Τους τελευταίους μήνες, στο εργαστήριο του Χοσέ Μιλάν στην Ελβετία, περιφέρεται ανάμεσα σε έπιπλα και ανθρώπους ένα μικρό κυλινδρικό ρομπότ, με ένα συνηθισμένο φορητό υπολογιστή τοποθετημένο πάνω του. Κάτι τέτοιο σήμερα δεν αποτελεί αξιόλογο γεγονός, με τη διαφορά ότι το συγκεκριμένο ρομπότ ελέγχεται από μια κλινική 100 χιλιόμετρα μακριά και αυτό δε γίνεται με τη βοήθεια πληκτρολογίου ή κάποιας άλλης ανάλογης συμβατικής συσκευής, αλλά απευθείας από τα εγκεφαλικά κύματα ενός παράλυτου ασθενή.

Οι διαδρομές του ρομπότ αποτελούν ένα πείραμα κοινού ελέγχου, ενός τύπου διασύνδεσης ανθρώπου - μηχανής που συνθέτει τη συνειδητή δράση του ανθρώπου με τους αλγόριθμους των υπολογιστών, ώστε να δώσει σε ανάπηρους ασθενείς καλύτερο πνευματικό έλεγχο συσκευών, που τους επιτρέπουν να επικοινωνούν ή να ανακτούν αντικείμενα. Αν ο άνθρωπος χειριστής στιγμιαία χάσει τη συγκέντρωσή του και τον έλεγχο, το λογισμικό της επιστημονικής ομάδας του Μιλάν επεμβαίνει, ώστε το ρομπότ π.χ. να μην κουτρουβαλιαστεί στις σκάλες, αλλά να επανυπολογίσει τη σωστή διαδρομή προς την πόρτα. Στην ουσία το γνωστικό φορτίο μοιράζεται ανάμεσα στον ασθενή και τη μηχανή.

Με τα παλιότερα λογισμικά διασύνδεσης ανθρώπου - μηχανής, ο ασθενής έπρεπε να συγκεντρωθεί απόλυτα σε μια από τρεις εντολές: κίνηση προς τα αριστερά, κίνηση προς τα δεξιά, ακινησία, δημιουργώντας μοτίβα εγκεφαλικών κυμάτων που μπορούσαν να ανιχνευτούν από τα ηλεκτρόδια στο ειδικό καπέλο. Το λογισμικό κοινού ελέγχου ερμηνεύει την πρόθεση του ανθρώπου, επιτρέποντάς του στη συνέχεια να χαλαρώσει πνευματικά, μέχρι την επόμενη εντολή. Αν και η τεχνολογία θα μπορούσε να μπει άμεσα σε εφαρμογή, ο Μιλάν αναπτύσσει τώρα λογισμικό που θα πετυχαίνει ακόμα καλύτερα να διακρίνει τις άσχετες με τις εντολές κίνησης σκέψεις και να τις αγνοεί, καταλαβαίνοντας καλύτερα τι επιθυμεί ο ασθενής.

Αυτή η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στον κόσμο, που πάσχουν από ένα σύνδρομο πλήρους παράλυσης, ένα είδος κλειδώματος του εγκεφάλου μέσα σε ένα σχεδόν ακίνητο σώμα, όπου η συνείδηση έχει τη δυνατότητα να ελέγχει και να ανοιγοκλείνει τα μάτια και τίποτα περισσότερο. Το σύνδρομο αυτό είναι συνήθως ανίατο, αλλά η τεχνολογία μπορεί να κάνει τη ζωή πιο υποφερτή σε αυτούς τους ανθρώπους, επιτρέποντάς τους να «κινούνται» στον κόσμο, μέσω ρομποτικού μεσολαβητή.

Αυτά μπορεί να κάνει η τεχνολογία σήμερα για τον άνθρωπο, αλλά πόσο απόμακρα φαίνονται στο σκηνικό του καιάδα, για τους - μη δυνάμενους να πληρώσουν - αρρώστους και αναπήρους, που δημιουργεί η υποβάθμιση της παρεχόμενης υγείας και πρόνοιας, καθώς ο καπιταλισμός προσπαθεί να φορτώσει το βάρος της κρίσης του στο λαό και να διαμορφώσει μελλοντικά συνθήκες μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας (κερδοφορίας)... Ο παραγόμενος πλούτος αποκόπτεται από αυτούς που τον παράγουν και η επιστημονικοτεχνική πρόοδος ευνουχίζεται και διαστρέφεται από ένα σύστημα κοινωνικοοικονομικών σχέσεων, που έχει γίνει φραγμός και κίνδυνος για την ανθρωπότητα.

Δε λείπουν και οι εμπορικές εφαρμογές τεχνολογιών σαν αυτές που δουλεύει ο Μιλάν, όπως η εφαρμογή συστήματος κοινού ελέγχου στα αυτοκίνητα, το οποίο θα δίνει τον έλεγχο στον υπολογιστή αν διαπιστωθεί ότι ο οδηγός έχει «γλαρώσει», αλλά και οι στρατιωτικές εφαρμογές, στη μόνιμη προσπάθεια των καπιταλιστών να κυριαρχήσουν απέναντι στους άλλους καπιταλιστές και όλοι μαζί στους εκμεταλλευόμενους.

Εκτός από το ρεκόρ των πιο μεγάλων κρυστάλλων που έχουν ανακαλυφθεί ως τώρα στον κόσμο, οι κρύσταλλοι γύψου στη Σπηλιά των Κρυστάλλων, στο Μεξικό, είναι και οι πιο αργά αναπτυσσόμενοι. Μέτρηση που έκανε σε δείγμα τους ο Ισπανός κρυσταλλογράφος Χουάν Μανουέλ Γκαρσία Ρουίζ, σε συνδυασμό με δείγμα νερού από τη σπηλιά, έδειξε ότι αναπτύσσονται με ρυθμό 0,000000000014 χιλιοστά το δευτερόλεπτο, δηλαδή όσο περίπου το πάχος ενός μολυβιού σε διάρκεια 16.000 ετών! Η σταθερή θερμοκρασία της σπηλιάς και το ορυκτό περιεχόμενό της, βοηθούν την αργή αλλά σταθερή ανάπτυξη των κρυστάλλων εδώ και ένα εκατομμύριο χρόνια, αν όχι περισσότερο. Οι συνθήκες θερμοκρασίας 43^oC και υγρασίας 99% είναι ιδανικές για τους κρυστάλλους, όχι όμως για εκείνους που τους μελετούν. «Βρίσκεσαι στο σπίτι του σούπερμαν» λέει ο Γκαρσία (σσ καταλαβαίνει όποιος έχει δει τη σχετική ταινία), «αλλά αν μείνεις για περισσότερη από μισή ώρα, πεθαίνεις».