εργαζόμενων είναι δύο πράγματα εντελώς ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Η πείρα 50 χρόνων το έχει αποδείξει. Η πείρα των τελευταίων χρόνων το έχει αναδείξει.

Το εθνικό πλαίσιο πάλης, η εθνική διάσταση των συμφερόντων, με την έννοια βεβαίως των λαϊκών συμφερόντων, παραμένει σε επικαιρότητα σήμερα. Αυτή η θέση δεν έχει καμία σχέση με την ουτοπική στις μέρες μας πολιτική αυτάρκειας και απομόνωσης από τις διεθνείς διαδικασίες.Οι διεθνείς διαδικασίες ασκούν έτσι και αλλιώς επιρροή.

Αλλο πράγμα είναι να παίρνεις υπόψη και μάλιστα πολύ σοβαρά το δυσμενή, αντιλαϊκό συσχετισμό δύναμης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε παγκόσμιο επίπεδο και να τον αντιπαλεύεις ως λαός και ως χώρα, ανάλογα με τα μέσα και τις δυνατότητες που έχεις και δημιουργείς και άλλο πράγμα να υποτάσσεται και να συμμορφώνεσαι έτσι και αλλιώς.

Το ΚΚΕ παλεύει σήμερα σε εθνικό επίπεδο για να ξεφύγει ο λαός και ο τόπος από τη μέγκενη, τον ασφυκτικό κλοιό και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των δυνάμεων που κυριαρχούν και κυβερνούν αυτόν τόπο. Η αντίσταση σήμερα, η ανατροπή στην πορεία της σημερινής κρατούσας κατάστασης εκ βάθρων είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική που μπορεί και πρέπει να χαράξει ο λαός σήμερα.

Σε τελευταία ανάλυση, σε εθνικό επίπεδο, η εργατική τάξη της χώρας μας, η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν έχουν άλλη λύση από το να λύσουν τον πιο βασικό κόμπο, το ποιος κυβερνά σ' αυτόν τον τόπο. Ως τώρα η χώρα μας έχει γνωρίσει κυβερνήσεις που υπηρέτησαν εξαιρετικά πιστά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, εγχώριου και ιδιαίτερα ξένου, που σήμερα είναι σφιχταγκαλιασμένα μεταξύ τους τόσο, που είναι αδύνατο πια να βρεις ποιες μεγάλες και δυναμικές επιχειρήσεις μπορεί να χαρακτηριστούν καθαρά ελληνικές. Η αντίσταση του ελληνικού λαού στις επιλογές της ΕΕ, στις ψευτοαναθεωρήσεις των συνθηκών της έχει διπλό νόημα σήμερα. Από τη μια μεριά είναι και ο μόνος τρόπος να αποφευχθούν τα χειρότερα, να αποσπαστούν έστω και κάποιες προσωρινές λύσεις, από την άλλη αυτός ο δρόμος, αν με συνέπεια και σταθερότητα ακολουθηθεί, μπορεί να οδηγήσει σε μια πραγματική αλλαγή στην Ελλάδα, κυβερνητική και όχι μόνο αλλαγή κοινωνική και πολιτική, ώστε σ' αυτόν τον τόπο να ηγεμονεύουν και να ασκούν πολιτική οι δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων.

Ο αγώνας, βεβαίως, δεν κρίνεται μόνο στα στενά - για την περίοδο που διανύουμε - ελληνικά εθνικά πλαίσια. Αναμφισβήτητα, η Ελλάδα θα μπορέσει να αντέξει αποτελεσματικά στην τροχοπέδη του διεθνούς καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας, αν μαζί της παλεύουν με συνέπεια και σταθερότητα και άλλοι λαοί και χώρες γειτονικοί, κοντινοί, έστω και λίγο μακρύτερα. Είναι εξίσου βέβαιο ότι ο ελληνικός αγώνας δε θα είναι μοναχικός, θα έχει αναπόφευκτα σύμμαχο τις διεργασίες και αλλαγές που αργά ή γρήγορα θα γίνονται και σε άλλες χώρες. Δεν υπάρχουν σήμερα μοναχικοί λαοί, η διεθνοποίηση της ζωής δεν αφορά μόνο τη διεθνοποίηση της δράσης των δυνάμεων του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, υπάρχει και η διεθνοποίηση της πάλης και της αντίστασης των λαών.

Η άποψη που σήμερα κυριαρχεί στη χώρα μας (με την ευθύνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των άλλων μικρότερων κομμάτων που συνυπογράφουν χωρίς καμία τύψη τις διάφορες συνθήκες τύπου Μάαστριχτ), ότι κάθε σκέψη για αντίσταση και μη συμμόρφωση στις επιταγές της Κοινότητας αντιπροσωπεύει τεράστια απειλή, αποδεικνύει ότι για τον ελληνικό λαό η υπόθεση της ένταξης στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν ήταν μια εθελοντική, συνειδητή, μελετημένη επιλογή, αλλά μια επιλογή που έγινε βίαια και με σκοπό την υποταγή του.Οι απειλές, ανοιχτές και συγκαλυμμένες εις βάρος της Ελλάδας, αν κάπου παρεκκλίνει, είναι οι συνηθισμένες απειλές δυναστών προς υπηκόους. Μια συμμαχία που αποβλέπει στο καλό όλων δεν είναι δυνατό παρά να βασίζεται στην εθελοντική προσχώρηση, στην εθελοντική αποχώρηση.

"Υποταγή ή αντίσταση;" Το δίλημμα αυτό ζητά απάντηση έτσι κι αλλιώς ενόψει της Διακυβερνητικής Διάσκεψης για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Σ' αυτό το δίλημμα απάντησαν χτες τα κόμματα της Βουλής, κατά τη διάρκεια της συζήτησης και η διαχωριστική γραμμή ήταν περισσότερο παρά ποτέ σαφής.

"Η δύναμη είναι το όπλο του λαού και όχι η συμμόρφωση και η υποταγή", τόνισε η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, που πρότεινε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σημείωσε ότι "η συνολική καταδίκη της συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ενωση θα δημιουργήσει, από την άλλη μέρα κιόλας, νέες δυνατότητες στον αγώνα του λαού μας". Η Αλέκα Παπαρήγα στην αρχή της ομιλίας της αναφέρθηκε στο χαρακτήρα της Διακυβερνητικής Διάσκεψης και επισήμανε ότι "το αντικείμενό της δεν είναι η συζήτηση για τις ενστάσεις και τις αντιρρήσεις των λαών από τις ευρωπαϊκές επιλογές, αλλά οι ενστάσεις και αντιρρήσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις κυβερνήσεις ηγετικών χωρών, ανάμεσα σε ομάδες πολυεθνικών, τα προβλήματα ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις και στις ΗΠΑ".

Απ' την άλλη μεριά, ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, ο πρόεδρος της ΝΔ, Μ. Εβερτ, και ο πρόεδρος της Πολιτικής Ανοιξης, Αντ. Σαμαράς, υποστήριξαν ότι η πλήρης εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, στα πλαίσια μιας "ομοσπονδιακής Ευρώπης" είναι προς όφελος της χώρας και δικαιολόγησαν τις επιλογές τους επικαλούμενοι τις "αντικειμενικές" συνθήκες, ισχυριζόμενοι ότι οι επιλογές αυτές αποτελούν "μονόδρομο".