Η εποχή άρσης του ρατσιστικού καθεστώτος Απαρτχάιντ (1994) μοιάζει να μην ξημέρωσε ποτέ για εκατομμύρια Νοτιοαφρικανούς εργάτες που δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο, απ' την αυγή μέχρι αργά τη δύση του ήλιου, στα τεράστια κτήματα της μικρής μειοψηφίας των Αφρικάνερς. Παρά τη θέσπιση προοδευτικών νόμων, που επιχειρούν εκσυγχρονισμό του νοτιοαφρικανικού εργατικού δικαίου, οι εργάτες στα χωράφια δεν έχουν ακούσει ποτέ για ελάχιστο εισόδημα που ορίζουν οι νέοι νόμοι. Δεν έχουν μάθει ποτέ τα νέα τους δικαιώματα, για ασφαλείς εργασιακές συνθήκες και στέγη. ΄Η για τις υποχρεώσεις των εργοδοτών. Το μόνο που ζουν στο πετσί τους είναι η πλήρης εκμετάλλευση της εργατικής τους δύναμης σε συνθήκες ευρωπαϊκών φεουδαρχικών καθεστώτων... Υπό το κράτος τρόμου, που εξακολουθεί να ασκεί η μικρή αριθμητικά τάξη των μεγαλογαιοκτημόνων, που λυμαίνεται το 80% της καλλιεργήσιμης νοτιοαφρικάνικης γης, σε αγαστή, πολλές φορές, συνεργασία με τις τοπικές αρχές...

Αυτά ακριβώς τα στεγανά του απάνθρωπου εργασιακού μεσαίωνα στις φάρμες της νοτιοαφρικάνικης γης επιχειρεί να σπάσει, με την εκστρατεία που κορυφώνει αυτές τις ημέρες, το Νοτιοαφρικανικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η φετινή εκστρατεία του, γνωστή ως «Κόκκινος Οκτώβρης», έχει προμετωπίδα τις - προ εξαμήνου - απολύσεις 1.000 εργαζομένων στη φάρμα ΖΖ2, ιδιοκτησίας της εταιρίας Μπέρτι Βαν Ζιλ, επειδή απαίτησαν να πληρώνονται με βάση το ελάχιστο μηνιαίο εισόδημα που ορίζει ο νόμος.

«Οι χιλιάδες απολυμένοι εργάτες της φάρμας ΖΖ2 ζουν τους τελευταίους μήνες βυθισμένοι στην απόλυτη φτώχεια. Προσπαθούν να επιβιώσουν δίχως κανένα απολύτως εισόδημα, ενώ την ίδια ώρα ο μεγαλογαιοκτήμονας εργοδότης θησαυρίζει ζώντας στη χλιδή. Για άλλη μία φορά έχουμε μια τυπική υπόθεση θυσίας της εργατικής τάξης προς όφελος των μεγάλων αφεντικών», δήλωναν χαρακτηριστικά στελέχη του Νοτιοαφρικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ανακοινώνοντας την κορύφωση της εκστρατείας του κόμματος ενάντια στις μεσαιωνικές (για τους εργάτες) φάρμες των Νοτιοαφρικανών μεγαλογαιοκτημόνων στις επαρχίες και στην περιφέρεια της χώρας, όπου καταγράφεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα...

Στόχος της εκστρατείας είναι η ενημέρωση των εργατών στις φάρμες για τα εργασιακά, οικονομικά και συνδικαλιστικά δικαιώματά τους. Η προσφορά συνδικαλιστικής, νομικής και άλλης βοήθειας στην προώθηση των στόχων τους. Η απτή βελτίωση των εργασιακών συνθηκών, που εν πρώτοις θα μπορούσε να ξεκινήσει με την εφαρμογή προοδευτικών νόμων που έχουν ψηφιστεί απ' τη Νοτιοαφρικανική Βουλή τα τελευταία εννιά χρόνια. Που, όμως, ως επί το πλείστον, δεν εφαρμόζονται λόγω της «συνεργασίας» της ισχυρής μειοψηφίας των Αφρικάνερς μεγαλογαιοκτημόνων με τις δικαστικές αρχές και τις αστυνομικές αρχές στην περιφέρεια της Νότιας Αφρικής.

