Παραστάσεις που συναντιούνται για δεύτερη ή τρίτη χρονιά με το κοινό... Παραστάσεις που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει. Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με συντελεστές των ομάδων που ανεβάζουν τρεις ξεχωριστές παραστάσεις και μαζί τους περιηγούμαστε στην ιστορία τους...

Για τρίτη χρονιά επιστρέφει η παράσταση «Αριστερόχειρες», της Νεφέλης Μαϊστράλη, σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη, στο θέατρο «Μπέλλος» (Κέκροπος 1, Πλάκα).

Μια παράσταση που με όχημα τον Εμφύλιο θέτει καίρια ερωτήματα και στο σήμερα... Μια παράσταση γι' αυτούς που γνωρίζουν τα γεγονότα, αλλά πολύ περισσότερο γι' αυτούς που δεν τα γνωρίζουν. Ενα σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο που μέσα από το ντοκουμέντο, τη συγκίνηση, το γέλιο, ακόμα και τον θυμό, αναμετριέται με τη σύγχρονη Ιστορία του τόπου μας.

Σχετικά με το έργο σημειώνει η Νεφέλη Μαϊστράλη:

«Οι "Αριστερόχειρες", έργο ανθρωποκεντρικό και βαθιά αλληγορικό, διαχειρίζεται το ανοιχτό τραύμα του Εμφυλίου πολέμου, με επίκεντρο την τύχη των παιδιών που γεννήθηκαν μέσα στη δίνη του και τους αφανείς ήρωες που έπεσαν αγωνιζόμενοι για "μια Ιδέα Ευγενικιά". Τα δεκάδες Ιδρύματα που ίδρυσε η Βασίλισσα Φρειδερίκη, στο πλαίσιο ενός οργανωμένου σχεδίου αντικομμουνιστικής κατήχησης και αναμόρφωσης της νέας γενιάς, οι παράνομες υιοθεσίες χιλιάδων παιδιών στο εξωτερικό που μέχρι τις μέρες μας ψάχνουν τις ρίζες τους,ένας αγώνας δρόμου για την επιβίωση στον χιονισμένο αυχένα της Νιάλας, που ολοκληρώθηκε με την Βαγγελίτσα Κουσιάντζα να τραγουδά στο απόσπασμα, πριν την δολοφονήσουν τα ειδικά τάγματα ασφαλείας, ένα παιδί των Λαϊκών Δημοκρατιών που θέλησε να γυρίσει στην Ελλάδα αλλά ο φάκελος των γονιών του δεν του έδωσε ποτέ αληθινή ευκαιρία, ένας χωροφύλακας που έχει βάλει την κόρη του, ως ομαδάρχισσα, σε Παιδόπολη και προσπαθεί να την πείσει για το "θεάρεστο" έργο αυτών των Ιδρυμάτων, μια μπαλαρίνα των Μπολσόι που έζησε την Πτώση, ένας αναμορφωμένος τρόφιμος με γονείς αγωνιστές που απορρίφθηκε από τη σχολή αξιωματικών λόγω αριστεροχειρίας.

Ολες αυτές οι πραγματικότητες και οι σχέσεις συνομιλούν και συγκρούονται στη σκηνή των "Αριστερόχειρων", που επιδιώκουν να φέρουν στο φως αθέατες πλευρές του πιο αιματηρού πολέμου που συνέβη ποτέ σε ελληνικό έδαφος και οι δυναμικές του συνεχίζουν να διαμορφώνουν τη σύγχρονη πολιτική σκηνή, περισσότερο ή λιγότερο φανερά».

Παίζουν: Ελένη Βλάχου, Τάσος Δημητρόπουλος, Χάρης Κρεμμύδας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Πάνος Τοψίδης.

Παραστάσεις κάθε Τετάρτη στις 20.00, Σάββατο στις 18.00, Κυριακή στις 21.00.

Για δεύτερη χρονιά ανεβαίνει στο θέατρο «104» (Ευμολπιδών 41, Γκάζι) «Η νύχτα των δολοφόνων», σε σκηνοθεσία Δανάης Κατσαμένη και μετάφραση Γιάννη Θηβαίου.

