Δεν θα περνούσε ίσως από το μυαλό κανενός πως 50 χρόνια μετά τον ηρωικό ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας, τα οράματα του Πολυτεχνείου δεν θα έπαιρναν σάρκα και οστά, ενώ οι αγώνες και τα αιτήματα για μόρφωση, ειρήνη, ελευθερία και δουλειά με δικαιώματα δεν θα δικαιώνονταν.

• Ολοι αυτοί που ήταν εκεί σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα, οι αγκαλιασμένοι με τον Ξυλούρη στις αυθόρμητες συναυλίες, αυτοί μπροστά στα μικρόφωνα του σταθμού, οι δεμένοι μέσα στις αστυνομικές κλούβες, οι χτυπημένοι στα μπουντρούμια των φυλακών και στα βασανιστήρια της ΕΑΤ - ΕΣΑ, όλοι αυτοί σίγουρα δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν τη συνέχεια της ιστορίας τους.
• Οτι δηλαδή, μετά από τόσο αίμα που χύθηκε στα ξερονήσια και στα κολαστήρια της Μπουμπουλίνας, τόσα βασανιστήρια, τόσες εξορίες, τόση βία και θάνατο, ό,τι γεννούσε και έτρεφε χούντες, πολέμους, υποταγή, ανελευθερία, φτώχεια και ανεργία, θα ήταν ακόμη εδώ. Θα ήταν εδώ, για να τροφοδοτεί τον φόβο μπροστά στους ισχυρούς, για να πολλαπλασιάζει τις στερήσεις, για να καλλιεργεί τη νωθρότητα και την παραίτηση, να φροντίζει για τον αποπροσανατολισμό και την παραπλάνηση, για να καταργεί ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα που κατακτήθηκαν με κόπο.
• Ειδικά το σύνθημα στις πύλες «Εξω το ΝΑΤΟ - Εξω αι ΗΠΑ» παραμένει ολοζώντανο και πιο απαιτητικό από ποτέ, αφού δεν φαίνεται να έχει τέλος ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που φέρνουν πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά, ενώ ο αγώνας ενάντια στους δολοφόνους των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ μοιάζει περισσότερο επιτακτικός από ποτέ.

Και να έφταναν μόνο αυτά; Θα μπορούσαν άραγε τα παιδιά εκείνου του Νοέμβρη να φανταστούν ότι τόσα χρόνια μετά, κάποιοι (και μάλιστα ανάμεσά τους γνωστά πρόσωπα της γενιάς τους) θα έβαζαν τον πιο χυδαίο παραμορφωτικό καθρέφτη απέναντι σ' αυτές τις ιερές στιγμές της Ιστορίας; Οτι θα ερχόταν στιγμή που θα παρακολουθούσαν τον πιο εφιαλτικό χορό διαστρεβλώσεων, συκοφαντιών, αυθαίρετων εκτιμήσεων, ύποπτων κλισέ και μπερδέματος γεγονότων και μυθευμάτων, για τη δημιουργία μιας εικόνας σε ευθεία σύγκρουση με την πραγματικότητα, την ιστορία και τη λογική; Πως το «Εδώ Πολυτεχνείο» θα μετατρεπόταν - για κάποιους - σε «Εγώ Πολυτεχνείο»;

• Ποιο απ' όλα εκείνα τα παιδιά θα μπορούσε τότε να υποψιαστεί πως 20, 30, 50 χρόνια μετά κάποιοι θα τολμούσαν να ξεπουλήσουν πρόσωπα και γεγονότα, να αποπειραθούν να αμφισβητήσουν τον αγώνα και την προσφορά εκατοντάδων βασανισμένων, φυλακισμένων και εξορισμένων στελεχών και μελών του ΚΚΕ ή της Αντι-ΕΦΕΕ, της φοιτητικής αντιδικτατορικής οργάνωσης, στη συγκρότηση της οποίας πρωτοστάτησε η ΚΝΕ;

Αυτό όμως συνιστά ύβρι!

Υβρι διαρκείας.