Το τεράστιο πρόβλημα στις φάρμες των μεγαλογαιοκτημόνων (που ας μην ξεχνάμε καίει ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης των μαύρων Νοτιοαφρικανών) ασφαλώς και δεν εντοπίζεται μόνον απ' τα στελέχη του Νοτιοαφρικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στις αρχές του χρόνου, η Νοτιοαφρικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (SAHRC) είχε αναδείξει με σχετική έκθεσή της τις συνθήκες μεσαίωνα που επικρατούν στα μεγάλα κτήματα, αναγνωρίζοντας και η ίδια πως στη νέα Νότια Αφρική, όπως αυτή διαμορφώνεται τα τελευταία εννιά χρόνια, «οι εργάτες γης δουλεύουν σε συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς, που ελάχιστα διαφέρουν απ' το καταπιεστικό καθεστώτος Απαρτχάιντ».

Σ' αυτό το συμπέρασμα καταλήγει κάποιος - μάλλον αβίαστα... - ρίχνοντας μία πρώτη ματιά σε ορισμένες μόνον απ' τις επισημάνσεις της έκθεσης της SAHRC:

- Τα ποσοστά εποχιακών εργατών στα μεγάλα κτήματα είναι ιδιαιτέρως υψηλά, γεγονός που μεθερμηνεύεται σε χαμηλά εισοδήματα και εργασιακή ανασφάλεια για ένα μεγάλο αριθμό εργατών.

- Εξαντλητικές υπερωρίες (ξεπερνούν το 12ωρο εργασίας), δίχως την ανάλογη αμοιβή.

- Καταγράφονται πολλές περιπτώσεις άσκησης σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε εργάτες γης απ' την ίδια την εργοδοσία (ή τα τσιράκια της...).

- Αυξημένες είναι οι υποθέσεις κακοποιημένων εργατών, που δε βρίσκουν καμία ανταπόκριση στις εκκλήσεις τους για βοήθεια απ' τις δικαστικές ή αστυνομικές αρχές.

- Στα μεγάλα αγροκτήματα, ιδιαίτερα σε εκείνα που βρίσκονται στις επαρχίες Λιμπόπο και Μπουμαλάνγκα, η παιδική εργασία είναι κοινή πρακτική.

- Οι μεγαλογαιοκτήμονες εξακολουθούν ακόμη να κάνουν παράνομα έξωση σε εργάτες γης απ' τους εργατικούς καταυλισμούς, πολύ συχνά με τη βοήθεια των αστυνομικών και δικαστικών αρχών.

- Οι γαιοκτήμονες κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν το συνδικαλισμό μεταξύ των εργατών γης, αρνούμενοι, μεταξύ άλλων, την είσοδο συνδικαλιστών στελεχών στις φάρμες και τιμωρώντας όσους εργαζόμενους αποφασίσουν να ενταχθούν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις...

Οι θλιβερές αυτές διαπιστώσεις καταγράφουν ένα σημαντικό μέρος του προβλήματος, για τη διαιώνιση του οποίου σαφώς και φέρει ευθύνες (πέρα από όποιες θεμιτές ή όχι δικαιολογίες) η κυβέρνηση του Νοτιοαφρικανού Προέδρου Θάμπο Μπέκι, αλλά και η νέα μεγαλοαστική τάξη της μαύρης νοτιοαφρικανικής κοινότητας που δημιουργήθηκε απ' την αυγή κιόλας τερματισμού του Απαρτχάιντ και η οποία σήμερα μοιάζει να «ξεχνά» τον εφιάλτη που ζουν εκατομμύρια Νοτιοαφρικανοί εργάτες του καθημερινού μόχθου.

Ομως, μπροστά σ' όλα αυτά, όπως υπογράμμιζε προ ημερών, σε σχετική δήλωσή του ο ΓΓ του Νοτιοαφρικανικού ΚΚ, Μπλέιζ Ντζιμάντε, τίθεται ένα σχετικώς «απλό» δίλημμα: «Οι εργάτες γης ή θα οργανωθούν και θα παλέψουν για τα δικαιώματά τους ή θα λιμοκτονήσουν»... Τα περιθώρια «συμβιβαστικών λύσεων», με στόχο το κουκούλωμα και όχι την οριστική επίλυση των προβλημάτων που δημιουργούν οι σύγχρονοι φεουδάρχες, το μόνον που κάνουν είναι να διαιωνίζουν - ενδεχομένως και να δυναμιτίζουν επικίνδυνα - την κατάσταση.