Παράλληλα με τις εκδηλώσεις προς το Φεστιβάλ, θεσμός έχει γίνει πλέον και το κάμπινγκ της ΚΝΕ, επειδή οι διακοπές και το δικαίωμα στην αναψυχή είναι κατάκτηση της εργατικής τάξης, όπως το 8ωρο, η ασφάλιση κλπ. Ενα δικαίωμα που χρόνο με το χρόνο αφαιρείται απ' όλο και μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας, των λαϊκών οικογενειών, των εργαζομένων. Ετσι η ΚΝΕ διοργανώνει κάθε χρόνο το δικό της κάμπινγκ διακοπών, το οποίο για φέτος από τις 25 Ιούλη στήθηκε στο Αχλάδι της Β. Εύβοιας, στις εγκαταστάσεις του Παραθεριστικού Τουριστικού Συνεταιρισμού των εργαζόμενων της «Τυποεκδοτικής». Στόχος αυτής της πρωτοβουλίας είναι κάθε νέος και εργαζόμενος να αξιοποιήσει δημιουργικά το χρόνο των διακοπών του, να γνωρίσει νέα μέρη και την ιστορία τους, να έρθει σ' επαφή με τη φύση, να ασχοληθεί με νέες δραστηριότητες, να κάνει φθηνές και δημιουργικές διακοπές.

Ξεχωριστή σημασία φέτος είχε η φιλοξενία στο κάμπινγκ αντιπροσωπείας της KSM (Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας Τσεχίας) - αποτελούμενη από τους Μίλαν Κράιτσα, πρόεδρο της KSM, Ραντίν Γκόντα, αντιπρόεδρο και Βερόνικα Σικόροβα - Παζντάροβα, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της Οργάνωσης - ως άλλη μια πράξη αλληλεγγύης της ΚΝΕ προς τους συντρόφους της τσεχικής Οργάνωσης, προκειμένου να δοθεί κουράγιο στο δύσκολο αγώνα που δίνει. Υπενθυμίζεται ότι η ΚΕΝ Τσεχίας διώκεται στη χώρα της για την κομμουνιστική της δράση και τις αρχές της. Η αντιπροσωπεία της ΚΕΝ Τσεχίας προσκλήθηκε από την ΚΝΕ για να παρακολουθήσει δραστηριότητες και πρωτοβουλίες που έχουν παρθεί σε σχέση με την εκστρατεία ενάντια στην απαγόρευσή της, αλλά και άλλες αντιιμπεριαλιστικές και ειρηνιστικές δραστηριότητες.

Οι δραστηριότητες στο κάμπινγκ ολοκληρώθηκαν την Παρασκευή, ενώ την Πέμπτη έγινε το καθιερωμένο μεγάλο γλέντι όπου δόθηκε και το ραντεβού για τις επόμενες δραστηριότητες της οργάνωσης.

«Σήμερα η ΚΝΕ, με την ενεργό δράση της στις πρώτες γραμμές του αγώνα του λαού, βοηθάει αποφασιστικά στο να κάνουν συνείδησή τους όλο και πιο πλατιές μάζες της νεολαίας ότι τα προβλήματα των νέων θα λυθούν μόνο μέσα στα πλαίσια του παλλαϊκού αγώνα για τα μεγάλα εθνικά, δημοκρατικά, οικονομικά και πολιτιστικά προβλήματα της χώρας μας. Κανένα πρόβλημα της νεολαίας δεν πρόκειται να λυθεί ριζικά σε καθεστώς αμερικανοκρατίας, άρνησης της λαϊκής κυριαρχίας και ασυδοσίας των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων... Αρνούμαστε να υποκύψουμε στη δημοκρατία των μονοπωλίων στο όνομα του διλήμματος, ή αυτή τη δημοκρατία τους ή τα τανκς». (Από την ομιλία του Χαρίλαου Φλωράκη στο 1ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ»).

Ξεκίνησε ως «τολμηρή φιλοδοξία» και από τα πρώτα χρόνια καθιερώνεται ως θεσμός. Χωρίς δέος απέναντι στις δυσκολίες, χωρίς ταλαντεύσεις σε ψευτοδιλήμματα, χωρίς κόμπλεξ απομόνωσης. Η αυλαία του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και της εφημερίδας της «Οδηγητής» ανοίγει την περίοδο που ακολουθεί μετά τη χούντα, το Σεπτέμβρη του 1975. Από μια Οργάνωση που έβγαινε από το καμίνι της αντιδικτατορικής πάλης με μεγάλα αποθέματα ενθουσιασμού και αγωνιστικών δεσμών με το λαό. Μια Οργάνωση που προσπαθούσε να γνωρίσει όλα όσα τόσα χρόνια ήταν απαγορευμένα γι' αυτή και να τα μοιραστεί με τις μάζες της νεολαίας.