• Ο Μπρεχτ έλεγε πως «αυτός που δεν ξέρει την αλήθεια, είναι απλά άσχετος, όμως αυτός που ξέρει την αλήθεια και την διαψεύδει, είναι κάθαρμα».

Το ΚΚΕ αποδεικνύει χρόνια τώρα στην πράξη πως θέλει και μπορεί να μπαίνει μπροστά και να υπερασπίζεται την αγωνιστική παρακαταθήκη του αντιδικτατορικού αγώνα και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ενάντια στη φασιστική, αμερικανοΝΑΤΟική, απριλιανή δικτατορία. Σήμερα, έχουμε δει κάποιον άλλον που να θέλει και να μπορεί να μπαίνει μπροστά για να αντιμετωπίσει αυτούς που στερούν το δικαίωμα στη μόρφωση σε χιλιάδες νέους και νέες; Αυτούς που η πολιτική τους έχει τη σφραγίδα της ΕΕ και θέλουν πανεπιστήμια επιχειρηματικής λειτουργίας, που μετράνε τις ανάγκες φοιτητών, εργαζομένων και πανεπιστημιακών, με όρους κόστους για το κράτος και κέρδους για τους επιχειρηματίες;

• Δεν ξεθυμαίνει με το πέρασμα των χρόνων η οργανωμένη πάλη του φοιτητικού κινήματος. Αυτό όχι μόνο δεν υποχωρεί μέσα στις άγριες συνθήκες της δυστοπίας που ζούμε, αλλά δυναμώνει και οργανώνεται.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπενθυμίζει πως οι λαϊκοί αγώνες ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν ακόμη και στους πιο σκοτεινούς κι αιματοβαμμένους καιρούς. Κανένας αντίπαλος ποτέ δεν ήταν και ούτε θα είναι ανίκητος απέναντί τους.

• Πρέπει και μπορεί να γκρεμιστεί ο κόσμος της φτώχειας, της αδικίας, των πολέμων, ο διεφθαρμένος κόσμος της εκμετάλλευσης, της ΕΕ όπου οι γενοκτονίες, οι δολοφονίες, οι ξεριζωμοί ανθρώπων, η τρομοκρατία, τα ματωμένα πλεονάσματα, η καταστολή, η πείνα, είναι καθημερινότητα.

Μια καθημερινότητα όπου η Υγεία και η Παιδεία είναι διαλυμένες ή υπάρχουν μόνο για τους πλούσιους, οι λαϊκές περιουσίες είναι λεηλατημένες, όπου ο υπουργός Εργασίας επιβεβαιώνει την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όπου νομοσχέδια - εκτρώματα, όπως αυτό του φορολογικού, ισοπεδώνουν οικογένειες και δουλειές, όπου τα funds πετάνε κόσμο έξω από τα σπίτια του, η ακρίβεια φέρνει πείνα, στην πρώτη βροχή ξεκληρίζονται χωριά και πόλεις, οι φωτιές καίνε ανθρώπους και ζώα, καταστρέφουν πολύτιμα οικοσυστήματα, η εμπορευματοποίηση των συγκοινωνιών μετατρέπει τις μεταφορές σε νεκροφόρες, σε αυτήν την πολύπαθη χώρα που έχει βγει στο σφυρί και που ξεπουλιέται με όλους τους τρόπους.

Οι λαϊκοί ξεσηκωμοί του μέλλοντος, για μια νέα κοινωνία πραγματικής ελευθερίας και ζωής με δικαιώματα, είναι ήδη εδώ. Η πραγματικότητα θέλει να αλλάξει και θα την αλλάξουμε!

Κι ίσως ο Ρίτσος να είναι κάπου εκεί στην Πατησίων και να λέει:

Μικροί σκοινοβάτες

με τα μεγάλα παπούτσια

μ΄ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο

κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,

και το μοναχικό σκυλί

στ' αποκλεισμένα προάστια

ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα,

πίσω απ' τα καπνισμένα αγάλματα

κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή

διαλυμένη στις λεωφόρους.

Πάνω απ' τα τανκς,

μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,

πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;