Μια οικογένεια... Μια κοινωνία που βρίσκεται σε σήψη, ενώ έχουν ήδη αρχίσει να κυοφορούνται οι νέες ιδέες. Οι ιδέες της ανατροπής... Για το έργο μάς μίλησε η Αριάδνη Μιχαηλάρη.

«Στην Κούβα του 1950 - εν μέσω της δικτατορίας Μπατίστα - λίγο πριν ξεσπάσει η Κουβανική Επανάσταση, μια οικογένεια, μικρογραφία της κοινωνίας, τρέφει στα σπλάχνα της τις πιο αναχρονιστικές αντιλήψεις. Ενας αυταρχικός πατέρας, μια τοξική χειριστική μητέρα. Ομως, τα τρία παιδιά τολμούν και σχεδιάζουν λεπτομερώς ένα συμβολικό βίαιο παιχνίδι. Τη δολοφονία των γονιών τους. Ενα άγριο παιχνίδι εναλλαγής ρόλων. Αποφασίζουν να "γκρεμίσουν" αυτό το σπίτι και όχι απλά να του αλλάξουν τη διαρρύθμιση. Κάθε βράδυ η ιστορία γράφεται αλλιώς.

Οι ρόλοι εναλλάσσονται γρήγορα και συνεχώς επί σκηνής, ένα μόνιμο "θέατρο μέσα στο θέατρο", σε σημείο που τα πρόσωπα παύουν να έχουν σημασία, φέρουν κάτι πολύ πιο μεγάλο από τα ίδια, φέρουν την έκφραση μίας ολόκληρης κοινωνίας που ασφυκτιά και είναι έτοιμη να σκάσει. Το κράτος, η δικαστική εξουσία, η αστυνομία, η βία, η οικογένεια υπό το πρίσμα όμως του βιώματος των παιδιών. Τα ίδια τα παιδιά - θύματα που επαναλαμβάνουν μοτίβα καταπίεσης που έχουν βιώσει μέσα στο ίδιο τους το παιχνίδι. Παλεύουν με τους εαυτούς τους να ξεπεράσουν αναστολές, κατάλοιπα και αμφιβολίες. Ο θεατής παρακολουθεί αυτήν τη διαρκή τους προσπάθεια με πολλά πισωγυρίσματα και αμφιταλαντεύσεις για να φτάσουμε, όπως λένε οι ίδιοι οι ήρωες, "μέχρι το τέλος", γιατί "αυτός είναι ο μόνος δρόμος". Οι ήρωες είναι έτοιμοι να "αποκαθηλώσουν" τα οικογενειακά κάδρα και να χαράξουν τον δικό τους δρόμο.

Ενώ ξεκινάει απ' το κλειστό σύστημα μιας οικογένειας, γίνεται ένας κύκλος που σιγά σιγά ανοίγει και το "έξω" εισβάλλει στο "μέσα", δεν μένει στο δράμα της οικογένειας, δεν μετατρέπεται σε ένα αδιέξοδο έργο μιας "εσωτερικής αναζήτησης" αλλά αναδεικνύει τα κωμικά, σουρεαλιστικά στοιχεία.

Τι είναι παλιό; Τι πρέπει να αλλάξει; Μπορούμε να πάμε κόντρα στις πιο βαθιές συνήθειές μας; Το κοινό καλείται να σκεφτεί και να μετακινηθεί για να μη γίνουν οι τοίχοι γύρω φυλακή».

Παίζουν: Γιώργος Δρίβας, Βίκυ Λέκκα, Αριάδνη Μιχαηλάρη.

Παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00.

Ομαδικές κρατήσεις στα τηλέφωνα 6945.422.176 και 6948.680.153.

Για δεύτερη χρονιά ανεβαίνει το έργο «Οι Υπάκουοι ή Reunion», της Αννας Ετιαρίδου, σε σκηνοθεσία Κώστα Δελακούρα, στο θέατρο «Βαφείο - Λάκης Καραλής» (Αγίου Ορους 16, Αθήνα).