1975 και στο γήπεδο Ζωγράφου οι τριήμερες εκδηλώσεις ξεκινούν την Παρασκευή στις 7.30 το βράδυ. Στόχος του Φεστιβάλ η συσπείρωση πλατιών στρωμάτων νεολαίας, να γνωριστούν ακόμα καλύτερα με τα επαναστατικά ιδανικά, συντελώντας στο δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής αντιφασιστικής ενότητας των νεολαιίστικων οργανώσεων της χώρας. Και από την άλλη οι πολιτιστικές εκδηλώσεις να φέρουν κοντά τους ανθρώπους της Τέχνης με τη νεολαία, συνδέοντας σωστά την καλλιτεχνική δημιουργία με το ζωντανό προοδευτικό κίνημα της εποχής. Από τις 10 το πρωί της Παρασκευής αρχίζει να φτάνει ανυπόμονο πλήθος κόσμου στο γήπεδο. Η Οργανωτική Επιτροπή του Φεστιβάλ αναγκάζεται να τους επιτρέψει να περάσουν παρόλο που οι ετοιμασίες δεν έχουν ολοκληρωθεί. Οι περισσότεροι μετατρέπονται σε λίγο από απλοί θεατές σε ακούραστους εργάτες και βοηθούν στην ολοκλήρωση της δουλειάς. Τα συνθήματα δεσπόζουν στο χώρο: «Η εργατική, αγροτική, σπουδάζουσα νεολαία βαδίζουν προς το Α΄ Πανελλαδικό Συνέδριο της ΚΝΕ». «Λευτεριά στους λαούς της Χιλής και της Ισπανίας». «Ολοι ενωμένοι ενάντια στο κουτσούρεμα των λαϊκών ελευθεριών». Οι εκδηλώσεις κλείνουν με μια ευχή: «Να 'χουμε κάθε χρόνο αυτό το Φεστιβάλ. Να 'χουμε θέατρο και μουσική για το λαό. Να φτιάξουμε μια ζωή καλύτερη από τούτη».

Το 1976, το 2ο Φεστιβάλ επισκέπτεται μια πόλη Κνίτισσα, την Καισαριανή. Για τέσσερις μέρες η «συνοικία των 200» ξαναγίνεται σύμβολο αγώνα ενός ολόκληρου λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή. Δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες υπογράφουν για το διώξιμο των βάσεων, εκατοντάδες γίνονται συνδρομητές του «Ο», χιλιάδες αιτήσεις γίνονται για εγγραφή στα σωματεία. Το «παρών» δίνουν 16 ξένες αντιπροσωπείες, δεκάδες τραγουδιστές και ηθοποιοί, 75 ζωγράφοι παίρνουν τα έργα τους από τις γκαλερί και τα εκθέτουν στο λαό, ο Γιάννης Ρίτσος απαγγέλλει «τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει» και σαν συνδετικός κρίκος έρχονται οι στίχοι του Ν. Χικμέτ, που δεσπόζουν στο περίπτερο της Προοδευτικής Πατριωτικής Νεολαίας Τουρκίας: «Εάν η πατρίδα είναι τσιφλίκι, εάν η πατρίδα βρίσκεται μέσα στα συρτάρια και τα μπλοκ επιταγών, εάν η πατρίδα είναι οι αμερικάνικες βάσεις, οι αμερικάνικες βόμβες, ο αμερικάνικος στόλος, εάν η πατρίδα δεν μπορεί να βγει απ' αυτό το πηχτό σκοτάδι^. τότε εγώ είμαι άπατρις».

Στο 3ο Φεστιβάλ επιλέγεται μια από τις πολυπληθέστερες εργατοπεριοχές της Αθήνας, το Περιστέρι. Χαράματα της 24ης Αυγούστου, η Διεύθυνση Αστυνομίας Θεσσαλονίκης με ανακοίνωσή της απαγορεύει την προφεστιβαλική εκδήλωση της ΚΝΕ που έχει προγραμματιστεί για την επόμενη μέρα στο Δημοτικό Πάρκο της Ανω Τούμπας. Ως «αιτία» αναφέρεται ότι «υπάρχουν πληροφορίες πως ομάδες αντιφρονούντων και μεμονωμένα άτομα θα δημιουργήσουν επεισόδια»!!! Στην Αθήνα η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου Οικονομικών προσπαθεί να παρεμποδίσει τη διεξαγωγή του Φεστιβάλ στο Αλσος Περιστερίου, ισχυριζόμενη ότι αποτελεί «καταπάτηση δημόσιου χώρου», με σκοπό να μπουν εμπόδια σ' ένα γεγονός που η σημασία του για την πολιτική και πολιτιστική ζωή της χώρας συγκινεί πλατιές μάζες της ελληνικής νεολαίας και του λαού. Ο λαός παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Ενα πλατύ κίνημα διαμαρτυρίας φουντώνει σ' όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, καταγγέλλοντας την παράνομη αντιδημοκρατική κυβερνητική ενέργεια. Ο Ρίτσος μόλις έχει τιμηθεί με το βραβείο Λένιν και υψώνει φωνή διαμαρτυρίας. Η προσέλευση στο χώρο του Φεστιβάλ μοιάζει με πορεία που περνάει μέσα από σχολές, σχολεία, χώρους δουλειάς. Στο χώρο έχουν εγκατασταθεί 45 περίπτερα. Λειτουργεί έκθεση εικαστικών και γλυπτικής, πάνω από 100 καλλιτέχνες εκθέτουν τα έργα τους. Εκθεση γελοιογραφίας με θέμα την «Τρομοκρατία». Αθλητικές δραστηριότητες όπως ποδηλατοδρομίες, λαϊκός ανώμαλος δρόμος, πέταγμα του λίθου. Παρουσιάζονται μονόπρακτα Ελλήνων συγγραφέων, ανεβαίνουν οι αρχαίες τραγωδίες «Ιφιγένεια εν Ταύροις» και «Βάκχες». Η μουσική καλύπτει όλα τα γούστα: Παραδοσιακά συγκροτήματα απ' όλη την Ελλάδα, Λοΐζος, Χατζιδάκις, Λεοντής, Φαραντούρη, Μαρκόπουλος, Καραΐνδρου, Μικρούτσικος. Τζαζ συγκροτήματα καλύπτουν τις περιόδους 1920-1940 και μετά. Επαγγελματίες σολίστες καλύπτουν πρόγραμμα αφιερωμένο στον Μπετόβεν.