Μια παρέα παλιών συμμαθητών καλούνται στην Αράχοβα για να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά. Σαρανταπεντάρηδες πλέον, φορτώνονται και πάλι τις «σχολικές τους τσάντες» και ετοιμάζονται να γιορτάσουν «όπως τότε»... Μιλώντας για το περιεχόμενο του έργου η Αννα Ετιαρίδου αναφέρει:

«Οι "Υπάκουοι" είναι "παιδί" της καραντίνας. Η πανδημία - και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε παγκοσμίως - έδειχνε ότι θα παραμείνει για αρκετές δεκαετίες ως ιστορικό σημείο αναφοράς. Επιασα λοιπόν τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι θα λένε οι επόμενες γενιές γι' αυτό, μιας και η δική μας γενιά - πέρα από την οικονομική κρίση - δεν μετείχε σε σημαντικές ιστορικές συγκυρίες όπως ένας πόλεμος ή μια δικτατορία. Αρχισε να με απασχολεί έντονα το τι θα αφήσουμε πίσω μας.

Για ποιο επίτευγμά μας θα μας θυμούνται οι επόμενες γενιές. Και ο απολογισμός ήταν απογοητευτικός. Ενιωσα σαν να ανήκω σε μία γενιά - τρύπα στην Ιστορία. Και μ' αυτήν την απογοήτευση μέσα μου, έκατσα να γράψω τους "Υπάκουους". Οι ήρωες του έργου είναι μεγαλωμένοι στα Νότια Προάστια, πνιγμένοι μέσα στην αποθέωση του χρήματος, και σήμερα παραδομένοι στον τρόμο αφού η οικονομική κρίση γκρέμισε τα αφηγήματα της πλαστής ευμάρειας. Εμείς, οι νέοι της δεκαετίας του '90, με την "εύκολη" ζωή, τις επιφανειακές χαρές, τη βολική ιδεολογία, την έλλειψη οράματος... Τι χτίσαμε άραγε; Αλλά και τι γκρεμίσαμε από τα σαθρά οικοδομήματα που μας κληροδότησαν οι προηγούμενοι; Ποιο είναι το όραμά μας για το μέλλον; Και πόσο φταίνε οι προηγούμενοι γι' αυτά που μας παρέδωσαν; Η ηρωίδα που υποδύομαι λέει σε κάποια στιγμή: "Οι προηγούμενες γενιές τα εξάντλησαν όλα, τις ιδεολογίες, τις επαναστάσεις, τους ηρωισμούς...". Τι έμεινε λοιπόν σ' εμάς για να πιστέψουμε;

Κι όμως, ξαφνικά θυμήθηκα κάποιους φίλους μου, ανθρώπους που πάντα νοιάζονταν, που πάντα πάλευαν για τα ιδανικά τους, που αντιστέκονταν στην παρακμή της χώρας, που για πολλά χρόνια είχαν περιθωριοποιηθεί από τις γελοίες απαιτήσεις του lifestyle που είχε επιβληθεί και αναρωτήθηκα: Είναι τελικά θέμα γενιάς ή μήπως πάντα αυτοί που παλεύουν για κάτι καλύτερο είναι οι "λίγοι", που όμως αφήνουν τη σφραγίδα και το αποτύπωμά τους σ' ολόκληρη τη γενιά τους;

Δεν ξέρω. Το έργο θέτει τα ερωτήματα. Και είναι η σειρά των θεατών να σκεφτούν πάνω σ' αυτό και ίσως να δώσουν μία απάντηση».

Παίζουν: Δημήτρης Αντωνιάδης, Κώστας Δελακούρας, Αννα Ετιαρίδου, Ειρήνη Ευαγγελάτου, Σίμος Κυπαρισσόπουλος, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Χριστίνα Μωρόγιαννη, Γιάννα Παπανικολάου.

Παραστάσεις κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00.