34 χρόνια μετά και οι δεσμοί με τη νεολαία καλά κρατούν. Δυναμώνουν χρόνο με το χρόνο, θεριεύουν και ατσαλώνονται. Ετσι κι αλλιώς στόχος του Φεστιβάλ από την πρώτη στιγμή δεν ήταν να αφήσει μια φευγαλέα εντύπωση ή ένα ανώδυνο εκτονωτικό πανηγύρι, αλλά μια βαθιά ιδεολογική πολιτική και πολιτιστική παρέμβαση στη νεολαία. Από τον πρώτο χρόνο κιόλας παίρνει χαρακτήρα ουσιαστικής και αγωνιστικής συμμετοχής της νεολαίας. Από τη γέννησή του μέχρι σήμερα αναδεικνύει συγκεκριμένους διεκδικητικούς στόχους: Από την ανεργία των νέων έως την καταστροφή του περιβάλλοντος και από την ανάγκη ίδρυσης Πνευματικού Κέντρου σε συγκεκριμένους δήμους έως την ανάγκη ενίσχυσης της ερασιτεχνικής δημιουργίας των νέων. Γίνεται βήμα προβολής του παγκόσμιου εργατικού τραγουδιού και κινηματογράφου.

Κάθε χρόνο, κάθε Φεστιβάλ, έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Το βασικό του σύνθημα εκφράζει κάθε φορά και δένεται αρμονικά με το επίκαιρο πολιτικό ζήτημα που κυριαρχεί στην περίοδο διεξαγωγής του. Η Τέχνη, ο Πολιτισμός αποκτούν σταθερά ακόμη πιο σοβαρό πολιτικό ρόλο. Το 1975 αντιπαρατίθεται με το εκσυγχρονισμένο αμερικάνικο όνειρο της «δυναστείας» και του «πυρετού της δόξας» και σήμερα έρχεται σε ανοιχτή κόντρα με τη ναρκω-κουλτούρα, το όνειρο της μεγάλης κλειδαρότρυπας, τον εθισμό στη στενή παρακολούθηση, τα ριάλιτι. Αποκτά ποιότητα, γιατί «για μας ποιότητα δεν είναι μια αφηρημένη μεταφυσική αντίληψη που διαμορφώνεται ετσιθελικά στα στέκια των διανοούμενων, αλλά στηρίζεται και διαμορφώνεται σε σχέση με την ιστορικοκοινωνική εξέλιξη, με την ταξική πάλη, με τη δημιουργική αφομοίωση της παράδοσης, με τη στάση απέναντι στα σύγχρονα μεγάλα καλλιτεχνικά έργα και τις διαθέσεις και ανάγκες των εργαζομένων».

Σήμερα το Φεστιβάλ απλώνεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Το 34ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι φέτος Φεστιβάλ ΚΚΕ - ΚΝΕ, συνδιοργανώνεται από το Κόμμα και την ΚΝΕ. Είναι αφιερωμένο στα 90 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ και στα 40χρονα της ΚΝΕ. Αφιερώνεται στην ηρωική αυτή ιστορία που είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία πρωτοπόρων ιδεών, μια ιστορία που αντανακλά την επαναστατική θεωρία και πράξη που ακολουθεί το ΚΚΕ και η νεολαία του. Γίνεται η αφορμή για να ακουστεί το μεγάλο «κατηγορώ» των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς προς την άρχουσα τάξη που εξακολουθεί να τους στερεί και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα στη δουλειά, τη μόρφωση, την υγεία, τον πολιτισμό. Οι τετραήμερες εκδηλώσεις ξεκινούν την Πέμπτη 18 Σεπτέμβρη στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια και ήδη διακινούνται τα εισιτήρια στην τιμή των 5 ευρώ.